Беларус папрацаваў у Нямеччыне і купіў вялікі дом пад Менскам

Дом каштаваў як прыстойная трохпакаёвая кватэра ў сталіцы.

Пра загарадны дом мараць многія менчукі. І большасць упэўнена - былі б грошы - мара ўмомант рэалізуецца. Столькі абвестак у інтэрнэце, такія прыгожыя карцінкі: едзь глядзі, выбірай, перасяляйся і атрымлівай асалоду ад свежага паветра і спеваў птушак. У герояў матэрыялу tut.by былі ашчаджанні. І дом яны купілі - вялікі і прыгожы. Журналісты папрасілі распавесці, з чаго выбіралі і як цяпер жывецца ў вёсцы Ружамполь.

Мікалай, галава сямейства, працуе ў сферы IT-тэхналогій, яго жонка, Алеся, цяпер у дэкрэтным адпачынку. Прыглядаць дом сям'я пачала дыстанцыйна: маладыя людзі працавалі ў Нямеччыне, але сувязі з радзімай не гублялі і планавалі вярнуцца.

- Будаваць дом я не хацеў, - кажа Мікалай, - начуты быў ад сяброў і калегаў, якія мелі досвед кантролю за будаўніцтвам. Будаўнікі ненадзейныя, а сачыць за імі ў мяне проста не хапіла б часу. Таму першапачаткова разглядаў варыянт куплі гатовага дома. Цэны на нерухомасць у Беларусі апусціліся да больш-менш прымальных, - уласна, таму мы і сталі разглядаць прапановы. Крытэраў пры пошуку было некалькі. Галоўны абмежавальнік - цана: мы не маглі сабе дазволіць вельмі дарагі дом. Па-другое, дом хацелі гатовы і жылы, не з тых, што будуюць для продажу. Па-трэцяе, у доме павінны быць усе камунікацыі і газавае ацяпленне. Плюс дарога, - не як у Калодзішчах.

- Я хацела, каб у доме было ціха, - ніякага шуму ад трасы, - удакладняе Алеся. І яшчэ нам было важна Берасцейскі напрамак - зручней дабірацца да ключавых для нас пунктаў у Менску.

- Уласна, гэты дом - другі з тых, што мы разглядалі. Першы быў жылы, у Станькава. Але ў двары быў бардак, і неяк не атрымлівалася ўявіць, што мы там будзем жыць. Яшчэ адзін дом так і не змаглі паглядзець - рыэлтар то не хацеў ездзіць на прагляд у суботу, то не ператэлефаноўваў. Гэты, наш ужо дом, падкупіў дагледжаным лужком - куплялі зімой, і зялёная трава прабівалася з-пад снегу. Падкупіў тым, што ў ім было цёпла і суха. Спадабалася сям'я, якая ў ім жыла, акуратнасць, з душою зробленая дзіцячая гульнявая пляцоўка. Людзі будавалі дом для сябе, пражылі ў ім пяць гадоў. І яшчэ нам пашанцавала, што гаспадары гатовыя былі ісці на саступкі. Дом аддавалі з мэбляй і тэхнікай - даплаціць давялося толькі за тры тэлевізары. Так што ў суму-абмежавальнік мы ўпісваемся.

Сумы ўгоды Мікалай не называе, але кажа, што каштаваў дом як прыстойная трохпакаёвая кватэра ў Менску.

- Спачатку - пакуль старэйшае дзіця хадзіла ў школу - жылі тут на выходных. З надыходам летніх канікул перасяліліся канчаткова, але ў верасні давядзецца вярнуцца ў Менск. Мы пакуль не хочам мяняць школу, - тлумачыць Алеся. - Дзіця ўжо павучылася ў нямецкай школе, трохі ў менскай, так што зараз зноў пераводзіцца будзе занадта ўжо стрэсава. Хоць сыну тут падабаецца - ужо паспеў пазнаёміцца з дзецьмі, якія тут жывуць.

Дом, кажуць гаспадары, вельмі цёплы. Пірог у дома істотны: брус - уцяпляльнік - цэгла. Першы паверх плошчай 120 квадратных метраў, на другім паверсе гатовы толькі адзін пакой - другая частка выкарыстоўвалася як камора.

Алеся кажа: у доме заўсёды камфортна. Ацяпленне, адзначаюць гаспадары, каштуе крыху больш за «камуналку» за менскую трохпакаёвую кватэру. Вада і газ тут цэнтральныя, каналізацыя мясцовая - трэба раз у тры месяцы выклікаць спецмашыну.

А ў трыццаціградусную спякоту ў доме не больш за 25 градусаў. Паветра стае, старонніх пахаў няма.

- У доме жыло два пакаленні, людзі, якія старэйшыя за нас, - і іх ўяўленні аб ідэальным жыллі і наша не зусім супадаюць. Таму мы задумалі ўсё ж такі рамонт. Для пачатку - у кухні. Вось спальня не запатрабуе асаблівых укладанняў. Плюс - гэта санвузел, які прама пры спальні.

У спальні ёсць партал для каміна - ёсць і электракамін. Яго на лета схавалі

Крытая тэраса з зонай барбекю ёсць за домам.

Гэтая зона атрымалася вельмі адасобленая, але новым гаспадарам хочацца выходзіць на тэрасу з гасцінай.

- Падобна на тое, будзем тэрасу дабудоўваць, - кажа Мікалай.

Ці дарабляць саўну - а пад яе зарэзервавана памяшканне ў доме - сям'я яшчэ не вырашыла.

- Мэблю ў доме з часам заменім на больш сучасную. За домам ёсць гараж, яго пераабсталюем у майстэрню - сам люблю працаваць з дрэвам, так што - так, буду рабіць мэблю.

Да чаго мы не былі гатовыя, дык гэта да таго, колькі працы патрабуе агародніцтва і зямля. Газон не ідэальны і яго трэба ўвесь час падкошваць. Расліны патрабуюць догляду. Мама Мікалая дапамагае з гародам, яна вырашыла, што не варта цяпліцы прастойваць - пасадзіла памідоры. Іх трэба падвязваць, пасынкаваць, апрацоўваць... А зараз мы не ведаем, куды падзець ураджай, які даў памідорны лес, што вымахаў у цяпліцы.

Цяпліца на 15 сотках быццам бы губляецца, але ў рэальнасці яна велізарная.

- Тут з велізарнай любоўю падбіраліся кусты, дрэвы, - кажа Алеся. - Дурніцы пладаносяць амаль усё лета. Яблыні мудрагелістых гатункаў, чарэшня, вішня - мы нават не ўсе распазналі.

З таго, што гараджанам аказалася ў навіну, - гэта аўталаўка, якая прыязджае тры разы на тыдзень. І хоць усе закупляюцца ў горадзе, у аўтакраму ахвотна заходзяць за дробязямі накшталт марожанага. Збор ля аўталаўкі у невялікай колькасці карэнных жыхароў - традыцыя.

- Людзі тут прыязныя і спагадлівыя, усё пра ўсіх усё ведаюць. Такая цікаўнасць нам трохі нязвыклая, - кажа Алеся. - Але захапляе здольнасць вырашаць праблемы. Напрыклад, пасля залевы на адной з дарог ўтварылася яма, грунтоўку размыла. З пачаткам уборачнай кампаніі на вуліцы праехала сельгастэхніка - і дабіла дарогу, вывернула каля дома каналізацыйны люк. Люк агульнымі намаганнямі прыкрылі. Мясцовы сельсавет на ўсе скаргі людзей, якія страцілі праезд да сваіх дамоў, адказаў будыйскай ціхамірнасцю і сузіральнасцю. І адзін з мясцовых жыхароў прывёз дарожную плітку - латае паволі дарогу сам. Хоць усё яшчэ спадзяюцца на ўлады - латкі-то часовае выйсце.

Алеся кажа: яшчэ не зусім ўсвядомілі, як гэта - жыць у сваім доме. Не разабраліся з лагістыкай перасоўванняў.

- Хацелі дом далей ад трасы. Але няма трасы - няма прыпынку грамадскага транспарту побач. Калі вырашым перасяляцца, трэба будзе купляць другую машыну, для мяне - а я не вельмі хачу кіраваць, - кажа Алеся. - Зрэшты, нічога не прымушае спяшацца. Дом ёсць, і нас ён не расчароўвае.