УСУ разбурылі два вялікія расейскія міты, але ўсё яшчэ наперадзе

Паспяховым контрнаступам Украіна давяла, што ўмее не толькі абараняцца, але і наступаць.

Пасля паспяховага вызвалення Узброенымі сіламі Украіны тэрыторый на Харкаўшчыне ў байцоў на ўсім фронце ўзняўся баявы дух. Украіна давяла, што ўмее не толькі абараняцца, але і наступаць.

Што думаюць байцы на перадавой лініі пра мабілізацыю ў Расеі, ці здолеюць расейцы паўстаць супраць улады і змагацца за сваю свабоду і ў чым важнасць украінскай мовы ў барацьбе з рашыстамі – «Апострофу» расказаў камандзір аддзялення ў 68-й брыгадзе УСУ Павел Вышабаба.

- Мы які дзень бачым чэргі на расейскіх межах, дзе мужчыны ўцякаюць ад мабілізацыі ў суседнія краіны. Як Вы гэта пракаментуеце?

- Гэта ганьба на сотні гадоў наперад. Гэта чарговы расейскі міт, разбураны ўкраінцамі. Спачатку мы разбурылі міт аб "другім войску свету", цяпер мы разбураем міт аб "вялікім расейскім патрыятызме".

Вы памятаеце, як яны сваёй трохкаляровай анучай махалі, як яны ганарыліся сваёй Расеяй. Куды б яны ні паехалі, у Турцыю або Егіпет, п'яныя крычаць: Расея, Расеюшка! А калі Расея паклікала іх свой абавязак выканаць, яны ўцяклі. Гэта так брыдка выглядае. І гэта дадаткова ўсяляе ўпэўненасць у нашы Узброеныя сілы, калі мы бачым, наколькі нізкі наш вораг.

- Мы, вядома, жартуем, але разумеем, што пэўную колькасць людзей у Расеі наскрабуць і кінуць гарматным мясам на фронт. Як увогуле на гэта рэагуюць нашы вайскоўцы, якія знаходзяцца на полі бою?

- Я акурат быў у выправе ў Харкаўскай вобласці, мы праехаліся перадавой лініяй, пагутарылі з байцамі, з героямі, якія вызвалялі вобласць. Дык вось яны пляскаюць у ладкі мабілізацыі, бо гналі яны з Харкаўшчыны рэгулярнае войска, і там часткі «ванек» раскіданыя па ўсіх палях, вельмі шмат спаленай расейскай тэхнікі, і яны толькі цешацца, што змогуць больш запісаць сабе забітых «ванек», знішчанай тэхнікі. Настрой наогул прыўзняты, бо з гэтым зусім бліскучым контрнаступам ва УСУ адкрылася другое дыханне.

І гэта не толькі ў Харкаўскай вобласці адчуваецца, мая брыгада знаходзіцца на Курахаўскім кірунку, гэта Данецкая вобласць, і мы таксама адчулі гэты запал. Усе ў свеце ведалі, што ніхто лепш за ўкраінцаў не ўмее весці абарончую вайну супраць расейцаў. Але былі сумневы, ці зможам мы гэтак жа эфектыўна наступаць. І вось Харкаўшчына паказала, што па-першае, мы ўмеем дзейнічаць нестандартна, па-другое, мы ўмеем ваяваць з расейцамі менавіта ў наступе.

Я патрапіў на ўзнагароджанне нашых герояў, вельмі шмат расейскай тэхнікі спалілі на Харкаўшчыне. І яны яе не проста спалілі, вы не ўяўляеце, колькі яны ўзялі трафеяў. І я стаў сведкам таго, як расейскі «Град» з расейскімі ракетамі страляе па расейцах. Гэта значыць, яны ўжо ўзялі сабе на ўзбраенне гэтую тэхніку, пэўныя пяхотныя брыгады сталі ўжо механізаванымі. Гэта значыць, настрой у нашых ваяк такі, што пераказаць нельга. Яны натхнёныя, пачуваюцца проста супэргероямі, якімі яны і з'яўляюцца.

Мне паказвалі шмат відэа, як расейцы ўцякалі ад іх, а тыя, што не паспелі ўцячы, як яны раскіданыя па ўсёй Харкаўшчыне. Я спадзяюся, што нарэшце заварушацца мазгі хоць у нейкай часткі расейскага насельніцтва, калі ім прыйдуць гэтыя пахавальныя лісты, бо на Харкаўшчыне расейцы мелі шалёныя страты.

- Вось Вы кажаце пра варушэнне мазгамі, а Вы верыце, што гэты народ можа стаць поруч і адваяваць сваё права на свабоду?

- Наогул няма такіх ілюзій, расейцы не прачнуцца, яны маюць абсалютна рабскую свядомасць, у чым мы пераканаліся за паўгода вайны, дый за апошнія 8 гадоў вайны таксама. Яны не здольныя ні на якія арганізаваныя пратэсты супраць войны.

Але я веру, што прачнецца нацыянальная свядомасць у пэўных рэгіёнах Расейскай Федэрацыі. Наша мэта - фрагментацыя Расеі. У тым выглядзе, у якім яна цяпер існуе, яна не мае і не можа існаваць. Бо ў такім выглядзе яна з'яўляецца дзяржавай-тэрарыстам, мае імперскія амбіцыі і занадта вялікае войска. Расея мае быць раздробненая, і мы маем спадзявацца і падтрымліваць абуджэнне нацыянальнай свядомасці ў тых жа чачэнцаў, тувінцаў, буратаў ды іншых. Я спадзяюся, што вайна і гэтыя пахавальныя лісты, чорныя мяхі, якія цяпер ляцяць у Расею, маюць разварушыць у іх крыху клёпкі, каб яны пачалі задаваць сабе пытанні, а навошта нам быць з Расеяй?

Вось Расея фрагментаваная, з вялікай колькасцю асобных дзяржаў, у якіх будзе сваё асобнае невялікае войска - у такім выглядзе яна можа існаваць і не несці небяспекі для суседзяў. У тым выглядзе, у якім яна цяпер ёсць, яна мае быць знішчаная.

- Якія настроі ва ўкраінцаў на акупаваных і ўжо вызваленых тэрыторыях? Ці ўсе маюць пачуццё нацыянальнага, свядомага, гэтай самаідэнтыфікацыі, ідэнтычнасці, і наколькі гэта адчуваецца?

- Ёсць частка інертных, якім абыякава наогул, хто будзе: Расея, Украіна, Дагестан або нехта яшчэ. Ёсць такая частка. Але мы цяпер наведалі шмат паселішчаў у Харкаўскай вобласці, дык вось людзі, па-першае, усё на дварэ, яны выходзяць, гутараць, бо палову года яны хаваліся ад расейцаў. І дзе не станем, пачынаем размаўляць на ўкраінскай мове, у іх слёзы на вачах. Яны нас чакалі, мы разам не раз спявалі гімн Украіны, разоў дзесяць станавіліся з нашымі людзьмі і проста спявалі.

Там вельмі шмат герояў, я зараз кажу пра цывільных асоб, якія дапамагалі адзін аднаму, ратавалі, дапамагалі Узброеным сілам. Ведаю не адзін выпадак, калі здавалі пазіцыі расейцаў і дапамагалі нашым вайскоўцам наводзіць зброю дакладна і трапна. Таксама мяне ўразіў адзін цывільны герой з Купянска, ён цяпер на лячэнні, бо калі былі магутныя абстрэлы і места палала, ён выносіў кнігі з бібліятэкі і пераносіў іх у сховішча. І такіх гісторый, пра якія мы не ведаем, яшчэ вельмі шмат.

Людзі вельмі радыя бачыць нас, і цяпер яны ўжо пачынаюць адбудоўваць свае месты. І я думаю, што на Харкаўшчыне - там цяпер вельмі сур'ёзныя абарончыя рэдуты - расейцаў больш не будзе, там ужо вядуцца работы для аднаўлення местаў.

- Працэс украінізацыі цяпер мае быць рахманым, або не надта?

- Наша ўкраінскае самасвядомасць пасля 24 лютага здзейсніла квантавы скок. Вельмі шмат хто сумняваецца ў тым, «якая розніца», наколькі яны ўкраінцы, сімпатызуюць або не сімпатызуюць Расеі... Цяпер усё адбылося вокамгненна і адбывацца далей. Шмат хто з людзей цяпер пераходзяць на ўкраінскую мову, бо гэта пытанне нашага выжывання. Нам цяпер трэба знаходзіцца ў адным кантэксце, у адным інфармацыйным полі, каб адзіным фронтам біць ворага.

І мова - гэта выдатны ідэнтыфікатар свой-чужы, бо тыя людзі за прылескам, якія ў нас страляюць і забіваюць нашых вайсковых і цывільных асоб, вось яны гавораць па-расейску, гэта мова нашага ворага. А нам цяпер хуткімі тэмпамі неабходна зрабіць адну ўкраінскую прастору і прапагандаваць украінства ва ўсіх яго з’явах. Каб не было такога, як даўней расейцы прыязджалі ў Кіеў і казалі: "О, тут усе гавораць па-расейску, я пачуваюся як дома". Вось такога больш не мае быць, ніводзін расеец не мае пачувацца на нашай зямлі як дома. Ён мае адчуваць, што тут ён на тэрыторыі, дзе яго ненавідзяць, на якой яму не рады, і мова гэтаму будзе спрыяць.