«Зусім наш народ дайшоў да жабрацтва»

Рамеснікі і пакупнікі распавялі пра «Славянскі базар – 2017».

«Славянскі базар у Віцебску – 2017» застаўся ў мінулым. Калі яшчэ пару дзён таму ў горадзе можна было ўбачыць прыкметы таго, што фэст прадаўжаецца, то 19 ліпеня «Горад майстроў» працаваў ужо апошні дзень.

Якія ўражанні засталіся ў гасцей горада і саміх рамеснікаў і ці так гэта выгодна – гандляваць і набываць падчас «Славянскага базару», распавялі самі людзі, піша vkurier.by.

«У “Горадзе майстроў” я гандлюю ўжо гадоў пяць. Стараюся кожны год прапаноўваць нейкія новыя вырабы, каб прывабіць пакупнікоў, – распавёў Павал, які займаецца мастацкай апрацоўкай металу. – “Мінусам” Славянка яшчэ не выходзіла ў мяне ні разу, але і добра зарабіць атрымоўваецца далёка не заўсёды. З досведу магу сказаць, што найлепш у “Горадзе майстроў” прадаюцца недарагія вырабы. Напрыклад, сёлета ў мяне нядрэнна набывалі металічныя штопары за 20–30 рублёў як сабе, так і на падарунак. Іх можна выкарыстоўваць і на прамое прызначэнне, а можна і ўпрыгожыць кухонны інтэр'ер. А вось на больш дарагія вырабы знайсці пакупніка не так проста».

Вядома, сёлета настрой рамеснікам сапсавала надвор'е. Многія з іх з надзеяй чакалі выходных, спадзяваліся зрабіць добрую выручку, а ў суботу было халодна, а ў нядзелю і зусім увесь дзень ішоў дождж. Многія прадаўцы праз гэта нават не выйшлі працаваць.

«Мае чаканні ад гандлю ў “Горадзе майстроў” не апраўдаліся, – распавяла Настасся, якая ўпершыню прадавала на кірмашы вырабы хэнд-мэйд. – Я думала трохі зарабіць, а атрымалася, што толькі змагла апраўдаць свае выдаткі на арэнду месца і набыццё століка. Тым больш, што праз надвор'е тры дні я і зусім гандляваць не выходзіла.

Што парадавала асабіста мяне, дык гэта добрыя і спагадлівыя людзі вакол. Напрыклад, побач прадавалі свае вырабы майстры з Берасця. Яны прапанавалі мне на ноч пакідаць тавар у іхняй машыне, каб кожны дзень не цягаць яго туды-сюды дадому. Што тычыцца пакупнікоў, то людзі прыходзілі ў Задзвінне як на выставу, а не для таго, каб нешта набыць. Даволі ўдала ў мяне прадаваліся пеналы-скруткі, набылі і дзве льняныя торбы. Увагу звярталі торбы з роспісам арнаментам і ярка-чырвонай падшэўкай. Напэўна, трэба было такіх зрабіць больш. Я мяркую, што кошты ў мяне былі даволі дэмакратычныя: 6 рублёў я прасіла за пенал, 25 – за торбы. А пакупнікі казалі: “25 – гэта дорага, рублёў за 5 я набыў бы». А нават ільняная тканіна каштуе даражэй».

У «Горадзе майстроў» свае вырабы прапаноўвалі не толькі мясцовыя рамеснікі, але і ўмельцы з іншых беларускіх гарадоў. Напрыклад, Людміла прыехала з Менска гандляваць вышыванкамі.

«Апошнія два гады выдаткі сябе не апраўдваюць, – распавяла жанчына. – Дарога, пражыванне, арэнда гандлёвага месца – усё гэта каштуе грошай, а вось пакупнікоў практычна няма. Так, многія падыходзяць, цікавяцца, захапляюцца і сыходзяць. У людзей зусім няма грошай, таму, выбіраючы паміж прыгожай рэччу і прадуктамі, яны спыняцца на апошніх. Зусім наш народ дайшоў да жабрацтва. Налета, напэўна, не прыеду, не бачу сэнсу».

І праўда, гуляючы па «Горадзе майстроў», не раз даводзілася назіраць, як людзі проста разглядалі прапанаваны тавар, а даведаўшыся кошт, адыходзілі, але былі і тыя, хто здзяйсняў пакупкі. Напрыклад, Зінаіда і Вольга на «Славянскі базар» прыязджаюць ужо другі год з Тулы. У Зінаіды ў нашым горадзе прайшло дзяцінства, тут засталіся сваякі, а яе сяброўка Вольга падарожнічае за кампанію.

«У фестывальным горадзе пануе асаблівая атмасфера, – распавялі жанчыны. – Мы не набываем квіткі на канцэрты, а проста гуляем па вуліцах. І кожны раз набываем нешта ў “Горадзе майстроў”. Кошты ў вас значна ніжэйшыя, чым у нас, пакупкі рабіць выгадна.

Мы набылі невялікую карціну за 160 даляраў, каралі з лямцу, шкарпэткі з сабачай поўсці, сувенірныя магніты для знаёмых, ручнікі з лагатыпам “Славянскага базару”, гліняныя свістулькі пляменнікам, рэчы з ільну, гарбату і іншыя вырабы. У “Горадзе майстроў” і на вуліцах Суворава-Талстога велізарны выбар усяго.

Таксама паводле традыцыі з Віцебска мы вязем шакалад фабрыкі “Камунарка”, бальзам “Чорны рыцар”. А ў намёце ля тэатра яшчэ і смачны хлеб набылі. Прыемна, што ў “Горадзе майстроў” сёлета прадаюць нашы тульскія пернікі».

Тамара з сынам прыехалі ў Віцебск з Берасця на выходныя, але з надвор'ем падарожнікам адкрыта не пашанцавала: у нядзелю выйшлі ў горад усяго на пару гадзінаў – ішоў дождж.

«На Славянцы я ўжо раз дзясяты, напэўна. Выдатна, што за апошнія гады фестываль – гэта не толькі канцэрты і “Горад майстроў”, але і вулічныя шоу. Ваш фэст на “На сямі вятрах” – гэта нешта, – распавяла Тамара. – А вось “Горад майстроў” адкрыта расчараваў. Шмат у каго падобныя вырабы, нямала фабрычных рэчаў, але кошты – нібы зробленыя ўручную. Але калі пашукаць, то можна набыць нешта цікавае. І я, вядома, усё разумею, але адкуль такія кошты? Калі заробкі 400–500 рублёў, хіба можна дазволіць сабе дызайнерскую сукенку за гэтыя ж грошы? Таму, мне так здалося, што некаторы тавар на “Славянцы” разлічаны выключна на прыезджых. Нам жа з нашымі заробкамі застаецца толькі любавацца».

Можа і, праўда, не дарма майстры больш любяць замежных пакупнікоў, чым айчынных?