Качынае пяро

Сябар «айфоша», не кажы прыгожа.

Чужаземцы-расейцы неяк узбудзіліся пазаўрочна што да Украіны. Зрэшты, магчыма, казытанне ўкраінскімі ўладамі рэзідэнта Лубянкі Медведчука выклікала іх пазачарговае раздражненне. І наважылі паставіць на месца, апусціць, так бы мовіць, і ўсю Украіну цалкам і яе кіраўніка не той нацыянальнасці, якую непрыстойна згадваць у коле чэкісцкіх выканаўцаў. Асаблівае адценне прыніжэння надае опусу тое, што яго падпісаў самы мізэрны прадстаўнік шайкі. Вось вам, вы не вартыя такіх магутных падпісантаў, як Валуеў ці Хоркіна. Хто пісаў гэты тэкст, невядома. Ну, прымітыўны ўзровень аўтара як не пакідае сумневаў, так і не выклікае здзіўлення - журналісты практычна не валодаюць мовай.

Спачатку пра мову. Каб надаць вытанчанасці, тэксту папярэднічае эпіграф. Як у найлепшых дамах.

«Коза з вовком тягалася, тiльки шкура вiд кози зосталася»

Каб надаць пераканаўчасці і зрабіць больш даходлівай ідэю для чытачоў ва Украіне, эпіграф дадзены моваю. Нібыта моваю. Нікчэмны лісток з саманадзейным найменнем «Коммерсант» не заклапаціўся праверыць напісанне нават гэтага аднаго радка. На мове няма такога слова «заосталося». Магчыма, няма такога слова наогул на планеце. Ну, можа быць на мове «камерсантов у цывільным». Ва ўкраінскай мове ёсць слова «залишитися».

Тое, што пададзенае ў якасці эпіграфа, ёсць так званы суржык. Суржык - гэта прыслоўе выведзенай за сто гадоў чэкісцкай селекцыі «людзей, якія не маюць ніякай устойлівай самаідэнтыфікацыі» і якія пражываюць у асноўным на тэрыторыі Украіны. Зрэшты, суржык мае хаджэнне і на поўдні Расеі. І, як бачым, у метраполіі імперыі - Маскве - таксама.

Дару аўтару некалькі выдатных слоў - бімба, астаніўка, підарок (з націскам на літару А).

Далей мы разгледзім пытанне, чаму пад гэтым опусам паказана было паставіць імя аднаго з самых нікчэмных і агідных «кіраўнікоў» Расеі. Мала хто выклікае такі здзеклівы смех і ў самой Расеі, як гэты Сімяён Бекбулатавіч.

Тэкст настолькі слабы і прымітыўны, што ўзнікае здагадка, што ён з'яўляецца здзекам не з Украіны, а з напісантаў.

Пачынаецца ён са сцвярджэння аб неадпаведнасці нацыянальнасці кіраўнікоў Украіны самаідэнтыфікацыі ўкраінскага народа. А самі ж!!! Якой нацыянальнасці магчымы пераемнік фараона Шайгу (персанаж таксама больш смешны, чым грозны)? Якой нацыянальнасці віцэ-спікер (чацвёртая персона ў хунце) спадар Ж.? З якой нацыянальнасцю сябе самаідэнтыфікуе спадарыня Валька-шклянка, якая ўпершыню сербанула самагонкі ў Шапятоўцы? Гэта ўсё першыя персоны імперыі. Не варта шпурляцца нацыянальнасцямі публіцы, якая мае шкляную нацыянальнасць.

«Цяперашні прэзідэнт гэтай змучанай краіны - чалавек, які мае пэўныя этнічныя карані, які ўсё жыццё гаварыў на расейскай мове. Больш за тое, які працаваў у Расеі і атрымліваў значныя сродкі з расейскіх крыніц».

«Гэтай змучанай краіны». З гэтым нельга не пагадзіцца. Менавіта 300 гадоў валадарства Масковіі і асабліва апошнія сто гадоў яе квінтэсенцыі Лубянкі не змучылі, але замучылі гэты цудоўны край.

«Хто мае пэўныя этнічныя карані» - такім чынам тлумачыліся першабытныя плямёны, паказваючы на татэмныя сімвалы сваіх плямёнаў. Яшчэ такім чынам размаўлялі павятовыя паненкі:

«Ніколі не казалі яны: «Я высмаркалася», «Я спатнела», «Я плюнула», а казалі: «Я палегчыла сабе нос», «Я абышлася з дапамогай хусткі». Ні ў якім разе нельга было сказаць: «Гэтая шклянка або гэтая талерка смярдзіць». І нават нельга было сказаць нічога такога, што б падало намёк на гэта, а казалі замест таго: «Гэта шклянка нядобра паводзіць сябе «ці што-небудзь накшталт гэтага. Каб яшчэ больш акультурыць расейскую мову, амаль палова слоў была выкінутая зусім з размовы».

Увогуле, слова «габрэй» выкінутае зусім з размовы, больш за тое, яно стала недрукаваным. Таму што азначае што-небудзь непрыстойнае ў лубянскіх колах?

«Працаваў у Расеі і атрымліваў значныя сродкі». Сябрук «айфончык», чалавек які працуе не атрымлівае сродкі, а зарабляе іх. Атрымліваюць грошы твае хаўруснікі, якія ні секунды ў жыцці не працавалі.

«Стаўшы кіраўніком дзяржавы». Не стаўшы, а калi яго абяруць. Вы нават паняцце такое забыліся. Габрэй Зяленскі быў абраны прэзідэнтам дзяржавы, якое вы трактуете як нацысцкае. Вось ён, кагнітыўны дысананс. Ці ледзь не першая і неад'емная прыкмета фашызму - гэта наяўнасць фюрэра. У лубянскай імперыі ён ёсць. Няма Путлера, няма Расеі. Ва Украіне яго і быць не можа. Не той народ.

«Яму трэба было ўбудавацца ў «пантэон герояў» гэтай часткі ўкраінскага грамадства».

Сябар «айфоша», не кажы прыгожа. Пантэон - гэта не храм герояў, а храм багоў. У сучаснасці - месца пахавання. У пантэон не ўбудоўваюць, а змяшчаюць.

Ну а «бандэраўцы» - гэта наогул узровень гандляркі селядцамі. Не прадстаўніку нацыі, якая паставіла нацыстам дзве арміі здраднікаў, папракаць кагосьці ў калабарацыянізме. Трэба ж так падставіцца. Дарэчы, войскі УПА ніколі не ваявалі на чужых тэрыторыях, не імкнуліся захопліваць чужыя землі. Часовыя вымушаныя палітычныя манеўры УПА з немцамі не ідуць ні ў якае параўнанне з хаўрусам Масквы з Гітлерам, развязалі сусветную бойню. Чыя б качка кракала.

«У двух самых буйных габрэйскіх пагромах загінулі амаль 6 тысяч чалавек».

Было, было. Каяцца будзем. І як пакаянне - абранне габрэя прэзідэнтам. А калі ты і твае лубянскія куратары пакаюцца за мільёны ахвяр ГУЛАГу? Калі будзе названы хаця б катам камендант НКВД Папанін? А колькі чачэнцаў вы знішчылі за ўвесь час? А генацыд палякаў двухсотгадовы?

Спачатку было НКВД і бандэраўцы. Потым НКГБ і бандэраўцы. Потым КДБ і бандэраўцы. Цяпер ФСБ і бандэраўцы. Бандэраўцы выйшлі ў фінал!

«Украінскія кіраўнікі цяперашняй генерацыі - людзі абсалютна несамастойныя».

Што азначае слова «генерацыі»? Можа, гэта ў засценках Лубянкі генеруюць даносчыкаў? Так хочацца напісаць няпроста, каб усе бачылі тваю пісьменнасць.

Марыянетка, пасаджаная грэць трон і скінутая ў кучу хламу пасля мінання патрэбы, кракае пра самастойнасць. Не смешна самому?

«СССР даваў дастатковы прастор у фармаванні ўнутранай палітыкі сваім геапалітычным хаўруснікам, разумеючы, што інакш гэта можа скончыцца трагічнымі падзеямі тыпу вугорскіх выступленняў у 1956 годзе ці Пражскай вясны 1968 года». Так, памятаем пра прастор - Сумгаіт, Баку, Вільня, Тбілісі... Ай ды фончык!

«На чале Украіны стаяць слабыя людзі, якія імкнуцца толькі да таго, каб набіць свае кішэні. Прычым пажадана, на ўсялякі выпадак, захаваўшы грошы ў замежных афшорах. Шмат каго з іх мы нядрэнна ведаем. Лідара, які мог бы ахвяраваць сабой дзеля Украіны, а не спрабаваць манетызаваць сваё знаходжанне ва ўладзе, не было, няма і, відавочна, пакуль не будзе».

З нечым нельга не пагадзіцца. Ды слабыя, ды набіць...будзем спадзявацца, што Украіна развяжа гэтую праблему, якая ў асноўным вызначаецца трохсотгадовым знаходжаннем пад прыгнётам Масковіі. Але не тваёй качачцы пра гэта кракаць і слацца пад гнідэра, які не тое што ахвяраваць сабой, але з бункера баіцца выпаўзці. Лідар ва Украіне быў, ды вы яго забілі. Пра чужыя выбары ў імперыі, у якой практычна ніколі не было выбараў, казаць непрыстойна. Дарэчы, зусім незаўважны фюрэр-казяўка ні разу не наважыўся на дэбаты нават з надзіманымі качкамі і туды ж, артыкулы піша.

«Расея ўмее чакаць».

Ну, дачакаліся два разы, калі імперыя развалілася як кавалак гнілога лайна. Чакаем трэцяга.

Прагледзеўшы па неабходнасці гэты ўбогі опус, ніяк не мог зразумець, чаму яго наважылі наваліць пад імем аднаго з самых адыёзных і нікчэмных (хоць тут яны кангеніяльныя) чальцоў шайкі. Нядаўна верхавода ідэнтыфікавалі як «прамакатку», відавочна, усе яны там кланаваныя з гэтага персанажа. Ну як так можна, спытаеце вы. Бо яны кіруюць такой краінай. А можа, кіруе за іх спінай які-небудзь мудры і жудасны Патрушаў. Ды не, сябры, проста падобныя персанажы не свецяцца, а ўжо як выпаўзе, так адразу пачне геніяльныя законы прыдумляць. Каб у працоўны час нікога ў цырульнях не было...

Такая ж нікчэмнасць, як і ўсе. А як жа яны кіруюцца? Ды вельмі проста -

«Калі граф Клейнміхель дачуўся, што ў Врончанкі не да ладу з водкупамі, у яго з’явіўся добры настрой.

- Жывёліна, - сказаў ён, - хай пасядзіць без мільёнаў, скаціна, з мільёнамі ўсякі ўмее».

Вось тое ж, з мільёнамі кожны патрапіць.

Скончым падпісантам. Для постаці гэтай нават у расейскай ганебнай гісторыі аналагі знайсці цяжкавата. Ужо згадваўся Сімяён Бекбулатавіч. Сітуацыйна падыходзіць. Але ментальна мы нічога не ведаем пра характар і вартасці царэвіча. Вельмі магчыма, што гэта была вартая ўвагі асоба, воляю лёсаў пастаўленая блазнам. З апантаным Івашкам спрачацца не даводзіцца. Наш жа персанаж у век інтэрнэту для нас як на далоні.

Асабліва забаўны эпізод з качачкай. Ну, качачка і качачка, шмат у каго каты, сабакі, трусы і нават хамелеоны. Але ў качачак, выяўляецца, асоба стаць.

Мабыць, менавіта качыным пяром пісаў гэты «пісьменнік» свой опус. Гусінае пяро было б дарэчы, але гусь - птушка ганарлівая і баявая, чаго не скажаш пра гэтага барацьбіта з ненавіснымі «бэндэрамі».

Р. Р., https://www.kasparov.ru/material.php