Беларус, які працуе за мяжой: У Еўропе зусім іншае стаўленне да працы і годныя заробкі

У беларусаў ёсць выдатны прыклад у выглядзе расквітнелых суседзяў.

Чаму людзі мяняюць працу ў Беларусі на замежную, у якіх умовах яны там працуюць, як часта бываюць дома і ў чым бачаць плюсы і мінусы працаўладкавання за мяжой, Intex-press расказалі жыхары Баранавічаў, якія працуюць у розных краінах.

«Беларусь разглядаю толькі як краіну, куды можна прыязджаць бачыцца з роднымі»

Анатоль Кубрак, 23 гады, працуе ў Польшчы:

– Я скончыў Баранавіцкі ліцэй машынабудавання, працаваў у лакаматыўным дэпо слесарам-электрыкам у рамонце электраабсталявання. Праца гэтая манатонная, мяркуй, кожны дзень адно і тое. А мне хацелася развівацца, вучыцца, ды і проста чагосьці новага. Да таго ж заробак не зусім задавальняў – за месяц атрымлівалася 600–700 рублёў. Таму, прапрацаваўшы пяць гадоў, я пастанавіў звольніцца.

А тут якраз знаёмы расказаў пра працу ў Польшчы, сказаў, што можа дапамагчы з працаўладкаваннем. І я надумаў рызыкнуць. Так у верасні 2020 гады я з'ехаў працаваць кіроўцам у Польшчу.

Пасведчання кіроўцы ў мяне не было, але ў фірме, куды я ўладкоўваўся, прапаноўвалі навучанне, таму правы я атрымаў, ужо будучы ў Польшчы. Здаваць экзамен было нескладана: правілы ўсюды аднолькавыя. Адзіная складанасць – моўны бар'ер. Але паколькі нашы мовы падобныя, польскую я хутка вывучыў.

Прапрацаваў я ў гэтай фірме блізу паўгода: не спадабалася стаўленне кіраўніцтва, ды і плацілі мала. Таму блізу паўгода таму я перайшоў у іншую кампанію.

Цяперашняя праца мне вельмі падабаецца. Няма аднолькавасці, я рэдка бываю ў адным і тым жа месцы і не толькі працую, але і падарожнічаю па краіне. Да таго ж зарабляю разы ў чатыры больш, чым у Беларусі.

Мой працоўны дзень пачынаецца а 8 раніцы. Я прыязджаю на базу, бяру машыну, правяраю яе спраўнасць, адпраўляюся на загрузку і еду па маршруце. Я займаюся перавозкай аўтамабільных запчастак. Заканчваецца мой працоўны дзень звычайна блізу 18-й. Але часам бывае, што трэба некуды ехаць ноччу. За гэта мне потым даюць паўтара дня «адсыпнога».

Працадаўца прапануе жыллё – пакой у інтэрнаце. Я плачу толькі за камуналку: 200 злотых за месяц, гэта прыкладна 128 беларускіх рублёў. У пакоі я жыву адзін. Умовы пражывання добрыя, ёсць посуд, пральная машына, увогуле ўсё, што і ў звычайнай кватэры. На ежу, адпачынак і ўсякія дробязі тыпу туалетных прыладаў я выдаткоўваю 600 злотых на месяц (амаль 400 рублёў).

Першы раз я ад'язджаў у Польшчу на два месяцы, потым на чатыры. Спадзяюся, на Новы год траплю дадому. Калі першы раз едзеш, самае складанае – што ты не ведаеш, чаго чакаць. Плюс моўны бар'ер. А ў самой працы няма нічога складанага. Галоўнае – яе выконваць. Пры гэтым розніца ў заробку значная.

Да жыцця за мяжой я прывык. Абзавёўся новымі знаёмымі. Вядома, сумую па доме, бо там – сям'я і сябры. Але месяц таму я забраў да сябе ў Польшчу сваю дзяўчыну, цяпер яна таксама працуе тут. Калі шчыра, то Беларусь надалей я разглядаю толькі як краіну для адпачынку, куды можна проста прыязджаць і бачыцца з роднымі і сябрамі. А зарабляць я планую тут.

«Так, тут ветлівыя людзі і добрыя дарогі, але дом ёсць дом»

Юры Бруцкі, 29 гадоў, працуе ў Літве:

– Паводле адукацыі я інжынер-праграміст, але паводле спецыяльнасці не працаваў ні дня, бо мне не падабаецца сядзячая праца. У 21 год пайшоў у войска, адслужыў, застаўся на кантракце. Але, адслужыўшы ва ўзброеных сілах пяць гадоў, зразумеў: гэта не тое, чаго б мне хацелася. І пачаўся пошук новай працы. Два гады я прапрацаваў кіроўцам у Баранавічах. Ужо тады я задумваўся пра працу ў іншай краіне, але неяк не адважваўся, хоць у мяне сябар працаваў у Літве, я ведаў усе ўмовы і тое, што ў Еўропе зусім іншае стаўленне да працы і годны заробак. Але ў мяне не было ні стажу, ні практыкі, ні ведаў замежнай мовы, ды і ўвогуле далей за Беларусь я ніколі не ад'язджаў. Гэта мяне спыняла. Але калі фірма ў Баранавічах, дзе я працаваў кіроўцам, зачынілася, я зразумеў, што час выходзіць з зоны камфорту і рухацца далей. Так у 2020 годзе я зрабіў візу, падрыхтаваў усе дакументы і прыехаў у Літву.

Працую я ў Літве кіроўцам міжнародных перавозак. Езджу ў Аўстрыю, Швэйцарыю, Нямеччыну. Графіка працы як такога няма: колькі хочаш, столькі працуеш, стаміўся – з'ехаў дадому. Мне зручна тры месяцы працаваць, месяц-паўтара праводзіць дома.

Працоўны дзень кіроўцы тут праходзіць строга ў адпаведнасці з рэжымам працы і адпачынку. За рулём за дзень я магу праводзіць пэўную колькасць гадзінаў, парушэнне графіка караецца вялікімі штрафамі. У сярэднім за дзень я праязджаю блізу 500 км.

Што тычыцца пражывання, тут не зусім усё вясёлкава. Кухня, спальня, гасцёўня – гэта ўсё абмежавана плошчай чатыры на два метры, санвузел адсутнічае. Прасцей кажучы, мая кватэра ў Літве – гэта кабіна аўтамабіля. Дома на ложку, паверце, значна лепш, але маем што маем.

Першае і, мабыць, самае складанае ў Літве для мяне было вывучыць мову, але, калі ў цябе кожны дзень ёсць практыка, усё становіцца на свае месцы. Другая складанасць была зразумець, як тут усё ўладкавана і працуе. Ну і трэцяе – гэта акліматызацыя. Аўстрыя, да прыкладу, горная краіна, а гэта – свежае паветра, ад якога кружыцца галава і закладвае вушы на вялікіх уздымах або спусках.

Але калі ўсе гэтыя складанасці становяцца штодзённасцю ўжо праз месяц-паўтара, то адсутнасць побач сям'і, сяброў, штодзённых рэчаў гняце. Аднак, на жаль, пакуль альтэрнатывы ў Беларусі я не бачу ад слова зусім. Так што найбліжэйшыя гадоў пяць я сябе бачу ў Еўропе. Але пасля дасягнення пастаўленай мэты – я зарабляю на набыццё жылля – будзе відаць. Так, тут вельмі ветлівыя людзі, усе ўсміхаюцца, выразна выконваецца рэжым працы і адпачынку і вельмі добрыя дарогі, але дом ёсць дом. Асабліва калі цябе там чакаюць.