Усё гэта жахлiва! Вечная памяць загiнуушым ад нелюдзяу i забойцау!

Впечатление от статьи было настолько сильным, что прочитавший её начинал смотреть на многие вещи другими глазами. Статья переворачивала душу и сыграла огромную роль в пробуждении белорусов. Спасибо авторам и Анатолию Вертинскому.

у меня в крови ненависть к советско-фашистской властти,СС и КОММУНИЗМ одно и тоже.ВЕЧНАЯ ВАМ ПАМЯТЬ НЕ В ЧЕМ НЕ ВИНОВНЫЕ люди.ВЫ тоже хотели жить,любить,творить и созидать.

«I пясок над ямамі яшчэ варушыўся, нібы дыхаў».....................................Па што???? НЕНАВИЖУ!

Зря paradox минусуете. Целому поколению молодежи кажется, что Лукашенко был здесь всегда.

Приятно удивлён, что эту статью опубликовала "Комсомольская правда" - нейтральная газетка, которая обычно "ни при чём" и "вне политики".

Спасибо настоящим журналистам, которые работают в ней. Несите правду людям! Глядишь, и обыватели-читатели "Комсомолки", чья рубашка ближе к телу, начнут просыпаться.

с тех 10 тыс людей 1988 осталось ,наверное , 1 тысяча - странный народ.беларусы ...

Шоком была статья для людей той поры,теперешние верят другим материалам. Беларусь единственная из постсоветских стран не признала факта сталинских репрессий и признавать не хочет с адской упертостью. И видимо теперешнее поколение сможет это сделать только за хорошие деньги.

Количество жертв точно не известно до сегодняшнего дня. По разным оценкам - около 100 тысяч человек.
======================================================
ШОК!!! 100 ТЫС. ЛУЧШИХ СЫНОВ БЕЛАРУСИ!!! ЗА ЧТО???!!!
Это страшнее чем Катынское преступление, там насколько известно было убито около 30 тыс. поляков.

Беларусь вот уже на протяжение 20 лет знает об ужасе, творящемся в стране. Сколько невинных людей пострадало от рук кровавого ублюдка. Сегодняшняя Беларусь - это те же самые Куропаты, только в современных условиях. Это тот же самый Освенцим, эта та же Хатынь. Ничего в этой жизни не остаётся безнаказанным. За все злодеяния вся семейка хитрозачёсанного и приближённые к ней свиньи ответят по полной программе перед белорусским народом и мировым сообществом. ЖИВЕ и ПРОЦВИТАЕ БЕЛАРУСЬ!!!

Обратите внимание, "вартаўнік з Малінаўкі" все таки сдал мужика, который чудом выжил, энкавэдэшникам.

Насустрач
два энкавэдзісты: «Кто такие?» -
«Цнянскія». - «Никого не видели?» - «Не-
а... сядзеў там нейкі», - задрыжэў
дзядзька. Потым мы азірнуліся, а яны таго
за ногі валакуць. Укінулі ў машыну, як
палена, і паехалі.

Гавно народец, что тогда был, что сейчас такое же гавно зашуганое. Чисто свои шкурные интересы защитить. Бл**ь и это моя страна, где большинство трусливые шакалы.

Русских вот лажаете тут зачастую, однако эти полуазиаты в смутный час сумели вырвать себе и нам, между прочим тоже, независимость. Это в Москве люди под танки ложились, а наши мудаки помяркоуные смотрели со стороны. Там протестовал простой народ, обычные люди, как ты и я. Просто хотелось движения вперед, а не тупого застоя. Прибалты же сражались за свою независимость и желание лучше жить и тоже выдрали у СССР свою свободу.

А нашему тихому говну досталось всё на шару, а то что достается бесплатно - никогда не ценится!

p.s

Хотите минусуйте, хотите что хотите. Надоело 20 лет, одна и та же песня.

Тадэвуш Касьцюшка з тысячамі чалавек змагаўся, Кастусь Каліноускі з тысячамі чалавек змагаўся, Булак-Булахоўскі з тысячамі чалавек змагаўся, Слуцкі збройны чын - змагаўся, Стрэкапытаў з сотнямі чалавек змагаўся, Армія Краева з тысяч чалавек змагалася, асобныя людзі са зброяй да 1953 году змагаліся, іншыя культурна (літаратурна, кінематаграфічна ды інш.) да развалу СССР змагаліся (і гэта ня поўны спіс).

Вучы гісторыю, калі сам нічога для Незалежнасьці не робіш, дундук памяркоуна-тутэйшы. Нечага на іншых казаць, калі ў самога рожа крывая. З сябе пачні, а не на іншых спадзявайся.

Слов нет, сказать нечего одни чувства. Интересно, а какие эмоции возникают у Солнцеподобного по этому поводу? ГБшники, читающие эти статьи по зову сердца, или службы, раскройте карты, не хавайтесь под псевдонимами, какие у вас инструкции на сей счёт? Как Солнцеподобный повеливает органам воспринимать эту ужасную трагедию?

А смысл мне называть свое имя? Какая разница Вася или Дима меня зовут, главное что в нужный час, когда табуретка у царя зашатается, проявлю себя.
Может ты никакая не Зинаида, а майор кгб Иван Иванович ) А может ты и просто глупая баба, не сведущая в технлогиях безопасности.

Я был в Куропатах тогда в 1988, Бывал неоднократно и позже, да и 19 декабря на площади был также. " ex, 1:39, 2.06 - " написал правду. К сожалению. Но у нас нет другого народа. Правда, один обещает китайцами разбавить. Но в разведку с белорусами, если бы был выбор - не пошел бы. Трусливы и хитрожопы. Вот воевать в общем строю, под командой пастухов в погонах, особенно, если позади поставить пулеметы заградотрядов - будут воевать отменно. Я говорю о тех, кто родился и вырос в колхозах. А их - большинство. К сожалению.

Да, такие белорусы! Какие есть... Только нечего хаять народ, где на протяжении многих лет наводят на нашей земле порядок... Жила до них вполне нормально Западная Беларусь до 1939 года! Так где ж вам, 17 сентября пришли "освободители" с ВОСТОКА... А там война, где ПОГИБ КАЖДЫЙ ТРЕТИЙ БЕЛОРУС, Сколько из этих троих было расстреляно в затылок, о чём писал Василь Быков?! Кто эти стреляющие???????? Можно только догадываться! И русские политруки, сидящие на "Хартии", пишут в комментариях, что русские нам принесли освобождение??? А после войны начались новые разборки с неугодными белорусами. Зайдите на сайт "Радыё Свабода" - там печатаются списки по 1 тысяче каждый день, начиная с 1 января 2013 года в разделе "Картатэка Сталiна". Конца списку этих жертв не видно. Не надо быть великими математиками, чтобы сосчитать сколько невинных людей погибло!!! Очень многие мои земляки и родственники получили по 25 лет сталинских лагерей! Вернулись многие инвалидами и уже их давно нет в живых. Потом колхозы создавали не без руководящих партийных кадров из кацапении, которые впервые сало увидели на столе - ЛАХМАНАМИ их звали крестьяне. Ну а дальше опять не допустили к власти никого из белорусов! Тут как тут Примаковы, Черномырдины, Зюгановы, когда группа депутатов (30 человек) объявила голодовку против референдума (где русский язык нужно было узаконить вторым государственным языком?) и ваши омоновцы их избивали ночью в зале парламента или когда собирали подписи за импичмент Лукашенко и т.д. И теперь противные морды ваших правителей делают всё, чтобы у власти 209 лет находился диктатор с кровавыми руками... Всё у русских тут свои интересы на многострадальной белорусской земле... Всё этот клочок земли не даёт покоя империалистам!!! Против красно-коричневой чумы нет пока приёмов... У меня моя правда!!!

ІНТЭРВЕНЦЫЯ “АДРАДЖЭННЕ”. Частка I.

Кажуць, некалі Бог сабраў прадстаўнікоў грамадства з усіх краін, каб раздаць дэмакратыі. У яго шмат іх тады было…

Пакуль чакалі Усявышняга, гудзеў чалавечы вулей, і Бог назіраў збоку, а потым, у залежнасці ад моцы гэтага гуду ў той ці іншай суполцы, раздаваў з торбы дэмакратыі. Урэшце дайшоў да беларусаў, якія стаялі моўчкі, і спытаў: «Чаму маўчыце, людзі?» У адказ таксама было доўгае маўчанне, і толькі адзін беларус Ляксандра вырашыў адказаць: «Яны ўжо некалькі стагоддзяў не размаўляюць адзін з адным, бо калісьці пасварыліся».

Бог аддаў яму торбу, махнуў на беларусаў рукой і заклапочана сышоў.

З тых часоў адзін Ляксандра ведае, што было ў той торбе. Бо астатнія па-ранейшаму маўчаць, то бок па-ранейшаму байкатуюць дэмакратыю.
###

Якую самую сакрэтную тайну аб нас, беларусах і беларусках, ведае лукашызм? Мы не аб’ядноўваемся. Гэта наш сакрэт. А навошта аб'ядноўвацца? Каб быць разам. З кім? З патрыётамі. Калі на Беларусі з’явілася бульба, то ад патрыётаў і праблем, звязаных з імі, мы хаваліся ў бульбу. Калі з’явіўся інтэрнэт - хаваемся за клавіятурай. Хто такія патрыёты? Людзі. На маю думку сёння на Беларусі амаль 9 499 999 патрыётаў. Было б роўна 9,5млн. дык я сябе ў той спіс не ўключыў. Затое ў той "некруглы" шматмільённы лік уваходзіць Лидия Ермошина, Аляксандар Лукашэнка, Зянон Пазьняк, дый шмат хто яшчэ.

Спадарыня Лідзія ў ЦВК змагаецца не толькі за працвітанне лукашызму, а і за дабрабыт русского человека, які жыве разам з намі беларусамі. Аляксандар Рыгоравіч змагаецца з усімі. А Зянон Станіслававіч - гэта, так бы мовіць, бацька лукашызму.
Бо ў 1988-1994 гадах сваім беларускамоўным адраджэнскім палітыканствам прывёў да ўлады не дэмакратыю, а лукашызм, заклаўшы ў аснову ідэалогіі так званага Адраджэння сваю асабістую нянавісьць да рускага чалавека і Расеі, а не любоў да беларускага ці Беларусі. Бо тады ж тэмай беларуская мова ці так званай нацыянальнай ідэяй забалбатаў тэму беларуская дэмакратыя, з-за чаго за шэсць адраджэнскіх год нацыя ўпустую выпусціла рэвалюцыйны нацыяналістычны "пар", назапашаны амаль за 200 год пад Расейскай Імперыяй. Бо артыкулам "О русском империализме и его опасности", надрукаваным за 5 месяцаў да вырашальных прэзідэнцкіх выбараў-94, правакацыйна дэкляраваў тэзісы сваёй дыктатуры, чым фактычна здаў уладу былым камуністам, а з ёй усе спадзёвы і намаганні папярэднікаў і паплечнікаў Адраджэння. Бо зянонаўшчына - гэта лукашызм на беларускай мове, то бок дыктатура на беларускай мове, якая не атрымалася таму, што прывяла да ўлады дыктатуру на рускай.

У 1994-м Зянон Станіслававіч не толькі спрыяў узыходжанню Аляксандра Рыгоравіча, але і ўсе мінулыя 16 год, пасля таго як збег у Злучаная Штаты Амерыкі ды ў жніўні 1996-га папрасіў там палітычны прытулак, разам з сваімі паплечнікамі не аб'ядноўваў нас, з мэтай барацьбы супраць лукашызму, а нават дзяліў, і таму ў 1999 годзе быў развалены Беларускі Народны Фронт. Бо не арганізатар ён, бо не менеджэр. Бо сярод значнай часткі тых самых 9,5млн. чалавек беларусаў-іншадумцаў не зянонаўцаў, якія не падтрымлівалі і не падтрымліваюць існую лукашысцкую ўладу, а таксама ідэалогію З.Пазьняка, кажучы словамі яго паплечнікаў былі і ёсць лукашысты, правакатары, кэгэбісты, грантасмокі і інш. У сваю чаргу Зянон Станіслававіч называў апазіцыйных лукашызму беларусаў "псэўдаапазыцыя і ўся гэтая квазі-дэмакратыя, прыкормленая з-за мяжы" (С.Навумчык. “Пазьняк: ствараць грамадзкі грунт і сілу.” 24.09.2012. «Радыё Свабода»), "падстаўная "апазыцыя" (З.Пазьняк. “Развагі пра беларускія справы.” 05.02.2005. Сайт “Беларуская Салiдарнасць”), "...Захад стымуляваў у нас стварэньне цэлай папуляцыі палітычных паразытаў, якія гатовыя ўдзельнічаць у любых выбарах і рэфэрэндумах, калі за гэта плацяць грошы" (С.Навумчык. “З.Пазьняк: “Мусіць быць байкот незаконным выбарам”. 04.09.2009. «Радыё Свабода»), і інш.

Вы б з такімі беларусамі-іншадумцамі, якія няхай і не падтрымліваюць лукашызм, аб'ядноўваліся? Не?! Дык і зянонаўцы й не думалі аб'ядноўвацца з імі ні на Беларусі, дзе пануе КДБ, ні за мяжой, дзе Канторы няма. Зянонаўцы толькі ў сваёй секце (якую яны называюць народная партыя) квітнеюць, пахнуць й аб'ядноўваюцца, і мо таму ўжо адрадзіліся аж да ідалапакланення. "Толькі Зянон!", - кажуць яны на форумах у інтэрнэце, дзе ўжо шмат год у часы лукашызму змагаюцца з беларусамі, якія змагаюцца супраць лукашызму. Таму шматгадовая дзейнасць змагароў-зянонаўцаў нагадвае мне расейскую папа-гапонаўшчыну 1905 года, і некалі на форуме першай беларускай газеты Наша Ніва назваў гэту здрадніцкую дзейнасць сугучна - зяпонаўшчына, а ідалапаклоннікаў, якія змагаюцца з беларусамі - зяпонаўскімі паліцаямі.

RU.Википедия.ORG: “Зенон Станиславович Позняк — белорусский политик и общественный деятель националистической ориентации, фотограф, археолог и искусствовед…Католик… Защитил диссертацию по истории белорусского театра в 1981 году в Ленинграде. Кандидат искусствоведения. Работал заведующим сельским клубом, рабочим сцены, фотографом, художником-оформителем, младшим научным сотрудником в отделе археологии Института истории АН БССР, старшим научным сотрудником там же.”

Да таго ж, як апынулася шчэ падчас Адраджэння, не ўсім з тых амаль 9,5млн. чалавек думалася аб звычайным жыцці-быцці вось так жа бел-чырвона-бела проста, дый шчэ й на беларускай мове, як зянонаўцам, і здаецца менавіта таму беларускі народ быў перад імі за гэта вінаваты, і мабыць павінен ім, як зямля калгасу "ХVIII год без ураджаю".
Магчыма вінаваты таму, што шчэ ў восень 1988-га не прасіў іх абудзіць і адрадзіць сябе іхняй ідэалогіяй фікс, калі нечакана для нацыі падчас перабудовы, падчас параду савецкіх народных франтоў быццам з печкі звалілася савецка-адраджэнcкая калатня на «Дзяды-88», пасля якой зянонаўцы ўжо самастойна й канчаткова вырашылі за ўвесь наш пакутны талерантны народ пераідэялягізаваць яго пасродкам Беларускага Народнага Фронту "Адраджэнне", які павёў бы яго да перамогі іхняй бел-чырвона-белай ідэалогіі а-ля нацыянальная ідэя, ў якой беларуская мова - галоўны стрыжань, як семдзесят год дагэтуль нацыя пераможна йшла за камуністамі і іх ідэялогіяй фікс да камунізму - светлай будучыні чалавецтва.
Магчыма народ вінаваты таму, што ў Вярхоўны Савет 12-га склікання выбраў шчэ й дэпутатаў-камуністаў, якіх апынулася амаль у 10 разоў больш за дэпутатаў Фракцыі БНФ.
Інакш кажучы, ва ўсім вінаваты народ - нейкі не той народ дастаўся адраджэнцам, нейкі не адраджэнскі, не зянонаўскі.

Ольга Абрамова, политолог: "Модернизация политической культуры в бывшем Советском Союзе началась с разрешенной гласности и телетрансляции сессий союзного протопарламента. И в этом смысле белорусский Верховный Совет 12-го созыва стал его естественным подражателем и продолжателем. Главное, что активная часть депутатов белорусского парламента находилась в непрерывном творческом поиске, училась азам законотворчества и риторики на марше.
Несли ли тогдашние депутаты ответственность за крайне низкий уровень жизни в стране в первой половине 1990-х годов? Отчасти. Поскольку парламентская оппозиция пыталась организовать мобилизацию сограждан не вокруг смены экономического вектора развития, а вокруг изменения избирательного законодательства, вопросов поддержки белорусского языка и культуры." (Сайт "Обозреватель". 17.10.2012.)

Нагадаю, што папярэдні Вярхоўны Савет 11-га склікання 26.01.1990 прыняў закон «Аб мовах у Беларускай ССР», які надаў беларускай мове статус адзінай дзяржаўнай мовы і меркаваў дзесяцігадовы пераходны перыяд. Мо то была не тая мова? Можа. Тады зразумела чаму зянонаўцы з вясны 1990-га "збеглі ад народа" ў дэпутаты ВС 12-га склікання да мікрафонаў і радыё-тэле-трансляцый. Напэўна, каб мова ў выніку іх дэпутацтва стала менавіта той, якая трэба, каб правільна абудзіўся і адрадзіўся наш пакутны народ, гледзячы на іх па TV.

Такім чынам, першачарговай моўнай тэмай бел-чырвона-белая беларускамоўная ідэалогія зянонаўшчыны спрыяла ўзыходжанню ва ўладу альтэрнатыўнай чырвона-зялёнай русскоязычной ідэалогіі лукашызму і... самога Аляксандра Лукашэнкі: "Президент обеспечит реальную возможность каждому гражданину Республики Беларусь думать и говорить на том языке, на котором он воспитан. Президент в этой сфере не будет действовать принудительно." (1994. Тезисы программы кандидата в президенты А. Лукашенко.)

Магчыма для таго, каб падтрымаць гэтыя тэзісы першага прэзідэнта Беларусі пасля канстытуцыйнага дзяржперавароту-1996, які ажыццявіў Лукашэнка, зянонаўцы двойчы легітымізавалі лукашысцкую ўладу праз удзел Пазьняка, яго партыі й паплечнікаў, іншых каманд кандыдатаў і народа, ў прэзідэнцкіх кампаніях 2001 і 2006 гадоў, у якіх спачатку элегантно (2001), а затым убедительно (2006) перамог Аляксандар Рыгоравіч. Нагадаю, што легітымнасць палітычнай улады ўключае прызнанне палітычнымі сіламі і народам правамернасці спосабаў абрання ўлады. Такім чынам, лукашызм правамерна, то бок легітымна гаспадарыў аж да 19 снежня 2010 года.

"Нашая палітыка, якую мы мэтадычна праводзім ужо доўгі час і якая ўжо дае плён – гэта аддзяліць электарат ад рэжыму, пазбавіць рэжым падтрымкі людзей, стварыць умовы для антырэжымнай кансалідацыі народу і стварэньня крытычнай масы грамадзкай альтэрнатывы. Гэта дасягаецца праз сыстэматычны байкот выбараў. Гэта шлях разгорткі грамадзкага змаганьня," - распавёў Зянон Пазьняк 11.05.2010г. у інтэрв'ю Беларускай службе «Радыё Свабода» пасля прэзэнтацыі другога тома "Канцэпцыі новага Беларускага Адраджэньня" ў артыкуле Сяргея Навумчыка "Зянон Пазьняк: “Выбары трэба байкатаваць”.

Няўжо байкот павінен быў атрымацца ад аднаго гэтага выказвання? Няўжо на яго падрыхтоўку дастаткова некалькі слоў на «Радыё Свабода», выказаных за паўгода да выбараў? Няўжо ізноў народ будзе вінаваты? Думаю, што не. Да таго ж, напярэдадні выбараў-2010 Наша Ніва на сваім сайце паказала медыя-ролік аб сустрэчы кіраўнікоў апазіцыйных лукашызму каманд кандыдатаў на пасаду прэзідэнта, якія ў размове нават не ўзгадалі тое выказванне Пазьняка.

Менавіта 19 снежня 2010 года ў дзень "прэзідэнцкіх выбараў" лукашызм ажыццявіў другі дзяржаўны пераварот па сродках сілавой правакацыйнай спецаперацыі, пасля якой амаль шэсцьсот чалавек апынуліся за кратамі ў яго палоне. Нажаль ня ўвесь апазіцыйны лукашызму люд быў тады на Плошчы, ня ўвесь народ даў бой лукашызму. Магчыма таму, што частка беларусаў усё ж прыслухалася да згаданага зянонаўскага закліку...

Андрэй Саннікаў, кандыдат у прэзідэнты: "...найбольш яскравая прэзыдэнцкая кампанія была ў 2010 годзе, і тады людзі адтрымалі больш надзеі. І не таму, што Лукашэнка вырашыў даць нейкую палёгку і згуляць у дэмакратыю. Вялікая колькасьць актывістаў з рознымі поглядамі, але ж дэмакратычнага накірунку, працавалі зь людзьмі, прапаноўвалі свае праграмы, свае шляхі выйсьця з тупіковай сытуацыі і абудзілі краіну." (04.11.2012. «Радыё Свабода».)

Шматтысячная Плошча-2010 стала самай значнай падзеяй у нашай найновай гісторыі пасля абвяшчэння суверэнітэту, заклікала на нашу зямлю дэмакратыю, якую, няхай усяго некалькі дзён падчас перадвыбарнай кампаніі, адчуў беларускі народ, і стала прадвесніцай будучай рашучай барацьбы супраць лукашызму - политики лжи, беззакония и белорусоненавистничества. Плошча прымусіла антыбеларускую ўладу на процізаконныя дзеянні каля Дома ўрада, ў іншых месцах сталіцы, ў выніку якіх Лукашэнка пасля 19 снежня 2010 года стаў нелегітымным кіраўніком краіны, бо шчэ да абвесткі афіцыйных вынікаў выбараў аддаў каманду сілавікам напасці на некаторых кандыдатаў, пасля чаго частка з іх па яго загаду была пазбаўлена свабоды і, як следства, магчымасці апратэставаць канчатковыя вынікі Цэнтральнай выбарчай камісіі.

Дэмакратыя - гэта смерць лукашызму, і пры дэмакратычных выбарах, пры ўладзе падкантрольнай народу, Лукашэнка ў 2010-м не застаўся б кіраўніком дзяржавы.
Ня ведаю калі дэмакратыя вернецца на Беларусь, але галоўнае, што актыўнымі ўдзельнікамі тых падзей былі маладыя людзі - прыхільнікі дэмакратычных пераменаў. Так што ў будучыні будзе каму яе сустрэць і прытуліць.

Але нажаль, шчэ не сыйшоў час бел-чырвона-белай адраджэнскай зянонаўскай справы, бо беларускую нацыянальную ідэю падхапілі Малады Фронт і іншыя змагары-патрыёты…

З.Пазьняк: "Бо нягледзячы ні на што, Беларусь жыве. Жыве і трывае. Нягледзячы на задушную атмасфэру і рускую школу, нягледзячы на тое, што спадары імітатары і грантасмокі з падстаўной апазыцыі разбэсьцілі і зглумілі цэлае маладзёвае пакаленьне канца 90-х гадоў, нягледзячы ні на што — нарастае новая беларуская моладзь, якая змагаецца за Беларусь, як умее, але галоўнае – з сьветлымі думкамі і з Богам у сэрцы." (“САКАВІК – 2008”. 13.04.2008 г. Беларускія Ведамасьці.)
###

Калі бел-чырвона-белы сцяг з'явіўся напрыканцы 80-х дый зянонаўцамі было сказана, што ён нацыянальны гістарычны сцяг, то я яго прыняў, і нават склаў верш. Але тады ж адно вуха чула аб ім як аб нацыянальным, а другое, што пад гэтым сцягам у 1941-44 гадах сустракалі прыход нацыстаў й праводзілі свае акцыі калабаранты - здраднікі беларускага народа. З некаторымі з іх сустрэўся тут у Брукліне (штат Нью Ёрк, ЗША), куды прыехаў да дачкі ў 2003-м і жыву да цяперашняга часу. А таксама сустрэўся з Зянонам Пазьняком, якому першаму паказаў той верш.

Пазней даведаўся, што, як менавіта беларускі нацыянальны сцяг, бел-чырвона-белы сцяг да 1909 нідзе не ўзгадваўся. Эскіз стварыў беларускі палітычны дзеяч Клаўдзій Сцяпанавіч Дуж-Душэўскі (27.3.1891 - 25.2.1959). У 1909-1917 ім карысталіся некаторыя беларускія арганізацыі. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 усё часцей пачалі карыстацца як сцягам беларусаў наогул. 5 жніўня 1918 ён фармальна стаў атрыбутам дзяржаўнасці Беларускай Народнай Рэспублікі, але быў абвешчаны толькі ў верасні таго ж года. Ў 1941-44 сцяг "уваскрос" побач з калабарантамі, дый стаў павязкай на рукаве паліцаяў. У 1988 на Дзяды развіваўся ля Курапатаў падчас шэсця на чале з Пазьняком. А ў жніўні 1991-га разам з іншымі дэпутатамі Зянон Станіслававіч унёс яго ў Вярхоўны Савет ужо як нацыянальны сьцяг.

Пасля разважанняў над сваёй часткай лёсу пад бел-чырвона-белым сцягам прыйшоў да высновы, што ён не мой, бо не з'яўляецца нацыянальным гістарычным, бо запэцканы гітлераўскім часам, бо гэты сцяг ёсць падстава для палітычнай напружаннасці або канфліктаў у грамадстве. Таму аднойчы ў канцы чэрвеня 2011 года на форумах Нашай Нівы і Хартыі97 апублікаваў прапанову да моладзі стварыць свой сцяг ды йсці з ім у будучыню.

Чаму ўзнікла гэта прапанова? Таму, што яна спроба да iдэалагічнага прымiрэння нацыi. Бо ў нашае будучыні не павінна быць ні зянонаўска-ультранацыяналістычнага, ні лукашысцка-камуна-сталінскага духу, іх ідэалогій і сімвалаў, якія падзялялі, а не аб'ядноўвалі беларускую нацыю і народ, бо прынеслі толькі пакуты, бо калі пазбавімся ад гэтых ідэалагічных заклапочанасцяў тады й убачым беларускую дэмакратыю. Іншымі словамі я прапанаваў думаць аб тым, што будзе пасля лукашызму. Што будзе з моладдзю лукашэнкаўскага БРСМ, якая сёння пад чырвона-зялёным сцягам? Увогуле, што будзе з грамадзянамі, якiя сёння не за бел-чырвона-белы сцяг? Ці можа па звычцы дыктатам прымусім беларускі народ любіць бел-чырвона-белы сцяг, бо бел-чырвона-белая дыктатура будзе лепей, таму што яна бялей, чырваней і яшчэ раз бялей лукашысцкай?!

Я не чакаў і не атрымаў ад наведвальнікаў форумаў хуткай ды станоўчай адзнакi, хуткiх дзелавых прапаноў або іншай падрымкі iдэi распрацоўкі новага сцяга. Я нікога з беларусаў і беларусак не прыспешваў, разумеючы, што шчэ прыйдзе час для разгляду гэтай прапановы. Я ўсяго-толькі заклікаў думаць на крок наперад або на iмгненне, калi крок будучыні для кагосьцi велiчыня непамерна вялiкая.

Дарэчы чырвона-зялёны сцяг лукашызму таксама не мой. А гадоў сямнаццаць таму, калі займаўся праектам ДРАНІКІ (аб ім тут казаць не буду), стварыў і потым запантэнтаваў у РБ гандлёвую марку, якая адрозніваецца ад згаданага вышэй эскіза тым, што замест чырвонай паласы ў сярэдзіну бел-чырвона-белага сцяга змясціў элементы беларускага нацыянальнага арнаменту.
###

Перабудова, БНФ, Адраджэнне, бел-чырвона-белы сцяг - звычныя сёння словы.
А ці ведаеце вы, што наша бел-чырвона-белая перестройка пачалася калісьці з таго, што ў пісьменніка Васіля Быкава зазваніў тэлефон?.. Чытаем разам радкі з яго кнігі "Доўгая дарога дадому":

"Галоўным рэдактарам “ЛІМа” у 1988 годзе быў Анатоль Вярцінскі, ён намагаўся рабіць газэту пісьменьнікаў актыўным барацьбітом за перабудову, надрукаваў шэраг сьмелых і глыбокіх артыкулаў пра палітыку і асабліва пра стан беларускай мовы. Аднойчы ён пазваніў мне і папрасіў пра адну паслугу. Рэч была ў тым, што два аўтары – Зянон Пазьняк і Леанід Шмыгалёў – прынесьлі яму артыкул пра знойдзеныя пад Менскам пахаваньні ахвяраў НКВД 30-х гадоў. Каб надрукаваць артыкул, трэба “паплавок” – кароценькая прамова кагось з аўтарытэтных аўтараў, якога ён бачыць у асобе Быкава. Зь Зянонам Пазьняком я ня быў знаёмы, ведаў толькі, што ён піша кніжкі па краязнаўстве і ёсьць аўтарам вельмі добрага артыкулу пра мову, надрукаванага ў эстонскім часопісе “Радуга”. У той жа дзень Пазьняк пазваніў мне, і мы спаткаліся каля знакамітай у Менску турмы – Пішчалаўскага замку. Пазьняк выглядаў старэйшым за свае няпоўныя пяцьдзесят гадоў, быў стрыманы і ветлівы, перадаў мне рукапіс артыкулу, які я прачытаў дома і напісаў кароценькую ўрэзку. Прадбачачы, вядома, які вэрхал паднімецца пасьля публікацыі.

Так яно і сталася. Але ў адрозьненьне ад мінулых часоў цяпер і другі бок мог пастаяць за ўласныя прынцыпы. А прынцыпы гэтыя былі наскрозь выкрывальніцкія ў адносінах да нядаўняга чэкісцкага мінулага. Публікацыю “ЛІМа” падхапілі некаторыя расейскія СМІ, польская “Газэта выборча”, а затым іншыя замежныя газэты. Урад Беларусі быў змушаны неяк рэагаваць і стварыў камісію па расьследваньні, маючы надзею неяк усё ўтаіць. У тую камісію ўвайшлі высокія ўрадоўцы, генэральны пракурор, старшыня КДБ, некаторыя дэпутаты-пісьменьнікі і мастакі. Старшынёй была прызначана Ніна Мазай, віцэ-прэм’ер ураду. Вырашылі ўсё пачаць з пошуку дакумантаў у КДБ. Але старшыня КДБ генэрал Шыркоўскі, у кабінэце якога мы зьбіраліся, з гаркатой паведаміў, што нічога няма. Усё згарэла ў вайну, панішчана нямецка-фашыстоўскімі захопнікамі. З сваіх рук ён паказаў некалькі папкаў асабістых справаў, там сапраўды нічога нельга было зразумець. Калі расстралялі, дык было невядома, дзе і хто? Пасьля шрыфтовага надпісу энкавэдзіста стаяла чарнільная закаручка, зь якой немагчыма было прачытаць прозьвішчы. Умелі шыфраваць, нічога ня скажаш…

Затое на мейсцы ямаў за кальцавой дарогай справа выглядала іначай. Група салдатаў раскопвала курганкі і ямы. Раскопвалі паводле ўсіх правілаў археалёгіі, кіраваў сам Пазьняк, пераціраючы ў пальцах кожны драбок зямлі, усё абмерваў і замалёўваў. Вельмі хутка набралася груда касьцей, прастрэленых у патыліцу чарапоў, рэшткаў абутку, асабістых рэчаў, шмат гільзаў ад наганаў. Другая група людзей абышла навакольныя вёскі, сабрала сьведчаньні пра тое, як тут у 30-я гады прывозілі зь Менску людзей і стралялі. Пыталіся: ну а ў вайну ці стралялі тут каго немцы? Адказ быў аднолькавы: у вайну тут нікога не расстрэльвалі, немцы стралялі ў іншым мейсцы – у Трасьцянцы. (Тое, аднак, не перашкодзіла іншай камісіі, створанай пры Лукашэнку, сьцьвярджаць празь якіх шэсьць гадоў, што тут немцы расстралялі гамбургскіх яўрэяў). Тады ж афіцыйныя ўлады, у тым ліку і генпракурор са старшынёй КДБ змушаныя былі прызнаць факт злачынства НКВД. Пра тое яны нават выдалі ў Маскве кнігу. Увогуле ўсё было дасьледвана і зразумела, камісія склала адпаведны акт. Закінутае ўрочышча на ўскраіне Менску набыло назоў Курапаты і зрабілася ахвярным сымболем Беларусі.”

Перапыню цытаванне і зраблю кароткі прыпынак ля двух інтэрнэт энцыклапедый.
BY.Вікіпедыя.ORG: "У красавіку-маі 1988 у лясным масіве Курапаты былі знойдзены астанкі людзей, гэтыя факты хутка сталі шырока вядомыя, дзякуючы дзейнасці З. Пазняка..."
RU.Википедия.ORG о З. Позняке: "Первый, кто открыл общественности преступления в Куропатах. Всего, по мнению Позняка, в 30-е годы Белоруссия потеряла около двух миллионов человек. В июне 1988 года в газете «Літаратура і мастацтва» опубликовал статью «Куропаты — дорога смерти» о расстрелах в пригороде Минска тысяч мирных граждан в сталинскую эпоху. Массовая демонстрация памяти жертв сталинизма («Дзяды-88») 30 октября 1988 года была разогнана властями с применением дубинок и слезоточивых газов, что было впервые на территории СССР."

Чытаем кнігу Васіля Ўладзіміравіча далей: " Паводле ініцыятывы Зянона Пазьняка было вырашана стварыць адмысловае таварыства – Беларускі мартыралёг з пэрспэктывай ператварэньня яго ў іншую, болей радыкальную арганізацыю. Кастрычніцкім надвячоркам 1988 году я ішоў у Чырвоны касьцёл, як шмат хто, для стварэньня Мартыралёгу.

Аднак і другі бок прыняў свае меры і няблага падрыхтаваўся. Каб заняць мейсцы ў зале і не дапусьціць іншых, за гадзіну да пачатку туды панапрыходзіла маса кадэбістаў у штацкім, сакратары гаркаму, прадстаўнікі пракуратуры на чале з намесьнікам генэральнага пракурора Кандрацкім. Самы першы прышоў з ЦК інструктар Бузук, які, мяркуючы па ўсім, меў выразнае заданьне сарваць сход.

Я таксама прыйшоў крыху раней і забег у кабінэт дырэктара Дома кіно, якім тады быў Чырвоны касьцёл. Там якраз і стаўся сьведкам таго, як гэты Бузук схапіўся з Пазьняком – наконт маючай адбыцца імпрэзы. Пазьняк даў яму добры адлуп, і я падумаў тады: “Цьвярды характар! Каб такіх болей у Беларусі”.

У зале настаў шум, гоман і крыкі тых, што прыйшлі сюды з намерам сарваць сход. Нешта супраць Пазьняка даводзіў пракурор Кандрацьеў, гістэрычна выкрыквала зь мейсца сакратарка гаркама. Дубянецкі з трыбуны аб’явіў галасаваньне, але як дайшло да Пазьняка, да яго падскочыў Бузук, пачаў сьпіхваць з трыбуны. Заля абурана крычэла. Тады я ўстаў з-за стала і прапанаваў прадоўжыць галасаваньне. Хто за, хто супраць, аднагалосна! – аб’явіў я, як гэтаму навучыўся на сэсіях Вярхоўнага Савету. На тым усё скончылася. Старшынёй мартыралёгу быў абраны Зянон Пазьняк.
І тады хтось (ня памятаю хто) прапанаваў з залі: лічыць абраны камітэт Мартыралёгу – аргкамітэтам Народнага фронту. Заля аглушальна запляскала, тыя апладысмэнты палічылі за згоду. Апанэнты ў ярасьці, сьцяміўшы, што ашукаліся. Але ўжо нічога нельга было перарабіць, пратакол сходу пісаўся бязь іх.

На важнае арганізацыйнае паседжаньне апроч сяброў аргкамітэту прыйшлі таксама сакратар гаркаму П. Краўчанка і кіраўнік СП Ніл Гілевіч. Калі пачалося паседжаньне, абодва выступілі рэзка супраць стварэньня БНФ. Гілевіч глыбокадумна даводзіў, што тое прыдатна для балтыйскіх народаў, але не для Беларусі. Беларускі народ такой арганізацыі ня прыме. Краўчанка даводзіў тое ж. Як учора дамовіліся, я прапанаваў кандыдатуру Васіля Якавенкі, і прысутныя згодна прагаласавалі за. Пазьняка на сходзе тады не было.

Але празь дзень-два, як Пазьняк дазнаўся пра тыя выбары, аргкамітэт быў скліканы зноў і адбыліся перавыбары. Старшынёй усё ж стаў Пазьняк. Тое, аднак, адбылося безь мяне. Я па нейкай прычыне на паседжаньні адсутнічаў. Канешне, я лічыў, што кандыдатура Пазьняка ва ўсіх адносінах лепшая за Якавенку. І калі я не прапанаваў Пазьняка на першым паседжаньні, дык толькі таму, што ён ужо быў заняты на Мартыралёгу. Цяпер на тое мейсца была абрана Мая Кляшторная, дачка панішчанага беларускага паэта і сама былая зьняволеная Гулагу.

Якраз у гэты час – празь дзень ці два – насоўваліся Дзяды, меркавалася прыняць у іх удзел. Але на паседжаньні БНФ рашылі, што паколькі Дзяды – сьвята рэлігійнае, дык удзел у іх – справа асабістая. Я тады грыпаваў і на могілкі не пайшоў. А менавіта там разгарнуліся трагічныя для менчукоў падзеі. Як тысячы іх падышлі ад станцыі мэтро да могілкаў, там ужо нарыхтаваліся шэрагі войска і міліцыі – з варанкамі, аўтобусамі і нават вадамётамі. Людзей пачалі разганяць, біць, арыштоўваць, труціць газамі з партатыўных балёнчыкаў. Атруцілі і Пазьняка, які ішоў на чале калёны. Але Пазьняк не саступіў. Ён скіраваў натоўп на ўскраіну і павёў да Курапатаў. Аднак і там шлях калёне перагарадзілі войскі. Тады Пазьняк завярнуў усіх у поле. І ў чыстым полі пад сьняжком, які сыпаў з хмарнага неба, адбылося набажэнства. Угары разьвяваўся бел-чырвона-белы сьцяг, выступалі прамоўцы і сярод іх пісьменьнік Уладзімер Арлоў. Тады і пасьля шмат людзей апынуліся зьбітыя і затрыманыя ў пастарунках.

Аналітычныя здольнасьці Зянона здаваліся бязьмежнымі. Падобна было на тое, што ён ведаў усё пра Беларусь – сучасную і гістарычную, слухаць ягоныя развагі пра яе можна было гадзінамі. Хоць ён не выглядаў красамоўцам, але гэта быў чалавек, на ўсё жыцьцё хворы Беларусьсю. Я вельмі цаніў гэтую ягоную якасьць, і нават, калі не з усім быў згодны або ня ўсё мне падабалася ў ягоных максімах, не хацеў пярэчыць. Я не адчуваў за сабой права пярэчыць чалавеку, апантанаму вялікай ідэяй.

Праўда, Адамовіч, аднойчы прыехаўшы ў Менск і спаткаўшыся з Пазьняком, сказаў, што гэты чалавек сапраўды можа прэтэндаваць на лідэрства ў Беларусі, адзіны яго недахоп – апантанасьць. Кепска быць апантаным, тым больш – ідэяй. Самыя высакародныя ідэі менавіта і банкрутуюць з прычыны апантанасьці іхніх носьбітаў. Увогуле з тым я быў згодны, але не ў дачыненьні да Пазьняка. Я меркаваў, што для апалітычнай, рахманай Беларусі патрэбны менавіта такі лідэр. Толькі такі меў магчымасьць, здольнасьць і волю абудзіць нацыю, якая багата што праспала ў сваёй гісторыі.

Тая мая прыхільнасьць да Пазьняка ўзмацнела, калі аднойчы, уключыўшы тэлевізар, убачыў буйным плянам яго аскетычны твар, рашучыя твары ягоных паплечнікаў і пачуў, як лідэр БНФ абвясьціў камуністычную партыю бандай тыранаў і забойцаў, самай крывавай у нашай гісторыі. Тое яго выступленьне ў прамым эфіры беларускага тэлебачаньня, таксама як і некаторыя газэтныя публікацыі напачатку выклікалі шок у грамадзтве, нязвыклым да падобных пасажаў. Тым ня менш пройдзе трохі часу і тое ж грамадзтва без праблемаў абярэ Зянона Станіслававіча дэпутатам Вярхоўнага Савету.
Вядома, гэта стала магчымым з нагоды, калі выбарчыя камісіі яшчэ не былі цалкам заангажаваныя рэжымам і падлічвалі галасы больш-менш аб’ектыўна. Разам з Пазьняком у Вярхоўны Савет была абрана даволі вялікая група сяброў БНФ, якая і склала грунт парляманцкай апазыцыі, што шмат чаго дамаглася наконт незалежнасьці краіны. Тыя посьпехі апазыцыі і яе лідэра шмат каго грэлі, натхнялі і давалі надзею." Канец цытавання кнігі «Доўгая дарога дадому».

Як бачыце, паводле аповяду Быкава, прайшло ўсяго некалькі месяцаў пасля раскопак, ці дакладней, калі былі знойдзены астанкі людзей у Курапатах, і Пазьняк стаў вядомым у Беларусі чалавекам, а сам пісьменнік, які да артыкула пра Курапаты ня быў з ім знаёмы, становіцца сузаснавальнікам БНФ, і з гэтага часу словы Курапаты і Быкаў будуць ключавымі для слоў БНФ і Пазьняк.

- Ці звярнуў хто-небудзь увагу на меркаванне Алеся Адамовіча? Не?!
- Не важна. Праехалі і паехалі далей.

Яшчэ некалькі цытат аб 1988 годзе.
Сяргей Навумчык у сваім творы "Сем гадоў Адраджэньня" піша:
"На Дзяды 30 кастрычніка тысячы менчукоў сабраліся ля Маскоўскіх могілак (цяпер – Усходнія). Вось як піша пра тыя падзеі па-біблійнаму ляканічна Васіль Быкаў у «Доўгай дарозе дадому»: «Людзей пачалі разганяць, біць, арыштоўваць, труціць газам з партатыўных балёнчыкаў. Атруцілі і Пазьняка, які ішоў на чале калёны. Але Пазьняк не саступіў. Ён скіраваў натоўп на ўскраіну і павёў да Курапатаў. Аднак і там шлях калёне перагарадзілі войскі. Тады Пазьняк завярнуў усіх у поле. І ў чыстым полі пад сьняжком, які сыпаў з хмарнага неба, адбылося набажэнства. Угары разьвяваўся бел-чырвона-белы сьцяг, выступалі прамоўцы і сярод іх пісьменьнік Уладзімер Арлоў».
Дадам, што там, пад Курапатамі, упершыню ў найноўшай гісторыі Беларусі перад вялікім сходам людзей быў узьняты бел-чырвона-белы сьцяг.
Разгон «Дзядоў» меў шырокі розгалас. Апраўдваючыся, улады былі вымушаныя казаць і пра ўтварэньне БНФ – хай і ў адмоўным ракурсе. Суполкі БНФ пачалі стварацца ня толькі ў Менску, але і ў рэгіёнах.
Пашыраліся патрабаваньні беларусізацыі, вяртаньня гістарычнай памяці. 16 лістапада група літаратараў (Уладзімер Арлоў, Алесь Асташонак, Лявон Баршчэўскі і іншыя) апублікавалі ў «ЛіМе» ліст з патрабаваньнем вярнуць у правапіс мяккі знак і пераднаціскное «я», адначасна ацаніўшы моўную рэформу 1933 году як «рэпрэсіўную»." Канец цытавання.

І так, навейшай гісторыі Беларусі запатрабаваліся лічаныя месяцы вясны-лета-восені 1988 года, каб беларусы дружна, талакой, разам з тутэйшымі і замежнымі СМІ; разам з савецкай камуністычнай уладай і КДБ; разам з шэрагамі войска і міліцыі; разам з варанкамі і вадамётамі; разам з дубінкамі і сьлезацечным газам, якія ўпершыню ў СССР прымянілі нашы (!!!) талерантныя тады міліцыянты; разам з iнструктарам ЦК КПБ і фатографам, які "даў яму добры адлуп", калі да іх заглянуў Васіль Быкаў; разам з генпракурорам і старшынёй КДБ; разам з дэпутатамі-пісьменьнікамі і мастакамі; разам з віцэ-прэм’ерам ураду і групай салдатаў, якая "раскопвала курганкi i ямкi... паводле ўсiх правiлаў археалёгii", якімі "кiраваў сам Пазьняк, перацiраючы ў пальцах кожны драбок зямлi" ў Курапатах; ды што тут казаць!!! - разам з нашым Сьвятым Нацыянальным Гістарычным Бел-Чырвона-Белым Сьцягам, з якім некаторыя тагачасныя змагары-патрыёты - Беларусы з вялікай літары, ўсяго праз тыя ж лічаныя месяцы пасля сталінскіх растрэлаў 1937-41 гадоў летам 1941-га сустракалі ў Мінску нацыстаў, пасля чаго некаторыя з прыслужнікаў немцаў, якіх народ назваў паліцаямі, надзелi сабе на рукаў бел-чырвона-белую павязку, і сумарна разам з сталіншчынай і нацызмам знішчылі траціну нашага беларускага народа; тыя тагачасныя беларускія змагары-патрыёты-1941-44 гадоў, якія змаглі збегчы з Беларусі ў 1944-м ад кары народа, якія не гледзячы на тое, што ў гэтыя хвалюючыя адраджэнскія хвіліны восені 1988-га былі дома - недзе там на далёкім (дзікім для нас, бо дэмакратычным) Захадзе, яны ўсё ж былі духам разам з намі - тут, побач з Домам урада, ў Чырвоным Касцёле (хоць краіна амаль на

ІНТЭРВЕНЦЫЯ “АДРАДЖЭННЕ”. Частка II.

“Галоўнае - мова,” - даваў нам наказ Зянон Пазьняк - духоўны сімвал нацыі, галоўны адраджэнец, фронтавец, "наш Чапаеў", пасля чаго, як было сказана вышэй, прастаяў у ВС ля мікрафона пяць год і ў 1996-м дэзерціраваў у Штаты, ў замежжа, дзе пачалася другая частка шоў-спектакля "Інтэрвенцыя "Адраджэнне" з тым жа выканаўцам галоўнай ролі, але накіраваная супраць дэмакратычнай апазіцыі лукашызму, якая засталася дома на Беларусі разам з беларускім народам, каб змагацца за дэмакратыю супраць лукашысцкай спадчыны зяпонаўскай адраджэнскай палітычнай дзейнасці 1988-96 гадоў.

Заўважу ці нагадаю, што ў Вярхоўным Савеце нешта яму ўсё ж зрабіць удалося - Зянон быў у ліку тых дэпутатаў, якія ўносілі бел-чырвона-белы сцяг у залу паседжанняў. Навошта? А якая Рада БНР у 1996-м (не блытаць з Радай Беларускай Народнай Рэспублікі 1918 года) пасля яго ўцёкаў за мяжу сустрэла б Зянона & Cо. пад іншым сцягам? А пад якім яшчэ сцягам маглі б легалізавацца прымазаныя да зяпонаўскага "Адраджэння" кэдэбісты - агенты беларускай Канторы, якія пасля яго ўцёкаў спакойненька легалізаваліся на Захадзе? (Штірліц адпачывае.) Адказваю: ніякія іншыя Рады і ніхто на Захадзе акрамя паліцаяў і калабарантаў 1941-44 гадоў ды іх прыхільнікаў не прыняў бы зяпонаўскую кампанію пад іншым сцягам. Таму ў ВС хоць на пару-тройку год павінен быў з'явіцца Сьвяты Нацыянальны Гістарычны Бел-Чырвона-Белы Сцяг Нашых Дзядоў і Продкаў. Ці можа ў гэты момант нашае гісторыі КДБ закінуў Кантору, як Пазьняк БНФ падчас депутацтва? Не. Кантора працуе без выхадных і "дэпутацкіх мікрафонных святаў". Ці ў кагосьці ёсць сумненні ў правасці маёй тэзы?

Такім чынам, бел-чырвона-белыя змагары-патрыёты-адраджэнцы ў гістарычна важны момант ісціны для нацыі - ў першыя часы постсавецкага посткамуністычнага перыяду, моўнай бел-чырвона-белай балбатнёй забалбаталі тэму дэмакратыя - ўлада падкантрольная народу, тэму змагання за дэмакратыю, і нашы галовы былі задурманены спачатку зянонаўскай ўтопіяй а-ля нацыянальная ідэя, а затым лукашэнкаўскім аб'яднаннем з Расеяй, каб у выніку адзін ідэалагічны дурман змяніў другі.

З. Пазьняк: "Наш нацыянальны геній Васіль Быкаў (у адрозьненьні ад розных палітычных «мудрацоў») выдатна бачыў становішча на палях барацьбы за свабоду і добра яго разумеў. Дзесяць гадоў таму ён пісаў у «Доўгай дарозе да дому»: «Менавіта нацыяналізм, паводле Фрэнсіса Фукуямы, найбольш спрычыніўся да вызваленьня народаў ад камуністычнай дыктатуры. Не лібэралізм, не дэмакратыя — а менавіта нацыяналізм заняволеных камунізмам народаў. Там, дзе гэты працэс быў завершаны, зьявілася магчымасьць пераходу да дэмакратычнага лібэралізму, а дзе не завяршыўся, дзе стаўся затрыманы рэакцыйнымі сіламі — там нацыяналізм па-ранейшаму надзённы. Бо толькі нацыяналізм з найбольшай выніковасьцю здольны аб’'яднаць сілы грамадзтва ў ягоным дэмакратычным разьвіцьці». (З.Пазьняк. "НЕЗАЛЕЖНАСЬЦЬ. Дэклярацыя палітычнай волі." 26.07.2010. Навіны.BY)

Зараз азірніся, чытач, дый палічы колькі часу і сіл наш народ марна патраціў з-за адной толькі гэтай палітычнай утопіі "беларуская нацыянальная ідэя", прайшоўшы шлях ад таталітарнага савецкага камунізму да таталітарнай лукашэнкаўскай дыктатуры, каб ад рускай і беларускай моў прыйсці да рускай і беларускай моў, каб упустую выпусціць беларускі рэвалюцыйны і нацыяналістычны "пар", назапашаны нацыяй за два мінулых стагоддзя пад пятой Расейскай Імперыі, зрабіўшы кароткі прыпынак у ідэалагічнай немарачы так званага "Адраджэння", і, ў выніку, адурманіўшыся зяпонаўшчынай, у 1994-м абраць новы стары савецкі камунізм, які пазней мы назвалі лукашызм.

Вось так праходзілі і праходзяць часы хадні "за Зянонам" - духоўным сімвалам нацыі - па ідэалагічных пакутах а-ля нацыянальная ідэя, мова і бел-чырвона-белы сцяг, з якім праз лічаныя месяцы пасля растрэлаў у Курапатах калабаранты ў 1941-м сустракалі нямецкае войска, які старэйшаму пакаленню нагадвае павязку паліцаяў, якія сумарна разам з сталіншчынай і нацыстамі знішчылі траціну нашага народу. Йдзі і глядзі, паважаны чытач, вядомы фільм рэжысэра Элема Клімава на сцэнар Алеся Адамовіча, калі не заўважыў вышэй у кнізе Быкава словы Адамовіча аб Зяноне Пазьняку: “...адзіны яго недахоп – апантанасьць. Кепска быць апантаным, тым больш – ідэяй. Самыя высакародныя ідэі менавіта і банкрутуюць з прычыны апантанасьці іхніх носьбітаў.” Йдзі, глядзі і думай, чытач…

"Навумчык: А які шлях адхіленьня Лукашэнкі ад улады?
Пазьняк: Зараз народ стаіць перад альтэрнатывай: альбо ён сваю свабоду і Незалежнасьць абароніць, альбо пляны Масквы могуць быць выкананыя, і ён іх страціць. І ключ да ўсяго -- улада Лукашэнкі. Таму ўсе спосабы -- а спосабы ёсьць законныя -- усе спосабы прыдатныя. Дык вось, законныя спосабы дае сама канстытуцыя. І гэтым шляхам трэба ісьці." (С.Навумчык. “Пазьняк: Нам важны наш народ, а ня Захад і не Масква”. 25.11.2011. «Радыё Свабода».)

Дык галоўнае не мова, а Канстытуцыя?..

У будучым прыдзецца разбірацца за якую Канстытуцыю яны будуць весці размову. Бо як паведаміла 5 кастрычніка 2012 года газета Народная Воля, былы каардынатар парламенцкай Апазіцыі БНФ у ВС, цяперашні намеснік старшыні Рады БНР і рэдактар Беларускай службы «Радыё Свабода» Навумчык, даўні паплечнік Пазьняка, з якім у 1996-м яны дэзерціравалі ў Амерыку, стаў грамадзянінам ЗША.

Святлана Калінкіна: "Не будем себя обманывать: эмиграция -- это исполнение воли Лукашенко." (С. Калінкіна. "Выбар". 27.10.2012. Газета "Народная воля.")

RU.Википедия.ORG: «Обязательный элемент принятия гражданства США. Присягающий вслед за секретарем суда повторяет текст присяги: «Настоящим я клятвенно заверяю, что я абсолютно и полностью отрекаюсь от верности и преданности любому иностранному монарху, властителю, государству или суверенной власти, подданным или гражданином которого я являлся до этого дня; что я буду поддерживать и защищать Конституцию и законы Соединённых Штатов Америки от всех врагов, внешних и внутренних; что я буду верой и правдой служить Соединённым Штатам; что я возьму в руки оружие и буду сражаться на стороне Соединённых Штатов, когда я буду обязан сделать это по закону; что я буду нести нестроевую службу в вооружённых силах США, когда я буду обязан делать это по закону; что я буду выполнять гражданскую работу, когда я буду обязан делать это по закону; и что я произношу эту присягу открыто, без задних мыслей или намерения уклониться от её исполнения. Да поможет мне Бог».

Сяргей Навумчык: "Каментуючы ў 1996-м нашу эміграцыю, Быкаў тады сказаў: «Хацеў бы дадаць, ведаючы Пазьняка і Навумчыка, там іх не чакае прыватнае жыццё, яны і там будуць рабіць усё, самаахвярна рабіць на карысць Беларусі і Беларушчыны»...
Да 1996 года я быў дэпутатам Вярхоўнага Савета і каардынатарам парламенцкай Апазіцыі БНФ. Палітычна гэта статус значна вышэйшы, чым у якога заўгодна лідара сённяшняй апазіцыі, якая не прадстаўлена ў так званым «парламенце». (Марыя Эйсмант. “Сяргей Навумчык: “За эміграцыю нас гадамі папракалі на адным папулярным інтэрнэт-рэсурсе -- аж пакуль яго рэдакцыя сама не з’ехала.” 5.10.2012. Газета "Народная Воля.")

Сяргей сын сакратара Віцебскага абкаму КПБ. У 1990-м у 29 год стаў дэпутатам ВС і супрацоўнікам Беларускай службы «Радыё Свабода». Тады ж праз трансляцыі БТ я ўпершыню даведаўся аб ім. У 35 ён збег у ЗША.

Што датычыцца прыняцця Навумчыкам ці іншымі адраджэнцамі грамадзянства ЗША (ці іншых краін), то скажу, што калі гэтыя змагары паўцякалі з Беларусі ад свайго "Адраджэння", кінуў свой народ, то туды ім ды іх "адраджэнню" дарога. Бо «яны і там будуць рабіць усё, самаахвярна рабіць на карысць Беларусі і Беларушчыны», як гэта рабілі ці робяць тут у Штатах пасля 1944-га патрыёты-калабаранты.

За мінулыя 16 год тут у Брукліне на Атлантык авеню, дзе Беларуская аўтакефальная праваслаўная царква, дзе ўзвышаецца бел-чырвона-белы сцяг, падняты калісьці некаторымі з прыслужнікаў нацыстаў, якія прыбылі ў эміграцыю ў ЗША пасля 1944 года, дый пазней падняты палітэмігрантамі-зянонаўцамі, якія фактычна пануюць сёння ў царкве і яе грамадскай Зале (як у тым мінскім Чырвоным Касцёле), а іншага падобнага вольнага месца ў беларускай суполкі Нью Ёрка проста няма, Пазьняком і яго паплечнікамі не створана нават маленькай Беларускай Народнай Рэспублікі, ў якой бы людзьмі зваліся беларускія эмігранты постадраджэнскага перыяду, якія з’ехалі з Бацькаўшчыны ад лукашызму. Ці можа лукашэнкаўскі КДБ праз акіян перашкаджае зянонаўцам адраджацца разам з часткай беларускага народу, які эміграваў, і таму зянонаўцы і тут у Брукліне крыюць абразамі беларусаў-эмігрантаў? Не! Не з-за Канторы. Зянонаўцы і ў замежжы аднімаюць час, маральныя сілы, раздражняюць і падзяляюць беларускіх людзей сваёй бел-чырвона-белай сімволікай і ідэалогіяй, а не аб'ядноўваюць беларусаў для спакойнага жыцця ці барацьбы з лукашысцкай заразай. Дык для гэтай "важкай" адраджэнскай справы адраджэнцы збеглі з Беларусі? Няўжо БТ ці іншыя лукашэнкаўскія СМІ не знайшлі б хвіліну-другую ў эфіры ці месца на старонках сваіх выданняў для зяпонаўскага бруду ў бок тых грамадзян, якія не падтрымліваюць зяпонаўцаў і лукашызм?!

Тры гады таму на «Радыё Свабода» адбылася он-лайн канферэнцыя з вядомым святаром Расейскай Праваслаўнай Царквы Андрэям Кураевым, і я задаў яму пытанне: “Вось ужо болей за 6 год жыву ў Нью Ёрку, куды прыехаў з Мінску да дачкі. За гэты час пабываў у Свята-Траецкім мужчынскім манастыры ў Джорданвіле, штат Нью Ёрк, у Каліфорніі ў Кафедральным Саборы Найсвяцейшай Багародзіцы Всех скорбящих Радасці, дзе пакланіўся мошчам Свяціцеля Іяана Шанхайскага і Сан-Францыскага Цудатворца. Падчас паломніцтва ў згаданы манастыр, якое арганізавала РПЦ у Брукліне, у аўтобусе побач са мной, беларусам, былі рускія, украінцы, грузіны, а ў Саборы у Сан-Францыску быў з праваслаўнымі людзьмі з Расеі, Ўкраіны, Ўзбекістана...
Таксама наведаў тут у Нью Ёрку некаторыя храмы Рускай Праваслаўнай Царквы, куды хадзіў з сваёй жонкай, якая як і шмат іншых беларусак і беларусаў вернікаў, была вымушана пайсці у РПЦ, а не ў Беларускую Аўтакефальную Праваслаўную Царкву (БАПЦ), што ёсць тут у Брукліне, з-за ўнутраных палітычных канфліктаў у гэтай беларускай царкве. Бо частка прыцаркоўных людзей, якія згуртаваліся вакол вядомага беларускага палітыка-эмігранта, фактычна павыганяла з беларускага храма і святара-беларуса, які веў службу на беларускай мове, якога, ў прыватнасці, надумана абвінавацілі ў належнасці да КДБ, і іншых вернікаў-іншадумцаў, якія таксама, як і святар, не падтрымлівалі ідэалогію згаданага палітыка. Ў выніку, вось ужо амаль 5 год у беларускім Храме гучыць пропаведзь на ўкраінскай мове, якую слухаюць згаданыя прыцаркоўныя людзі – меньшасць беларускіх эмігрантаў, змяніліся тры святары-ўкраінца (зразумела, не кэдэбісты), а беларусаў і беларусак іншадумцаў – большасць беларускіх эмігрантаў - прыняла РПЦ Нью Ёрку.
Калісьці Хрыстос павыганяў гандлюючых у Храме людзей, але, як бачыце, ў нашы часы ў згаданай БАПЦ дзеля дабрабыту аднаго палітыка прыцаркоўнікі фактычна выганяюць іншадумцаў - беларускіх праваслаўных вернікаў - па палітычным матывам.
Дык ці павінна быць палітыка ці палітычная барацьба ў Храме Божым?”

Адказ Андрэя Кураева: “Тое, што называецца беларускай праваслаўнай царквой за межамі ўласна Беларусі, гэта сэкты. А сэкта нямецка-фашыстоўскага паходжаньня, створаная падчас другой сусьветнай вайны, ну і далей пра гэта ўжо можна нічога не казаць, гэта чыста палітыканскі інструмэнт, і ня больш за тое. Таму, што ваш шлях прайшоў міма іх -- і дзякуй Богу. Што тычыцца палітыкі царквы, то гэтае пытаньне вельмі складанае. Я прыклад прывяду. Гэта 386 год, то бок чацьвёртае стагодзьдзе ад Нараджэньня Хрыстова. Рымская Імпэрыя чарговы раз перамагла германцаў, былі з гэтай нагоды ўрачыстасьці, трыюмфы і г.д. І вось нейкі манах здалёк, недзе з усходу Палестыны ці Эгіпту, прыяжджае ў Рым, як пілігрым. Ён, вядома, уражаны гэтым велічным агромністым горадам, ідзе па ім, даходзіць да цэнтра і бачыць будынак Калізэю, які вельмі ўражвае, натоўпы народу напаўняюць ягоную ўнутраную прастору. Ён разам з усімі. Пачаліся гульні. Спачатку гэта былі баі глядыятараў са зьвярамі, а потым баі глядыятараў паміж сабой. Калі манах на імя Тэлемах зразумеў, што гэта ўсур’ёз, што людзі напраўду змагаюцца і забіваюць адзін аднаго па-сапраўднаму, гэты манах выскачыў на арэну, устаў паміж барцамі і кажа глядыятарам: “Людзі, спыніцеся! Што вы робіце? Не забівайце адзін аднаго!” Глядыятары спыніліся, натоўп разьюшыўся і камянямі закідала гэтага манаха Тэлемаха. Але калі яны яго забілі, яны ацьверазіліся. Гульні на гэтым скончыліся. Скончыліся назаўсёды. Так скончылася гісторыя глядыятарскій баёў у Рымскай Імпэрыі. Вось адзін вар’яцкі ўчынак аднаго манаха, умяшальніцтва ў палітыку (ён жа мог ціха маліцца недзе пад трыбунай), яго публічны ўчынак – а значыць палітычны. І тычыўся ён, здаецца, не рэлігійнай сытуацыі, а пытаньняў спорту і культуры, як сказалі б сёньня. Вось адзін вар’яцкі ўчынак аднаго манаха, я перакананы, зрабіў чалавецтва крыху лепшым. Таму зусім адасабляць палітыку і духоўнае жыцьцё немагчыма, таму што неад’емным кампанэнтам веры зьяўляецца маральная этыка, а значыць, і маральная ацэнка таго, што адбываецца ў чалавеку, з ім, вакол яго, у супольнасьці людзей. Але з іншага боку, тут патрэбны нейкі такі густ, досьвед, каб зразумець, калі ў якасьці хрысьціяніна мне варта на нешта рэагаваць, а калі не. Адна справа – рэакцыя сьвецкага чалавека, хрысьціяніна – гэта права актыўна ўдзельнічаць у палітыцы, у выбарах, абірацца, ствараць партыі і г.д. Некалькі іншая справа – гэта ўдзел сьвятара, тут ужо павінна быць вельмі сур’ёзная асьцярожнасьць. Яшчэ ёсьць адказнасьць палітычных лідэраў. Ну, напрыклад, з гледзішча расейскай праваслаўнай царквы, калі нейкі палітык лічыць сябе хрысьціянінам, хай Бог яму дапамагае. Але гэты палітык ня мае права рабіць аднаго – ён ня мае права абвяшчаць, што ён дзейнічае ад імя царквы ў якасьці палітыка. Ён ня мае права атаясамліваць сваю палітычную пазыцыю з пазыцыяй царквы. Ён ня мае права называць сваіх апанэнтаў сатаністамі, бязбожнікамі і г.д. Тут вельмі дакладна трэба памятаць, што твой асабісты палітычны апанэнт не азначае абавязкова апанэнт Бога ці царквы.” (21.09.2009. «Радыё Свабода»)
###

Калі б гэтыя зянонаўскія змагары не пісалі б ці не казалі б тыя абразы ў бок беларусаў-апазіцыянераў, увогуле не пісалі б на палітычныя тэмы, ды замест сваіх заклікаў "Толькі Зянон!" у каментарах на беларускіх форумах змяшчалі б на беларускай мове добрыя вершы, нарысы, эсэ або казкі для дзетак, то карысьці ад іх дзейнасці было б у 9млн. разоў больш, дый за 16 гадоў народ цяплом бы пранікся да іх, да мовы, а то, глядзі, крыху-паціху вывучыў бы нарэшце сваю беларускую мову і пачаў бы ёй карыстацца. Што пра тое гаварыць, што не мае быць...

Мо нехта адчуў маё нібыта нядобрае стаўленне да беларускай мовы? Памыляецеся. Я падтрымліваю "моўны вынік" рэферэндуму 1995 года, ў якім народ выказаўся за прыданне беларускай мове роўнага статусу з русским языком. А таксама нагадаю, што па жыцці да пачатку і пасля згаданага рэферэндуму большасць нашага народу як карысталася русским языком так і карыстаецца па сённяшні дзень. Я таксама. Але з задавальненнем пішу па-беларуску.
###

Цікава, ці ўсе беларусы пайшлі б сёння “За мову!” ў тым жа адраджэнскім нацыянальным накірунку а-ля восень 1988-га? Думаю, што не ўсе. І тады йшлі не ўсе, і сёння не ўсе пойдуць. Напрыклад, у 1992-м было каля 450тыс. падпісантаў за выбары новага некамуністычнага Вярхоўнага Савета - амаль кожны дзесяты выбаршчык пажадаў тады правесці рэферэндум аб пераабранні ВС, падтрымаўшы ініцыятыву Беларускага Народнага Фронту - самай магутнай тагачаснай палітычнай сілы нацыі. Але згаданы вышэй змагар-патрыёт Пазьняк, звычайны дэпутат, звычайны кіраўнік звычайнай парламенцкай фракцыі у ВС і адначасова звычайны кіраўнік згаданага Фронту, зрабіў усё, каб БНФ стаў звычайным, а не баявым Беларускім Народным Фронтам.
Бо яго "байцы" - звычайныя беларускія грамадзяне - былі ў тыя часы "раскватараваныя" па сваіх хатах, каб бачыць і слухаць "камандуючага Фронтам" па БТ, якое забаўляльна транслявала паседжанні дэпутатаў Вярхоўнага Савета, і мо таму Зянон не сумеў выкарастаць гэту мірную гістарычную магчымасць змены камуністычнай улады і ідэалогіі праз перавыбары новага некамуністычнага Вярхоўнага Савета. Пасля гэтага здрадніцкага правалу Фронт быў смяротна паранены і ўжо больш з каленяў не падняўся. Але Зянон Станіслававіч непахісна працягваў камандаваць БНФ і настойліва вёў нас да вядомых сёння вынікаў "Адраджэння", не гледзячы на тое, што ён не арганізатар, не менеджэр, а ўсяго толькі духоўны сімвал нацыі.
Бо з восені 1988-га народ чуў ад яго адны словы, словы, словы... Праўда, шчэ і чытаў іх…

Нагадаю радкі з яго скандальна вядомага артыкулу "О русском империализме и его опасности", які 15-17.01.1994 за пяць месяцаў да вырашальных прэзідэнцкіх выбараў-1994 надрукавала «Народная газета», які быў накіраваны не толькі да тагачаснай парт-дзярж ці гаспадарчай наменклатуры, прадстаўнікі якой лічылі затым галасы ў выбарчых камісіях, але і да амаль 10% рускай часткі выбаршчыкаў: “Будет введен закон о люстрациях. Руководители КПСС-КПБ, являющиеся таковыми на 19 августа 1991 г., не получат права занимать государственные должности… Третьим шагом станет ликвидация разрушительной большевистской системы Советов - пристанища коррупции и бывшей коммунистической номенклатуры…”, - пісаў Зянон Станіслававіч у згаданым артыкуле, і тамака ж: “Мы не должны забывать, что в результате русской коммунистической политики…”

Гэтым "смелым" артыкулам, які смела можна назваць здрадніцтвам, Пазьняк фактычна здаў выбары тагачаснай савецкай камуністычнай уладзе і пахерыў усю папярэднюю шматгадовую працу свядомых беларусаў-адраджэнцаў, якія шчэ за Саветамі, шчэ да падзей 1988-га, шмат дзесяцігоддзяў крок за крокам йшлі да нашай з вамі беларускасці - рыхтавалі падмурак беларускай, а не прарасейскай ўлады.
Здаецца, менавіта пасля гэтага рашучага патоку слоў, напісанага ім у артыкуле на русском языке, а па сэнсу нагадваючым канцэпцыю ці праект асноўных палажэнняў яго дыктатуры на беларускай мове, наш народ стаміўся, дый у 1994-м на вырашальных і адзіных дэмакратычных выбарах у гісторыі нацыі даверыў уладу Аляксандру Лукашэнку.
Да таго ж зянонаўцы не мелі ўжо былой маральнай падтрымкі народа, як пасля шэсця на «Дзяды-88», з-за пералічаных вышэй шматгадовых правалаў Пазьняка, бо з-за яго няўмельства і няздольнасці арганізаваць масы зянонаўцы штодзень гублялі паплечнікаў, гублялі народ. Таксама стала відавочнай дэградацыя бліжэйшага асяроддзя духоўнага сімвала нацыі ў бок сектантства, ў бок ідалапакланення.

Затым у 1996-м пасля ўцёкаў ад народа за мяжу Пазьняк ізноў фактычна здаў лукашызму рэшткі былой магутнасці БНФ, адсунуўшы такім чынам на доўгія гады надзеі беларусаў на дэмакратычнае грамадства; крыў і крые з-за бугра налева і направа тыя дэмакратычныя палітычныя сілы на Беларусі, якія апазіцыйныя лукашызму, якія ёсць дэмакратычнае адраджэнне й спадзяванне нацыі.
На маю думку, ўвесь свой "рэвалюцыйны" палітычны шлях на Беларусі Зянон Пазьняк прайшоў у фарватары палітыкі каммуністычна-савецкай ўлады, і не дзіўна, што, як кіраўнік Фракцыі і Беларускага Народнага Фронту, не здолеў спрыяць у 1992-м прыняццю ў ВС пытання па рэферэндуму аб мірнай змене ўлады камуністаў ды ўсталяванню двухпартыйнай дэмакратыі БНФ і КПБ; а яго заклік БАЙКОТ падчас выбарчай кампаніі-2010, згаданы вышэй, дэзарганізоўваў апазіцыйныя лукашызму сілы, якія збіраліся йсці на тыя прэзідэнцкія выбары і на Плошчу, каб адстойваць правы беларускага чалавека-грамадзяніна, каб змагацца за беларускую дэмакратыю.

Цікава, а што было б, калі б адбыўся той рэферэндум-1992 і перамаглі зянонаўцы? Мо я пісаў бы гэта эсэ на тарашкевіцы? Прабачце, на наркомаўцы. Prabachte, ja pisau by latinkaj. Не, ўсё ж на тарашкевіцы. Ці не, ўсё ж на наркомаўцы. Ці не, ўсё ж latinkaj...
Заблытаўся, блін, зусім з-за гэтых бясконцых моўных спрэчак, якія працягваюцца дагэтуль паміж самымі свядомымі адраджэнцамі!
###

Колькі арганізаваных людзей трэба сёння, каб пазбавіццца ад лукашысцкага шчасця, ад лукашысцкай псеўда дэмакратыі? Думаю, што як мінімум столькі ж, як у згаданым 1992 годзе — каля паўмільёна чалавек, якім патрэбна беларуская дэмакратыя. Яны ёсць? Столькі клавіятур на Беларусі ёсць. А ці ёсць столькі беларускіх людзей, якія рашуча й ахвярна пойдуць сілай змятаць лукашызм?

Бо сённяшні лукашызм гэта ўжо новая, так бы мовіць, маладая, уздужалая камуністычная сістэма ўлады і ідэалогія, а не тая кволая старая дохлая сістэма падчас скону Саветаў, як у "адраджэнскія часы", з якой фактычна не бароліся змагары-зянонаўцы-першапраходцы, калі бабулька Гісторыя дала ім адзіны гістарычны шанс й паднесла момант ісціны на блюдечке с бело-красно-белой каёмочкой.
Бо тады ад арганізацыі сапраўднай палітычнай барацьбы з камуністычнай сістэмай зянонаўцы “схаваліся ў бульбу” - падзяліліся на змагароў-дэпутатаў, якія, умоўна кажучы, прастаялі пяць год ля мікрафона ў Вярхоўным Савеце, дзе было амаль у 10 разоў болей за іх дэпутатаў-камуністаў, і на "змагароў на канапе", якія ў гэты час сядзелі дома і глядзелі на першых па тэлебачанні.
А ў той час Момант Ісціны для беларускага нацыянальна-дэмакратычнага руху праходзіў міма...

Марцін Лютар Кінг: «Пачакайце» амаль заўсёды азначае «ніколі».
###

Адзін з вынікаў адраджэнскага зянонаўскага палітыканства праявіў сябе 27 ліпеня 1990 года, калі Вярхоўны Савет урачыста прыняў Дэкларацыю аб дзяржаўным суверэнітэце БССР, то бок абвясціў незалежнасць Бацькаўшчыны - найважнейшае палітычнае рашэнне нашага часу, якое зянонаўцы-дэпутаты не толькі не падтрымалі, а дэманстратыўна выйшлі з залы ВС перад пачаткам галасавання.
Чуеш, Народзе? Ніколі болей Ты не будзеш абвяшчаць суверэнітэт сваёй дзяржавы. Ніколі!!! З таго 27-га дня лiпеня 1990 года і пакуль будзе жывы хаця б адзін беларус ён павінен абараняць і будзе абараняць незалежнасць дзяржавы Беларусь!

З 1991 па 1996 гады менавіта 27-га ліпеня мы адзначалі нацыянальнае свята — Дзень незалежнасці. Але затым Лукашэнка перанёс гэта свята на 3 ліпеня – былы Дзень вызвалення Мінска ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. А мог перанесці на 8 верасня - Дзень беларускай вайсковай славы. Чаму не? Можна нават 365 дзён у годзе адзначаць свята. Напрыклад, дзень незалежнасці ад бульбы, ад каларадскіх жукоў, ад зянонаўцаў, ад лукашэнкаўцаў... А вось дзень абвяшчэння суверэнітэту, галоўнае нацыянальнае свята - Дзень незалежнасці - назаўжды застанецца 27 ліпеня 1990 года.

"Суверэнітэт - абсалютная незалежнасць дзяржавы ад іншых дзяржаў у знешніх адносінах і вяршэнства ва ўнутраных справах." (Слоўнікавае значэнне.)

BE.Вікіпедыя.ORG: “Згодна Дэкларацыі, Беларусь абвяшчалася суверэннай дзяржавай, "якая ўсталявана на аснове ажыццяўлення беларускай нацыяй яе неад'емнага права на самавызначэнне, дзяржаўнасці беларускай мовы, вяршэнства народа ў вызначэнні свайго лёсу" (арт. 1). Вышэйшай мэтай суверэнітэту прызнавалася забеспячэнне свабоднага развіцця і дабрабыту грамадзян рэспублікі. Носьбітам суверэнітэту краіны і адзінай крыніцай дзяржаўнай улады абвяшчаўся беларускі народ.
У адпаведнасці са зместам Дэкларацыі з дня яе прыняцця на тэрыторыі рэспублікі абвяшчалася вяршэнства Канстытуцыі і законаў Беларускай ССР, паўната ўлады рэспубліканскіх дзяржаўных органаў на ўсёй тэрыторыі краіны, самастойнасць і незалежнасць Беларусі ў міжнародных зносінах. Па сутнасці гэта азначала спыненне дзейнасці на Беларусі саюзных законаў.”

Дык вось за гэту Дэкларацыю дэпутаты-зянонаўцы не галасавалі, і што б затым яны не пісалі ці не казалі - гэта будуць усяго толькі словы, а факт не галасавання імі за абвяшчэнне дзяржаўнага суверэнітэту Беларусі назаўжды застанецца фактам, бо перад галасаваннем яны амаль усе выйшлі за Пазьняком з залы ВС і пакінулі права выбару нашага з вамі лёсу дэпутатам-камуністам, якія вырашалі тады быць ці не быць Беларусі суверэннай дзяржавай. Адначасова тым дэманстратыўным выхадам зянонаўцы фактычна выкрэслілі БНФ з ліку палітычных сіл, якія абвясцілі суверэнітэт Бацькаўшчыны.

ТАК З БЕЛАРУСКIМ НАРОДНЫМ ФРОНТАМ МОГ ПАСТУПIЦЬ ТОЛЬКI ПОП ГАПОН.

Дзякуй Богу, што ў дэпутатаў-камуністаў хапіла розуму і галасоў. Таму мы, беларускі народ, сёння маем незалежную дзяржаву Беларусь, а яны - па-ранейшаму ўладу.

Величие белорусской нации состоит в том, што мы, беларусы, маем сваю дзяржаву.

Дадам, што 25 жніўня 1991 года Вярхоўны Савет надаў Дэкларацыі аб дзяржаўным суверэнітэце статус канстытуцыйнага закона.
Да таго ж, ўсе тагачасныя змагары-зянонаўцы, і ўпершую чаргу менавіта духоўны сімвал нацыі, патраціўшы той пяцігадовы дэпутацкі час, як было ўжо заўважана, фактычна адхіліліся ад арганізацыйных пытанняў па стварэнню Беларускага Народнага Фронту ў якасці палітычнай сілы, якая магла б знішчыць камунізм на Беларусі, які пануе сёння ў выглядзе лукашызму.
Гэты гістарычна важкі час быў незваротна згублены. Пасля чаго змагары-патрыёты паступова развалілі Беларускі Народны Фронт - самую магутную палітычную сілу нацыі таго часу, а камуністычная савецкая ідэалагічная зараза квітнее і пахне на нашае зямлі па сённяшні дзень.

"Школа парлямэнцкай апазыцыі і барацьбы з камуністамі не мінула бясьследна для ўсіх нас. Яна дала нам гарт на ўсё жыцьцё," - сказаў пазней Зянон Пазьняк. (С.Навумчык. “З.Пазьняк: “Мусіць быць байкот незаконным выбарам”. 04.09.2009. «Радыё Свабода».)

Ніжэй для параўнання две цытаты з двух розных артыкулаў С.Навумчыка.
1."Дзень, калі плакаў Пазьняк". 18.09.2009. «Радыё Свабода».
Цытую аб 19.09.1991, калі Вярхоўны Савет Беларусі надаў бел-чырвона-беламу сьцягу і гербу "Пагоня" статус дзяржаўных сімвалаў.

Цытата: "Сапраўды, сьцяг і герб былі прынятыя “голас у голас” – калі хаця б аднаго не хапіла, пытаньне давялося б адкласьці, магчыма, да наступнай сэсіі (празь некалькі месяцаў сытуацыя для станоўчага рашэньня была ўжо неспрыяльная; ды што месяцы, ужо на наступны дзень некаторыя дэпутаты камуністычных перакананьняў паспрабавалі аспрэчыць рашэньне)."

2. "Крок да незалежнасьці". 27.07.2009. Навіны.BY.
Цытую аб 27.07.1990, калі ВС без зянонаўцаў прыняў Дэкларацыю аб дзяржаўным суверэнітэце Беларускай ССР:

Цытата: "З Авальнай залі выйшла трыццаць дэпутатаў (аднак некалькі дэпутатаў БНФ, у тым ліку і аўтар гэтых радкоў, былі пакінутыя ў залі)... Перад выхадам з залі мы абмяркоўвалі гэты крок, нам ён падаваўся вельмі рызыкоўным. Найбольш рызыкаваў, канешне, Пазьняк: калі б у выніку Дэклярацыя не была б прынятая (скажам, не хапіла галасоў) — на ягоным палітычным аўтарытэце, ды і на аўтарытэце ўсяго Народнага Фронту можна было б ставіць крыж." Канец цытавання.

Як кажуць, без каментароў. А зараз інфармацыя для роздуму:

«У Варшаве ў выдавецтве «Беларускія Ведамасьці» выйшла кніга Сяргея Навумчыка і Зянона Пазьняка «Дэпутаты Незалежнасьці». «Наша кніга прымеркаваная да 20-годдзя аднаўленьня незалежнасьці Беларусі, якое будзе адзначацца праз год, — паведаміў з Прагі Сяргей Навумчык у інтэрвію «Белорусским новостям». — 25 жніўня 1991 года — важная дата ў беларускай гісторыі. Можа быць, самая важная, бо менавіта ў гэты дзень ажыцьцявілася мара пакаленьняў беларусаў — з гэтага моманту Беларусь існуе як незалежная краіна».
«Асобны разьдзел, — паведаміў Навумчык, — прысьвечаны Васілю Быкаву, чыя маральная падтрымка была для нас вельмі важнай. І, канечне, мы пішам пра сваіх калег — дэпутатаў Апазыцыі БНФ, дзякуючы якім сталася магчымай перамога 25 жніўня 1991 года».
«Тут, у гэтай кнізе (напісанай да надыходзячага дваццацігоддзя незалежнасьці Беларусі), аналіз, асэнсаваньне і ўспаміны злучаны ў адно, прытым паказаны з двух пунктаў бачаньня двумя асобамі — дэпутатамі Апазыцыі БНФ, якія былі тады ў цэнтры падзей», — сказаў Зянон Пазьняк». (Алесь Валошка. 11.08.2010. Навіны.BY)
###

Прафесар Юры Хадыка: "...я знайшоў словы самога Пазьняка: "Пасля ліквідацыі СССР і КПСС пратэстны антыкамуністычны і антыкаланіяльны ўздым скончыўся". І зразумеў, што думаем мы аднолькава, толькі сённяшнюю сітуацыю бачым па-рознаму. Зянон Станіслававіч на апошнім агульным з'ездзе БНФ у 1997 годзе дамогся абвяшчэння стварэння нацыянальна-вызвольнага руху. А я і тады і зараз лічу гэтую ідэю памылкай. Калі сапраўды патрэбны такі рух, то як можна пісаць: "Тое, што сталася вечарам 25 жніўня 1991 года, — гэта найвялікшая выніковая падзея ў гісторыі Беларусі за апошнія 200 акупацыйных гадоў. Беларусь дамаглася рэальнай незалежнасці"? Ці мы яе ўжо згубілі? А калі ёсць рэальная незалежнасць, то як можна ствараць нацыянальна-вызвольны рух? Супраць аўтарытарнага прамаскоўскага рэжыму трэба ствараць і ўмацоўваць шырокі дэмакратычны рух, не ставячы пад сумнеў такую каштоўнасць, як незалежнасць краіны." (Ю. Хадыка. "Песні спяваць і поле араць". 06.11.2008. Газета "Народная воля".)
###

Станіслаў Шушкевіч, першы кіраўнік незалежнай Беларусі: "...незалежнасць Беларусі ўпершыню за 200 гадоў была прызнаная Расіяй! Гэта ж было нашае неверагоднае дасягненне. Пра гэта і марыць не маглі народафронтаўцы." ("Распад СССР: расказвае Станіслаў Шушкевіч". 07.12.2011 газета "Наша Ніва". Аўтар Руслан Гарбачоў, газета "Салідарнасць".)
###

Маё пакаленне ўсё што змагло ў свой час, аб якім я сціпла распавёў тут, ужо зрабіла, а менавіта: ў адзіны момант ісціны, ў адзіны момант, які дала нам спадарыня Гісторыя падчас краху СССР, мы памылкова пасунуліся адраджацца за беларускім Сусаніным-адраджэнцам, "моўным гаваруном", у нетры так званага "Адраджэння", а па шляху прафукалі дэмакратыю, каб толькі ў канцы тунэлю, калі духоўны Сусанін нацыі ўжо быў за мяжой у палітычнай эміграцыі, заўважыць лукашызм - сапраўдную мэту нашага нацыяналістычнага шматгадовага паходу. Дый, як уяўляецца сёння, шчэ не ўсе з нас заўважылі канец таго тунэлю, бо некаторыя па-ранейшаму, як у 1988-89 гадах, сунуцца па ім да ілжэ святла зянонаўскага "Адраджэння."

Менавіта аб гэтым я кажу болей за тры гады адсюль з Штатаў на форумах «Радыё Свабода», Хартыі97, Нашай Нівы і Народнай Волі, застаючыся грамадзянінам Беларусі, бо можа гэта і ёсць маё пакаянне перад беларускім народам за тыя "адраджэнскія часы", калі я падтрымліваў зянонаўцаў, іх ідэалогію, калі сваечасова не разгледзіў яе антыдэмакратычны матыў, і не знішчыў.

Так што мая прапанова па выхадзе з гэтай непрадказальнай, палітычна неразумнай, шалёнай, вар'яцкай сітуацыі, ў якой сёння пасля "адраджэнскіх часоў" апынулася беларускае грамадства, толькі адна: маладое пакаленне беларусаў і беларусак павінна аб'яднацца і даць бой лукашызму, каб змесці яго з нашай зямлі, з мэтай усталявання дэмакратыі - ўлады падкантрольнай народу. Бо без бою, без звяржэння лукашызму сілай не зменім ўстояную недэмакратычную, па сутнасці камуністычна-савецкую, лукашэнкаўскую сістэму ўлады хлусні і беззаконня, лукашысцкую ідэалогію.

На маю думку за апошнiя чвэрць стагоддзя беларускi народ толькi аднойчы быў датычны да тварэння сваёй гiсторыi, ды i то ўскосна, калi выбраў дэпутатаў ВС 12 склікання, якiя абвясцiлi суверэнiтэт Беларусi. Нi да чаго больш былая камунiстычная ўлада i нават блiзка яго не падпусцiла.

Я табе кажу, Народзе, што тагды толькі зажывеш шчасліва, калі над табою ніякага iдэалагiчнага дыктату не будзе.

Рэфармаваць лукашызм, спадзеючыся
- на іншыя вынікі прэзідэнцкіх выбараў - нонсэнс;
- на снайпера - нонсэнс, бо снайпер не зменіць сістэму ўлады;
- на эміграцыю / эмігрантаў - нонсэнс, бо у іх бягучых штодзённых эмігранцкіх спраў хапае;
- на маё пакаленне - нонсэнс;
- на інтэрнэт - нонсэнс.
Карацей: рэфармаваць лукашызм - политику лжи, беззакония и белорусоненавистничества - нонсэнс.

Існуючыя сёння антылукашысцкія моладзевыя палітычныя "групоўкі па інтэрэсам", дый пад патранажам сталых беларускіх апазіцыйных палітыкаў – прадстаўнікоў незлічонай колькасці нашых партый і рухаў, ніколі не прыйдуць да дэмакратыі, бо праведных ідэй / ідэалогій сярод іх занадта шмат, якія іх падзяляюць, а не аб'ядноўваюць, уключаючы пройдзеную маім пакаленнем адраджэнскую нацыянальную ідею.

Застаецца адна ідэалагічная мэта - беларуская дэмакратыя або ўлада падкантрольная народу. Дзеля яе дасягнення, на маю думку, павінна быць адна палітычная дэмакратычная сіла, адна партыя - апазіцыйная процівага зянонаўска-лукашэнкаўскаму лукашызму.

А яшчэ маладым людзям трэба мець жаданне жыць на Беларусі - жыць самаахвяраваннем дзеля будучых пакаленняў. А яшчэ неабходны час і цярпенне - час надзей і цярпенне для будучых здзяйсненняў. А яшчэ спатрэбяцца СМІ / інтэрнэт, і вось тут без эмігрантаў не абысціся, калі ўсё вышэйсказанае стане асновай для рэфармавання іх ідэалагічнай дзейнасці.

Калі даць бой лукашызму? Паглядзіце кожны ў люстэрка і знойдзіце адказ на гэта пытанне: тады, калі будзеце гатовыя аб'яднацца. Але калі шчэ пачакаеце ці вас залішне завабіць існы "18-ці гадовы байкот лукашызму" або "маўчанне беларусаў", якія калісьці моўчкі стаялі, калі Бог раздаваў дэмакратыі, то нагадаю вам, што "чакаць дэмакратыю" хутчэй за ўсё азначае "ніколі яе не дачакацца".
А вось тыя, хто цягне ў іншы бок — ці то ізноў да нацыянальнай ідэі, ці то кажа ў інтэрнэце, маўляў, мы, беларусы і беларускі, ніколі не аб’ядноўваемся і зараз супраць лукашызму не аб’яднаемся, каб змесці яго сілай, павінны быць забанены. Бо з-за іх лукашызм будзе вечны.
І ўсё ж маладым беларусам і беларускам жадаю верыць, спадзявацца і чакаць добрых часоў, дый тых светлых зменаў, калі нарэшце знікне лукашызм, калі мы, беларусы і беларускі, будзем разам людзьмі звацца. Бо мы непераможныя вольныя людзі!

Жыве вольны беларускі народ!
Жыве беларуская мова!

P.S.
Часам здаецца, што калі выключыць інтэрнэт, то ў хуткім часе знайшліся б і тыя 500тыс. чалавек, якія выйшлі б супраць лукашызму за дэмакратыю, і тая дэмакратыя. Але здаецца, што ўсе зараз у інтэрнэце, дый нешта там пішуць, чытаюць... Змагаюцца адным словам. Вось нядаўна прачытаў, што ў Вільні быў падпісаны Мемарандум з удзелам зянонаўцаў, Маладога Фронта і інш.

Пішу і я.
Бо шкада мне і дзетак з Маладога Фронта, якія ўляпаліся ў зянонаўшчыну па маладосці сваіх лят пад выглядам яе быццам бы нацыянальнай прыцягальнасці, а насамрэч гэта ультра нацыяналізм, здрада народу і тая ж дыктатура, хіба што дыктатура мовы, а не беларуская дэмакратыя.
Шкада і тых беларускіх дзетак, якія разбрыліся па белым свеце пасля прыхода да ўлады Лукашэнкі й думаюць, што яны, ўмоўна кажучы, "дети Лукашенко", а насамрэч яны "дзеці Пазьняка". Бо менавіта апошні сваім шматгадовым "моўным палітыканствам" у 1988-94 гадах прывёў да ўлады першага, аб якім мы, старэйшае пакаленне, даведаліся хіба толькі ў 1994-м напярэдадні тагачасных выбараў.
Бо тады, ў тыя "адраджэнскія часы", Лукашэнка не збіраў тысячныя мітынгі на вуліцах-плошчах і не друкаваў кніжак ці артыкулаў, як Пазьняк.
Не шкада мне толькі маё пакаленне, якое было задурманена зянонаўшчынай, не разглядзела і не знішчыла зяпонаўшчыну 24 гады таму.

І зараз замест нацыянальнай ідэі прапаную думаць аб дэмакратыі, каб стварыць дэмакратычную дзяржаву Беларусь.

© Anatol Starkou
The Bronx and Brooklyn, NY, USA
Oct’ 16 - Nov' 20, 2012.

Какие политруки? Я говорю про новейшую историю. Сказал что русские выбили себе свободы и так получилось, что нам за одно тоже перепала независимость.
А не про военные годы! Не надо все в кучу, как всегда. Главный посыл моего поста, что наша нация хитрожопая и трусливая в большинстве своем. А из говна пуля никакая, как известно. С чеченцами, если просмотреть историю, такая тема бы не прокатила.

А на счет войны, советую прочитать книгу о Сталине. Называется "Каган и его бек". Она маленькая и за вечер прочитаете. Это будет мой вам ответ по поводу русского ига. Мое мнение полностью совпадает с мнением автора.

p.s
Какая есть? Ну так и жизнь какая есть у этой нации. С неба ничего не упадет. Правда всегда одна.

Анатолю Старкову ====================================================== Моему возмущению в отношении вашей "цитированной писанины" нет предела!!! Кто вы, чтобы во всех бедах белорусского народа винить Зенона Позняка?! Не собираюсь его идеализировать, по многим вопросам имела возможность высказать ему своё несогласие лично... Не хочу даже вступать с Вами в полемику, задам только один вопрос: "ЧТО СДЕЛАЛИ ЛИЧНО ВЫ для Беларуси?"

ех, 11.58 =========================================================== Просмотрела комментарии, оказывается Вы со всеми "загрызаетесь"... Человек, который называет простых белорусов "шакалами", или подонок, или просто психически больной - других вариантов нет. А пока гордитесь тем, что сидите и ждёте "пока стул зашатается" у власти - тогда себя и проявите?! Удачи!!!

слишком длинные комментарии не пропускаются. Почему же делается исключение для некоего Старкова? Несомненно, у него есть свой сайт,ну и вперёд с песней! Строчи свои "шедевры". И, наконец, сколько можно разводить бла-бла по поводу Позняка? Ничего нового. А Быкава ды Адамовiча мы i без яго чыталi. Спадзяюся, што Хартыя прапустiць мой камет. Дзякуй.

Что понятно? Мне может донесете, что вы поняли. Вы так быстро прочитали? Или только глазами пробежали? Iri, Я был на площади в 2010. И сам белорус, этим горжусь. Но вот люди у нас " хата моя скраю". Еще раз повторюсь, с чечегнами такой вариант, как у нас не прокатил бы. Люди очень гордые и гривой не машут, если что. А за ружье хватаются. А наши машут.
А чистой нации у нас быть не может! У нас тут и татары были и граница еврейской оседлости проходила, и поляков с запада, русских с востока было куча. Полякам как лихо прислуживпли в свое наши прабабки. Так что не надо. Все время, как гавно без стержня.Какая чистая нация?

Дзякуй,Iri, 12:54, 2.06. Згодна з Вамi з першага да апошняга слова

Пишу потому что может эта информация будет кому-то станет необходима. Хотел на-писать полезна, но в данной тематике по моему мнению, такие слова граничат с кощунством.
Так вот, еще до обнаружения Куропат, я со своим другом бродили по лесу за Зеленым Лугом. Как оказалось впоследствии, это в районе 1.5-2км севернее настоящих Куропат, правее от дороги на Дроздово. Не помню, кажется мы ходили за березовым соком. Устали и присели отдохнуть. Случайно, рассматривая низкую редкую растительность, так как под пологом затененного соснового леса она не бывает пышной, сидя на земле, увидел какую-то странную правильную геометричность растительности. А надо сказать, что я вырос в лесу, люблю лес, занимаюсь охотой с 12 лет, что выработало у меня наблюдательность и какие-либо признаки неестественности в лесу сразу автоматически отмечаются и вызывают более пристальное внимание. Как оказалось, этой неестественностью был прямоугольник более густой зелени длиной 15-20м, шириной около 2м, который был виден только при взгляде почти на уровне земли(растительности) или под малым углом к земле. С высоты человеческого роста это от-личие не было заметно, потому что растительность практически не отличалась по плотности.
Занявшись этим феноменом обнаружил, что он вызван растением типа хвоща или как у нас говорят «сосенки», которое в основном создавало этот прямоугольный ковер. Неравномерность, видимую только под определенным углом, создавала разная высота поверхности произрастания растения. То есть оказалось, что грунт в этом прямоугольнике ниже общего уровня земли на 5-7см. Подумав немного, решили, что это что–то закопано давно было, за-тем осела земля. Что за хозяйственные работы производились мы не смогли определить, но версия захоронения была. Затем меня заинтересовали такие «посадки» сосенки в других на-правлениях. Присев на землю начал внимательно изучать по той же методе растительность. В результате обнаружил еще более десятка таких прямоугольников с просевшей землей. Стало ясно, что это скорее всего захоронения. Нам стало как–то сразу не по себе и мы ушли оттуда.
Через несколько лет после этой истории всплыла информация о Куропатах. Мой друг, кото-рый живет в Зеленом Лугу и является более активным товарищем в общественной жизни, позвонил мне и сообщил о Куропатах. Я сразу подумал, что это то место, где мы с ним обнаружили эти зеленые прямоугольники и ни ни секунды не сомневался, что это о нем говорят в прессе. И только через несколько лет, когда я попал в теперешние Куропаты, я понял, что «наши» Куропаты, эти безвестные могилы, еще ждут своего возможного возвращения.
Прочитав упоминание о первой статье о Куропатах, решил поделиться своими соображе-ниями по этому поводу, хотя не думаю , что в этом есть какой-то смысл, потому что для меня давно ясно, что коммунисты, вместе со своим передовым отрядом ГПУ, НКВД,МГБ,КГБ, превратили страну в сплошное кладбище, закопав в безвестных могилах сотни и десятки тысяч невинных граждан, о которых мы уже стали успешно забывать.

Понятна Ваша позиция (радует, что искренний ответ) - думать "раньше о себе, своей дочери, внуках... , а "думая о Родине"?, - критиковать Зенона! И это "Ваша правда" - вам с Америки видно всё с высоты двух десятков лет ... Судить Вас я не имею права, это Ваш выбор и Ваша жизнь. Если всё так хорошо, то зачем такой длинный негатив в отношении Позняка? Или всё-таки ностальгия иногда мучает ночами???

Старкову...
Спасибо за статью и за ваши размышления. Все верно. И вы с такой горячностью об этом пишите, я думаю потому, что вам очень больно было к середине 90-ых видеть, как все захлебнулось в националистической риторике и страна свернула совсем не туда. И мне было больно и тогда, и до сих пор. В дискуссиях и с Позняком, и близким моим знакомым Наумчиком, участвовала и 1988, и в 1991 и т.д. "Вы в конце концов вместе с грязной водой выплесните и ребенка..." - часто был мой аргумент. И выплеснули... Энергия, пассионарность народа ушло в никуда. Принять закон о ЕДИНСТВЕННОМ ГОСУДАРСТВЕННОМ БЕЛОРУССКОМ ЯЗЫКЕ в стране, где 90% родным языком считатают русский, на нем учились, думают и общаются. Какая у такого решения может быть перспектива. И т.д. и т.п. Не хочется и вспоминать. Но ругать, ненавидеть Позняка - это не нужно. Заблуждения, ошибки, пассионарность. Но очень бы не хотелось, чтобы на новом витке истории, который нас в Беларуси ждет, мы опять повторили бы. Свобода, демократия, права человека, закон, Конституция - вот что нужно всем и каждому, а национализм - это остатки бреда 19 века.

Паважаныя Беларусы, вы ніколі не задумваліся, чаму старкоў столькі гразі лье на Зянона ? Чаму столькі часу аддае гэтай пісаніне ? Тут усё да банальнасьці проста - па сутнасьці сваёй старкоў - гэта копія лукашэнкі. Калісьці гэтага старкова выкінулі з залі беларусы, дзе выступаў Зянон, ведаючы яго гнілую антыбеларускую сутнасьць і нікчэмнасьць, яму проста далі пад зад. З тых часоў, гэта пачвара люта ненавідзіць Зянона Станіслававіча і ўсё што зроблена для Беларусі Пазьняком аблівае гразьзю. Ён ночы не спіць, але толькі і думае, каб напісаць свае чарговыя гнуснасьці, цяпер ён гэтым жыве. Гэта яго паталагічная лукашыстская хвароба. Знайце гэта і будзьце ўважлівымі !

Не забуду, не прощу...

ПЕНсионерка, а почему вам больно до сих пор? Белорусского языка нет, бело-красно-белого флага нет, пагони нет. Вы же получили все что хотели! Откуда же такая грусть? И за что же вы благодарите Старкова? Вы же учились, думаете и общаетесь на русском. Как вы поняли, что он здесь состряпал?

обыватель, 19:52, 2.06 "Вы же учились, думаете и общаетесь на русском. Как вы поняли, что он здесь состряпал?"

У самае паганае вока!!!

Калі ПЕНсионерка, 15:52, 2.06, якая тут дзячыць старкова за ягоную нянавісць да Зянона Станіслававіча і за супраціў беларускай мове й сцягу - не троль, то яна з тых, каторым Беларусь і беларускасць - костка ў горле. Яны ненавідзяць беларусаў, каторыя імкнуцца зрабіць нашую краіну, з места пражывання расейскіх ваенных пенсіянераў Белоруссии, эўрапейскай краінай БЕЛАРУСЬ.

Жыве Беларусь !

Я хотел бы прояснить значение некоторых дефиниции, которые употребляются в дискуссиях, но при этом, удивительным образом искажены в речах некоторых людей.
1. Национализм ( как общественное движение ). Это слово в двадцатом веке заменило слово из 19 века - народничество. А слово - нация, соответственно, заменило слово - народ.. Означает - любовь человека к своему народу ( нации ).
2. Патриотизм. ( итал.) В германоязычных странах - фатерланд. Букв. - земля отцов. В 20 веке применяется аналог - Родина. Означает -любовь человека к земле, где родился он и его предки.
Национализм и патриотизм, это матрица и пуансон чувства любви человека к земле, на которой живет его народ, неразрывной частицей
которого этот человек себя считает.
3. Шовинизм. Чувство ненависти к другому народу. Автор - француз Шовен. Стало популярным во Франции после поражения во франко - прусской войне 1870-1871 годов. Прочтите рассказ Ги де Мопассана " Пышка ". После второй Мировой войны в массовом сознании европейцев слово " национализм " стало синонимом слова " нацизм ", что является грубым историческим и филологическим искажение.
Но человеческой психике не всегда подвластны факты истории и нормы филологии. В данном случае пример с европейцев брать не следует. Они вновь вернулись к практике 19 века : народ, народничество, народные партии и движения.
Национализм - это любовь к

Глядзіце, як усялякая нечысьць праяўляе сябе ненавісьцю да нашай нацыянальнай сьвятыні... бел-чырвона-белага сьцяга. Што агент старкоў, што паплечніца лукі ПЕНсионерка, што дурніца Оля - усе пыхаюць злобаю да Беларусі. Гэтай погані патрэбна Белоруссия, у каторай "родным языком считатают русский".

Згінь, зброд паганы з беларускай зямлі

Три часа назад я получил ДОБРО от Ольги Анципович, «Комсомольская правда в Беларуси», на размещение в своем эссе ІНТЭРВЕНЦЫЯ "АДРАДЖЭННЕ" небольшого текста из ее статьи "Статью про Курапаты в 88-м году пропустил цензор" с сылкой на оную, зразумела.

Дзякуй, Ольга, дзякуй усім хто станоўча адгукнуўся на мой твор.

Я працягну працу над ім і пазней на маёй старонцы ў ЖЖ, а затым можа і тут на Хартыі97, вы ўбачыце дадатак да згаданага эссэ.