Беларусы абвясцілі байкот «Шабашу Таракана»

Фотафакт.

Карэспандэнтка «Салідарнасці» пабывала на некалькіх гарадскіх мерапрыемствах, прымеркаваных да абвешчанага рэжымам «дня народнага адзінства».

Звыклых менчукам гарадскіх гулянняў каля Палаца спорту не было.

...Лошыцкі парк сустракае 17 верасня і нас дэкаратыўнымі аркамі, якія засталіся, магчыма, яшчэ са святкавання Дня горада, і цішынёй. Не чуваць ні спартыўных выкрыкаў, ні ражкоў або, на горшы выпадак, свісткоў трэнераў, толькі маленькі трактар здзьмухвае лістоту з дарожак, ды аднекуль з глыбіні даносіцца музыка.

Разам з некалькімі мамамі і малымі ідзём на гук - і там, на пляцоўцы масавых мерапрыемстваў, выяўляем, мабыць, спаборніцтвы. Некалькі груп падлеткаў - ці то старэйшых школьнікаў, ці то першакурснікаў з каледжаў пад кіраўніцтвам роставых лялек Тома і Джэры збіваюць мячыкамі пластыкавыя кеглі.

Вакол ходзіць нудны міліцэйскі патруль. Спартыўныя пляцоўкі пустыя, а нешматлікія «людзі старэйшага пакалення» - пенсіянеры, якія збіраюць у алеях пахкія яблыкі-паданцы.

- Кажуць, да вечара тут будзе музычнае свята нейкае? - пытаюся адну з маладых мам.

- Ну, прыйдзем, паглядзім, - ківае яна.

І дадае, нібы апраўдваючыся:

- Мы проста недалёка жывём, часта тут гуляем. Хоць пра свята, калі шчыра, не чула.

***

У парку імя 50-годдзя Вялікага Кастрычніка, дзе ўжо даўно збіраюцца, ды ўсё не пабудуюць Нацыянальны футбольны стадыён і не ажывяць закінуты «Трактар», яшчэ больш ціха, дажджліва і пуста. Хоць, згодна з планам мерапрыемстваў, тут павінен праходзіць плогінг (гэта такі модны экалагічны бег трушком і паралельна збор смецця) «з удзелам замежных студэнтаў".

Паспяваем парадавацца за моладзь, якую, мабыць, выкладчыкі вырашылі не выганяць ў дрэннае надвор'е. Але не - купка юнакоў і дзяўчат з вялікімі белымі пакетамі для збору смецця выскоквае з процілеглага боку парка, за універмагам «Беларусь».

Мяркуючы па сумным тварам, удзельнікаў акцыі выбіралі па любімаму начальствам прынцыпу «хто не змог адкруціцца».

Пасля кароткага наказу студэнты павольнай і сумнай чарадой сыходзяць - бегам гэта не назваў бы нават каментатар дзяржТВ - у парк, сімвалічна збіраючы ў мяшкі паперкі і абгорткі.

Услед ім з дынамікаў ліецца натхняльная музыка: «Каб аднаму на Зямля ня згубіцца» - і нешта пафаснае аб роднай зямлі.

На «фінішы» застаюцца чакаць некалькі чалавек у афіцыйных касцюмах, столік з вадой і падарункавымі пакуначкамі і хмурныя працаўнікі «Мінскзелянбуда» ў спяцоўках, выдатна разумеюць, што яны прайшлі бы той жа самы шлях хутчэй і з большай выніковасцю. Толькі вось днём народнага адзінства гэта не назавуць...

***

А вось на пляцоўцы каля стэлы «Менск-горад-герой» шматлюдна. Дакладней, у тры гадзіны дня тут шпацыруюць толькі некалькі чалавек у спартыўнай форме і з чырвонымі гваздзікамі, ды тэхнікі ўсталёўваюць мікрафон.

Але на працягу паўгадзіны падцягваюцца валанцёры з універсітэта фізкультуры і шыхтуюцца ў чырвона-зялёную шарэнгу, затым рэпетуе свой нумар дзіцячы танцавальны калектыў, падыходзяць карэспандэнты, спартоўцы, атрымліваюць у палатках сцягі БРСМаўцы, пад'язджаюць чыноўнікі.

У тутэйшым плэйлісце, відавочна, ударная доза патрыятызму: «Белая Русь ты мая", "Беларускія Зоркі высокая лятаюць», «захавалі мы з пяшчотай незалежную краіну і спакой», «не забуду, не здраджу, не кіну, маё сэрца з табою, Радзіма», рыфмуюцца «шчодры» і «родны»...

Змёрзлыя студэнты пачынаюць размінацца, і іх можна зразумець - на вуліцы +10, вецер і бесперапынны дробны дождж. Нарэшце, па веладарожцы з боку Драздоў фінішуе велізарная калона веласіпедыстаў. У кагосьці адзін вялікі дзяржаўны сцяг, у кагосьці два маленькіх папяровых, у кагосьці - сцягі з эмблемай таварыства «Дынама».

Акрамя моладзі, у шэрагах раварыстаў стае людзей старэйшага ўзросту, сем'яў з дзецьмі. Вядоўца аб'яўляе, што ў марафоне таксама ўзялі ўдзел міністр спорту Сяргей Кавальчук і кіраўнік НАК Віктар Лукашэнка, многія знакамітыя спартоўцы. Заўважаем: у масках на гэтым сапраўды масавым, мерапрыемстве - адзінкі.

Акрамя песень і танцаў ад змерзлых удзельнікаў, з вуснаў чыноўнікаў розных рангаў гучаць абавязковыя гаворкі пра тое, як беларусы адзіныя сваёй гісторыяй і культурай, навукай і спортам, рознымі пакаленнямі, і якое сімвалічнае (?!) значэнне мае сённяшняе свята, таму што «падзея , якая адбылася многа гадоў таму, з'яўляецца актам гістарычнай справядлівасці, якая дапамагла нашай кансалідацыі, адзінству і росквіту».

Потым над прысутнымі, мабыць, як сімвал адзінства, пралятае гелікаптэр з велізарным чырвона-зялёным палотнішчам. А завяршаецца мерапрыемства, як і было запланавана, ускладаннем кветак і вянкоў да бронзавай скульптуры Радзімы-маці.

...У аўтобусе, які ідзе па праспекце Пераможцаў, большасць пасажыраў дзейству здзіўляецца.

- Гэта ў гонар свята кветкі ўскладаюць, - тлумачыць нехта дасведчаны.

- А сёння хіба свята?! - гучыць у адказ рытарычнае пытанне.