Журналістка з Бабруйска: Наш двор ператварыўся ў «кітайскую сцяну»

Адлегласць ад пад'езда да прыпынку бабруйчане пераадольваюць, як складаны квэст.

Пра гэта «Вечернему Бобруйску» напісала Алена Падалінская, супрацоўніца СМІ:

– Хвалюе гнятлівы стан двара нашага дома на Ульянаўскай, 49 – гэта так званая «кітайская сцяна». Святла ў двары няма, хоць мяркуецца, што яно там павінна быць. Усе праходы, аркі і падарожная частка ў ямах, калдобінах, тырчыць друз. Спускаешся з прыступак і баішся, што цяпер спатыкнешся і ўпадзеш, а то і паламаеш сабе рукі і ногі. Бо я заўсёды на абцасах, мне даводзіцца кожны дзень адлегласць ад пад'езда да прыпынку пераадольваць як «дарогу смерці». Я разумею, што кіраўніцтва горада стараецца «прыгладзіць» і ўтрымліваць у парадку хоць бы цэнтральныя дарогі, але жыхарам такіх запушчаных двароў, як наш, ад гэтага не лягчэй.

Хвалююць кошты, што апярэджваюць заробкі, халоднае памяшканне, у якім працую. Даводзіцца цэлы дзень сядзець у верхняй вопратцы.

І ўвогуле пасля смерці мужа, блізу 7 гадоў таму, у жыцці маім няма сэнсу, жаданняў, мэтаў. Хоць ёсць блізкія, родныя. Радуе ўнучак Давідзік. Мой стаж бабулі – 1 год і 9 месяцаў. Гэта самы вялікі бонус у маім жыцці, абсалютнае шчасце і пазасвядомая любоў! Дзесьці чула выраз: «Дзеці – пчолы, унукі – мёд», я цалкам згодная з гэтым выказваннем. Раней я баялася слова «бабуля», а цяпер проста таю ад таго, што ўнучак на сваёй мове, не заўсёды зразумелай для мяне, прамаўляе гэтае слова. Давідзік для мяне як сонца ў акенцы, якое прымушае забыцца пра свае праблемы і цяжкасці.