Звесткі ад беларускага Міністэрства аховы здароўя: так не бывае

Нельга падмануць законы прыроды.

ІТ-спецыяліст Іван Радзянкоў тлумачыць у сваім артыкуле для office life, што графікі захворвання на каранавірус ва ўсіх краінах нагадваюць траекторыю мячыка, які адскочыў ад зямлі, узляцеў уверх, потым упаў назад. А беларускі «мячык» завіс у паветры. Выснова простая: «Калі ў краіне здарылася надзвычайная сітуацыя, мяне проста кінулі і пакінулі на стале запіску з аднолькавымі лічбамі на кожны дзень».

У хакеі ў нас не надта атрымліваецца, затое на іншых франтах мы лёгка абыходзім Швэцыю і Швайцарыю. На жаль, фронт гэты праходзіць у лабараторыях тэставання насельніцтва на COVID-19. Учора дружалюбная нам Швэцыя засталася ззаду, а сёння і Швайцарыя рушыла ўслед за ёй, каб ужо напэўна.

Трэба прызнаць, што яны не надта і стараліся: Швэцыя за 19 траўня налічыла крыху больш за 200 новых выпадкаў, а ў Швайцарыі і зусім менш за 50 — там асноўны пік першай хвалі быццам бы ззаду застаўся. У нас жа зноў 900+.

І вось тут, як звычайна, пачынаюцца беларускія дзівацтвы з лічбамі. Што тычыцца каранавіруса, многія рэчы даводзіцца прымаць на веру. Ну проста таму, што не ў кожнага ў кішэні дыплом вірусолага, а нават калі ў кагосьці ён і ёсць, не ўсе спецыялізуюцца менавіта на гэтым сямействе вірусаў. А знайсці даследаванне на карысць кожнага пункта гледжання можна ў два клікі мышшу. Маскі карысныя - маскі бескарысныя, бессімптомныя заразныя - бессімптомныя бяскрыўдныя, праз прадметы перадаецца - не перадаецца…

Ёсць, вядома, больш імаверныя і менш імаверныя версіі паходжання, развіцця і перадачы гэтага самага віруса, на падставе якіх урады краін і тэрыторый, як умеюць, выбудоўваюць сістэму барацьбы і процідзеяння. Які шлях абралі ў Беларусі — вядома.

Мы сёння такая Швэцыя ў цэнтры Еўропы, якая ўсіх вучыць, як трэба, але ніхто пакуль не наважваецца прыняць наш бок. Дык вось Швэцыю мы ўжо як бы абышлі, далей што?

У мяне таксама дыплома вірусолага няма: нягледзячы на ўсе публікацыі ў «Фэйсбуку», рукі не даходзяць сабраць з гэтага дыпломную працу і дзе-небудзь абараніць. У мяне ёсць прагледжаны даўным-даўно курс па эпідэміялогіі, і то з пункту гледжання матэматычнай статыстыкі, ды ўласна курсы матэматычнай статыстыкі, якія праходзіў і ва ўніверсітэце, і потым самастойна, тым больш што прыстойны кавалак працы быў цесна з гэтай статыстыкай звязаны.

Дык вось, зыходзячы з асабістага навучальнага досведу я магу сказаць, што працэсы бываюць рознымі, могуць усяляк мудрагеліста развівацца і заканчвацца, але падобныя працэсы заўсёды маюць падобныя ж заканамернасці свайго развіцця. І для эпідэмій гэты самы працэс характарызуецца хуткім ростам, дасягненнем піка і затым хуткім жа падзеннем. Вышыня піка можа быць вельмі рознай, шырыня графіка звычайна ўкладваецца ў 10-15 тыдняў, выглядае як траекторыя мячыка, які адскочыў ад зямлі, узляцеў уверх, а потым упаў назад (не разглядаем цяпер другія, трэція і далей хвалі, роўна як і прыроду менавіта такога графіка).

Я магу паверыць, што ў нас добрыя лекары, што мы захавалі адзіныя ў свеце інфекцыйныя лякарні і ў іх дастаткова сродкаў абароны. У нас традыцыйна мала турыстаў у канцы зімы, а насельніцтва не занадта шчыльна расселенае па тэрыторыі. Гэта значыць, у нас дастаткова фактараў, каб эпідэмія не насіла катастрафічных маштабаў. Але я не магу паверыць, што мы неяк падманулі законы прыроды і наш «мячык», адскочыўшы ад зямлі, завіс у паветры і рухаецца гарызантальна ўжо трэці тыдзень.

Пасля таго як 25 красавіка мы зафіксавалі больш за 800 выпадкаў, мы трымаем гэты калідор не змяншаючы, як быццам для графіка захворвання і смяротнасці ў нас выкарыстоўваюцца два каляровыя маркёры і лінейка. Калі б я здаў такі графік на кожнай лабараторнай ва ўніверсітэце, мяне б адправілі перарабляць ці яшчэ двойчы пераправерыць і пашукаць памылку ў эксперыменце, бо так не бывае.

Дарэчы, у нас жа ёсць яшчэ і ачунялыя, колькасць якіх змяняецца, але агулам прыкладна 500 чалавек на дзень. А нават простая прыкідка наконт таго, што хвароба доўжыцца два, ну добра — тры тыдні ў складаным выпадку, кажа нам пра тое, што зарэгістраваныя тры тыдні таму хворыя проста цяпер павінны атрымліваць свае закрытыя лісткі непрацаздольнасці. Але нешта ідзе не так, мы атрымліваем штодня прырост на 400-500 новых актыўных выпадкаў, прычым не вельмі зразумела: гэта выяўленыя сярод кантактаў першага ўзроўню выпадкі або яны проста прыходзяць з вуліцы, спытаць няма каго.

Таму я, вядома, пакуль з'яўляюся аптымістам: нягледзячы на жахі з навін, усё яшчэ застаецца нямала падстаў захоўваць бадзёрасць духу ў нашай сітуацыі. І я не ведаю, ці з'яўляецца графік захворвання тэхнічным дэфектам праз недахоп магчымасцяў тэставання ці следствам выканання загаду - і тое, і другое аднолькава дрэнна. Ведаю толькі, што, калі ў краіне здарылася надзвычайная сітуацыя (яе, вядома, ніхто не абвяшчаў, але яна такой з'яўляецца), мяне проста кінулі і пакінулі на стале запіску з аднолькавымі лічбамі на кожны дзень. Не тое, каб я чагосьці там чакаў, мы нібыта як дарослыя, павінны за сябе адказваць самі, але няўжо мы не заслужылі проста адкрытага і сумленнага да нас стаўлення чыноўнікаў, якія нібыта ўзялі на сябе адказнасць за наша здароўе, напрыклад?