Жыхарка Віцебска: Крама стала музеем - хочацца пакаштаваць, але нельга

Крык душы ўдзельніцы народных пратэстаў у Віцебску.

Рэальны ўзровень даходаў насельніцтва на сёння не супадае з афіцыйнай статыстыкай. Прыкладам таму сталі нядаўнія акцыі пратэстаў, якія прайшлі ва ўсёй Беларусі, калі людзі адкрыта заяўлялі пра тое, што ў іх нават няма магчымасці знайсці працу.

У Віцебску на Плошчу ў Дзень Волі выходзіла і Ірына Іванова (імя і прозвішча на просьбу гераіні змененыя). Маючы працу і «заробак», жанчыне з сынам-школьнікам даводзіцца штодня выжываць, бо яе прыбытак у даляравым эквіваленце, да прыкладу, за апошні месяц ледзь дасягнуў $150. Большую частку гэтых грошай Ірына штомесяц аддае на аплату крэдыту за кватэру, якую на ільготных умовах атрымала ў ліпені 2011 года.

«Усім цяпер складана. Мая гісторыя - гэта не выбітны выпадак, а тыповая сітуацыя. Напрыклад, мой заробак не заўсёды бывае стабільны. Зараз працую прадаўцом, могуць быць і вылічэнні за кошт нястачаў - у сярэднім добра, калі 250-300 рублёў. З іх 90 рублёў сыходзіць на аплату крэдыту, 25 - 30 - на камунальныя выплаты, блізу 20 - інтэрнэт і тэлефоны. У рэшце на месяц - блізу 150 рублёў», - распавяла жанчына vkurier.by:

Ірыне 46 гадоў. У канцы 2015 года прадпрыемства, на якім цягам сямі гадоў яна працавала бухгалтарам, правяло мадэрнізацыю. У сувязі з гэтым без працы засталіся 20 чалавек. Тады выплачваць крэдыт і жыць некалькі месяцаў без даходу дапамаглі адкладзеныя ашчаджанні і старэйшыя дзеці - сын і дачка, якія на той момант працавалі.

«У Віцебску з працаўладкаваннем вельмі цяжка. Горад жабрацкі, як бы груба гэта ні гучала. Знайсці працу мне ўдалося толькі па знаёмстве», - дзеліцца віцябчанка.

Са слоў Ірыны, выбіраць не даводзілася, таму, калі ёй прапанавалі месца прадаўца ў прыватнай краме, жанчына без ваганняў пагадзілася. Цяпер яна старанна шукае спосабы зэканоміць на ўсім і для сябе выпрацавала некалькі правілаў, як выжыць на 150 рублёў на месяц.

«Вядома, паняцце «сканчаюцца грошы на жыццё» кожны разумее па-свойму. Для мяне гэта, калі грошай проста няма зусім, нават на ежу і на праезд у грамадскім транспарце, гэта значыць нават на тое, каб задаволіць самыя элементарныя патрэбы».

Мінімальна запаўняць лядоўню Ірыне ўдаецца за кошт лецішча ў пасёлку Альгова. Як зазначае жанчына, вясной ёй давялося выдаткавацца і закупіць насенне. На лецішчы зараз не засталося свабоднай зямлі - усё засеянае гароднінай і пладова-ягаднымі. Ірына адзначае, што вырашчанае на лецішчы стараецца максімальна нарыхтоўваць на зіму. Большую частку замарожвае, каб не выдаткоўваць на неабходныя інгрэдыенты, астатняе, што называецца, у банкі.

«Сягоння закаткі таксама задавальненне не з танных. Напрыклад, традыцыйныя варэнні-ўзвары наогул не выгадна запасіць - шмат сыходзіць цукру», - распавядае жанчына.

На транспарце Ірына таксама стараецца эканоміць. На лецішчы ездзіць на аўтобусе, купляючы месячны праязны. Гэта блізу 20 рублёў. Па горадзе перасоўваецца пешшу. З усмешкай адзначае, што 2-3 прыпынкі ў якасці прагулкі, яна пакуль адольвае. Ірына не губляе пачуцця гумару і жартуе, што крама стала для яе музеем: хочацца пакаштаваць, але нельга.

«Пакупкі робіць толькі раз на тыдзень і са спісам самага неабходнага: крупы аднаго віду, малако 1,5% тлустасці, смятанны прадукт, каўбаса ліверная або паштэтная, хлеб. У гіпермаркеты я не хаджу, маленькай крамы каля дома дастаткова, каб адужаць невялікі спіс, абавязкова бяру калькулятар і свой пакет для прадуктаў», - дзеліцца Ірына.

Сціплы даход прымушае забыцца і пра уборы, бо нават рынкавыя цэны на новую рэч, не дазваляюць Ірыне выдаткоўваць і без таго мізэрны заробак.

«Калі вельмі неабходна, то іду ў сэканд хэнд, выбіраючы дзень, калі кошт кілаграма самы нізкі. Складаней справа ідзе з абуткам. Новы вельмі дарагі, таму заўсёды купляю які быў ва ўжыванні», - распавядае жыхарка Віцебска.

Цяжэй за ўсё, адзначае Ірына, прыйдзецца ў жніўні-пачатку верасня, бо ў школу неабходна сабраць сына-дзесяцікласніка. Былы муж-алкаголік даўно ніяк не ўдзельнічае ў выхаванні сына, тым больш фінансава. Гэта хутчэй малады чалавек спрабуе беспаспяхова паўплываць на бацьку. Увесь сезон хлопец працаваў разам з мамай на лецішчы, каб хоць неяк назапасіць на зіму ўраджай.

Жанчына ўпэўненая: бухгалтарскае мінулае выдатна ёй дапамагае ў пытаннях эканоміі невялікага заробку, бо яна ўмее разлічваць кожную капейку.

Ірына з цяжкасцю пагадзілася на адкрытую гутарку, саромеючыся таго, як цяпер ёй даводзіцца жыць. Яна спадзяецца толькі на свае сілы і здароўе, якое ва ўмовах эканом-версіі прыстойна пахіснулася. Ірына ўпэўненая, што на мяжы выжывання цяпер многія, проста не ўсе ўсведамляюць маштаб трагедыі.