Менчукі ў цэнтры горада апынуліся адрэзанымі ад цывілізацыі

Жыхары шматкватэрнага дома засталіся без вады і выгод.

«У гэты раён прыходзяць толькі тыя, хто тут жыве. Старонніх у нас не бывае», — кажа жыхарка дома на Мініна, 20а ў Менску. Жанчына апісвае камфортнае жыццё ў ціхім раёне, нягледзячы на тое, што ў доме і цяпер ёсць кватэры без выгод. Як жывуць людзі недалёка ад цэнтра і метро, але пры гэтым ходзяць у грамадскую прыбіральню на вуліцы — у матэрыяле tut.by:

- Праехаўшы адзін прыпынак ад мэтро «Міхалова» на аўтобусе, выходзім на вуліцы Чыгуначнай і ідзём за запраўку. Вытаптаная сцежка вядзе праз прамзону і гаражы да скверу, і ўжо здаецца, што ты не ў шумнай сталіцы, а ціхім райцэнтры.

Праз сквер выходзім да закінутага клубу менскага камбіната сілікатных вырабаў — так пачынаецца знаёмства з вуліцай Мініна.

На скрыжаванні — бетонная тумба для аб'яў. З аднаго боку вуліцы — двухпавярховыя дамы, з другога — прамзона. Жанчына з вялікім начосам тлумачыць, як знайсці патрэбны дом, і прапануе арыентавацца на кідкі ружовае будынак, «дзе праводзяць алкагольную экспэртызу».

У дарозе сустракаем прадуктовую краму у стылі лёгкай неаготыкі. У наваколлі ніводнага сеткавага супермаркета.

У двары за крывым нізкім плотам стаіць белы дом. Над казырком будынка — дата пабудовы: 1949 год. Гэты дом адзін з нямногіх у Менску, дзе не ва ўсіх кватэрах ёсць каналізацыя і вада. Таму, як і ў 49-м, людзі ходзяць у прыбіральню на вуліцу, а ваду бяруць з калонкі.

«Мы не хочам выдаткоўваць грошы на водаправод, калі дом зруйнуюць»

Каля дома мужчына апалосквае вядро, перад тым як набраць ваду з калонкі. Міма часам прагульваюцца мамы з вазкамі. З суседняга будынка таксікалагічнай лабараторыі часам выходзяць людзі і хутка знікаюць. У двары зусім нешматлюдна.

На ганак другога пад'езда выходзіць падыхаць свежым паветрам пенсіянер. Падыходзім, заводзім размову. Мужчына распавядае, што ўсё працоўнае жыццё адпрацаваў кавалём і жыве ў гэтым доме. З неахвотай згаджаецца паказаць сваю кватэру. «Ды хай бы гэты дом згарэў», — уздыхае пенсіянер.

У кватэру праведзеная вада. Цяпер у ёй ідзе рамонт, таму каналізацыю зробяць пазней, тлумачыць нам гаспадар. А пакуль замест прыбіральні вядро ў вітальні.

Выходзім з кватэры і сустракаем Вольгу. Жанчына паліць на ганку і п'е каву.

— У 2019 годзе абяцаюць выселіць, але пакуль цішыня. Руйнаваць дом будуць (тут і праўда збіраюцца ўсё руйнаваць, але калі будзе знойдзены інвестар. — Заўв. TUT.BY). Хіба ж гэта добры дом? Ні выгод, нічога няма. Усё сыплецца! Ваду можна правесці, але мы не хочам выдаткоўваць грошы, калі дом зруйнуюць. Пачакаем ўжо, столькі бо жылі без гэтага ўсяго!

«Без гэтага ўсяго» жыхары выносяць адкіды ў грамадскую цагляную прыбіральню. У дарозе апалоскваюць вядро, набраўшы вады з калонкі, і ідуць дадому.

Вольга кажа, што ваду будуць праводзіць праз год, калі дом не зруйнуюць.

Але тых, хто жыве без выгод, у доме няшмат — некалькі кватэр. Іх суседзі, якія развязалі камунальныя пытанні, больш ахвотна распавядаюць аб сваім досведзе і аб тым, чаму ім тут падабаецца жыць.

«У нас выдатна. Гэты дом не абрынецца ніколі ў жыцці»

З акна нас кліча Андрэй і запрашае ў госці.

— Ганна, раскажы ім праўду, у нас тут усё нармальна!, — кажа мужчына.

Ганна і Андрэй жывуць у гэтым раёне шмат гадоў. Але камунікацыі правялі толькі ў мінулым годзе.

— Да гэтага хадзілі на двор, там за сметнікам ёсць такая яма. Туды вылівалі вадкія адкіды. Але не ўсе. Некаторыя дагэтуль выліваюць усё ў звычайны кантэйнер.

Доўгі час дом належаў камбінату сілікатных вырабаў. Ганна распавядае, як гадоў 15 таму яны прасілі кіраўніцтва завода правесці камунікацыі. У кватэрах у людзей увесь гэты час былі толькі газ і электраэнэргія.

— Мы шмат пісалі і звярталіся, але ў выніку нас запрасілі на сход і адчыталі, як дзяцей. Нам столькі ўсяго прыйшлося выслухаць, маўляў, якое мы мелі права штосьці прасіць!

Два гады таму дом перадалі гораду на баланс ЖЭУ №3. Але людзі ўжо стаміліся прасіць і звяртацца ў інстанцыі, таму жыхары паступова пачалі самі развязваць бытавыя пытанні.

Пара кажа, што такіх баракаў без камунікацый у гэтым раёне стае.

— Усе, хто хацеў, усё сабе правялі. А тыя, хто любіць жлукціць (выпіваць. — Заўв. TUT.BY), яны ваду не правядуць. Мы ўсё зрабілі год таму. Патрацілі на гэта прыкладна сем тысяч даляраў і справіліся за два тыдні.

Пара распавядае, што, нягледзячы на некаторыя складанасці, жыллё ў гэтым доме прадаюць рынкавымі коштамі. Напрыклад, паўгода таму двухпакаёўку без камунікацый на Мініна, 20а прадавалі за 29 тысяч даляраў. Ганне і Андрэю іх «аднапакаёўку» на 35 «квадратаў» з абсталяваным санвузлом прапаноўвалі купіць за 19 тысяч даляраў. Але потым перадумалі.

— Калі ў нас не было сродкаў усё правесці, то, вядома, хацелі пераехаць. А цяпер — не. Цэнтр побач, метро побач. У нас вельмі ціха, спакойна. Тут няма старонніх, сюды прыязджаюць толькі тыя, хто тут жыве. Вясной у нас выдатна — за домам сад. Там ужо традыцыя збірацца на шашлыкі.

Андрэй распавядае, што маладыя сем'і з дзецьмі, таксама не баяцца купляць у гэтым доме кватэры без камунікацый і развязваюць гэтыя пытанні перад засяленнем.

Пра руйнаванне будынка, як думаюць муж і жонка, і гаворкі быць не можа.

— Да нас прыязджалі з БРТІ, яны вылічаюць адсотак зносу дома. Гэты дом будавалі ваеннапалонныя немцы для сябе. Тут сцены ў чатыры цэглы. Ён не абрынецца ніколі ў жыцці.

У гэты час дадому вяртаецца Саша з жонкай. Мужчына праводзіць жанчыну дадому, запальвае і расказвае, што ў адной частцы дома жывуць добрыя сем'і, у іншай — тыя, хто п'е, а таму жывуць бедна ці сядзяць у турме. У іх і кватэры і не добраўпарадкаваныя.

— Мы кватэру куплялі ў 2012 годзе і праз тое, што кошт нізкі, — яна каштавала нам 30 тысяч. Яшчэ ў пазыкі залезлі, каб яе купіць. Але калі я ў кватэру ўпершыню зайшоў, у шоку быў. Але куды нам без вады — у мяне ў дачкі і ў жонкі валасы да пят! Нам ужо прасцей было ўсё зрабіць, калі адзін з жыхароў дома правёў ваду — гэта значыць, ужо ўрэзка ў водаправод у дом была. Мне заставалася толькі зрабіць праект на каналізацыю і самую каналізацыю.

Пасля куплі кватэры на рамонт, узгадненне праекта каналізацыі і іншыя працы ў Аляксандра сышло паўгода.

Тыя, хто дагэтуль жыве без вады і прыбіральні, або запрашалі нас прыйсці ў іншы дзень, ці спасылаліся на хваробу, ці катэгарычна адмаўляліся кантактаваць з журналістамі.