«У калідоры «чырвонай зоны» адначасова да 50 чалавек чакае прыёму - усе кашляюць»

Пенсіянерка перажыла шок, наведваючы паліклініку.

Пенсіянерка, якая працуе, Наталля Уладзіміраўна з Магілёва расказала magilev.by пра тое, як наведала паліклініку:

- Перад Новым годам амаль тры тыдні хварэла і ўжо другі тыдзень у новым годзе не магу аднавіцца. Перажыла сапраўдны шок, наведваючы паліклініку. Я хварэла двойчы на ковід раней, але брала за свой кошт на гэты час, таму лекараў не наведвала пасля іх выкліку на дом. Мінулым летам у мяне дыягнаставалі цукровы дыябет, і я пабаялася хварэць без назірання лекара. Не ведаю, як яны вытрымліваюць, бедныя, такі наплыў пацыентаў - да сотні за змену! У калідоры "чырвонай зоны" адначасова да 50 чалавек чакае прыёму - усё кашляюць, смаркатыя, але ў масках адзінкі. Дыхаць няма чым! Я падчас першага візіту ледзь прытомнасць не страціла - чакала сваёй чаргі амаль дзве гадзіны!

Падчас апошняга наведвання лекара вырашыла ўсіх перахітрыць - пайшла за гадзіну да пачатку прыёму, каб не сядзець у перапоўненым людзьмі калідоры. Але такіх "разумных" было нямала - я была шостая. А за гадзіну чакання сабраліся тыя ж 50 чалавек. Аналізы мае былі не вельмі добрымі, але я ўжо сама прасіла лекара закрыць лсіток - яшчэ раз у паліклініку я б сябе не прымусіла пайсці. Кожны раз пасля наведвання лекара, а гэта праз кожныя тры дні, я сябе адчувала горш, чым да прыёму: вярталася і пластом ляжала некалькі гадзін. Ды яшчэ дарога ў паліклініку і зваротна - галалёд, гурбы, а пасыпаныя ходнік пяском зусім крыху. Так баялася ўпасці!

І сёння ўсё яшчэ кашляю, галаўныя болі адчуваю амаль кожны дзень, агульная слабасць. Але лекарка паставіла дыягназ ВРВІ. Я сябе сапраўды таксама адчувала пасля ковіду. Праз некаторы час ён мне "адгукнуўся" скокам ціску і цукровым дыябетам. Цяпер вось чакаю "новых сюрпрызаў" ад так званай ВРВІ.