«Які быў заробак пяць гадоў таму, такі і застаўся»

Пасудамыйка ў кавярні распавяла пра свае даходы і выдаткі.

Жыхарка Баранавічаў, якая на пенсіі падзарабляе пасудамыйкай у кавярні, распавяла intex-press.by, ці складана знайсці працу пенсіянеру, на чым эканоміць, а ў чым лічыць за лепшае не абмяжоўваць сябе і ці рэальна на яе даход з'ездзіць на мора.

У дзяцінстве я хацела быць настаўнікам. Але раней быў іншы час і не было такога «куды хачу - туды і пайду». На выбар прафесіі ўплывалі шматлікія абставіны, у тым ліку ці ёсць грошы на вучобу і запатрабаваная абраная табой спецыяльнасць. Выбіраць прыходзілася з таго, куды дакладна можна было ўладкавацца.

У школе я вучылася дастаткова добра, але пасля 10-га класа на патрабаванне мамы пайшла на курсы прадаўца.

Пасля курсаў я два гады папрацавала прадаўцом і сышла ў дэкрэтны адпачынак. Калі паўстала пытанне пра ўладкаванне дзіцяці ў дзіцячы сад, высветлілася, што месцаў няма. І каб развязаць гэтую праблему, мне прапанавалі папрацаваць нянечкай.

Як толькі дачка пайшла ў школу, я звольнілася і ўладкавалася на завод, дзе прапрацавала блізу 30 гадоў, пяць з іх - ужо на пенсіі. А потым раптам сталі скарачаць штат, каб «даць дарогу маладым», і я засталася без працы.

Многія думаюць: пенсія ёсць, сядзі дома і адпачывай! Але ўжо праз пару тыдняў без працы я пачала траціць розум ад нуды. Стала шукаць месца, але працаўладкавацца пенсіянерцы ў Баранавічах аказалася не так проста. Як толькі працадаўцы даведваліся, што я на пенсіі, адразу адмаўлялі.

Аднойчы мне падказалі пра месца пасудамыйкі ў адной з устаноў грамадскага харчавання, куды гатовыя былі ўзяць пенсіянерку. Я пагадзілася.

«Які быў заробак, такі і застаўся»

Пасудамыйкай я працую ўжо блізу пяці гадоў, увесь гэты час заробак які быў, такі і застаўся. Графік два дні праз два. Працую па 12 гадзін - атрымліваю 300 рублёў.

Заробак маленькая, асабліва для такой працы, калі цэлы дзень на нагах. Але як дадатак да маіх 420 рублёў пенсіі гэта яшчэ можна было цярпець. Як бы я выжыла на гэтыя грошы, калі б не было пенсіі - не ўяўляю.

За прыватызацыю плаціць яшчэ блізу 40 гадоў

Мае дзеці ўжо даўно абзавяліся сем'ямі і жывуць у сваіх кватэрах, а я жыву адна ў «двушцы», на якую аформіла прыватызацыю, і цяпер штомесяц плачу 11 рублёў. Выплачваць яшчэ блізу 40 гадоў... Памру, яшчэ і ўнукі будуць плаціць.

За камуналку, хатні і мабільны тэлефоны, а таксама інтэрнэт у месяц выходзіць прыкладна 95 рублёў. У мяне ёсць растэрміноўка за новы мабільны і крэдыт на спажывецкія патрэбы - яшчэ набягае амаль сотня.

На працу езджу на грамадскім транспарце, таму кожны месяц купляю праязны.

«Добра, што кормяць на працы»

На куплю прадуктаў у мяне сыходзіць 150 рублёў, і я думаю, што гэта даволі мала. У мэтах эканоміі прадукты я выбіраю больш танныя, на зніжках.

Асаблівых патрабаванняў да ежы ў мяне няма, але купіць сабе тое, што захочацца, магу дазволіць нячаста.

Добра, што кормяць на працы і не прыходзіцца браць ссабойку, а толькі што-небудзь да гарбаты. Харчуюся я, вядома, не бясплатна - аддаю блізу 25 рублёў, але абед у мяне заўсёды гарачы і свежы.

Адна куртка на пяць гадоў

Абноўкамі я сябе не радую. За апошні час купіла сабе толькі зімовыя боты. На рынку, за 50 рублёў.

Вядома, я хацела б апранацца і абувацца ў нешта больш дарагое і якаснае, але па факце атрымліваецца адна куртка на пяць гадоў. Куплі раблю на рынку. Аддаю яму перавагу за невысокія кошты і вялікі выбар, хай нават калі рэчы хопіць на адзін сезон.

Так як я жыву адна, то сродкі гігіены і бытавую хімію кожны месяц не набываю. На выбары такіх тавараў не эканомлю. Шампуні, бальзамы, мыла, крэмы і зубную пасту я выбіраю імпартныя. А вось што тычыцца касметыкі, то па якасці мяне выдатна задавальняюць нашы беларускія тавары, напрыклад, тая ж туш для павек і алоўкі для броваў.

«Лічу сваім абавязкам дапамагаць унукам»

Магчыма, маёй пенсіі і заробку мне адной было б цалкам дастаткова, але ў мяне ёсць унукі, якія маюць патрэбу ў маёй падтрымцы.

Я выдатна разумею, як цяжка зараз сем'ям самастойна гадаваць і забяспечваць дзяцей, таму лічу сваім абавязкам дапамагаць унукам. Часам магу дапамагчы грашыма на куплю адзення ці абутку, а часам проста даць нейкую суму на забавы або пакласці на тэлефон. У месяц на такую дапамогу ў мяне сыходзіць блізу 150 рублёў.

Але і пра сябе не забываю. Нейкіх забаў у мяне няма, але адпачынак - гэта абавязкова. Гэта тое, чаго я чакаю з нецярпеннем і радасцю. Прыкладна за паўгода да лета я пачынаю адкладаць па 100 рублёў на мора. Я не выбіраю нейкі дарогі і папулярны курорт, аддаю перавагу Украіне. Такі адпачынак - гэта добрыя суадносіны кошту і якасці.