«Кожны дзень даводжу калегам, што я спецыялістка ў сваёй справе»

Як карэнная мянчанка патрапіла па размеркаванні ў Валожын.

Наста ставіць вакал і падзарабляе мастацкай кіраўніцай у раённым доме культуры. Плацяць няшмат, але і няма куды марнаваць. Знайшла каханне і марыць выпырхнуць з правінцыйнага спліну, каб стаць зоркай. Гісторыю дзяўчыны расказаў партал tochka.by.

Стаўкі зробленыя

Настасся скончыла Менскі дзяржаўны каледж мастацтваў. Год размеркавання ўжо праляцеў. Застаўся яшчэ год.

Выбірала дзяўчына з таго, што прапанавалі. У руцэ сціскала заяўку ад сярэдняй школы, дзе вяла гурток па вакале, але яна не падышла.

«За два дні да размеркавання на кафедры сказалі, што мая заяўка ідзе па лініі адукацыі, а не культуры», - распавядае Настасся.

Сярод іншых месцаў Валожын выглядаў прыгажэйшым. Заробкі ўсюды прапаноўвалі невялікія, а там яшчэ і жыллё давалі.

«Мама сказала - як далёка, а тата - можа яно і да лепшага», - успамінае Наста.

Чаканне і рэальнасць амаль супалі. Абяцалі аклад Br500 са старту, а выдалі - Br300.

У чатырохпакаёвую кватэру заехала шумная кампанія маладых спецыялістаў: чатыры хлопчыкі і чатыры дзяўчынкі.

Кватэра была ў добрым стане. Маладыя артысты выклалі манеты з кішэняў - памянялі краны, зрабілі касметычны рамонт у туалеце і купілі пральную машыну.

Праўда, доўга жыць там Настассі не давялося. Пазнаёмілася з будучым мужам і праз пару месяцаў пераехала да яго. А распісаліся ў гэтым жніўні.

Музычны рынг

Настасся патрапіла ў жаночы калектыў, страсці кіпяць як у «Гульні пасадаў». Затое не засумуеш.

«Кожны дзень даводжу калегам, што я спецыялістка ў сваёй справе», - дзеліцца дзяўчына.

Наста выкладае вакал - кіраўніца ўзорнай студыі эстраднай песні «Праменьчыкі». У яе распараджэнні клас з фартэпіяна і мікрафонам і актавая зала. Займаюцца дзеці ва ўзросце ад 10 да 18 год: дзяўчаты і адзін хлопец.

Дзяўчына дадала сабе яшчэ паўстаўкі мастацкага кіраўніка. Складае нумары на святы. На паўтары стаўкі больш як Br800 выціскаць не атрымліваецца. За гэтыя грошы дзяўчына працуе з аўторка да суботы па 12 гадзін.

Імглісты Альбіён

Людзі носяць флікеры, значыць, мы ў маленькім горадзе. Сумныя дзядзькі і цёткі крочаць на працу ў густым тумане. Пагоркі акружылі Валожын у нізіне.

Добры заробак тут - «па пяцьсот», але ў беларускіх. Хто змог - з'ехаў на заробкі.

На галоўнай плошчы - паркоўка. Найлепшыя месцы - аўтамабілям. Бібліятэка, кінаактор, дом культуры - усе месцы прыцягнення на адным пятачку.

Ёсць у горадзе рэстарацыя для старэйшых: пад песні «Белага арла» выпіць «Дзікай качкі». Пару крокаў у бок упромся ў клуб з глухімі металічнымі дзвярыма, і яны вельмі нездарма. Маладыя разгарачаныя ромам хлопцы сцякаюцца з найбліжэйшых вёсак на дыскатэку. Патанчыць, а калі пашанцуе, то і пабіцца за сэрца прыгожай дамы.

Настасся ходзіць толькі ва ўлюбёную кавярню, дзе праходзяць музычныя вечарыны, смачная кава і сушы.

«У горадзе бракуе гандлёвага цэнтру. Напрыклад, каб сабраць дзіця да школы, трэба ехаць у Маладзечна», - удакладняе дзяўчына.

Валожын - чысты і спакойны. Ідэальнае месца, каб сядзець роўна. Але гэтага мала, калі ёсць амбіцыі. Наста пасля размеркавання ідзе далей, назад у Менск з мужам. Насустрач мары - стаць вядомай артысткай.