Што трэба зрабіць, каб стаць менчуком?

Менчукі і госці сталіцы распавялі, як трэба сябе паводзіць, каб стаць сапраўдным менчуком.

Пра гэта яны распавялі сайту kyky.org.

Ягор Куноўскі, 34 гады, кіраўнік прадуктовага кірунку ў кампаніі Apalon:

«Калі вы не нарадзіліся ў гэтым горадзе, вам трэба проста перастаць дзяліць людзей на тых, хто прыехаў з вашай мясцовасці, і ўсіх астатніх. Як толькі вы не маеце ні найменшага паняцця, адкуль першапачаткова ўсе вашыя сябры і знаёмыя, вам прасцей лічыць грошы ў далярах, чым у расейскіх рублях, і вас не смяшыць мова - вы лёгка сыдзеце за свайго. А калі на мове вы яшчэ і адказаць можаце, а ў шырокім коле знаёмых землякі даўно згубіліся праз нешматлікасць, то і мімікрыраваць ўжо няма патрэбы, вы на самой справе належыце гэтаму гораду не менш, чым людзі навокал».

Алеся Серада, PR-спецыяліст, 31 год:

«Трэба купіць нерухомасць у Менску. За свае грошы, за адмытыя або скрадзеныя, або за грошы бацькоў - не важна. Сапраўдным менчуком чалавека робіць усведамленне таго, што пры жаданні ён будзе жыць тут і заўтра, і паслязаўтра, і кожны месяц ягонага пражывання не будзе рабіць яго бяднейшым на пяцьсот даляраў. Больш за тое, калі Менск ператворыцца ў найбагацейшы мегаполіс Усходняй Еўропы, то і нашчадкі вашыя будуць жыць менавіта тут... Ну, ці дзе-небудзь яшчэ, але за кошт рэнты няўдачлівых немінчукоў. Пра сябе: нарадзілася і значную частку жыцця пражыла ў Менску, нерухомасцю не валодаю, бацькі - іншагароднія».

Паша, 22 гады:

«Я прыехаў з Бабруйска сюды вучыцца. І заўсёды думаў да гэтага, што стаўленне менчукоў да прыезджых - балбатня. Але не, не так. Знялі з чувакамі кватэру на чацвярых, і накшталт усё добра: вучымся, бухаем парой. Карацей, усё як у звычайных студэнтаў. Але сусед знізу, калі прыйшоў знаёміцца, пранюхаў, што мы не сталічныя, і наважыўся зладзіць нам пекла. Найменшы гук з нашай кватэры - адразу званок мянтам. Яны прыязджаюць да нас часцей, чым сябры і бацькі, ды наогул кожны дзень. А сусед наогул агонь: стукае ў дзверы з нажом, кажа, выража нас усіх, немясцовых. Мой сябар адзін раз выйшаў да яго - адразу ў твар атрымаў. Без лішніх размоў. Адзін раз выйшаў на размову: мне было сказана, што пакуль у свой горад не паеду, мяне і сяброў у спакоі не пакіне. Хворы чалавек, што тут скажаш. Вось табе і Менск. Як стаць менчуком? Зыходзячы з гэтай сітуацыі - ніяк, галаву скласці. Мая радзіма - Беларусь. У маёй краіне я касмапаліт. Захацеў - у Менск прыехаў, захацеў - у Гародню ці яшчэ куды. Ці тут усе ўявілі, што ваш горад сталіца і ўсё інакш? Я шмат дзе быў: у нашай краіне Менск не адзіны нармальны горад. Так што Менск - гэта хлусня і панты. Набываеш іх і ўсё, ты сталічны пацан. Вось і ўвесь сакрэт».

Яўген Казарцаў, 22 гады, журналіст:

«У першую чаргу, трэба пазбавіцца ад правінцыйнасці мыслення. Гэта - галоўнае для таго, каб стаць не толькі менчуком, кіянінам ці яшчэ кім заўгодна, але і ў прынцыпе касмапалітам. Не так і важна, у якім горадзе ты жывеш, галоўнае тут - вобраз мыслення. У беларусаў з гэтым праблема. Усе рвуцца ў сталіцу, потым - у Еўропу. І пры гэтым ўсюды, што ў Менску, што ў Вільні, што ў Амстэрдаме амаль усе паводзяць сябе аднолькава. Местачковасць нашых людзей - вось дзе праблема. Калі ж пра тое, як стаць менавіта менчуком, то ўсё проста: жывіце ў Менску і будзьце тут вольныя. Не значыць, што трэба адразу бегаць па ўсіх установах горада і завісаць на кожнай дыскатэцы. Ня трэба з усіх сіл старацца здацца тутэйшым, трэба, у першую чаргу, быць сабой, а потым ужо - жыхаром нейкага горада. Ды і наогул, навошта імкнуцца быць менчуком? Трэба ганарыцца сваімі роднымі гарадамі».

Максім Сонцаў, 23 гады, сістэмны аналітык:

«Калі адчуеш, што шчыра любіш усе гэтыя розныя гарады - Менск цёмны і Менск, заліты сонцам, трапічна-гарачы і сурова-марозны, святочна-гучны і будзённа-строгі; калі пазнаёмішся з усімі паркамі і іх захавальнікамі; калі затрымаешся на заходзе ў раёне Нямігі: як, ужо гадзіна прайшла?!; калі пачуеш звон ратушы і сабораў там, дзе іх па вызначэнні не павінна быць чуваць; калі канчаткова сп'янееш ад паху квітнеючых панадворкаў старых спальных раёнаў; калі знойдзеш свае некалькі месцаў, дзе за кожным вуглом можа хавацца чарговы цуд, і калі зробіш яшчэ сотню-другую спраў, якія я і апісаць не ў сілах - тады, верагодна, адным выдатным вечарам выйдзе да цябе на сустрэчу дзіўны чалавек, грукне цябе па плячы і усклікне: «Ты ж менчук, праўда? А раскажы мне пра свой горад!»І калі ты раскажаш яму хоць бы трохі пра свае прыгоды, ён засмяецца і знікне - памінай, як звалі. Вось тады і можна ўважаць, што прапіску ў горада ты атрымаў. Ці не штамп у пашпарце, але персанальнае слова, якое калі-небудзь прыйдзе да цябе ў сон разам са схаванай пад зямлёю рэчкай Нямігаю».

Лера Аксакава, 19 гадоў, студэнтка:

«На шчасце ці на жаль, чалавек нічога не можа зрабіць, каб стаць сапраўдным менчуком. Як кажуць, ім можна толькі нарадзіцца і толькі быць. Я жыву ў Менску з самага нараджэння і таму адразу магу адрозніць, хто карэнны мянчук, а хто ім хацеў бы стаць. Сапраўдны менчук добра ведае свой горад, ён ведае, як трэба сябе паводзіць у грамадстве і ў той ці іншай установе горада. Трэба паважаць людзей у грамадскім транспарце, размаўляць так, каб цябе не чуў увесь аўтобус. Сапраўдны мянчук павінен любіць свой горад і талерантна ставіцца да незнаёмых людзей. Мы ж беларусы!»

Мікіта Чарняхоўскі, 21 год, студэнт:

«Я вучуся тут 4 гады, зараз жыву на дзясятай здымнай кватэры. Хіба што ў Шабанах яшчэ не жыў. Для апантаных менчукоў будзе вялікім ударам фраза аб тым, што за Мкадам жывуць, быццам бы такія ж людзі, якія даслоўна нічым не адрозніваюцца ад іх. Разумець людзей, якія ненавідзяць прыезджых, мне так жа складана, як і якіх-небудзь расістаў. Я ведаю карэннае менскае быдла, а таксама інтэлігентаў, што прыехалі з вёскі: поскудзь, што прыехала з перыферыі і мілых менчукоў. Калі чалавек нарадзіўся ў Менску, то гэта гаворыць толькі пра тое, што ў яго сталічная прапіска. Усё. Тое ж самае я думаю пра задачу «стаць менчуком». Ім лёгка стаць - вывучы горад і пакахай яго. Цікава, хто чыста статыстычна часцей гадзіць ля сталічных пад'ездаў - прыезджыя або карэнныя? Горад перанаселены і загаджаны (выключаючы цэнтр), коркі - сапраўды праблема. Але ў гэтай праблемы ёсць аб'ектыўныя прычыны, вінаваціць у якіх простых людзей, якія мелі смеласць прыехаць і пасяліцца тут, - бязглуздзіца. А наогул, гэтая тэма - выдатны дэтэктар. Калі чалавек свята верыць у сваю выключнасць, раз ужо ён мянчук у другім пакаленні, і ненавідзіць прыезджых калгаснікаў толькі за сам факт прыезду, то перад вамі форменны дэбіл, што часам удала маскіруюцца пад адэкватнага чалавека. Я пятую частку свайго жыцця, самую цікавую, пражыў тут, добра ведаю горад, але мне напляваць, кім мяне ўважае тубылец, здае бабуліну хату такім як я».

Саша Сергейчык, дызайнер:

«Для мяне больш актуальнае пытанне «як перастаць быць менчуком». У Менску сумна, а калі з'язджаеш за ягоныя межы, становяцца прыкметныя ўсякія постсавецкія ўнутраныя комплексы, як «можна вывезці дзяўчыну з вёскі, а вось вёску з дзяўчыны - ніколі».

Ірына Хаткевіч, 27 гадоў, лагістаў:

«Многія менчукі, на жаль, з прычыны ўласнай абмежаванасці, не шануюць, не бачаць і не жадаюць заўважаць, як можна рабіць уласны горад лепшым і прыгажэйшым. Прыезджыя людзі, з прычыны ўкаранёных звычак, не жадаюць мяняць звыклы ўклад жыцця. Мала таго, яны часцяком прыязджаюць з устаноўкай, што іх у дзяцінстве і так глыбока абдзялілі, пасяліўшы на задворках радзімы, што зараз ім усе вакол павінны. Як мінімум кватэру ў Каменнай горцы. Сапраўдны мянчук можа быць як прыезджым, так і менчуком у дзесятым пакаленні, калі яму ўласцівыя элементарныя чалавечыя каштоўнасці. І яны вызначаюцца не месцам нараджэння. Будзьце актыўнымі - пафарбуйце лавачку ля пад'езда, не раскідвайце смецце, дапамажыце бабулі аднесці сумку, усміхніцеся незнаёмаму сімпотнаму чалавеку - любая вашая праява любові да горада і людзей, якія нас атачаюць, робіць годным вас насіць званне «сапраўдны мянчук».

Ірына Цішыня, 23 гады, event-менеджэр:

«Спачатку, калі прыехала ў Менск, я была ў баку ад горада i не спрабавала неяк уліцца адразу ў тусоўкі і месцы. А канфлікты з менчукамі былі пастаянна! Маўляў, адкуль ты, пффф, валі ў свой Магілёў, вёска, панаехалі тут! Жартую. Не было іх. Калі і былі, то толькі за спінай. Адкрытых не ўзнікала і, у прынцыпе, яны малаверагодныя ў нашых рэаліях. Мы ж не ў Маскве, і я не з Каўказа. Мне здаецца, што чым больш чалавек спрабуе стаць менчуком, тым больш ён далёкі ад гэтага. Праблема пытання «мянчук - не мянчук» настолькі высмактаная з пальца і штучна створаная, што можа выклікаць толькі паблажлівую ўсмешку. І хай мяне закідаюць памідорамі карэнныя мянчукі».

.