У якой краіне жыве прэм'ер РФ Мядзведзеў?

І чаму гэта не Расея.

Расейскі прэм'ер Дзмітрый Мядзведзеў апошнім часам неяк усё больш знаходзіцца ў цені. Чаму? Пра гэта ў новым выпуску праграмы "Деньги на свободе" эканамічнага публіцыста Максіма Бланта.

На галоўны расейскі форум года ў Пецярбургу Дзмітрыя Мядзведзева з сабой не ўзялі - каб пад нагамі не блытаўся. А шкада. давялося ехаць у Жэневу і там распавядаць пра цудоўную краіну, у якой яму давялося ўзначальваць урад. І нават трошкі пасядзець у прэзідэнцкім крэсле.

Дык вось, у краіне гэтай няма іншых клопатаў, акрамя як перайсці на чатырохдзённы працоўны тыдзень, каб пазбавіць чалавека ад высокага ўзроўню стрэсу і эмацыйнага выгарання. Гэтыя ягоныя словы ўвесь канец тыдня на поўным сур'ёзе абмяркоўвалі ўсе вядучыя СМІ і вядомыя экспэрты. Пры гэтым выпускаючы іншыя часткі прамовы расейскага прэм'ера. А без іх і абмяркоўваць нешта бессэнсоўна. Бо казаў Дзмітрый Анатольевіч зусім не пра вядомую нам Расейскую Федэрацыю, а пра іншую краіну, дзе ён, відаць, і жыве. Ды вось, самі паслухайце і разважце, ці пра Расею гэта сказана:

"Прызнанне чалавека, яго жыцця і дабрабыту найвышэйшай каштоўнасцю". Якія словы! Умудраюцца ж знаходзіць такія людзі краіны. Знаходзяцца яны відавочна не ў Еўропе. Там-жа акурат усё як у нас і нават горш.

"Сацыяльнае незадаволенасць увесь час успыхвае ў розных месцах планеты, выклікаючы моцны грамадскі рэзананс. А рост уплыву радыкальных, папулісцкіх палітычных сіл у розных краінах і ў Еўропе агулам за апошняе дзесяцігоддзе - гэта не што іншае, як вынік незадаволенасці людзей зніжаным узроўнем жыцця, узмацненнем няроўнасці, разбурэннем традыцыйнага ўкладу жыцця пад уплывам самых розных вонкавых абставін. А галоўнае - вынік нездаволенасці дзеяннямі ўрадаў, якія, на думку грамадзян, не занадта паспяхова спраўляюцца з новымі палітычнымі і эканамічнымі выклікамі", – кажа расейскі прэм'ер.

Вось, а ў Мядзведзева ў краіне ні зніжэння ўзроўню жыцця, ні ўзмацнення няроўнасці, ні нездаволенасці дзеяннямі ўрада. Няма ў яго там і міністра эканомікі, які заклікае зацягнуць паясы. І кіраўніцы цэнтрабанка, якая ўсё часцей нагадвае, што грамадзяне вымушаныя залазіць у пазыкі перад банкамі, каб кампенсаваць падзенне даходаў. А ў нас - ёсць. Вось даслоўна ў мінулую пятніцу Эльвіра Набівуліна так і сказала: “Дробнае крэдытаванне накіраванае на кампенсацыю паніжаных даходаў".

Не, нарэшце, у выдатнай мядзведзеўскай краіне шахцёрскага горада Кісялёўска, дзе зімой ідзе чорны снег, а проста цяпер у жыхароў у даслоўным сэнсе гарыць зямля пад нагамі. А ў нас гэты Кісялёўск ёсць, і жыхары яго напісалі адкрыты ліст канадскаму калегу Дзмітрыя Мядзведзева Джасціну Трудо і папрасілі прытулку:

"Шаноўны Джасцін Трудо, усе мы працавітыя людзі. Мы можам і ўмеем працаваць. У нас ёсць дзеці, і мы не хочам, каб яны захварэлі на рак або іншыя захворванні, якія правакуе дрэнная экалогія. Мы выпрабавалі ўсе спосабы, каб развязаць праблему, але ў нас нічога не атрымліваецца. Мы выбралі Канаду, бо яна вельмі падобная да нашай Сібіры. Шмат снегу, холадна. Практычна аднолькавая прырода. Так, магчыма, у нас іншы менталітэт, але змяняцца лягчэй, калі вакол спрыяльныя ўмовы. Чыстае паветра і чыстая вада цяпер становяцца недаступнымі ў многіх гарадах Кузбаса. Але мы людзі, у нас ёсць дзеці, і мы проста хочам жыць. Мы можам стаць карыснымі для Канады, бо ў Расеі пра нас проста забыліся, і мы адчуваем сябе тут лішнімі, нікому не патрэбнымі людзьмі", - заявілі яны.

Зрэшты, трэба сказаць, што гэтая самая мядзведзеўская краіна ўсё ж чымсьці аддалена нагадвае Расею. Вось, напрыклад, у іх там таксама ёсць віцэ-прэм'ер Таццяна Голікава. Толькі там у іх яна ва ўрадзе прапрацоўвае пытанне аб сацыяльных гарантыях пры пераходзе да скарочанага працоўнага тыдня. А ў нас шакуе публіку звесткамі аб тым, што 51 адсотак шматдзетных сем'яў жывуць за рысай беднасці.

Або ўзяць яшчэ адно супадзенне.

"У мінулым годзе мы запусцілі 12 нацыянальных праектаў, план мадэрнізацыі магістральнай інфраструктуры. Па сутнасці, гэта маштабныя інвестыцыі ў чалавека, у ягонае развіццё. Сканцэнтравалі каласальныя фінансавыя рэсурсы, каб цягам найбліжэйшых шасці гадоў дамагчыся значных поспехаў у падвышэнні дабрабыту і ўзроўню жыцця расейцаў. У нас ёсць спецыяльныя нацыянальныя праекты, якія прысвечаны, напрыклад, прадукцыйнасці працы, падтрымцы занятасці", - яшчэ адна гучная заява прэм'ера.

Вось! І ў іх таксама нацыянальныя праекты. Толькі ў іх яны ўжо год як запушчаныя. А ў Расеі кіраўнік Падліковай палаты год не мог дамагчыся ад урада плана дасягнення нацыянальных мэтаў. А калі ў траўні ўрад гэты план з сябе выціснуў, высветлілася, што гэта і не план зусім, а адпіска. Цыдулка, а не план.

Нягледзячы на масу супадзенняў, ёсць адно кардынальнае адрозненне паміж мядзведзеўскай краінай мары і сучаснай Расеяй. У іх там, відавочна, утварыўся лішак працоўнай сілы. І выкліканы ён быў бурным развіццём тэхналогій: рабатызацыяй вытворчасці і аўтаматызацыяй кіравання. Менавіта гэта спалучэнне чыннікаў дазваляе скарачаць працоўны тыдзень. У нас жа дэмаграфічная яма - скарачэнне колькасці працаздольнага насельніцтва. Гэтая яма прымусіла ўрад пайсці на падвышэнне пенсійнага ўзросту праз дэфіцыт працоўных рэсурсаў. Што да рабатызацыі і аўтаматызацыі, то яны патрабуюць інвестыцый. І не такіх, якія надзьмулі ў траўні бурбалку ў акцыях "Газпрама". А дырэктыўных. Такіх, якімі займаўся, напрыклад, Майкл Калві – пакуль яго не арыштавалі. Іх у нас і няма. Вось нацыянальныя праекты ёсць, а інвестыцый няма.

Я далёкі ад таго, каб навязвалі вам фантастычныя тэорыі аб паралельных мірах. Думаю, усё тлумачыцца значна прасцей. Версій у мяне дзве. Паглядзім яшчэ раз на тое, што казаў расейскі прэм'ер:

"Прызнанне ЧАЛАВЕКА - чалавечага жыцця і дабрабыту – найвышэйшай мэтай і каштоўнасцю сучаснага развіцця задае цалкам новыя параметры карпаратыўнай і дзяржаўнай палітыкі".

"У мінулым годзе мы запусцілі 12 нацыянальных праектаў, план мадэрнізацыі магістральнай інфраструктуры. Па сутнасці, гэта маштабныя інвестыцыі ў ЧАЛАВЕКА, у ягонае развіццё. Сканцэнтравалі каласальныя фінансавыя рэсурсы…"

Дзмітрыя Анатольевіча проста не так зразумелі. Усе ж думалі, што, кажучы пра чалавека, ён мае на ўвазе нейкіх абстрактных расейцаў ці ўвогуле жыхароў зямлі. А ён казаў пра канкрэтнага чалавека з імем, прозвішчам, пасадай і службовым тарыфам. Як гаворыцца, пачні з сябе. Вось пра сябе і распавядаў.

Другая версія - працяг першай. Ён, мабыць, так захапіўся ідэяй аб тым, што чым менш працуеш, тым лепш атрымліваецца, што пачаў праводзіць экспэрыменты на сабе. І дайшоў да аднадзёнкі. Прыедзе на службу, пагартае "Российскую газету", паглядзіць пару сюжэтаў на Russia Today. Парадуецца поспехам, паспачувайце еўрапейцам. І давай стратэгічныя планы снаваць. Пададзім яшчэ пару фрагментаў з ягонага выступу, якія з улікам гэтай версіі выглядаюць значна больш пераканаўчымі:

"Тэхналагічны прагрэс прыводзіць да скарачэння не толькі працоўных месцаў, але і працоўнага часу, да пашырэння вольнага часу".

Гэта фактычна пачатак дзённіка экспэрыменту. А вось і яго канчатковая мэта:

"І з глыбіні стагоддзяў не дзяжурным выказваннем, а практычным пажаданнем гучаць для іх словы Канфуцыя: "Выбірай сабе працу па душы, і табе не давядзецца працаваць ніводнага дня ў сваім жыцці".

Я прашу прабачэння, калі проста цяпер разбіў чыюсьці крыштальную мару і расчараваў тых, хто ўжо пачаў снаваць планы на трэці выходны. Паспрабую выправіцца. Ці могуць расейцам перад 2024 годам зрабіць шчодры падарунак і ўвесці чатырохдзёнку? Вядома могуць, у краіне і не такое здаралася. Ці будуць плаціць за чатыры дні столькі ж ці нават больш? І гэта магчыма. У чым падвох, спытаеце вы? Ды няма ніякага падвоху. Проста на гэты "такі ж" заробак купіць у краме можна будзе на чвэрць менш. І гэта яшчэ аптымістычны прагноз.