Былы следчы Андрэй Астаповіч: У сілавым блоку пачаўся сабатаж

Тысячы супрацоўнікаў сыходзяць з карных структураў.

Былы старэйшы следчы Следчага камітэта Беларусі Андрэй Астаповіч стаў госцем новай праграмы сайта Charter97.org Studio Х97. Вядоўца – Яўген Клімакін.

Паважаныя чытачы! Вы можаце падпісацца на канал «Хартыі-97» на Youtube charter97video. Для гэтага трэба зайсці на старонку charter97video і націснуць чырвоную кнопку «Падпісацца». Калі вы хочаце атрымліваць паведамлення пра новыя відэа на канале charter97video, то націсніце «званочак».

– Андрэй, да жніўня Вы працавалі старшым следчым Следчага камітэта ў Менску, звольніліся, уцяклі з Беларусі, цяпер у Польшчы знаходзіцеся, дабіраліся не без прыгодаў. Пра гэта пісалі, у прынцыпе, шмат якія сродкі масавай інфармацыі, таму не будзем гэта ўжо абмяркоўваць. Тут Вы арганізавалі ініцыятыву, якая аб'ядноўвае тых сілавікоў, якія супраць рэжыму Лукашэнкі і таго, што цяпер адбываецца ў краіне. Давайце вернемся ўсё ж у жнівень. Якая была Ваша матывацыя? Чаму Вы вырашылі сысці і ўцячы з краіны?

– Адзін тэзіс вылучыць складана. Гэта, напэўна, усё ж быў ціск з боку падзення аўтарытэту сілавога блока. Супрацоўнікаў усяго блока пачалі ненавідзець, адпаведна ставіцца, і гэта ціснула на мяне. Наступны момант – гэта само непрыманне ўсяго таго, што адбываецца, у плане лютага гвалту ў дачыненні да грамадзянаў. Я сам удзельнічаў на некаторых мітынгах. Людзі не чыняць ніякага супраціву, а яны пачынаюць страляць у натоўп. Як ставяцца да людзей? Нянавісць ужо да ўсіх супрацоўнікаў. І ты ўжо не можаш гэта так проста для сябе пакідаць.

– Галоўная рэдактарка ​​«Хартыі'97» Наталля Радзіна расказала мне гісторыю пра падпалкоўніка міліцыі ў адстаўцы, які 9–10 жніўся трапіў на Акрэсціна і плакаў, як дзіця, наўзрыд ад таго, што там убачыў. Што там адбывалася, калі чалавек, які працаваў у сістэме і бачыў розныя сітуацыі, быў у такім эмацыйным стане?

– Паводле інфармацыі, гэта быў проста канцлагер. Людзей катавалі, на куртках крыжы малявалі фарбай, вопратку адзначалі тых, каго трэба асабліва эфектыўна адпрацаваць, як яны казалі паміж сабой. З іх здзекаваліся, вельмі моцна збівалі гэтых людзей. Таксама фізічную нагрузку давалі: упаў, адціснуўся і гэтак далей, уся страявая воінская рэч. Для звычайных цывільных людзей гэтыя фізнагрузкі невыносныя.

Поўную карціну аднавіць вельмі складана, але я думаю, што гэта быў аналаг канцлагераў. І каманда была такая: каб тыя, хто ўжо патрапяць і выйдуць пасля адміністрацыйных арыштаў, дакладна не захацелі туды патрапіць і больш не чынілі ніякага супраціву. Такая чыстка.

Ну, а чаму ён плакаў? Таму што нават калі відэазапісы глядзіш, дзе пяць здаровых мужыкоў набягае з аднаго боку і пачынаюць самым жорсткім чынам збіваць дубінкамі паваленую на зямлю дзяўчыну, якая не чыніць супраціву, біць па галаве – гэта ж можна забіць, з такой сілай наносяцца ўдары... У цябе ўжо і лютасць, і злосць вельмі моцныя ўперамешку з непрыманнем, як увогуле гэта можна рабіць. Уявіце, што адбывалася там, калі цябе ніхто не здымае на відэакамеру, калі ўсе свае. Відэазапісаў ніякіх няма, ніякіх правоў няма. Каманда дадзеная, ніякай адказнасці не будзе. Яны тварылі, што хацелі.

– Мікалай Карпянкоў стаў намеснікам міністра ўнутраных справаў. Будзе камандаваць унутранымі войскамі. Як Вы можаце гэта пракаментаваць?

– У першую чаргу, калі я прачытаў гэтую навіну, падумаў, што цяпер пасады атрымліваюць не тыя, хто іх заслугоўвае, а тыя, каму больш давярае Лукашэнка: толькі б галоўнае не здрадзілі, толькі б былі за мяне.

– Гатоўнасць праводзіць, назавем рэчы сваімі імёнамі, карныя аперацыі, мае значэнне?

– Вядома. Ён сваім прыкладам і нават тым, што не хаваў свой твар, паказаў у першую чаргу, што ён гатовы гэта праводзіць. Калі браць АМАП, тыя ўнутраныя войскі, якія людзей разганялі, то ГУБАЗ, які дакладна такой дзейнасцю займаўся, адзінае падраздзяленне, якое раней працавала ў інтэлектуальнай сферы. Гэта значыць, яны праводзілі рэальныя аператыўныя расследаванні і распрацоўкі. А потым сталі бегаць і палкамі людзей збіваць.

Таму Карпянкоў цяпер і ўзначальвае ўнутраныя войскі. Больш за ўсё АМАП, скажам так, актыўную пазіцыю паказваў. Цяпер «зялёныя чалавечкі» таксама пачнуць больш актыўна сябе выяўляць пад такім кіраваннем.

– Чаму рэжым усё больш і больш звярэе?

– Я думаю, што гэта разуменне, што яшчэ троху і ён ўпадзе. І калі ён не супакоіць народ, калі сваімі злачыннымі дзеяннямі не зломіць гэтыя пратэсты, не прымусіць людзей баяцца і перастаць супраціўляцца – то яны загінуць. Эканамічны калапс блізкі, і калі даляр абрынецца – пачнецца крызіс, выйдуць ужо ўсе. Там не будзе такога, што «без мяне разбяруцца, мяне гэта пакуль не закране і я лепш пасяджу спакойна». Закране кожнага. Кожны страціць у заробку, кожны страціць свае грошы і прыбытак. А калі абрынецца як у 2010–2011 або ў 2008 годзе даляр, у пяць-шэсць разоў – іх проста змятуць, і яны гэта разумеюць.

– Сілавікі, якія да гэтага часу працуюць унутры сістэмы, ім сорамна? Яны ж жывуць у дамах, на лесвічнай пляцоўцы суседзяў сустракаюць, дадому вяртаюцца, глядзяць у вочы дзіцяці, жонцы, цешчы, маме.

– Я думаю, там не толькі сорамна, там і страшна. Нават больш, чым страшна. Я думаю, ёсць тры катэгорыі: сорамна, страшна і абыякава. Гэта значыць, мая хата з краю, я сям'ю забяспечваю, разбірайцеся без мяне, гэта мяне не тычыцца. Большая частка баіцца, таму што думаюць, што іх змятуць. Ну і плюс, да іх далучаюцца тыя, хто сябе запляміў. Сорамна, я думаю, усім у нейкай ступені, і нават, можа, крыўдна. Я з некаторымі меў зносіны, кажуць: «крыўдна». Некаторыя дваццаць гадоў адпрацавалі. Хто працаваў сумленна – той як бы ўкладваў часцінку аўтарытэту ў гэтую агульную сістэму. І адным разам, адно-два падраздзяленні тыпу АМАПу гэты ўвесь аўтарытэт на корані забілі.

Сведкамі ніхто цяпер не хоча ісці. На допыты, калі выклікаюць людзей – «я не пайду, вы мяне затрымаеце». Гэта значыць, такое стаўленне людзей да ўсіх. Яны не будуць разбірацца, амапавец ты, следчы ці опер – вы усе пад адно кола. Па-першае, злачынцы, а па-другое, вы ўяўляецца для мяне небяспеку.

То-бок, не так як у іншых краінах, калі з табой што-небудзь здарылася – ты выклікаеш супрацоўнікаў міліцыі, паліцыі, без розніцы, як гэта называецца, сілавы блок – просіш дапамогі. А цяпер проста па вуліцы ідуць або цябе выклікаюць – ты ўжо трасешся, баішся: «Чаму мяне выклікаюць?» Гэта значыць, ты адчуваеш небяспеку. Гэта карны орган, а не орган абароны, якім ён павінен быць. На самай справе аўтарытэт цяперашняга сілавога блока – гэта асноўная праблема.

– Смерць Рамана Бандарэнкішмат у каго выклікала шок. Для Вас гэта было шокам?

– Шок быў. Чаму ўсё гэта адбылося? Чалавек быў не згодны з тым, што зрэзалі стужачку. І цяпер у нас краіне за гэта можна забіць. І адказнасці няма. Я сядзеў на гэтай лініі: злачынствы супраць асобы, забойствы, згвалтаванні, цяжкія цялесныя, хуліганствы і гэтак далей. Паверце мне, у нас, калі забойства адбывалася, уключаліся планы перахопу, адсочваліся канкрэтныя сотавыя. Людзей лавілі, вызначалі літаральна цягам дня. Прынамсі, хто гэта зрабіў – гэта дакладна. Асабліва ў тым месцы, дзе гэта адбылося: колькасць камераў і гэтак далей.

Гэта не рэальна, што нічога не было зроблена. Раней уздымалі цэлае падраздзяленне і забойцу адразу ж захоплівалі. Тут жа канкрэтныя асобы ці ледзь не вядомыя, ёсць перамовы і гэтак далей. З маіх крыніцаў вядома, што гэта былі Шакута і Баскаў, і яны яго ў Цэнтральны РУУС дастаўлялі.

– Як Вы мяркуеце, ведаючы сістэму знутры, пасля звяржэння рэжыму гэтыя вось людзі, якіх МУС назваў неабыякавымі грамадзянамі, тыя, хто забіў Рамана, панясуць адказнасць?

– Менавіта ў гэтых людзей грошай багата, Вы разумееце? Яны змогуць паспрабаваць хутка некуды з'ехаць, уцячы. Можа, яны нават цяпер гэта зробяць. Таму што перамовы злілі ў той самы дзень. Я ўяўляю іх стан. Яны разумеюць, што тут ужо перад Лукашэнкам стаіць пытанне: ці зліваць двух сваіх знаёмых і рабіць іх вінаватымі, ці падстаўляць увесь сілавы блок, што гэта былі супрацоўнікі міліцыі. Выбар, я думаю, відавочны. Два чалавекі зліць – гэта для яго не праблема. Яны, напэўна, цяпер проста не разумеюць, куды падзецца. Паспрабуюць схавацца, не будуць нават чакаць звяржэння ўлады.

Пасля звяржэння ўлады ўсе набліжаныя Лукашэнкі будуць разбягацца хто куды, адкуль не выдадуць. Але гэта таксама праблемная сітуацыя. Я думаю, што пры пераходзе ўлады Расея дакладна гэтак сама будзе ўжо з новай беларускай уладай працаваць і ўсіх выдасць, каб не страціць аўтарытэт і супрацоўніцтва з Беларуссю. Рэальных злачынцаў яна хаваць не будзе, яна іх выдасць. І куды ўцячы амапаўцам? Я ведаю, якія ў іх прыбыткі, і гэтага не хопіць уцячы далей за Еўропу ці Расею.

– Як павінен скласціся лёс і Лукашэнкі, і ўсіх тых генералаў-сілавікоў, якія сядзяць з ім за сталом і гайдаюць галавой, калі ён усякія вар'яцтвы прамаўляе? Гаага па іх плача?

– 25 тысячаў адміністрацыйных пратаколаў скласці за сто дзён пратэсту – можна меркаваць, што кожны суддзя ў гэтым удзельнічаў. Гэта значыць кожны фальсіфікаваў. Нашы суды трэба разагнаць, а пакуль ты новы створыш і ўсё астатняе, гэта, вядома, праблематычна. Пракуратура і ўсё астатняе – тая ж сітуацыя. Павінен быць сумленны міжнародны суд, я думаю. Хутчэй за ўсё, Гаага, трыбунал і гэтак далей.

– Андрэй, Вы ўспомнілі пра тое, што як следчы займаліся справамі згвалтаванняў, педафіліі і гэтак далей. Калі ласка, намалюйце нам псіхалагічны партрэт вось гэтых амапаўцаў. Хто гэтыя людзі, якія збіваюць, гвалтуюць? Відаць, што яны атрымліваюць ад гэтага задавальненне, як мне здаецца. Што гэта за людзі?

– У дачыненні да ўсяго падраздзялення некарэктна казаць. Калі ўзяць сто чалавек, любых, і пачнецца якая-небудзь бітва, вайна і гэтак далей, з іх, я думаю, адсоткавыя суадносіны – дванаццаць чалавек, прыкладна, будуць проста садыстамі. Гэтак сама я думаю і пра АМАП. Там ёсць нейкі пэўны адсотак проста хворых рэальна людзей. Але калі яны ўсё гэта робяць – яны зневажаюць увесь АМАП, і кожны супрацоўнік ужо проста змагаецца за сваё жыццё. Калі прыйдзе новая ўлада, не будуць разбірацца хто ёсць хто: усім хана.

Яны ўжо збіраюць адзін на аднаго кампрамат, праходзіць такая інфармацыя. У плане таго, што вось гэты быў рэальны садыст: ён гвалтаваў, ён засоўваў гэтыя гумовыя палкі куды не варта, ён ламаў чарапы і гэтак далей. Вось гэтых я гатовы здаць пры новай уладзе, асабіста я там стаяў у страі і мог камусьці нанесці ўдар і гэтак далей, але я асабіста не высільваўся. Гэта значыць, сабатаж ужо пачынаецца, збор інфармацыі, кампрамату на сваіх жа калегаў, я думаю, адбываецца.

– Рэжым да жніўня ведаў пра тое, што вось гэтыя людзі – садысты, забойцы, гвалтаўнікі? Свядома трымаў у сваіх шэрагах?

– Іх рыхтавалі. Да гэтых выбараў рыхтаваліся, праводзіліся ледзь не паўгода трэніроўкі. Але іх не рыхтавалі гвалтаваць і забіваць, рыхтавалі ў страі хадзіць і гэтак далей. Чалавек быў зараджаны на тое, што людзей трэба біць, і фізічна рыхтаваўся да гэтага, кожны з іх. Гэта яшчэ і калектыў. Яны жывуць дзесяць чалавек групы цяпер увесь час на казарменным становішчы. Усе, хто служыў, разумеюць, што гэта такое – братэрства, адзінства, гэта твая сям'я ў цяперашні момант. І гэта таксама іх аб'ядноўвае. І яны разумеюць, што цяпер змагаюцца як бы за ўсё падраздзяленне: ці мы, ці яны.

– Кіраўніцтва іх шантажуе?

– Я нават думаю, што з АМАПу, з такіх падраздзяленняў проста нерэальна звольніцца без якіх-небудзь наступстваў, не толькі эканамічных, як усе кажуць, пазыкі прывязваюць, іпатэкі, кватэры і гэтак далей. Проста цябе не выпусцяць і адразу ж пасадзяць, таму што яны валодаюць інфармацыяй у дачыненні да ўсіх сваіх калегаў і ўсёй сітуацыі, што адбывалася, хто якія загады аддаваў.

Іх проста запалохваюць, што калі ты цяпер пойдзеш – ты здраднік, дэзерцір, адразу ідзеш у СІЗА Жодзіна. Я думаю, у гэтым самы галоўны шантаж з таго боку. Яны баяцца з усіх бакоў.

– Андрэй, раскажыце калі ласка пра ініцыятыву, якую Вы арганізавалі, ByPol.

– Што б хто ні казаў, але вельмі шмат людзей, якія не згодныя з тым, што адбываецца. Мы проста займаемся, у першую чаргу, зборам інфармацыі для расследаванняў, для міжнародных санкцый, змушэння цэлых падраздзяленняў да адказнасці. Каб галоўны прынцып злачынства і пакарання спрацаваў.

Супрацоўнікі міліцыі – гэта людзі да 40 гадоў у асноўным, акрамя палкоўнікаў і вышэйшых. І ім яшчэ жыць усё жыццё ў гэтай краіне, ну, вялікую частку. Іх дзецям жыць. Іх унутры краіны ненавідзяць і за мяжой усюды пераследуюць. І галоўны прынцып мы спрабуем забяспечыць: паказаць вінаватых асобаў. Многія цяпер хочуць змагацца, і калі мы будзем разрастацца і набіраць сілу – яны зразумеюць, што ёсць куды ісці, у якім кірунку супрацоўнічаць, што рабіць. Пакуль усе карты раскрываць не будзем.

– Але да Вас звяртаюцца сотні, тысячы, дзясяткі?

– Не паспяваем апрацоўваць. Тая каманда, якая ёсць цяпер, не паспявае ўсім адказваць. Людзі звяртаюцца абсалютна з усіх падраздзяленняў сілавога блока. Суддзяў не было. Адзіных, каго пакуль не было, – гэта суддзяў.

– Запрашаем суддзяў. Якое стаўленне простых супрацоўнікаў сілавога апарату, супрацоўнікаў міліцыі, Следчага камітэта да рэжыму? Яны паважаюць, падпарадкоўваюцца, пагарджаюць?

– Нейкі пэўны адсотак ёсць, у прынцыпе, такі самы, як і ў выбарах: 80% ці 75% – за змены, а 25% – за рэжым. Я думаю, недзе такія суадносіны. Адзінае, што ўтрымлівае – гэта страх страты працы і вось гэтыя ўсе нюансы.

Усе вельмі негатыўна выказваліся, з тых, каго я ведаю, пра цяперашні рэжым, і ўсе гэтак сама яго ненавідзяць і хочуць пераменаў. І ўнутры самой сістэмы хочуць пераменаў.

– Пасля пачатку ў жніўні масавых рэпрэсій многія сілавікі пачалі сыходзіць, як Вы. Цяпер прадаўжаецца гэты працэс?

– Я ведаю, што абвастрыўся працэс пасля смерці Рамана Бандарэнкі. Гэта ж не была пратэставая акцыя на плошчы, хоць там Тарайкоўскага забілі. Але тады яшчэ нечым адзін аднаго маглі апраўдваць. Тут канкрэтна ў прыватны двор прыйшлі, дзе людзі мірна збіраліся. Там ні гранат, ні камянёў, нічога не было. Чалавек проста сказаў: «Не зразайце стужачкі, гэта наш двор».

Цяпер ужо разуменне прыходзіць, што за тваё асабістае меркаванне пра тое, што трэба рабіць, што не трэба рабіць, цябе могуць забіць незразумелыя людзі, якія выдаюць сябе ці то за супрацоўнікаў, ці то за дружыннікаў.

Даствараліся дружынаў, што людзей пачалі забіваць і незразумела хто гэтыя бандыты. Да нас даходзяць звесткі, што пачынаюць цяпер злачынцаў пераапранаць у нібыта цывільных «ябацек»...

– ...«неабыякавых грамадзянаў».

– Так, «неабыякавых грамадзянаў». І шантажуюць: мы заплюшчым вочы на ​​тваё злачынства, тэрмін зменшым, яшчэ што-небудзь. І яны ходзяць, вось гэтыя адбітыя грамадзяне і пачынаюць тварыць незразумела што. Знаходзячыся ў сістэме, ты проста не хочаш быць датычным да гэтага. Дакладна гэтак, як і я. Я не хачу быць датычным да гэтага. Усё, я сыходжу! І гэта, напэўна, асноўны пасыл. Чым больш будзе гэта адбывацца, тым больш людзей будзе сыходзіць.

– Што б Вы параілі тым беларусам, якія выходзяць на акцыі пратэсту?

– Складана пра гэта казаць, знаходзячыся тут. Таму што я ў нейкай бяспецы, а яны на перадавой. Але я скажу адно, гэта аснова: пакуль будуць людзі хадзіць, будзе гэты супраціў і ўнутры сістэмы сілавога блока. Рэжым эканамічна ўжо не аднавіць. Выпампоўванне рэсурсаў адбываецца. Я думаю, будзе пачынацца яшчэ і партызанскі супраціў. Не ў плане – атрады будуць у лясах сядзець, а менавіта сабатаж будзе адбывацца па ўсіх напрамках: у працы, унутры сістэмы сілавога блока, у эканоміцы, неабходная інфармацыя будзе пастаўляцца. І гэта ўсё будзе актыўна праходзіць.

Але і самі гэтыя акцыі вельмі важныя. 500 тысячаў сабралі 16 жніўня. Гэтыя людзі нікуды не зніклі, яны ёсць. Хтосьці стамляецца, хтосьці захварэў, у нас яшчэ вельмі многія хварэюць, цяпер каранавірус. У плане партызанскай вайны ўсе тыя ж пяцьсот тысячаў і ўся краіна, якая ўсюды выходзіла, змагалася, яны могуць сябе выяўляць.

– А сабатаж ужо пачынаецца ўнутры структуры?

– Прыходзяць звесткі, што сабатуюць нават самі супрацоўнікі, байцы, якія бегаюць. Дзесьці хтосьці нібыта выпусціў шчыт. Хтосьці на бальнічны спрабуе ісці, хтосьці не дагнаў чалавека, хоць мог дагнаць. Гэта тыя, якія хочуць, але не могуць сысці. Яны рэальна самі ў небяспецы знаходзяцца. Ну, і робяць выгляд, што нібыта за іх, але на самай справе максімальна спрабуюць не рабіць карныя акцыі моцна агрэсіўнымі. Але ёсць і тыя дванаццаць адсоткаў, як мы ўжо казалі, якія ўжо проста сябе абараняюць, таму што нарабілі справаў.

– Вы пяць гадоў працавалі ў структуры. Як можна перамагчы рэжым, гэтую страшную крывавую сістэму?

– На жаль, неабходны час, проста выпампоўванне рэсурсу. І чалавечы рэсурс. Цяпер вялікі некамплект ва ўсім сілавым блоку. І людзі будуць сыходзіць. Кожны вось такі трыгер – забойства, смерць, неапраўданы гвалт – будуць прымушаць чалавека прымаць канчатковую пастанову. Думкі ў многіх: трэба сысці.

Але вось такі трыгер у мяне – маё дзяжурства. Я таксама сябе стрымліваў, даўно. Але вось дзяжурства. Ты прыходзіш, у цябе лютасць, злосць. Ты не разумееш, што адбываецца, як дзейнічаць. Кіраўніцтва табе нічога вытлумачальнага сказаць не можа, параду ніякую даць не можа. Ты кажаш: «Дык ідзіце вы, усё, я звальняюся!» Збілі людзей – усё, я прыняў пастанову.

Забілі Рамана Бандарэнку – усё, звальняюся. Ультыматум 26 кастрычніка, людзі таксама паверылі – звольніліся. І кожны робіць свой крок, а рэсурсы сыходзяць. І набіраюць з вуліцы, як у нас кажуць, пад плотам, з аб'явы, з сярэдняй адукацыяй. Хоць іх у два разы больш набярэцца, гэта не прафесіяналы, менавіта ў інтэлектуальнай сферы. Нават фізічная падрыхтоўка – трэба тры-чатыры месяцы падрыхтавацца, а то і шэсць. Гэта значыць, адны сыходзяць, а запоўніць няма чым.

Гэты таксічны лукашэнкаўскі рэжым з усёй ягонай злачыннай арганізацыяй цяпер трэба скінуць. І для гэтага ўсе метады добрыя. Выпампоўванне рэсурсаў, выпампоўванне чалавечага рэсурсу – гэта вельмі важна.

Сталы супраціў. Хтосьці можа на мітынгі хадзіць, хтосьці можа ўлёткі маляваць, плакаты, хтосьці можа падатак не заплаціць або адмовіцца плаціць камунальныя, хтосьці правесці акцыю «Стоп бензін», яна была вельмі эфектыўная. Вось такія ідэі прапрацоўваюцца, яны будуць увесь час укідваць. І мы неяк думаем, спадзяемся перамагчы гэта ўсё разам.

– Андрэй, што Вам хочацца сказаць тым сілавікам, якія да гэтага часу працуюць у сістэме? Вось нават можаце да іх звярнуцца. Вось Ваша камера.

– Складанасць у тым, што ёсць некалькі відаў цяперашніх сілавікоў. Першыя – гэта тыя, хто сябе запэцкаў, але ў вас ёсць шанец, калі Вы не рабілі цяжкія і асабліва цяжкія злачынствы – гэта артыкул 20, скарыстайцеся ім. Вы зможаце, раскаяўшыся, адмовіўшыся выконваць гэтыя злачынныя загады, сысці цяпер, сябе апраўдаць і даць інфармацыю для будучага следства. Гэта, груба кажучы, цяпер злачынная арганізацыя. Пры выхадзе з злачыннай арганізацыі вы можаце быць вызваленыя ад гэтай адказнасці.

Тыя, хто сябе не запэцкаў, не заплюшчвайце вочы на ​​ўсё, што адбываецца, таму што гэта лёсавызначальны момант, і цяпер пераламаць гэтую сітуацыю ў краіне вельмі важна і неабходна. Таму што мы ўсе будзем жыць лепш, у тым ліку і вы ў сваім сілавым блоку будзеце жыць лепш. Вы самі ведаеце, якія цяпер недахопы існуюць. І вось у гэтым прафзвязе, пра які мы заяўлялі, мы ўсе гэтыя недахопы прапісалі і прыдумалі шляхі іх развязання. У найбліжэйшы час мы іх нават прадэманструем. Вы зможаце азнаёміцца, наколькі ўмовы ўнутры сістэмы будуць лепшыя. І краіна будзе лепшая.

Унёсак кожнага, не толькі сілавога блока, кожнага грамадзяніна цяпер вельмі важны. І калі б мы ўсе разам, у адзін і той момант, адзіным калектывам сказалі «не» цяперашняй уладзе, кожны ў сваім напрамку – мы б ужо перамаглі. Засталося пераламаць вось гэта: «Без мяне разбярыцеся, я баюся за свае нейкія выгоды». Вам даюць гарантыі. І, я думаю, іх выканаюць, таму што тыя, хто пайшоў, хто пацярпеў ад гэтага рэжыму, у тым ліку з сілавога блока, калі рэжым памяняецца і прыйдуць новыя ўлады, то пра вас у першую чаргу ўспомняць, ім трэба будзе праводзіць чысткі ад гэтых генералаў, якія на кішэню сабе кладуць. Заплямілі сябе і ўсё астатняе.

Прыміце гэтую пастанову, калі вы сумленны чалавек. Прыміце яе цяпер, калі ёсць яшчэ магчымасць. І вы потым прыйдзеце і будзеце самі кіраўніком, будзеце будаваць краіну з новымі законамі, справядлівымі.

– Увогуле, не забывайцеся пра сумленне.

Глядзіце праграму таксама на Vimeo.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com