«Гаспадар патрабаваў, каб у кватэры мы хадзілі ў шапках»

Менчукі распавядаюць дзіўныя гісторыі пра арэндаванае жыллё.

«Падчас ператрусу ў яго знайшлі вялікія нажы-мачэтэ»

Цяпер ужо мінчанка Алена выдатна памятае кожную з сваіх шасці кватэр, якія змяніла з мужам за шэсць гадоў. Пачыналі яны, як водзіцца, з незаконна арэндаванага соцыяльнага жылля, дакладней пакоя. У суседнім жыў гаспадар з сям'ёй, піша citydog.by.

– Тут нас, акрамя адсутнасці дамову, якую гаспадар абяцаў заключыць «вось-вось», чакалі неадэкватныя суседзі, лаянка, папойкі і бойкі. Бацька заўсёды крычаў на сваіх дзяцей, кідаў у жонку мэблю. А ўначы яны прыступалі да рамонту. У адказ на нашы скаргі пагражалі фізічнай расправай.

Суседзі знізу таксама былі не цукар. Аднойчы пачула, як жанчына крычала аб дапамозе, прасіла выклікаць міліцыю. Маўляў, яе сын замкнуў. Мы тут жа сталі біць трывогу. Але яна была вар'яткай.

Затым здымалі кватэру ў сям'і цыган па цане ніжэй за рынкавую. Адпаведна, і ўмовы былі жудасныя. Агенты запэўнівалі, што з дакументамі ўсё ў парадку. Пазней высветлілася, што заключыць дамову складана – кватэра не прыватызаваная, а ўладальнік знаходзіцца ў турме. Але тры месяцы давялося пражыць у гэтай халупе – унеслі перадаплату.

Аднойчы знялі кватэру ў добрым стане, унеслі перадаплату 450$, узялі распіску. Вось толькі гаспадыня так складна хлусіла і цягнула з заключэннем дамовы і нашым пераездам. Маё цярпенне лопнула, я проста пайшла і напісала заяву ў міліцыю. Усё-такі ўнеслі перадаплату немаленькую. Пазней высветлілася, што мы былі другой парай з 30, каму яна здала гэтую кватэру. Нейкія капейкі цяпер нам вяртаюць кожны месяц. Ужо гады тры прайшло, а ўсю суму перадаплаты дагэтуль так і не атрымалі.

Зрэшты, не заўсёды шанцуе і арэндадаўцам. Юрый Грудо здаў сваю аднапакаёвую кватэру па дамове на 6 месяцаў. Нядаўна яму патэлефанавалі з аддзела барацьбы з арганізаванай злачыннасцю і паведамілі, што ў яго кватэры праводзіцца ператрус, а жыхар арыштаваны.

– Кватэру апячаталі і папрасілі мяне пад'ехаць і зачыніць яе сваімі ключамі. Падчас ператрусу знайшлі 2 або 3 вялікіх нажа-мачэтэ, дубінку. Арандатар сапсаваў сцены і падлогу, зламаў у ваннай кран, пратэрмінаваў аплату камуналкі на 10 дзён і адмаўляецца аплачваць пражыванне.

Калі з'явілася міліцыя, клятвенна запэўніў усіх, што ўсё выправіць, а таксама з поглядам нявіннай авечкі сказаў, што аплаціў мне пражыванне на ўвесь тэрмін наперад. На маё абурэнне адказ быў такі: «Падавай у суд. Я адсюль нікуды не паеду і скасоўваць дамову не буду».

На жаль, па неспрактыкаванасці я не заключаў дадатковага пагаднення да дамовы. Так што цяпер, мабыць, давядзецца судзіцца. У гэты момант я збіраюся падаваць грамадзянскі пазоў супраць гэтага жыхара, але нічога пра яго месцазнаходжанне не ведаю. Кажуць, што яго пасадзілі.

Маладая настаўніца Марыя бадзяецца па арэндаваных кватэрах з чыстым сумленнем і без нажоў ужо 8 гадоў. За тыя грошы, якімі дзяўчына папаўняла кашалькі ўладальнікаў кватэр, можна было б купіць нядрэнную машыну. Выдаткавала на арэнду за гады жыцця ў сталіцы прыкладна 10 000 у.е., змяніўшы блізу 15 кватэр. Затое ведае Менск дасканала – здымала жыллё ва ўсіх раёнах сталіцы.

– На першым курсе з сяброўкай здымалі пакой у «тройцы» з гаспадарамі. Нас двое, іх трое, але жыла ўся сям'я ў адным пакоі. Раз у тыдзень, як па раскладзе, муж і жонка сварыліся, біліся, тушылі адзін аб аднаго бычкі ў прамым сэнсе. Гаспадыня выганяла мужа на лесвічную пляцоўку падумаць над сваімі паводзінамі. Ён там адседжваўся дня два, яна прабачала, упускала ў хату – але не праходзіла і тыдня, як ён зноў начаваў у пад'ездзе.

Мы ўсё ніяк не маглі зразумець, чаму ў трэцім пакоі ніхто не жыве. Але, калі ў кватэру заваліліся незнаёмыя людзі, якія адчувалі сябе, відавочна, як дома, стала зразумела, што тут яны не ўпершыню. Аказалася, што пакой прададзеная жанчыне з дачкой. У выніку мы жылі ў кватэры ўсямёх. Плюс да ўсяго гаспадары часцяком выпівалі. У іх быў пацешны халадзільнік, у якім замест дзверцы вісела покрыва. І калі нарэшце яны набылі новы, на гэты цуд тэхнікі прыходзілі глядзець усе суседзі. Такой дружнай кампаніяй на працягу тыдня яны абмывалі куплю.

Праз пару месяцаў мы з сяброўкай пераехалі ў кватэру да пажылой жанчыны. Усё было нядрэнна датуль, пакуль да яе не пераехаў яе сын. Клапатлівая маці пастаянна дапякала яго пытаннямі: «Віталька, ты паеў? Віталька, ты памыўся?» І ў адзін цудоўны момант цярпенне Віталькі лопнула – ён шпурнуў у маці слоік з памідорамі. А пасля таго, як мы пачулі звон нажоў і лаянку, зрабілі выснову, што мы тут лішнія.

Неяк я жыла з дзяўчынай, якая вяла вельмі актыўнае начное жыццё. Вечныя вячоркі з сябрамі, паходы ў клуб былі ёй не чужыя, а ў гэты час дома яе заўсёды чакаў хлопец або муж – невядома. Шчыра кажучы, дзяўчына была пухленькая, што не дзіўна – ад такой колькасці піва кожны дзень худым не будзеш.

Аднойчы мы заўважылі, што яна пачала ўжо вельмі імкліва папраўляцца. Неяк яе нават забрала хуткая – а вярнулася дзяўчына з дзіцем на руках. Сказаць, што мы былі ў шоку, нічога не сказаць. Не здзіўлюся, калі яна сама не ведала пра сваю цяжарнасць.

«Калі адкрывалі шафу-купэ, звярталася суседка і крычала, што сходзіць з розуму»

Студэнтцы сталічнай ВНУ Насці пашанцавала крыху больш: паўтара года яна жыла ў інтэрнаце. Затое астатнія тры з паловай вандравала па арэндаваных кватэрах. Нядаўна здарыўся юбілейны, 10, пераезд.

– Першым месцам жыхарства ў Менску стаў невялікі пакойчык на дваіх, за сцяной у нас жылі гаспадары кватэры. Уласнік жылля хацеў прымусіць нас на поўным сур'ёзе хадзіць у шапачках па хаце – бачыце, яму надакучылі нашы валасы.

Гаспадыня любіла цішком ад свайго сужыцеля выпіваць і хаваць бутэльку ў пральнай машыне. Аднойчы мы нават знайшлі пустую тару ў сябе пад падушкай. Прыйшоўшы дадому, гаспадар кватэры са сваёй выпіўшай каханай ладзіў гучныя шлюбныя гульні, а потым лаяў яе за тое, што яна зноў напілася. Неяк раз прыйшоў, мякка кажучы, не адэкватны і ён. Было чуваць, як поўзае па падлозе, штосьці крычыць. У гэты час мы падперлі дзверы крэслам, узялі ў рукі па боту на вострым абцасе і былі гатовыя, ледзь што, абараняцца. Але наш вораг быў пераможаны алкаголем. Ён страціў прытомнасць прама ў калідоры.

На наступных кватэрах таксама бывала ўсякае. На адной нельга было адкрываць шафу-купэ наогул – тут жа звярталася шкодная суседка знізу і крычала, што хутка сыдзе з розуму, таму што яна ўвесь час прачынаецца будзіцца ад таго, што ёй здаецца, быццам над ёй метро. Наступная кватэра адрознівалася своеасаблівымі сужыцельніцамі. Адна пастаянна вучыла кітайскую мову ўслых. Іншая часцяком уначы запрашала да сябе хлопцаў. І пасля чарговай ночы любові на кухні прыйшлося з'ехаць – ніякія перамовы не дапамагалі. У чарговую кватэру раз-пораз наведваліся нейкія людзі. Як аказалася, яна была выстаўленая на продаж.

Апошняе месца жыхарства здавалася самым жахлівым. Каб зэканоміць грошы, засяліліся ў чатырохпакаёвую кватэру. Разам са мной там пражывала 8 чалавек. Здавалася, што жыць тут будзе немагчыма. Балазе было два туалета. А вось ванная і кухня адна. З часам прыстасаваліся, і чэргаў у душ не было. Але, калі ўвечары ўсе вярталіся дадому і ішлі на кухню гатаваць вячэру, атрымліваўся гармідар. А калі яшчэ кожны гасцей прывядзе, так наогул...

З часам мы так адзін да аднаго прывыклі, што вячоркі ўвасьмёх сталі нормай. Але ў адзін выдатны вечар да нас заявіліся судовыя прыставы і прыгразілі за даўгі ўласніка кватэры апісаць усю нашу маёмасць. Бо мы здымалі жыллё без дамовы, а гэта значыць, што ўсё тое, што знаходзіцца ў гэтай кватэры, – уласнасць гаспадара. Даслоўна за вечар мы знайшлі новае жыллё, хутка сабралі рэчы і паехалі.