Ёсць два сцэнары: Як УСУ перамагчы акупантаў на найважнейшым адрэзку фронту

Важна перарэзаць сухапутны калідор у Крым.

Адной з ключавых задачаў Узброеных сілаў Украіны з'яўляецца нанясенне паразы расейскай групоўцы на Запарожскім кірунку. Вораг выбудаваў там магутныя абарончыя рэдуты, і нашы абаронцы з вялізнымі цяжкасцямі пераадольваюць метр за метрам, вызваляючы ўкраінскую зямлю ад акупанта. Цягам летне-асенняй кампаніі УСУ выбілі ворага з першага стратэгічнага адрэзку і цяпер вядуцца баі за вельмі ўмацаваную другую паласу так званай «лініі Суравікіна».

Што трэба нашым ваярам, каб упэўнена адолець ворага на Запарожскім кірунку і якую ролю ў гэтай кампаніі выконваюць баявыя дзеянні на правым беразе Дняпра ў Херсонскай вобласці – «Апострафу» расказаў украінскі ваенны аналітык Пётр Чэрнік:

– Стратэгічная мэта на поўдні ва ўкраінцаў не змянілася – дацягнуцца да паўночнага Прыазоўя застаецца галоўнай задачай. Гэта значыць, умоўна выйсці ў раён Малочнага Лімана, перасячы сухапутны калідор у Крым і там замацавацца. Але і вораг усвядоміў, якая ўкраінская галоўная задача і сканцэнтраваў на Запарожскім плацдарме каласальную гіганцкую сілу ў цэнтры «лініі Суравікіна». Найперш гаворка пра жывую сілу, плюс вораг пабудаваў вельмі сур'ёзную лінію ўмацаванняў па падручніках і методыках першай і другой сусветнай войнаў.

Другая лінія боесутыкнення – гэта гіганцкая сетка дотаў, дзотаў, бліндажоў, тунэляў і да т.п. І прайсці гэта вельмі нялёгка, таму што ўсё навокал засеянае мінамі. Цяжкая тэхніка адпаведна прайсці не можа і гэта бясконцыя пяхотныя баі.

Цяпер украінцы пасярод «лініі Суравікіна». А гэта класічная эшаланаваная лінія абароны, якая прадугледжвае тры стратэгічныя лініі. Першая – гэта лінія забеспячэння 3-4 км шырынёй, засеяная мінамі. Тут украінцы якраз прайшлі. Другая лінія таксама ў межах 3-4 км шырынёй – гэта галоўная лінія, якая з'яўляецца вялізнай сеткай акопаў, бліндажоў, агнявых пунктаў, абсталяваных пазіцый для артылерыі і тэхнікі, а таксама тунэляў, зверху закрытых бетонам. Вось што яны змаглі зрабіць за час акупацыі. І апошняя лінія – гэта тылавыя склады ПЗМ, снарадаў і ўсяго іншага, што неабходна для вядзення баявых дзеянняў.

Падкрэсліваю, што вораг зразумеў нашу задуму і гіганцкую сілу кінуў менавіта сюды ў акопы.

Ці патрэбная нам свая «лінія Суравікіна»? Так, вядома. Але рабілася стаўка на тое, што атрымаецца за цёплую частку года прарваць гэтую лінію ворага. На жаль, гэты разлік не атрымаўся, таму што ў нас не было перавагі ў паветры. Таксама мы яшчэ не атрымалі дальнабойных ракетаў, таму што калі б умоўна на адлегласці 300 км мы знішчалі ўсю лагістыку ворага, то ў акопах ворага не было б ні вады, ні ежы, ні патронаў. Але сёння мы маем тое, што маем.

І вось мы прыйшлі да пункта пераасэнсавання нашай стратэгіі. Але вельмі важна захаваць цвярозы розум і зыходзіць з гэтай сітуацыі. На маю думку, люстраную лінію, якая будзе нашай запасной апорай, будаваць трэба.

Не варта забываць пра Херсон. І задача стратэгічнага парадку – абрынуць паўднёвы плацдарм. Калі атрымаецца выйсці да Перакопскага пярэсмыка, то паўднёвы плацдарм разбураецца. У такім выпадку пытанне толькі ў тым, ці адводзіць вораг войскі ў Крым, ці выракае іх на смерць. А ўвогуле ідэальна ўзяць у палон некалькі тысячаў акупантаў.

Гэта стратэгічная задума, якая магчымая. Яшчэ раз падкрэсліваю, знішчаем лагістыку – некалькі тыдняў ворагу банальна няма чым харчавацца – і перамога на гэтым плацдарме за намі. Але без авіяцыі і дальнабойных ракетаў мы будзем рухацца так, як рухаемся цяпер, гэта значыць даволі павольна.

«Хаймарсы» пакуль перакінуць на левы бераг мы не можам, таму што гэтыя ўстаноўкі павінны мець буферную зону. Пакуль плацдарм на правым беразе не будзе мець мінімум 25–30 км у глыбіню, перапраўляць «Хаймерсы» небяспечна. Гэта занадта каштоўныя машыны, каб рызыкаваць імі такім чынам.