Валанцёр у Белавежскай пушчы: Уначы на пошукі не выходзяць, але мы наважыліся

Энтузіязм валанцёраў не згасае нават пасля аднаго з паловай тыдняў безвыніковых пошукаў зніклага ў Белавежскай пушчы хлопчыка.

- Колькі вас чалавек? Добраахвотнікаў і прэсу неадкладна вяртайце ў штаб! - крычыць у тэлефонную трубку каардынатар валанцёраў з пошукава-выратавальнага атрада «Анёл» Кірыла.

Ужо блізу 8 гадзін вечара, дзявяты дзень беспаспяховых пошукаў 11-гадовага Максіма Мархалюка, які знік у ваколіцах вёскі Новы Двор у Гарадзенскай вобласці. Паўгадзіны таму ў лагер вярнуліся астатнія дзве пошукавыя групы - іх Кірыла таксама прыспешваў хутчэй выбірацца з лесу, піша kp.by.

- Пошукі ў цёмны час дня мы не вядзем, - строга тлумачыць ён. - У пушчы цямнее вельмі хутка, уначы - хоць вока выкалі, непадрыхтаваным людзям туды нельга было совацца. Я і ўдзень па лесе збіраю тых, што адсталі і згубіліся, а тут ноч!

Журналісты прыехалі ў лес разам з пошукава-выратавальным атрадам «ЦентрСпас». Яны, як і «Анёл», ведаюць сваю працу - умеюць чытаць мапы, добра арыентуюцца ў лесе. Дваіх грамадзянскіх разам з адным з адмыслоўцаў усё ж адпраўляюць на базу. Журналісты застаюцца.

- Вазьміце ліхтарыкі. І не адставаць! - даюць журналістам устаноўку.

З прасекі збочваем углыб лесу. Ліхтарыкі на кожным кроку высвятляюць грыбы - іх тут мора, але валанцёрам не да іх. Яны наважылі праверыць месца, на якое паказала нейкая жанчына, «якой можна давяраць».

- Уначы на пошукі не выходзяць, але мы наважыліся ад безвыходнасці, - кажа валанцёр «ЦентрСпаса».

Прадзірацца даводзіцца праз паваленыя дрэвы і густыя хмызнякі. Усе ідуць побач адзін з адным. Аб кожным прыпынку папярэджваюць, нават калі хтосьці прысеў проста завязаць шнуркі на чаравіках.

- Стоп... А не, працуем далей, здалося, што пад дрэвам пакет, - ва ўсіх ёсць ліхтарыкі, але лепш быць у полі зроку, ісці рука аб руку.

Сярод лесу сустракаецца драўляны будынак. Валанцёры зазіраюць і ў яго. Там зваленыя цюкі сена - побач ёсць кармушка для дзікіх жывёлін.

- Тут сушка! - гучна абвяшчае адзін з валанцёраў.

Сушка фатаграфуецца, пра знаходку паведамляюць у штаб.

- А тут пад мехам сена як бы намулянае... Гэта магла быць ляжанка!

Валанцёры аглядаюць усе астатнія рулоны, але прыходзяць да высновы, што на месца начлегу дзіцяці гэтае месца, побач з якім ляжыць сушка, мала падобнае. Усе выматаныя і фізічна, і маральна, і прымаюць жаданае за сапраўднае. У глухім лесе не страшна быць разам з іншымі, але ў паветры быццам лунае нейкая трывога. Дагэтуль пра хлопчыка няма наогул ніякай інфармацыі, але надзея знайсці яго ўсё яшчэ цепліцца. І здаецца, што гэта здарыцца якраз тады, калі рукі ўжо апусціліся.

Начное прачэсванне лесу прадаўжаецца яшчэ пару гадзін, пакуль журналісты не выходзяць на кармавую паляну памерам з 50-метровы басейн. Чамусьці менавіта на яе паказалі выратавальнікам. Выстройваюцца ў ланцужок уздоўж поля, і, уважліва гледзячы пад ногі, аглядаем яе. Ні-чо-га.

- Сапраўды добра перагледзелі ўсе? Добра, вяртаемся ў штаб, я ўбачыў тое, што хацеў, але тут пуста, - стомлена кажа каардынатар нашай невялікай групы.

Назад рухаюцца так жа павольна, па шляху асвечваем лес уздоўж прасекі.

- Часам даводзіцца правяраць усякія версіі, нават самыя вар'яцкія. Толькі б знайсці яго, - паціскаюць плячыма выратавальнікі.