Чаму беларускі актор Ігар Сігаў адмовіўся здымацца ў Расеі

Жорсткая праўда пра расейскае кіно і цэнзуру ў Беларусі.

Знакаміты беларускі актор Ігар Сігаў стаў госцем новай праграмы Studio X-97. Чаму легенда беларускага тэатра поўнасцю змяніў сваё жыццё і з'ехаў у Польшчу? З якой прычыны запатрабаваны актор паслаў расейскія серыялы "следам за расейскім караблём"? Як яго звалі здымацца ў прапагандысцкім кіно? Ці гатовы ён сыграць Лукашэнку?

У перадачы сайта Сharter97.org артыст расказаў усю праўду пра расейскае кіно і прапаганду ў Беларусі. Ён упэўнены, што крах дыктатараў немінучы.

Вядоўца праграмы - Яўген Клімакін.

Падпісвайцеся на Youtube канал «Хартыі-97» - charter97video. Падзяліцеся відэа з сябрамі. Стаўце падабайкі і пішыце каментары.

- Ігар, на тваім рахунку, калі паглядзець і фільмаграфію, і спектаклі, проста сотні работ. Адзін з найлепшых і самых вядомых беларускіх актораў. І вось год таму ты так рэзка змяніў сваё жыццё. Быў у Менску, здымаўся ў Расеі - і вось ты ў Варшаве працуеш кіроўцам таксі. Мы пра гэта абавязкова дэталёва пагаворым. Для пачатку адно кароткае пытанне: ты не шкадуеш пра свой выбар?

- Не, ніколькі.

- Ігар, мы перажывалі, як мы будзем у машыне з камерай. Ці не будзе мала месца, але машына нармальная - «мерседэс».

- Выключна праз камфорт. У маленькіх аўто з маім ростам працаваць па восем гадзін - гэта не вельмі зручна.

- Раскажы, як прымалася пастанова аб пераездзе год таму, бо табе было што кідаць, скажам шчыра.

- Асноўным матывам пераезду стаў пачатак вайны ва Украіне. У мяне жонка ўкраінка. Натуральна, мы адназначна зрэагавалі на тое, што адбылося. Адбылася гэтая вайна, мы былі на баку Украіны, пайшлі на пратэсты супраць вайны, яшчэ знаходзячыся ў Беларусі. Заставацца было небяспечна, знайшлі магчымасць пераехаць, і дзякуй Богу. І я ўдзячны ў гэтым выпадку, мы жывём зараз у пані Евы. Яна нас прытуліла з двума сабакамі.

- Працаваць у таксі ты пачаў практычна адразу?

- Праз месяц. Пакуль мы пераехалі, пакуль мы сталі разумець, што адбываецца… Што да фінансавай падушкі, у нас яе не было. Таму я разумеў, што ў кожным выпадку трэба нешта зарабляць і неяк жыць, плаціць за кватэру трэба, карміць сабак трэба, сябе карміць таксама трэба.

- Колькі гадзін на дзень працуеш?

- Ад 8 да 10 гадзін.

- Працуючы 10 гадзін кіроўцам у Варшаве, можна пракарміць сябе, сям'ю, двух сабак?

- Можна, але гэта пякельная праца, вядома. Калі б мы жылі толькі на заробак, што я атрымліваю ў таксі, мы б не выцягнулі. Але дзякуючы таму, што мая жонка працуе на ўкраінскім NV Радыё дыстанцыйна, атрымліваецца жыць. Яна мяне не пускае на цяжкія працы ў сувязі з маімі мінулымі хваробамі. Яна працавала і грузчыкам на InPost, і фасоўшчыцай на PsiBufet, потым зноў на InPost, потым на маянэзнай фабрыцы.

- Яна з Херсона?

- Яна з Херсона. І яна, вядома, узяла на сябе большую частку нагрузкі ў плане, што тычыцца ўтрымання сям'і, я маю на ўвазе фінансава спачатку. А зараз, дзякуй Богу, мы неяк выйшлі на той узровень, калі я стаў усё ж зарабляць у таксі крыху больш, з'явіліся тэатральныя праекты, за якія плацяць невялікія грошы, але тым не менш плацяць.

- А вось той момант, калі ты прыняў пастанову: «Усё!» Пасля таго, як Расея ўжо такім чынам напала на Украіну, я не магу туды ездзіць, здымацца ў расейскіх серыялах», напэўна ж табе потым тэлефанавалі з прапановамі.

- Так, была вельмі смешная сітуацыя, мне тэлефанавалі і прапаноўвалі ролю ў кіно, якое здымалася ў Беларусі, але здымалі расейцы. Гэта тыповая практыка.

- Беларусь (як і Украіна ў свой час) - гэта танная здымачная пляцоўка.

- Так, прычым тэлефанаваў сам рэжысёр і кажа: «Ігар, ёсць галоўная роля. Паводле сцэнару 1939 год, Польшча акупуе Беларусь, але, увогуле, не пра палітыку, а пра людзей, пра сітуацыю». Я кажу: «Ты ведаеш, я зараз знаходжуся ў Варшаве, у Польшчы». Паўза і ён кажа: «Значыць, гэта не твая тэма». Я кажу: «Так!»

- Для тых маладых людзей, хто, можа, у вывучэнні гісторыі не дайшоў да гэтага моманту. У 1939 году, дарагія сябры, паводле супольнай пастановы Сталіна і Гітлера, спачатку Трэці рэйх, а потым і Савецкі Саюз, напалі на Польшчу і падзялілі яе. І, напрыклад, у Берасці быў вядомы супольны парад войск Чырвонай арміі і Трэцяга рэйху.

А бывае, што ў таксі садзяцца беларусы і пазнаюць?

- Пазнаюць. Едуць-едуць, а потым кажуць: «Прабачце, вы такія падобныя на аднаго актора». Я кажу: «Ну я і ёсць той актор». Як? А што вы робіце ў таксі? Я гавару: «Па-першае, пытанне першапачаткова гучыць: а чаму вы тут? Навошта я кажу: А вы чаму тут? Я з той самай прычыны».

- Ігар, але не таксі адзіным. Што ў тваім акторскім жыцці тут у Польшчы адбываецца?

- Я працую разам са «Свабоднымі купалаўцамі», якія сышлі ў 2020 годзе на знак пратэсту. Цяпер нейкая частка з іх ужо тут у Польшчы. Хтосьці ў Варшаве, нехта ў Любліне, нехта ў Беластоку.

- Што граеце?

- На сённяшні дзень, калі не памыляюся, то ў «купалаўцаў» ужо пяць, ці шэсць праектаў, зробленых тут, калі не больш нават. Тэмы ў прынцыпе зразумелыя.

- Надзённае?

- Так. Працаваў яшчэ ў спектаклі Андрэя Новіка «Мора Крысціны». Гэта спектакль пра падзеі на Акрэсціна ў 2020 годзе. Аб тым, што адбывалася менавіта там, за сценкамі. Ёсць прапанова ўжо зняцца ў польскім кіно, але ў якасці НКВДоўца. Калі я ў расейскіх серыялах і кіно граў фашыстаў, гэта зразумела, так, то тут я буду граць ролю НКВДоўца.

— А спектакль пра Акрэсціна называўся як?

- «Мора Крысціны».

- Гэта ж тая Крысціна, якая садыстка?

- Так.

- Паводле рэальных падзей? Раскажы пра гэта?

- Там усё ў прынцыпе па рэальных падзеях. І п'еса напісаная аўтарам менавіта са слоў людзей, якія былі на Акрэсціна. У спектаклі ўдзельнічаюць людзі, якія, груба кажучы, «мелі задавальненне» быць там.

- Вельмі блізка сябрую з адной вядомай украінскай актрысай Рымай Зюбінай, якая шмат здымалася ў расейскіх серыялах. Ад яе я наслухаўся аб тым стаўленні здымачнай групы, рэжысёрскага складу да ўкраінскіх актораў і да расейскіх актораў. Што ўкраінскія могуць з'есці і ўчарашнюю ежу, а расейскім акторам - свежанькая. Распавядала гісторыі, калі знаходзяцца ў старым вагоне для зорак украінскія акторы, заходзіць асістэнт расеец і кажа: «Просім усіх выйсці, актор прыйшоў». І ідзе расейскі актор. Украінцы як быццам не акторы. Транспарт для расейцаў - таксі, украінцы - і грамадскім дабяруцца. Твой досвед працы з расейскімі групамі?

- Падобна, такі ж. Я скажу, што тычылася здымак у Беларусі, калі здымаецца расейскі серыял, здымаўся, будзем казаць так, то атрымлівалася, мы называлі гэта «рэлоад», а ты называеш «старвагон». Атрымлівалася, што ў адным «старвагоне» было як правіла 3,4,5 беларускіх актораў, а для расейскага актора, не маючы значэння, рангу, зорнасці і папулярнасці, - асобны.

- А вас можна і ўтрох.

- Так. Але зноў-такі, калі быць ужо да канца сумленнымі: бо ў іх ёсць райдэры, у іх ёсць агенцтва, там гэта ўсё прапісана.

- Было адчуванне, што як да другога гатунку ставяцца?

- Так. І ў мяне была нават адна сітуацыя, калі ад адной расейскай акторкі прагучала фраза: «Мне так шкада вас, перыферыйных артыстаў». У гэтым стаўленні, што акторы з Украіны, што акторы з Беларусі, мы былі на адных такіх…

- ...горшых пазіцыях. Фінансава таксама?

- І фінансава, так, натуральна. Калі, дапусцім, я атрымліваў 300 даляраў за здымачны дзень, будучы заслужаным артыстам Беларусі, то студэнт чацвёртага курса расейскай ВНУ, які здымаўся ў кіно, атрымліваў мінімум паўтары тысячы даляраў. Прычым ён дазваляў сабе расказваць мне аб тым, што я няправільна тут граю і цяпер ён мне ўсё растлумачыць. У такіх сітуацыях я ніколі не любіў пышыцца тым, што быў у Лос-Анджэлесе на прэміі «Оскар», фільм з маім удзелам быў…

- ...кароткі метр, скажам так. Для тых, хто не ў курсе, Ігар зняўся ў кароткаметражным фільме ў 2010 годзе, які намінаваны на «Оскар».

- Фільм «Дзверы» («The Door») Хуаніты Вілсан. І калі ён мяне дастаў канчаткова, я проста сказаў яму: «Ты на «Оскары» быў?» Ён кажа: «Не!» Я кажу: «А я быў. Ідзі следам за вайсковым расейскім караблём».

- А вось пытанне. Усё гэта ж сведчыць аб вельмі нядобрым стаўленні. Чаму вы пагаджаліся?

- Я скажу, што здымаючыся ў расейскіх серыялах, нават атрымліваючы 300 даляраў за здымачны дзень, - гэта палова месячнага заробку ў тэатры.

- Ты 20 гадоў праслужыў у Рэспубліканскім тэатры беларускай драматургіі, некалькі гадоў нават быў яго дырэктарам. Гэта праўда, што сайт тэатра ўвогуле выдаліў інфармацыю пра цябе, нібыта такога актора і такога былога дырэктара не было?

- Так. І гэта выявіла мая жонка. Яна кажа: «Хочаш даведацца пра нейкія навіны з РТБД?» Я кажу: «Так. А што здарылася?» Яна кажа: «Глядзі, заходзім на сайт». Тэатр існаваў з 1992 года, тады яго гісторыя пачалася. А на сённяшні дзень на сайце, наколькі я памятаю, гісторыя, якая пачынаецца 3-4 гады таму.

То бок, няма нейкіх спектакляў, якія былі знакавыя, напрыклад — «Узлёт Артура Уі», «Адвечная песня», якая была апошнія 10 гадоў візітнай карткай РТБД, яе знялі.

- Да чаго ўсё ў Беларусі зараз ідзе?

- Да краху. Я думаю, што ўсё ідзе да лагічнага заканчэння. Я хачу верыць у тое, што ўсё ж ідзе да таго, што Беларусь стане вольнай. Гэта значыць свабоднай і дэмакратычнай краінай. Усё ж такі разам з Украінай мы пераможам і ў нас у Беларусі.

— Як ты думаеш, гэта аглядная будучыня ці…?

- Хацелася б дажыць. Я думаю, што так, але як бы там ні было, у кожным выпадку ён не вечны. І сітуацыя зараз у свеце (я кажу не толькі пра Беларусь) такая, што ўсё ідзе да перамен. Так ці інакш нешта зменіцца.

- Лукашэнка і Пуцін, называючы рэчы сваімі імёнамі, паламалі лёсы мільёнаў людзей. Якая павінна быць адплата за гэта?

- Абсалютна згодны. Гаага. Бо гэтыя злачынствы, яны не могуць застацца проста так. Нельга спісаць: «А, ну добра, давайце прабачым. Мы памянялі ўладу, мы перамаглі, Бог з вамі». Бог мусіць быць з намі. І я ўжо казаў, што ты адказны за кожны выбар, за тое, што ты робіш. І ты павінен несці адказнасць. Або ты робіш добрыя справы - табе аддасца за гэта, або ты робіш дрэнныя справы - і табе за іх таксама аддасца. Гэта мусіць так быць.

- Я ведаю, што некалькі гадоў таму ў цябе былі сур'ёзныя праблемы са здароўем. Мы можам пра гэта размаўляць?

- Так. Можам.

- Што гэта было?

- Мы гаворым пра першую праблему або пра другую? Гэта значыць, у мяне іх было дзве.

- Я ведаў толькі пра адну. Я ведаў аб тым, што ў цябе быў рак.

- Так. Але ў 2011 годзе я яшчэ меў інфаркт. Я – кібарг, у мяне два стэнты ў сэрцы стаяць. У 2020 годзе, акурат у момант пратэстаў, у мяне быў рак.

- Цяжкая форма?

- Так. У Беларусі ўнікальныя лекары. Таму што ў мяне быў рак кішкі і ён яшчэ зачапіў мачавы пухір, аперацыя была складаная, але тым не менш яны далі рады. І на сённяшні дзень у мяне ўсё добра, і я ім удзячны за гэта. Яны мне падарылі яшчэ адзін шанц жыць далей і прымаць удзел у гэтым жыцці.

- Ігар, хоць напэўна былі моманты, калі было вельмі цяжка і складана пасля аперацыі. Што табе дапамагала не здавацца?

- Жонка. Жонка, купалаўцы прыязджалі да мяне. Рэч у тым, што пасля аперацыі я яшчэ месяц быў на рэабілітацыі. Я толькі выходзіў з гэтага. Зразумела, што і хіміятэрапія. Вось і мяне падтрымлівалі людзі ў смсках, у чатах, але ў асноўным гэта была жонка, якая кожны божы дзень 50 кіламетраў туды, 50 кіламетраў назад праязджала. І быў такі выпадак. Я ў рэанімацыі ляжаў каля 3 ці 4 дзён, а жонку, натуральна, не пускалі і нічога не казалі. Казалі, што стан стабільны. Яна кажа: «Чаму вы не пераводзіце яго ў палату?» Яны кажуць: «Таму што лекар яшчэ не вызначыўся». Увогуле, яна дабілася, не будзь яна ўкраінкай, яна дабілася, яе пусцілі ў рэанімацыю. Яна пераканалася што я жывы і я нешта магу гаварыць.

І другая сітуацыя, якая мне спадабалася, калі я ляжаў у рэанімацыі. А гэта было пасля пратэстаў, ужо пасля 2020 году. І быў абыход у рэанімацыі, я гаварыць шмат чаго не мог, бо быў вельмі слабы. Але я чуў размову лекараў з загадчыкам аддзялення, які пытаецца: «А гэта хто?» Яму адказваюць: «Гэта Ігар Сігаў». «А чаму ён трэція дзень ляжыць тут у рэанімацыі, ён хто?» І лекар кажа: «Ён купалавец, няхай паляжыць». «Усё зразумела, усё добра. Няхай тады ляжыць». І гэта вельмі прыемна, як бальзам на сэрцы. І я зразумеў, што ўсё будзе добра.

- Ігар, а давай вось зусім ужо сумленна. У Беларусі ж дрэнна стала не ў 2022, не ў 2020 годзе і нават не ў 2010 годзе. Ты ж таксама доўгія гады адмоўчваўся.

- Так.

- Што для цябе было вось той кропляй, якая перапоўніла чару, калі ты зразумеў, што «далей я не магу рабіць выгляд і граць ролю, што мы па-за палітыкай, тут я мастацтвам займаюся». Калі гэта наступіла?

- Спатрэбілася практычна 10 гадоў для таго, каб зразумець, што я меў рацыю, што я памыляўся ў сваёй пазіцыі ў дачыненні да таго, што тэатр па-за палітыкай і таму падобнае. А апошняя кропля - гэта пачатак поўнамаштабнай вайны ва Украіне. У 2020 годзе шклянка была поўнай, ужо хацелася гаварыць, але яшчэ была прысутнасць страху.

Але пачатак поўнамаштабнай вайны ва Украіне, і тое, як на гэта стала рэагаваць Расея, людзі, калі іх можна так назваць, я маю на ўвазе расейцы, гэтыя іх допісы… І я зразумеў што – усё, гэта ўжо за межамі. На мой погляд, зараз ідзе вайна паміж дабром і злом. Проста пакутуюць у асноўным украінцы, бо ім прылятае больш за ўсё, яны першыя пачалі такі ваенізаваны адпор.

- Ты казаў, што жонка з Херсона. Ёсць такая даволі страшная статыстыка, што больш за 70% украінцаў кагосьці страцілі ўжо ў гэтай вайне, страцілі пасля 2022 года. Маці, бацьку, брата, мужа, суседа, аднакласніка, аднагрупнікаў. З вашага блізкага кола нехта ўжо загінуў?

- Так. І знаёмыя людзі, з якімі некалі я быў ва Украіне. З тэатрам РТБД мы практычна 10 гадоў запар ездзілі ў Херсон на фестываль «Мельпамена Таўрыі». Натуральна, тамака вельмі шмат знаёмых, сяброў, людзей, якіх я ведаў, з якімі мы сядзелі, выпівалі, адпачывалі. І я ведаю, што каго з іх ужо няма. Кагосьці забілі проста на вуліцы, кагосьці замучылі ў сутарэннях. Я ведаю гэтых людзей. І таксама я ведаю людзей, якія перайшлі на бок зла.

— Ёсць такое самае тупое журналісцкае пытанне, якое можна задаць акторам, людзям культуры. Ведаеш якое?

- Не.

- Вашы творчыя планы. Але ў святле цябе, чалавека, які выехаў са сваёй краіны, гэтае пытанне не так тупа гучыць. Пан актор, вашыя творчыя планы? Як ты сябе бачыш у Беларусі без Лукашэнкі. Можа, дырэктарам тэатра зноў?

- Не. Гэта ўжо мы праходзілі. Але з іншага боку, чаму б і не. Але, хутчэй, не дырэктарам тэатра, а мастацкім кіраўніком, калі ўжо на тое пайшло, паводле статуту, паводле ўзросту. Хоць, вядома, яшчэ хочацца пайграць і на сцэне, і паздымацца ў кіно. Мусіць, у кіно больш, чым на сцэне. Бо там ёсць свае нюансы і свае праблемы.

- Ды і плацяць лепш.

- Так, але я спадзяюся, што ў свабоднай Беларусі ўсё ж такі будзе крыху іншае. І справа ж у прафесіі, а не ў грошах.

Грошы - гэта просты пра варыянт, каб выжыць, каб жыць, таму ў Беларусі тое, што мы атрымлівалі, нават здымаючыся ў расейскім кіно, увогуле, мы не так і шмат атрымлівалі. Ставала на жыццё, але так, каб сабе дазволіць выехаць адпачыць у Турцыю або з'ездзіць у Лондан - не, такой магчымасці не было. Я маю на ўвазе фінансавай. Але сточваць канцы з канцамі можна было. Спадзяюся, што ў новае Беларусі фінансавае пытанне будзе развязанае, бо гэта важна для жыцця.

- А што павінна прынцыпова змяніцца, калі мы гаворым аб тваёй сферы, у Беларусі без Лукашэнкі?

- Па-першае - гэта цэнзура. Што паставіць, пра што паставіць, што можна казаць, чаго нельга казаць. Гэта не той тэатр, які я бачу ў свабоднай Беларусі. Мне здаецца, тэатр павінен быць вольны, любое мастацтва павінна быць вольным, таму што гэта якраз люстэрка ўлады, якое паказвае, у чым яна памыляецца. Калі хочаце, гэта воля народа, тое, чым жыве народ.

Мне здаецца, гэтыя праблемы трэба ўздымаць. Тое, што мы зараз робім тут з купалаўцамі, з іншымі акторамі, мы гаворым пра тое, якія праблемы існуюць у Беларусі зараз, што гэта няправільна, гэта не павінна быць так. Мы павінны мець права голасу, свабоду думак, казаць, не баючыся за тое, што цябе, нават калі ты памыляешся, за гэта пасадзяць ці заб'юць. Гэта не ёсць дэмакратычная краіна.

- Калі б табе прапанавалі сыграць Лукашэнку ў тэатры ці ў кіно, ты б пагадзіўся?

- А я скажу, што ў мяне быў такі досвед. Іншасказальна, але Валерый Яўгенавіч Мазынскі, калі не памыляюся, гэта быў недзе 2000 год, можа быць крыху раней, паставіў спектакль «Узлёт Артура Уі» па Брэхце. Калі Лукашэнка прыйшоў да ўлады, вы памятаеце, у яго была хустачка. І я граў Артура Уі. І калі пыталіся: «Вы пра каго паставілі спектакль?» На што ён геніяльна адказваў: «А вы пра каго падумалі?» Вось гэта для мяне тэатр. Няхай гэта не ў лоб, іншасказальна, але ты разумееш, пра што. Таму ў мяне быў досвед.

- Тады лёгка будзе адказаць на маё наступнае пытанне. Таму што вы, акторы, калі гледзіце на персанажа, вам галоўнае існасць злавіць. Якая там імнасць унутры Лукашэнкі? Як яго можна ахарактарызаваць? Што там? Пра што гэта ўсё?

- «С..ць за рогам». Амбіцыйны, у горшай праяве гэтага слова. Чалавек, які любіць уладу. Ёсць такі анекдот пра Лукашэнку. Калі ён прыходзіць у сваю «палатку» і кажа: «Я не буду больш прэзідэнтам. Рыхтуйце каранацыю».

У прынцыпе, мне падаецца, гэта і ёсць сутнасць. Калі ён кажа: «Мая Беларусь». Гэта не ягоная Беларусь. І вось гэтае стаўленне: «Я ведаю як. Я ведаю што. Я. Я ўвогуле ледзь не, як казаў Слава Камісарэнка, «картофельный спас». Я ратую ўвесь свет».

Мне здаецца, вось гэта сутнасць. Я зараз кажу з пункту гледжання былога дырэктара тэатра, калі ты маеш хоць трохі ўлады, галоўнае не загуляцца ў тое, што «ты ёсць Бог». Ты ведаеш як, ты ведаеш што.

- Гэты персанаж моцна загуляўся.

- Болей чым.

- Многія людзі пасля досведу 2020 года, і пасля таго, як поўнамаштабная вайна пачалася ў Расеі супраць Украіны, жывуць з такім унутраным перакананнем, што пачакаем, мы стаміліся, мы хочам жыць сваім жыццём. Як табе такая пазіцыя?

- Яна памылковая. Гэта не правільна. Заняць нейтральную пазіцыю - гэта не выйсце. Я ведаю маладую пару, у якіх дзеці, і якія вымушаны былі пакінуць... Не тое што вымушаны, а іх проста выгналі з кватэры на двор. Але яны засталіся верныя сваёй пазіцыі. Я пра гэта гавару. У кожнага ёсць выбар. І для мяне сённяшняя пазіцыя такога нейтралітэту - гэта не выйсце, гэта няправільна.

- Апошняе пытанне. Як перамагаць?

- Першапачаткова трэба перамагчы страх у сабе. Праўда, гэта складана, і я гэта цудоўна разумею. Я таксама не бясстрашны герой. «Нічога не баюся і адразу выйшаў». Не, было страшна, але я разумеў, што трэба сыходзіць у нуль і як бы ўсё пачынаць спачатку ў свае тамака 55. Страшна. А што будзе тамака з жыллём? Што будзе з гэтым? Але калі ўсё ж твая пазіцыя чалавечая і калі ты не ідзеш насуперак свайго сумлення, ты разумееш, што так, з нулявога пункту, але так ты сумленны ў дачыненні да сябе і табе з сабой жыць. Нават не з кім іншым, кагосьці ты можаш падмануць, але ты сябе не падманеш. І табе з сабой жыць потым усё астатняе жыццё, калі ты зрабіў няправільны выбар. Бо ты за яго адказваеш.

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com