Ад нас патрабуецца толькі смеласць і цярпенне

Проста бярэм і робім сваю справу.

Любая рэвалюцыя развіваецца хвалепадобна: рэвалюцыя – рэакцыя, рэвалюцыя – рэакцыя. У яе ёсць спады і ўздымы. На нейкі час сілы старога рэжыму бяруць верх, можа нават здацца, што мы пацярпелі паразу. Потым грамадства ідзе ў наступ і гэтыя арэлі доўжацца, пакуль...

Пакуль адзін з бакоў не возьме верх? Не. Пакуль не развяжацца супярэчнасць, якая выклікала канфлікт. А супярэчнасць адна: пабудаваная палітыка-эканамічная сістэма не адпавядае інтарэсам абсалютнай большасці беларусаў.

Развязаць гэта можна толькі двума спосабамі: альбо змяніць сістэму, альбо замяніць беларусаў. Што больш верагодна, думаю, вы разумееце самі.

Мы павінны разумець: спад пратэстаў не азначае іх канец.

І нават заканчэнне пратэстаў на нейкі час не будзе азначаць, што сістэма захаваецца.

Чаму? Таму што яна зжыла сябе. Усё. Яе не можа захаваць ні Лукашэнка, ні мы, пры ўсім жаданні.

Адкуль жа тады зноў песімістычныя настроі? Чаму ўжо тысячы беларусаў выехалі за мяжу, не выходзяць на маршы і ныюць, што «мы пацярпелі паразу»?

Ёсць адна псіхалагічная ўласцівасць, якая заўсёды гуляла выключна важную ролю ў захаванні ўлады Лукашэнкі – гэта вывучаная бездапаможнасць.

Пакуль не страціў нюх, Лукашэнка быў абазнаным псіхолагам і адчуваў масы. Разумеў, як асяроддзе праграмуе паводзіны. І рабіў вельмі правільныя хады для таго, каб незадаволеная частка грамадства не магла паверыць у сябе.

На гэта працавала дэманстрацыя маналітнасці дзяржмашыны, адсутнасць паспяховых пратэстаў у анамнезе, атамізацыя грамадства, і, вядома, рэгулярнае: «Майдану не будзе!», паўтаранае як мантра.

Гэта было ўмелае прывучванне людзей да таго, што сваімі свядомымі намаганнямі яны не здольныя змяніць нічога ў краіне.

Намаганні грамадзянскай супольнасці, штабоў, памылкі самога Лукашэнкі, і ў 2020 адбыўся пералом.

Людзі паверылі ў сябе. Зразумелі, што іх – тых, хто за перамены, – большасць. Гэта тэктанічны зрух, які вынікаваў усё, што было пасля.

І цяпер усе намаганні дзяржавы накіраваныя на тое, каб апусціць грамадства ў ранейшы стан завучанай бездапаможнасці. І вось ужо не-не можна пачуць старое «пратэсты ні да чаго не прывядуць», «усё будзе як раней» і гэтак далей.

Так рэжым спрабуе загнаць грамадства назад у стойла. Гэтага ні ў якім разе нельга дазволіць. Гэты плацдарм – усведамленне нашага адзінства і колькаснай перавагі – важнейшы, чым вуліцы і плошчы.

Памятайце, кожны раз, калі нехта побач з вамі распаўсюджвае песімістычныя настроі, праз гэтага чалавека гаворыць дыктатура.

Нельга пасадзіць ці выгнаць з краіны нас усіх, але можна прымусіць нас паверыць, што мы слабыя і нямоглыя. Падтрымліваць гэты дыскурс ныццём – значыць дапамагаць уладзе.

Таму пакінем песімізм да лепшых часоў. На нашым баку праўда, на нашым баку час. Ад нас патрабуецца толькі смеласць і цярпенне. Проста бярэм і робім сваю справу. Кожны дзень.

Беларусь жыве! Беларусь змагаецца!

Telegram-канал «Ганi быкоў!»