Спрэчка будучыні і мінулага

Абсурд не можа з'яўляцца нормай.

Тое, што адбываецца сёння - зусім не спрэчка ўмоўнага Навальнага і ўмоўнага Левіяфана. Гэта экзістэнцыяльная спрэчка будучыні і мінулага.

Мінулае сцвярджае, што абсурд можа быць нормай. Што можна хлусіць, цкаваць, катаваць, расстрэльваць на мосце, біць жанчын нагамі, падкідваць наркотыкі, ваяваць з братэрскім народам, саджаць невінаватых за краты і пры жаданні можна нават абвясціць барацьбу з карупцыяй экстрэмізмам.

Мінулае намагае, што ніякага гуманізму, высакароднасці, вялікадушнасці і гонару ў чалавечай культуры не існуе, што яны з'яўляюцца атавізмам, як хвост у малпаў, што кожнага чалавека можна лёгка зламаць, варта толькі знайсці яго слабое месца і мацней націснуць, што ў прыродзе няма такіх агульначалавечых ідэалаў, дзеля якіх варта было б паміраць, акрамя міфаносных «скреп».

А будучыня намагае, што абсурд не можа з'яўляцца нормай і сцвярджае, што культ сілы ў сучасным свеце не мае ніякай перспектывы, калі сіла пазбаўленая розуму, сумлення, даверу грамадства, абсалютна не шануе сваёй рэпутацыі і не здольная ісці на кампрамісы дзеля агульнага дабрабыту, а не толькі дзеля інтарэсаў вузкага кола набліжаных алігархаў, хто паспеў прысмактацца да кармушкі.

Будучыня намагае, што дабрабыт такой велізарнай краіны, як Расея, не можа залежаць ад волі аднаго чалавека ці ад волі ўмоўнага Палітбюро. Дабрабыт і будучыня залежаць ад рэальнага падзелу ўлады, незалежнага суда, свабодных СМІ, сумленных выбараў і сукупных намаганняў усіх неабыякавых грамадзян.

Аляксандр Гронскі, «Фэйсбук»