«Памежнікі і мытнікі ствараюць табе маленькае пекла»

Як зараз праходзіць допыт на беларускай мяжы.

Грамадская дзеячка Таццяна Зялко расказала аб допыце на беларускай мяжы.

- Калі ты ёсць у нейкіх базах (фільтрах), то памежнікі і мытнікі ладзяць табе маленькае пекла, - дзеліцца грамадская дзеячка. - На памежным пераходзе Катлоўка спачатку ўсё было, як звычайна. Памежнік «у будцы» ўзяў мой пашпарт, але потым кудысьці патэлефанаваў. Затым выйшаў яго начальнік і запрасіў мяне ў свой кабінет.

Ужо там сядзеў супрацоўнік незразумелай службы ў цывільным. Прычына «запрашэння» - «выбарачная» праверка.

Перш за ўсё, ён «прадставіўся». Сказаў, што яго клічуць «Мікалай і з мяне - гэтага дастаткова». Гэта значыць, не было прозвішчаў, пасады, арганізацыі, прычыны допыту (гэта быў менавіта допыт паводле формы і зместу, але без пратакола).

Гэты чалавек прапанаваў мне сесці на крэсла, якое стаяла пасярэдзіне пакоя. Калі я яго ўзяла, каб пасунуць да стала, то пачула прыкладна наступнае: «Я табе сказаў не крэсла соўгаць, а садзіцца!».

Ужо тады я зразумела, што асаблівай размовы не атрымаецца, але сама размова будзе - таму што беларускія рэаліі такія, што нават калі мяне адтуль вынясуць наперад нагамі, гэтаму «супрацоўніку» нічога не будзе.

Ён папрасіў у мяне тэлефон. Добра, што яго ў мяне з сабой не было. Выслухаўшы, што «я хлушу», ён стаў мяне літаральна дапытваць, прычым рабіў гэта з супрацоўнікам памежнай службы шляхам перакрыжаванага допыту, часцей падвышаючы голас і «тыкаючы» (а яны абодва падыходзяць мне ва ўнукі).

Хаця сітуацыя з боку сапраўды выглядала дзіўна. Я не ведала ні хто мяне дапытвае, ні чаму мяне дапытваюць, але чамусьці павінна была быць «максімальна» шчырая!

Пытанні таксама былі асабіста для мяне незразумелымі. Ці ёсць у мяне ў тэлефоне Сігнал і Тэлеграм? Што я рабіла ва Украіне 2,5 гады таму (гэта мая Радзіма - я нарадзілася і вырасла ў Роўна)? Ці мушу я камусьці перадаць грошы ў Беларусі? З кім я сустракалася за мяжой? Што я казала пра Беларусь? Ці прыцягвалася я паліцыяй за мяжой? Ці прыцягвалася я ў Беларусі? Дзе я працую (у маім узросце)?

Суздром натуральна, што з майго боку большасць адказаў былі прыкладна, як у міліцыі і ў судах: «не памятаю» ці «не».

Допыт заняў прыкладна 1,5 гадзіны! Гэта іх злавала, і я думала, што ўжо, мусіць, не выйду. Але век (мне 69 гадоў) і той факт, што я ў дарозе ўжо шаснаццатую гадзіну, зрабілі сваю справу - у мяне падскочыў ціск, і я стала літаральна страчваць прытомнасць.

Лекар, які там працуе, канстатаваў, што далейшыя дзеянні з іх боку проста бессэнсоўныя. Мікалай заявіў, што допыт перарваны «ў сувязі са станам здароўя» і прапанаваў мне альбо хуткую, альбо ехаць далей ужо на нашай машыне дадому.

Натуральна, я выбрала другі варыянт.

А потым была мытня. Трэба аддаць ёй належнае - там усё адбывалася вельмі ветліва і паводле працэдуры. Нас аглядалі 6(!) чалавек. Было відаць, што ўсе яны - не маладыя мытнікі, якіх шмат у Катлоўцы, а менавіта прафесіяналы. Натуральна, што яны агледзелі ўсё знайшлі нават тое, што кіроўца не мог знайсці некалькі месяцаў пад сядзеннем аўто.

Больш за тое, яны распячаталі ўсе запячатаныя рэчы (напрыклад, каву, або пакункі з капсуламі для мыцця) і мы пацягнулі ўсё гэта на рэнтген. І толькі потым мы ўжо адправіліся дадому.