Маці курсанта вайсковай акадэміі: Нашых дзяцей губяць дзеля «прыгожай» статыстыкі аб COVID-19

Крык душы беларускі, чый сын трапіў у шпіталь з тэмпературай.

З крыкам душы аб дапамозе да прэс-службы грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь» звярнулася маці аднаго з курсантаў вайсковай акадэміі. Вось тэкст ліста цалкам:

- Мой сын - курсант трэцяга курса вайсковай навучальнай установы. Блізу тыдзень таму дзіця адчуў лёгкае недамаганне, звярнуўся ў санчастку. У санчастцы яму вымяралі тэмпературу, якая не перавысіла 36,8 і, у выніку, адправілі далей несці службу. Сітуацыя пагоршылася праз тры дні, тады сын зноў адправіўся ў санчастку, і тэмпература ў майго дзіцяці была ўжо 37,6. Была прынятая пастанова змясціць яго ў шпіталь. І тут пачалося самае цікавае.

Хачу данесці да вас тое, што паспеў расказаць мне мой сын. Паспеў таму, што ў шпіталі адбіраюць сродкі сувязі, але многія хлопцы паспяваюць звязвацца з роднымі.

Маё дзіця ў шпіталі паклалі з прастудай, лячэння ніякага не праводзяць, бо крытычнага падвышэння тэмпературы цела няма, адпаведна, не прызначаюцца і лекі. Ніхто не збіраецца высвятляць, што з ім, ніхто не праводзіць дыягностыкі, ён проста ляжыць, а лекары са шпіталя відаць мяркуюць, што само павінна прайсці. Але самае страшнае нават не гэта! Усе хлопцы ведаюць, што ў адным памяшканні з прастудай ляжыць хлопец з пацверджаным каранавірусам! Вы ўяўляеце! Гэтага хлопца павінны былі ізаляваць і павезці ў лякарню, у інфекцыйнае спецыялізаванае аддзяленне, але ён працягвае знаходзіцца з усімі хлопцамі.

Пнеўманій - процьма, так сказаў мне сын. Хлопцы ляжаць, кашляюць, задыхаюцца, а медыкаментозную дапамогу калі ім і надаюць, то прабачце, на ўзроўні 19 стагоддзя. Хто ведае колькі з гэтых пнеўманій - каранавірус? Некаторыя хлопцы з пнеўманіямі і прастудай скардзяцца на страту нюху і смаку, а ўсё ж мы ведаем, што гэта за прыкметы і чаго. Ёсць усе падставы меркаваць, што кавід-шпіталь загружаны цалкам. Я не выключаю, што і маё дзіця хворае на гэты вірус.

Што рабіць у гэтай сітуацыі - я не ведаю. Кіраўніцтва маўчыць, да нашых дзяцей нас не пускаюць, мы нават пагаварыць з імі не можам! Вы ўяўляеце, што адчувае маці, калі ўсведамляе ў якой небяспецы знаходзіцца ейнае дзіця, а дзіцяці проста забралі, нічога не кажуць, не даюць на яго паглядзець? Ніколі не думала, што такое пекла давядзецца выпрабаваць ў жыцці!

Я разумею, што кіраўніцтву навучальнай установы давялі зверху, пра тое, каб усе замоўчвалася, каб карцінка была прыгожая, маўляў «а, што, курсант не можа застудзіцца?». Але мы ж ведаем у які час жывем, ведаем, што любая прастуда - патэнцыйна небяспечная інфекцыя. З нас хочуць зляпіць поўных дурняў, нашых дзяцей жыўцом губяць і ўсё дзеля нейкай прыгожай статыстыкі, якая павінна легчы на стол да вышэйшых вайсковых чыноў, а то і да таго чалавека, які называе сябе "прэзідэнтам".

Мне вельмі балюча, што ў нашай краіне пануе такая несправядлівасць. Нашых дзяцей падзялілі на гатункі. Дзеці са звычайных сем'яў - гарматнае мяса, нікчэмныя, дык хай канаюць у шпіталі без лекаў, і ўсе заражаюцца. Усе астатнія дзеці, пачынаючы ад дзяцей Лукашэнкі і ўсіх астатніх прывілеяваных саслоўяў - недатыкальнасць, залатая моладзь. І калі ў кагосьці з гэтых залатых хлопчыкаў зламаецца кіпцік на мезенцы, яго тут жа адправяць у трохасабовую палату з усімі выгодамі. Хіба гэта нармальна?

Многія мамы думаюць, што такая бяда іх ніколі не кране, што нейкае дзяржава - гэта гарант, здольны дапамагчы ў цяжкую хвіліну. Паверце, раней я таксама так думала, пакуль бяда не прыйшла ў нашу сям'ю. А дзяржава замест гарантаванай дапамогі проста ізалявала ад мяне дзіця і губіць яго недзе ў засценках рассадніка інфекцыі.

Людзі, дарагія, мы не павінны так больш жыць! Нельга дзяліць дзяцей, людзей, на простых і залатых! Павінна ж быць справядлівасць, якую нам гарантуе Канстытуцыя, на якую ўжо даўно ва ўрадзе начхаць. Час ужо стаць людзьмі і абараніць сваіх дзяцей!