19 сакавiка 2024, aўторак, 14:37
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Начны дэсант на рубяжы двара і дому

10
Начны дэсант на рубяжы двара і дому
УЛАДЗІМІР ХАЛІП

Такія часы.

У гэты дзень рэжыму пільна патрэбна была перамога. Ці хаця б бачнасць яе. А інакш ўсёй гэтай сістэме пагражае калапс. На карту пастаўлена ўсё. Ужо тры месяцы краіна адлюстроўвае атакі ўзброеных карнікаў, нанятых для захавання незаконнай улады. Той, хто саступіў на выбарах абвясціў вайну народу. Менавіта гэта недвухсэнсоўнае слова начальнік адыёзнага рэжыму, ані не збянтэжыўшыся, вымавіў перад сваімі набліжанымі. Наступстваў чакаць доўга не давялося. Арда пайшла ў атаку. Але за тры месяцы нечуванага супрацьстаяння здушыць супраціў ім не ўдалося.

А таму, падчас чарговай вылазкі ў мінулую нядзелю, карнікам патрэбна была не проста акцыя застрашвання, але абавязкова перамога. Відавочная і пераканаўчая. Тым больш, што на гарызонце ўжо абазначыўся магчымы візіт міністра замежных спраў Лаўрова. Той проста так не прыязджае. Гэта значыць, Крэмль зноў праяўляе нецярпенне. І трэба пераканаць недаверлівага візіцёра ў тым, што тут амаль стабільнасць. Пратэст здзімаецца. Такія чуткі папаўзлі ў расейскай прэсе. Вось бы іх і падтрымаць чымсьці амаль рэальным.

Было б несправядліва сцвярджаць, што ўсе старанні няўрымслівага рэжыму безвыніковыя і марныя. На зыходзе таго тыдня ён пабіў усе свае ранейшыя рэкорды. Агульная колькасць рэпрэсаваных дасягнула адзнакі 30 тысяч. Ужо няма куды саджаць. Але спыніцца немагчыма. А тут яшчэ стала вядома, што калоны пратэстоўцаў збяруцца ў самым цэнтры. Вось і выдатна - там іх усіх і сустрэнуць. Відавочна, напярэдадні візіту крамлёўскага кантралёра надыходзіць той самы пералом. Так дарэчы!

І вось ужо ачэплена галоўная плошча, іржавеюць на пустым праспекце гаражныя вароты на колах - недарэчнае вынаходка мясцовай карнай думкі. У засадах па дварах і тупіках расцярушаныя ўдарныя сілы амапаўцаў ды іншых бамбіз. Аднак уся гэтая спецаперацыя скончылася крахам. У прызначаны час у цэнтр ніхто не прыйшоў. Высветлілася, дэманстранты змянілі тактыку. А паведамленні з праслухоўвання - гэта для ёлупаў.

Аднак і карнікі не лыкам шытыя. Разбіліся на мабільныя групы і атрады і рванулі ў спальныя раёны. І вось ужо самыя паваротлівыя з іх высачылі незаконныя навалы непаслухмяных грамадзян. Ніякіх папярэджанняў і перагавораў. Дубінкі ў рукі і - у атаку. Зараз усіх скруцяць, размятуць і запакуюць у аўтазакі. Вось ужо ўцякаюць. Як яны бягуць! Толькі чамусьці зусім не тыя, каго атакавалі. А менавіта тыя, хто пайшоў у атаку на бяззбройных грамадзян.

Бягуць бамбізы ў поўным баявым. Жвава. Бадзёра. Звонячы і падскокваючы. Несучы ад граху падалей свае дурныя дубінкі. А тыя, каго яны збіраліся рассеяць, напалохаць, скруціць у барановы рог, яшчэ крычаць услед, спрабуючы іх выхоўваць: «Гэта наш двор!»

А на Каменнай Горцы калону атакавалі карнікі ў зялёным. Проста пад ногі пасыпаліся святло-шумавыя гранаты, затрашчалі стрэлы. Клубы дыму, грукат - проста Аўстэрліц або Ватэрлоо. І зноў замест ашаламляльнай перамогі поўны крах - людзі не разбегліся. Яшчэ ў дыме злучыліся. І пайшлі на тых, хто паспрабаваў іх рассеяць. І самазадаволенага войска, якое не чакала такога раптоўнага адпору, падалося назад і паспяшалася схавацца ў бусік і аўтазаках.

Карнікі і іх разнастайнае начальства зразумець пакуль не могуць, што тут адбываецца. Абураюцца - ды гэта ж адкрыты супраціў! Генералы ад аўтазака і іншых службаў сістэмы ўпэўненыя, што клоўнская рэпрыза пра законы, якія выконваць трэба не заўсёды, развязала ім рукі. І ўся гэтая апраметная сістэма быццам сарвалася з ланцуга. Прымусіла краіну ўспомніць трыццаць сёмы і гады акупацыі.

Рэжымная бравада была дурной, недарэчнай і заўчаснай. Але гэтыя людзі занадта захапіліся. І нядзіўна, што яны проста праскочылі кропку незвароту. Дробныя нікчэмнікі і іншыя калгасныя недалугі прыйшлі лавіць кайф і атрымліваць асалоду ад жыцця. Для такога безагляднага балявання патрэбная прастора і упэўненасць, што менавіта яны тут «надоўга і ўсур'ёз». А таму мільёны грамадзян, якія выказалі на мінулых выбарах сваю волю, і зараз ужо тры месяцы выходзяць на вуліцы і плошчы, гэтай узлаванай уладай былі проста адціснутыя на самы далёкі край. На лінію двара і дому. І гэтая збанкрутаваная ўлада ўпэўненая, што народ будзе ўсё гэта трываць. Нават немцы з першых спроб усё тут здушыць і суцішыць, засвоілі дакладна, што ў партызанскія зоны лепш не совацца. Сабе даражэй.

Карнікі яшчэ мітусяцца. Выходзяць раптоўна, ладзяць кардоны і засады. Паспрабавалі блакаваць чарговы марш пенсіянераў. Рассекчы калону. Але чамусьці ім і гэта ўжо не ўдалося. Прарываюць ачапленне бясстрашныя дзядулі і бабулі. І дасягаюць мэты. Вядома, гэта ўсё яшчэ не той пералом, за якім пачнецца зваротны адлік і апошнія канвульсіі гэтага пачварнага рэжыму. Яшчэ рыпае і дзейнічае іржавы механізм. Суддзі выслухоўваюць падстаўных сведак і штампуюць абвінаваўчыя прысуды. Ляскаюць турэмныя засаўкі. І быццам бы ўсё як заўсёды.

А дзесьці ў халодных прыцемках, цалкам магчыма, ужо крадуцца ў чыйсьці двор пазаштатныя мсціўцы - дама, бязмерна адданая свайму эрзац-правадыру і прыдворны хакеіст, набліжаны да карыта. Мэта ўсё тая ж: выратаваць краіну ад чырвона-бела-чырвоных стужачак і сцягоў. І хоць бы тут атрымаць нейкае падабенства перамогі. Заданне да крайнасці небяспечнае. На мяжы двара і дома здарыцца можа ўсякае - партызанская зона. Але выйсця іншага ўжо няма. І няўрымслівы абаронца страчанага крэсла кідае ўночы апошні свой рэзерв.

Шапочуць на ветрыку праклятыя стужачкі. А ў коле святла пад самотным ліхтаром - бутэлька «Масандры», штопар і пластмасавы каўпачок. Значыць, чакаюць. Пастка. Адзін няправільны крок - і сфоткалі, адправяць у тэлеграм-канал. А тут яшчэ ў дадатак дружны аддалены тупат трывожыць цішыню. Гэта амапаўская падтрымка, успомніўшы пра нешта сваё, надумала перадыслакавацца ў тыл, да бусікаў бліжэй. І вось тады стала зразумела, наколькі небяспечнае заданне і наколькі катастрафічна малая адчайная група - усяго двое. У гэты вызначальны момант быў патрэбны пільна хоць бы трэці. Той самы.

Аднак ён быў заняты справай асаблівай важнасці. Прымаў міністра абароны. Распавядаў яму, якая гэта бяда, калі студэнты вучацца, замест таго, каб у войску служыць. І што ў цяперашніх мужчын наогул няма патрыятызму. Генерал цяжка маўчаў, соп і небяспечнага суразмоўцы добрымі навінамі суцяшаць не збіраўся. Сыходзячы, ён паспеў яшчэ ўбачыць, як адстаўны козы бубнач узяў сапёрную рыдлёўку і пайшоў паглыбляць свой бункер.

А што рабіць - такія часы.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 10

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках