29 сакавiка 2024, Пятніца, 0:15
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Пасля таго, што ўбачыла, не магу перастаць хадзіць на пратэсты»

«Пасля таго, што ўбачыла, не магу перастаць хадзіць на пратэсты»

Гісторыя 29-гадовай Юліі Галіеўскай, якая імкнецца не прапускаць ніводнага Марша.

Юліі Галіеўскай 29 гадоў, яна працуе мадэльерам-канструктарам жаночага адзення. Да вясны гэтага года дзяўчына была максімальна далёкая ад палітыкі і актыўнага грамадскага жыцця, піша tut.by. Але за апошнія чатыры месяцы яна тройчы адседзела ў вязніцы, правяла ў зняволенні блізу месяц, а будучы на волі, не прапусціла ніводнага маршу. Што перажыла Юлія за гэты час, як яна спраўляецца з трывожным разладам і чаму выходзіла зноў і зноў:

- Я доўгі час знаходзілася ў стане «ўнутранай міграцыі» і абсалютна не ўдзельнічала ў грамадскім жыцці. Але ў глыбіні душы я, як і многія, хацела пераменаў, - распавядае Юлія. - Для мяне ўсё пачалося вясной са збору подпісаў за альтэрнатыўных кандыдатаў. Пасля затрымання Віктара Бабарыкі я пачала станавіцца ў ланцугі салідарнасці. У жніўні пайшла незалежнай назіральніцай на выбарчы ўчастак. А цяпер у мяне за спіной тры адміністрацыйныя арышты і амаль месяц у зняволенні.

Першы раз дзяўчыну затрымалі 9 жніўня. На выбарчы ўчастак, дзе Юлія была незалежнай назіральніцай, бліжэй да вечара прыехаў АМАП, і яе «павязалі». Адвезлі на Акрэсціна, дзе яна прабыла пяць дзён.

- Усё, што там адбывалася, было для мяне поўным шокам. На маю думку, умовы былі нечалавечыя: я сядзела ў душнай камеры на чатыры месцы, дзе было 36 жанчын. У нас не было ні ежы, ні пітва, ні нармальнай медыцынскай дапамогі. Нас не білі, але мы чулі, як у суседняй камеры збівалі людзей, і ад стану поўнай бездапаможнасці было толькі горш.

Юлія выйшла на волю 14 жніўня, а 16-га пайшла на першы нядзельны марш. З тых часоў два разы на тыдзень яна выходзіла на вуліцу: у суботу на жаночы марш, а ў нядзелю - на агульны. Прапускала, толькі калі была арыштаваная.

- Другі раз мяне затрымалі на жаночым маршы 19 верасня, суд даў 9 дзён. Спачатку мяне даставілі на Акрэсціна. Здавалася, што гэта зусім іншы свет: і ў РУУС, і ў ІЧУ тыя ж людзі, што ў жніўні тварылі нешта няўяўнае, цяпер паводзілі сябе абсалютна карэктна. Потым мяне перавялі ў Жодзіна. Там стаўленне да нас таксама было абсалютна нармальным.

Апошняе затрыманне было 8 лістапада. З адчуванняў, я быццам бы вярнулася ў жнівень: па-першае, само затрыманне было грубым, па-другое, у Савецкім РУУС, куды я трапіла, стаўленне да затрыманых было вельмі жорсткім. Нас паставілі «на расцяжку» каля сцяны, так мы прастаялі сем гадзін. Потым нас забралі ў Жодзіна, там мы, 20 жанчын, зноў туліліся ў камеры на чатыры месцы. Два дні мы правялі без ежы, святло ніколі не выключалі.

Пасля суда, на якім Юліі далі 15 дзён, яе даставілі ў Баранавічы. Са слоў дзяўчыны, умовы там зусім не былі прыстасаваныя для жыцця. У камеры была сырасць і цвіль, не было гарачай вады. Там не выключалі святло і забаранялі ляжаць на ложках цягам дня.

- Увесь гэты час я атрымлівала каласальную падтрымку ад сукамерніц. Мы заўсёды былі побач і падбадзёрвалі адна адну, нягледзячы на ўсе тыя нягоды і жахі, з якімі сутыкаліся. Атмасфера ў нашай камеры была невымоўная.

Мяне вельмі падтрымлівае мая сям'я. Яны разумеюць: пасля таго, што я бачыла на Акрэсціна ў жніўні, я проста не магу не хадзіць на пратэсты. Для мяне гэта спосаб хоць неяк выказаць сваю нязгоду з тым, што адбылося са мной і яшчэ з тысячамі беларусаў. Вядома, родныя вельмі за мяне хвалююцца. Але ў нас у сям'і, пачынаючы з маёй васьмігадовай пляменніцы і заканчваючы 80-гадовай бабуляй, усе супраць таго, што адбываецца. Усе адчуваюць глыбокую непрыязнасць да цяперашняга рэжыму. Таму ніхто не перашкаджае. Кожны раз перад мітынгам мама тэлефануе і просіць берагчы сябе, але я не заўсёды слухаюся.

У Юліі трывожны разлад - цяпер дзяўчына праходзіць курс рэабілітацыі ў Тбілісі. Яна паехала ў Грузію па адной з праграм медыцынскай і псіхалагічнай дапамогі пацярпелым. Праграма разлічаная на два месяцы, што рабіць пасля - Юлія не ведае.

- Я закаханая ў беларусаў і ўжо наўрад ці калісьці змагу іх разлюбіць. Я заўсёды гатовая падтрымаць іх пратэст. Але апошнім часам я ўсё часцей стала задумвацца аб тым, як можна больш канструктыўна бараніць сваю пазіцыю. Таму я разглядаю варыянт застацца на нейкі час за мяжой і прыносіць карысць крыху іншым спосабам.

Напісаць каментар

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках