«Дармаедскія» жыроўкі спарадзілі хвалю незадаволенасці
16- 30.11.2025, 20:43
- 16,374
Беларусы да гэтага часу іх абмяркоўваюць.
З кастрычніка беларусы пачалі атрымліваць «лісты шчасця» — рахункі з падвышанымі тарыфамі для тых, каго ўнеслі ў спіс «не занятых у эканоміцы».
У сацсетках жыхары дзеляцца сваімі рахункамі: 200–350 рублёў за стандартнае жыллё ўжо стала нормай. Ёсць і рэкорды — 1624 рублі за аднапакаёвую кватэру, піша BG.
Для многіх гэта 15–20% сярэдняга заробку, а для тых, хто жыве за кошт падпрацовак, грашовых пераводаў з-за мяжы або пенсій, нагрузка яшчэ вышэйшая. Адзначаецца, што рост налічэнняў звязаны не толькі з павышэннем тарыфу, але і з назапашанымі неперададзенымі паказаннямі лічыльнікаў, што можа павялічыць выніковую суму ў некалькі разоў.
На першы погляд, лічбы не здаюцца такімі ўжо велізарнымі: калі пералічыць квартплату «дармаеда» ў Беларусі па бягучым курсе, яна намінальна ніжэйшая, чым у Берліне або Варшаве. Але ёсць галоўнае «але». У той жа Варшаве камунальныя плацяжы з'ядаюць каля 17,6% сярэдняга чыстага заробку, пры гэтым самі даходы ў разы вышэйшыя за беларускія.
У Беларусі 300–400 рублёў складаюць прыкладна тыя ж 15–20% сярэдняга заробку, але «дармаеды» — гэта часта людзі з даходам ніжэйшым за сярэдні: часова беспрацоўныя, самазанятыя, сезонныя работнікі, мігранты, якія плацяць падаткі за мяжой і перасылаюць грошы дадому ўжо з «урэзаным» заробкам.
Акрамя таго, у краінах з развітай сацыяльнай падтрымкай, такіх як Германія або Польшча, высокія тарыфы кампенсуюцца льготамі, дапамогамі і субсідыямі, таму людзі не аказваюцца ў галечы. У Беларусі ж поўны тарыф уключылі выбарча — для тых, каго дзяржава сама назвала «не занятымі ў эканоміцы», часта па фармальных прыкметах.
Улады тлумачаць змяненні «прыведзеннем да еўрапейскіх стандартаў»: тыя, хто не ўдзельнічае ў фарміраванні бюджэту праз падаткі, павінны плаціць «эканамічна абгрунтаваны» тарыф без субсідый.
На практыцы гэта выглядае як карны падатак на нелаяльнасць і інструмент ціску: высокія рахункі атрымліваюць тыя, хто з'ехаў, працуе на замежных рынках, вядзе фрыланс або жыве «не так», як патрабуе дзяржава.