Беларусы ў Ізраілі: Выбухі ракет аддавалі вібрацыяй нават па нагах

Нашы суайчыннікі распавялі, як перажываюць атакі ХАМАС.

Ісламісцкія групоўкі працягваюць ракетны абстрэл па ізраільскіх гарадах. На гэтыя дзеянні войска Ізраіля адказала шляхам контрудару.

Журналісты onliner.by пагаварылі з двума беларусамі, якія цяпер знаходзяцца ў Ізраілі, і яшчэ адной сведкай таго, што адбываецца пра падзеі ў краіне.

Іван: «Мяркуючы з эмоцый, усе адрэагавалі спакойна»

Іван жыве ў Тэль-Авіве ўжо два гады. Паводле ягоных слоў, раней ракетных нападаў на горад было значна менш, сёння ж яны прайшлі цэлым залпам. Вось што ён распавядае.

- Калі пачаўся ракетны абстрэл, я быў дома, выбіраўся. Яшчэ да гэтага было шмат навін пра тое, што такое можа здарыцца, так што гэта было чакана. Я пачуў сірэны і стаў збірацца на выхад. Варта сказаць, што цэнтралізаванай эвакуацыі тут няма. Калі сірэны ўключаюцца, людзі пільнуюцца спісу дзеянняў, якія трэба выконваць у такіх сітуацыях. У маім выпадку трэба было спусціцца альбо ў бамбасховішча, альбо на першы паверх лесвічнай пляцоўкі. Я проста выйшаў на лесвіцу, дзе ўжо стаялі людзі.

Са слоў хлопца, уваход у прытулак быў адкрыты толькі ў суседнім пад'ездзе, таму яму і суседзям давялося чакаць, пакуль адкрыюць ўваход і з іх боку. Як усё было зроблена, унутр ўвайшла група з 10-15 чалавек.

- У асноўным тут раён паджылых людзей, з намі былі толькі некалькі маладых пар з сабакамі. Сувязь не знікала, інтэрнэт быў на месцы. Мяркуючы з эмоцый людзей, на атакі ўсе адрэагавалі спакойна, толькі некаторыя былі на эмоцыях. Нам было чуваць, як выбухаюць ракеты, адчувалася вібрацыя, было страшна. Сірэна гучала разоў пяць. Калі гук спыняўся, мы выходзілі вонкі. І тут усё пачыналася зноў. Так адбывалася некалькі разоў цягам 45 хвілін. У выніку мы сядзелі ўнутры, глядзелі навіны, тэлефанавалі і жартавалі.

Зараз, паводле інфармацыі Івана, у горадзе ціха.

Зміцер: «Выбухі аддавалі вібрацыяй нават па нагах»

Дзмітрый распавядае, што, калі пачаўся абстрэл цэнтра Ізраіля, ён знаходзіўся дома, у горадзе Бат-Ям.

- Увечары адразу на ўвесь горад загула трывога, паведамляючы, што па кірунку да нас ляціць ракета. Мы пачалі ўцякаць у бамбасховішча - тут яно знаходзіцца ў кожным доме і выглядае як умацаваны пакой. Мы сталі спускацца вельмі хутка і апынуліся на трэцім паверсе. Паглядзелі ў акно - а там ужо было відаць, што над намі ляцяць ракеты, - распавядае мужчына. - Затым сталі чутныя магутныя выбухі. І нават нягледзячы на тое, што ракеты перахаплялі ў паветры, вібрацыя аддавала па нагах.

Паводле ягоных слоў, цяпер над горадам стаіць цішыня, а з ракетнымі абстрэламі ўзялі перапынак.

- Мы знаходзімся ў той жа кватэры, у якой і былі. Інтэрнэт і ежа ў нас ёсць, нічога не знікала. Мясцовыя жыхары на сірэны рэагуюць зусім па-рознаму: хтосьці вельмі баіцца, а хтосьці паводзіцца спакойна. Што тычыцца ахвяр, у Ізраілі яны ўжо ёсць. Пакуль нам незразумела, што будзе адбывацца далей. Мы ўсё яшчэ не кладзёмся спаць і чакаем, як будуць развівацца падзеі. Зараз мы сядзім у сваёй кватэры. Няма неабходнасці спускацца ў сховішча, бо ў нас будзе на гэты час, як толькі мы пачуем сірэну.

Ганна: «Людзі з дзецьмі спакойна і без мітусні ішлі ў сховішча»

Ганна жыве ў горадзе Лод. Паводле ейных слоў, мінулай ноччу ў горадзе былі арабскія беспарадкі. Сёння ж гісторыя дапоўнілася ракетнымі абстрэламі.

- Каля пяці гадзін вечара ХАМАС нас папярэдзіў: маўляў, рыхтуйцеся, гэта яшчэ не ўсё. Бліжэй да дзевяці пачаўся абстрэл цэнтральных гарадоў, у тым ліку і нашага. Гэта я зразумела па гуку сірэны. Калі яна гучыць, мы ведаем, што ў нас ёсць ад 15 секунд да хвіліны, каб дабрацца да бліжэйшага абароненага памяшкання. Гэта можа быць альбо пакой у кватэры, альбо бамбасховішча, альбо лесвічны пралёт. У гэты час мы з мужам былі дома ў васьміпавярховым будынку. Як толькі мы пачулі сірэну, адразу выйшлі на лесвічную пляцоўку. Там ужо былі людзі, некаторыя нават стаялі басанож.

Затым, са слоў Ганны, сталі чутныя выбухі. Як распавядае жанчына, людзі здаваліся сабранымі і спакойна ішлі ў бамбасховішча разам з дзецьмі.

- Мы ж не спускаліся, таму што не бачылі ў гэтым неабходнасці. Нам з усіх бакоў пасыпаліся званкі. У інтэрнэце людзі таксама пачалі распавядаць, што ў іх гарадах выюць сірэны. Усё гэта працягвалася на працягу гадзіны: мы выходзілі з кватэры і зноў заходзілі ўнутр. Што мяне здзівіла, дык гэта спакой людзей: яны адказна паставіліся да сітуацыі, паводзіліся адэкватна. Што будзе адбывацца далей, нам пакуль незразумела. Няясна, якой будзе ноч і як адрэагуе на ракетныя ўдары наш урад. Звычайна рэакцыя прапарцыйная, але цяпер кажуць, што для таго, каб перыяд зацішша прадоўжыўся як мага даўжэй, адказ трэба зрабіць непрапарцыйным.