У беларускіх уладаў здарыўся дыссацыатыўны разлад ідэнтычнасці

Іх прамовы на тэлевізіі абсалютна немагчыма зразумець.

Прывітанне дарагая.

Нялёгкі мой лёс зноў прымусіў мяне паглядзець тэлевізар. Не скарджуся, не хвалюся, проста канстатую факт. Я, вядома, не псіхатэрапеўт, і нават не псіхахірург. Але нешта ў мяне ёсць адчуванне, што ў беларускіх уладаў раптам здарыўся дыссацыатыўны разлад ідэнтычнасці. Таму што з тэлевізара цалкам немагчыма зразумець: ці то санкцыі шкодныя, ці то наадварот іх у нас у арганізме не стае. Спачатку табе кажуць, што санкцыі ўзбадзёраць і прастымулююць эканоміку, і пасля санкцый краіна стане больш прыгожай і яшчэ больш ашчаднай. А праз хвіліну тут ужо палохаюць галоднымі бунтамі і адчаем працаўнікоў. І, што характэрна, бывае, што ўсё гэта распавядае адзін і той жа чалавек. І як пасрэднаму розуму разабрацца ў гэтай заблытанай макраэканамічнай ірэальнасці?

Хоць, мне здаецца, што нават выдатныя розумы беларускіх уладаў самі ўжо ў гэтай ірэальнасці заблыталіся. Раней яны маглі хоць бы зрабіць выгляд, што маюць таемнае веданне пра перспектывы эканамічнага развіцця. Пра тэмпы росту ВУП што-небудзь спрагназаваць ці абвясціць якую інфляцыю сабе па выніках года. Яна, у сэнсе інфляцыя, усё адно потым расла як бог на душу пакладзе, але можна было хоць паказаць ілюзію кантролю. А зараз усе іх прагнозы - гэта ж адразу плюсквамперфект, у значэнні «неактуальная мінуўшчына. Таму што які толк у прагнозах, калі ты не ведаеш у якім месцы цябе прастымулююць санкцыямі наступным разам?

Вось у суботу выявілася, што нямецкі банк скасаваў абяцаны крэдыт на закупку турбін для беларускай атамнай станцыі. Але ж атамную станцыю разам з энергетыкай наогул ніхто быццам санкцыянаваць не збіраўся. Нафтаперапрацоўчым заводам - пагражалі. Банкі - палохалі. Беларуськалію абяцалі ўсякія непрыемнасці. А пра энэргетыку ж і гаворкі нават не было. А пацярпела яна атрымліваецца першай. І дзе, пытаецца, справядлівасць? І як у такой трагічнай нявызначанасці беларускім уладам далей існаваць?

А няўпэўненасць у сваёй будучыні падвышае агульны ўзровень трывожнасці. А з-за высокага ўзроўню трывожнасці могуць здарацца самыя экзатычныя душэўныя разлады. І атрымліваецца, што левая палова ўлады кажа адно, а правая зусім іншае. Нават калі яны кажуць адным і тым жа ротам.

І вось, з аднаго боку, міністр быццам бы замежных спраў Макей склікае да сябе паслоў, каб здзейсніць з імі дыпламатычны акт шчырай размовы. А з другога боку, сёй-той спрабуе зладзіць усходнім межам Еўразвязу памежны калапс нелегальнымі мігрантамі. І, вядома, на фоне памежных калапсаў, размовы атрымліваюцца ўжо не такімі і душэўнымі. Тым больш што потым той жа самы міністр тых жа самых спраў абзывае сваіх партнёраў пігмеяў.

І, вядома, гэта дыссацыатыўны разлад у прамовах, а галоўнае ва ўчынках, не дадае ні стабільнасці, ні прадказальнасці, ні ўпэўненасці ў будучыні. Якой ўжо тут чакаць прадказальнасці ад беларускай улады, калі ты не ведаеш якой сваёй выявай яна да цябе гэтым разам павернецца?

Telegram-канал «Лісты да дачкі»