Маці пяцярых дзяцей: Увесь заробак сыходзіў на крэдыт

Жыхарка Баранавіцкага раёна апавяла пра тое, чаму ёй не патрэбныя ордэны ад дзяржавы.

37-гадовая жыхарка аграгарадка Жамчужны Баранавіцкага раёна Наталля Кулікова апавяла Intex-press, як гэта – быць шматдзетнай мамай, як праходзіць яе будні дзень і колькі літраў супу яна варыць на сям'ю.

– Наталля, вы марылі пра вялікую сям'ю?

– Я сама нарадзілася ў шматдзетнай сям'і, дзе акрамя мяне былі дзве сястры і брат. Жылі мы дружна, дапамагалі адно аднаму. І яшчэ дзіцем я пастанавіла, што ў будучыні ў мяне будзе такая самая вялікая і дружная сям'я.

У 18 гадоў пазнаёмілася са сваім першым мужам Віталём. Праз год мы пабраліся, у нас нарадзіўся сын Сяргей. Але ў той момант я нават не думала, што праз сямнаццаць гадоў у маёй сям'і будуць гучаць галасы чатырох сыноў і адной дачкі.

Праз год нарадзіўся Аляксей. Дзеці сталі для мяне праменьчыкамі сонца. А вось стасункі з мужам не складваліся. Ён часта ладзіў скандалы, падымаў на мяне руку. Я спачатку цярпела, а потым надакучыла баяцца: сабрала рэчы, узяла сыноў і з'ехала да мамы ў Пачапава.

– Цяжка было адной з двума дзецьмі на руках?

– Няпроста. Два гады я жыла з сынамі ў бацькоўскай хаце, а потым узяла крэдыт і набыла кватэру ў Пачапаве. Каб выплаціць крэдыт, працавала на дзвюх працах: лабаранткай у школе і кухарам у мясцовым інтэрнаце.

Першы час муж пагражаў дзяцей забраць, пісаў заявы ў суд, але сыны засталіся са мной. Не хачу нават успамінаць той час. Цяжка было. Увесь заробак сыходзіў на крэдыт, аліменты былі праз раз. Дапамагала маці: то грошай дасць, то прадукты набудзе. Год неяк пратрымаліся, і лягчэй стала. А потым у маім жыцці з'явіўся Дзіма, з якім мы жывем дзесяць гадоў.

– Ці доўга вагаліся браць шлюб з Дзмітрыем?

– Даверыцца новаму чалавеку, вядома, было складана, хоць і ведалі мы адно аднаго са школы. Стасункі нашы завязаліся... у лякарні, дзе сустрэліся, калі захварэлі. Пачаліся тэлефанаванні, доўгія размовы, а потым Дзіма стаў прыязджаць.

Сказаць шчыра, я спачатку нават спалохалася: а раптам увесь той кашмар, які я перажыла, зноў паўторыцца? Непакоілася і за дзяцей, баялася, што яны не прымуць яго. На маё здзіўленне, Дзіма і сыны адразу знайшлі агульную мову. Неўзабаве мы пабраліся, і адзін за адным сталі з'яўляцца дзеці – Уладзік, Стасік ды Паліна.

Муж у мяне ўвогуле выдатны, добры, уважлівы. Ён – мая падтрымка і апора. Калі мне дрэнна, я тэлефаную толькі яму. І ён заўсёды знойдзе патрэбныя словы, каб падтрымаць мяне, развее любыя трывогі і сумневы. Напрыклад, калі я зацяжарала Палінай, думала рабіць аборт, бо і так чацвёра дзяцей. Але муж сказаў: «Нараджай. Усіх выгадуем, выхаваем і паставім на ногі». І я супакоілася: з такім мужчынам нічога не страшна.

– У колькі і з чаго пачынаецца ваш дзень?

– У будні мой дзень пачынаецца а шостай гадзіне раніцы. Трэба зварыць кашу, накарміць і сабраць у дзіцячы сад двухгадовую Паліну і чатырохгадовага Стасіка, а шасцігадовага Уладзіка – у школу. У 7.30 выходзім з дому. Малодшых адводжу ў садок, потым Уладзіка ў школу. Вяртаюся дадому да гадзінаў дзевяці і займаюся хатнімі справамі: запраўляю ложкі, наводжу дома парадак. Звычайна на гэта сыходзіць пару гадзінаў. Абед магу не гатаваць, таму што акрамя мяне дома нікога няма. У 16.30 бягу за дзецьмі, гатую вячэру, раблю з Уладзікам урокі і чакаю мужа з працы.

– У выходныя, калі муж дома, напэўна, больш вольнага часу?

– Наадварот, гэта самыя клапотныя і шумныя дні: дадому прыязджаюць старэйшыя сыны. Сяргей і Аляксей вучацца ў ліцэі будаўнікоў у Баранавічах.

У гэты дзень дома ўсе. Старэйшыя прывозяць з сабой гітару, якую мы нядаўна ім набылі, і ўсё выйграюць нейкія мелодыі. Малодшыя занятыя цацкамі ці глядзяць мультыкі. А мы з мужам займаемся гатаваннем. У нас так: ён гатуе суп, а я раблю нешта на другую страву. Калі дзеці захочуць ласункаў, магу спячы пірог: адмыслова набыла вялікую форму. Суп варым у чатырохлітровым рондалі, на адзін раз паесці. Трэба яшчэ і студэнтаў сабраць. Так што ў нядзелю я магу паўдня правесці ля пліты.

– А на сябе час знаходзіце? Паляжаць у ванне, зрабіць манікюр, пабыць адной...

– Ляжаць у ванне не люблю: сумна. Манікюр раблю сама, а ў цырульню падстрыгчыся і пафарбаваць валасы хаджу раз на месяц. Калі маю вольны час, іду да суседкі ў госці ці саджуся за швачную машынку.

Увогуле, я камфортна сябе адчуваю толькі ў коле дзяцей. Былі моманты, калі хацелася пасядзець у цішыні, але цяпер мне цяжка знаходзіцца дома адной: я тады не знаходжу сабе месца.

– Што для вас шчасце?

– Вызначана, сям'я. Мне не патрэбныя ні мільёны, ні нейкія ордэны. Галоўнае, каб дзеткі былі здаровыя і шчаслівыя. І я шчаслівая, калі дачка, убачыўшы мяне, бяжыць насустрач і абдымае, калі сын паказвае, што ён сёння зрабіў на занятках. Я радуюся, што старэйшым не трэба казаць, чым мне дапамагчы: яны самі заправяць за малодшымі ложкі, посуд за сабой памыюць, парадак навядуць. Я рада, што ў мяне такі муж, які думае пра мяне і пра дзяцей.

Вядома, ёсць і клопаты, і трывогі, і стомленасць. Але ж і ў сям'і, дзе адно дзіця, добрыя бацькі таксама стамляюцца. Той, для каго дзіця ў радасць, не мерае жыццё цяжкасцямі. А ў нас з мужам гэтая радасць памножаная на пяць!