19 сакавiка 2024, aўторак, 14:54
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Максім Музыка: Будзем страляць з-за кожнага кута і падкідваць паленую гарэлку

13
Максім Музыка: Будзем страляць з-за кожнага кута і падкідваць паленую гарэлку

Кожны нясе адказнасць за сітуацыю, якая склалася ў краіне.

Максім Музыка - добраахвотнік, прадпрымальнік, майстар усходніх адзінаборстваў, адзін з грамадскіх лідэраў Майдана. Падчас прымянення гвалту супраць мірных дэманстрантаў у Кіеве першым ініцыяваў вядзенне курсаў выжывання для журналістаў і ўсіх жадаючых. Ваяваў у складзе разведгрупы ГРУ ў адной з самых «гарачых кропак» Усходу Украіны - на Саўра-Магіле, неаднаразова бываў у Данецкам аэрапорце.

«Няхай лепш я туды паеду, мне ўжо 35 гадоў, у мяне двое дзяцей, чым там будуць гінуць 18-гадовыя хлопцы, якія нават не ведалі жанчыну», - кажа Максім Музыка ў інтэрв'ю галоўнаму рэдактару charter97.org Наталлі Радзінай.

- Максім, пачнем з Майдана, гадавіну якога цяпер адзначаюць у Кіеве. Украіна задала новыя стандарты правядзення акцый пратэсту. Вы адным з першых заявілі, што нават журналісты не павінны хадзіць па адным на дэманстрацыі, потым адным з першых арганізавалі курсы самаабароны. Дагэтуль жа ўсе прытрымліваліся прынцыпу негвалтоўнага супраціву?

- Негвалтоўны супраціў і бяспека ўзаемавыключальныя. Для мяне, калі чалавек адкрываецца пад удар - гэта больш правакацыя. Чаму? Прабач, ты сам справакаваў, каб цябе збілі. Ты сам пайшоў туды адзін, толькі са сцягам. Прабачце, але ты атрымаў, што хацеў. Так, гэтую карцінку растыражавалі. Гэта выклікала абурэнне. Але тым не менш, гэта небяспечна.

Калі мы гаворым пра студэнтаў, якіх першымі збілі падчас Майдана, я задаю пытанні. Хто павінен быў іх ахоўваць? Хто зняў ахову? Хто гэта дапусціў? Ніхто не ахоўваў? Ніхто не паклапаціўся пра бяспеку? Чаму? З якой мэтай? Каб справакаваць гэта? Ці гэта была халатнасць па наіўнасці? Я не ведаю.

Многія рэчы адбываюцца праз дурасць або грэбаванне элементарнымі прынцыпамі бяспекі. Я заўсёды казаў: «Не хадзіце па адным, хадзіце па двое, адзін кантралюе іншага». Калі на Грушэўскага пачаўся рух, я быў удваіх з напарнікам, ён не адыходзіў ад мяне далей, чым на метр. Я ішоў у прыбіральню - ён ішоў за мной. Ён ішоў у прыбіральню - я ішоў за ім. Ён наперад - я наперад, ён назад – ты назад. Гэта звязак, вы працуеце разам. Ён упаў - ты яго за шкірку падняў і пацягнуў. Яму дрэнна, камень у галаву патрапіў - ты аказаў яму дапамогу. Гэта правільна. Калі ты адзін, то ўпаў і цябе затапталі.

Гэтыя правілы прадухіляюць ахвяры, павышаюць арганізаванасць. На вайне тое самае: ты працуеш у звязку з напарнікам. Ён ведае, дзе ў цябе аптэчка, ты ведаеш, дзе ў яго. У кожнага ёсць спіс тэлефонаў сваякоў, калі што здарыцца...

 

- Здаецца, сёння курсы самаабароны - самы папулярны від спорту ва Украіне.

- Цяпер - вайсковая падрыхтоўка. Людзі трэніруюцца. Хтосьці як пяхотнае падраздзяленне, хтосьці дыверсійна-разведвальнае, хтосьці контр-дыверсант, хтосьці вучыцца засады рабіць, партызаніць у лесе. Я думаю, што гэта лепшае прагулянка, чым піць гарэлку, незалежна ад таго будзе вайна або не будзе, дойдуць яны да Кіева ці не дойдуць.

- У мінулым падчас прафесійных заняткаў спортам у вас напэўна былі партнёры ў Расеі. Як вайна паўплывала на вашы ўзаемадачыненні?

- Псіхалагічна цяжка. Раней я раз на два месяцы ездзіў у Санкт-Пецярбург, у мяне там сябры, з якімі я трэніраваўся. Калі ўсё пачалося, я папрасіў: «Давайце пра палітыку не гаварыць». Цяпер мы наогул не маем стасункаў. Не тое, што б мы пасварыліся... Аднойчы мне напісаў сябра: «Як так? Чаму так адбываецца? Адкуль у вас такая ўспышка фашызму і нацыяналізму?». Я адказаў: «Косця, ты нічога не ведаеш. Давай не будзем. У мяне няма сіл табе растлумачыць».

Людзі глядзяць праз прызму тэлевізіі, а мы бачым, што там - хлусня, хлусня і хлусня.

- Вы ўжо некалькі разоў былі ў зоне АТА, удзельнічалі ў адной з самых складаных бітваў гэтай вайны - на кургане Саўра-Магіле. Як вы туды патрапілі?

- Пайшоў добраахвотнікам. Пры Галоўным упраўленні разведкі стваралі асобнае падраздзяленне - разведроты. У самым пачатку паводле спісаў нас было 42 чалавекі, па факце засталося 12. Сем чалавек з іх адразу ж паляцелі суправаджаць нашага куратара. Без навучання, хоць гэта і не наша спецыялізацыя. Нас бралі са словамі: «Вы пабудзеце пры штабе, паглядзіце, асвоіцеся з вайсковымі аперацыямі». У выніку мы прабылі пры штабе два-тры дні і пайшлі ў бой. Трэба было штурмаваць Саўра-Магілу, людзей не хапала.

- Чаму спецназ кінулі на штурм? Гэта ж не дэсантна-штурмавы батальён.

- Кідалі ўсіх, хто ёсць. Як казаў наш палкоўнік: «Пры слове штурмавая група, любы камандзір брыгады кідае трубку». Ціск ствараўся вельмі сур'ёзны. Я пры штабе чуў перамовы праз рацыю, як Муженка (начальнік Генштаба - заўв. рэд) з імі размаўляў, калі гэта можна назваць камунікацыяй... Яны ж заявілі журналістам, што Саўра-Магіла ўзятая за пяць дзён да таго, як яна на самай справе была ўзятая. Гэта значыць на яе заскочыў 51-й батальён, частка 51-й асобнай механізаванай брыгады. Зразумейце: калі мы кажам брыгада, маецца на ўвазе, што гэта батальён, калі гаворым батальён - маецца на ўвазе рота, калі гаворым рота - дай Бог, узвод ёсць. Усё па кавалачках раскідана.

Дык вось, яны заскочылі на курган. Іх выбілі адтуль артылерыяй. Журналістам жа заявілі, што Саўра-Магіла ўзятая. Пасля гэтага быў аказаны сур'ёзны ціск на штаб: «Мы ўжо журналістам сказалі, якога хрэна вы яшчэ не на вышыні?» Таму пад гэтую справу гналі ўсіх, каго можна было ўзяць. Штурмавала на самай справе 51-я брыгада, 25-я паветрана-дэсантная брыгада, 3-ці полк спецназа, узвод агнямётчыкаў 72-я механізаваная брыгады і мы, сем калек. Потым яшчэ шэсць прыехала. Брудны тузін.

- Чаму калек?

- Таму што ненавучаныя. Далі зброю і ўсё. Вось у мяне напарніка паранілі, але ён жа дагэтуль ніхто. Статусу няма, нічога няма. Гэта, у прынцыпе, зручна. Чаму «Правы сектар» зручна выкарыстоўваць для любых мэт? Бегаў за мной адзін палкоўнік: «дамовіцца з ПС, каб далі хлопцаў на штурм. У цябе з імі добрыя стасункі». Як гэта, дзяцей слаба ўзброеных, ледзь апранутых кідаць на кулямётныя доты? Але тым не менш, штаб цісне: «Трэба браць вышыню, а людзей не хапае».

Мы яе ўсё ж такі ўзялі. Адзін дзень па ёй добра папрацавалі танкі і артылерыя, потым штурмам пайшлі. Мне пашанцавала, у нашага падраздзялення была іншая задача - захапіць ніжні невялікі будынак. Але там нікога не было. Таму я не магу сказаць, што гэта было нешта сур'ёзнае. Зайшлі, закідалі гранатамі, убачылі што нікога няма і потым пад мінамётным абстрэлам ўтрымлівалі вышыню.

 

- Суар-Магіла стала такім міні-Монтэ-Касіна?

- Гісторыкі могуць параўнаць з чым заўгодна, мне параўноўваць не з чым. Я там быў дзве ночы яшчэ пасля гэтага. Нас забыліся памяняць. Паўтара дні было цяжка, таму што мінамёт працаваў пастаянна, па-мойму, касетны «Васілёк», які трыма снарадамі б'е. Калі ў трох метрах ад цябе разрываецца міна - не камфортна сябе адчуваеш. Потым абвыкаеш. Да ўсяго прывыкаеш...

- Вы змаглі знутры ацаніць стан украінскага войска?

- Ацэнка сумная, на самай справе. Проста сумная. Фотаздымкі дастаткова паглядзець.

- І хто ў гэтым вінаваты?

- Так няма асабліва вінаватых. Хто вінаваты ў тым, што войска 20 гадоў руйнавалася? Не толькі ўрад, а кожны чалавек, які спаў у гэты час, і я ў тым ліку. Ці мне зняць з сябе адказнасць і сказаць, што вінаватыя ўсе міністры абароны, а я белы і пухнаты? Мяркую, што гэта безадказна.

Кожны павінен узяць на сябе сваю адказнасць. Ты галасаваў за гэтых людзей, табе было нецікава, усё роўна, ты сам купляў гэта на металалом, ня рыхтаваў сваіх дзяцей, не трэніраваўся...

Ведаў бы прыкупіў - жыў бы ў Сочы. Ведалі б, што будзе вайна - усе былі б ўзброеныя, усе былі б трэніраванымі, і роў быў бы паміж Украінай і Расеяй.

- У выпадку калі будуць разгортвацца вайсковыя дзеянні, хто пойдзе ваяваць з боку Украіны?

- Многія пойдуць ваяваць, але пытанне ж не ў гэтым. Канфлікт не развязваецца ваеннымі метадамі. Мы можам як заўгодна куражыцца, але Расею не пераможам. У нас няма рэсурсаў.

Само сабой, мы не дамо сябе захапіць. Будзе партызанскі рух. Будзем страляць з-за кожнага кута, рэзаць кожнай ноччу, падкідваць паленую гарэлку. Знойдзем спосабы, як іх знішчыць. Гэта не пытанне.

Утрымаць Украіну яны не змогуць. Няма такіх рэсурсаў. Але вярнуць страчаныя тэрыторыі мы пакуль не можам. Калі Пуцін падыме авіяцыю, колькі гадзін мы пратрымаемся? Давайце будзем аб'ектыўнымі.

- Як ні дзіўна, пры гэтым эканамічныя стасункі паміж Расеяй і Украінай працягваюцца. Беларускія нафтапрадукты з рускай (сечынскай) нафты як пастаўляліся, так і пастаўляюцца. Фактычна расейцы запраўляюць беларускім дызпалівам украінскае войска.

- Возьмем эканамічную карту УССР, як мы вучылі ў школе: нашы эканомікі вельмі цесна звязаныя. У нас праходзяць нафтаправоды, газаправоды, аміакаправоды, вадаправоды.

Усе мы залежым адзін ад аднаго, таму не адразаем гэта ўсё, і яны гэтага не робяць. Мы не падрываем гэтыя газаправоды і аміакаправоды, хоць можам вельмі лёгка пазбавіць хімічную прамысловасць Расеі падсілкоўвання. Узнікае пытанне: чаму вы гэтага не робіце? Чаму вам прасцей ладзіць артабстрэл, чым ўсталёўваць эканамічную блакаду?

- Вы задаяце гэтыя пытанні ўкраінскім уладам?

- Задаю. Пытанне ў тым, што людзі хочуць чуць. Не буду цяпер разводзіць нейкія канспіралагічныя тэорыі, мы можам потым разважаць, каму гэта выгадна, хто цяпер пры ўладзе, хто зарабляе грошы. Гэта ўсё роўна. Сутнасць у тым, што паралельна з гэтым працэсам павялічылася доля пасіянарнасці насельніцтва. Людзі прачнуліся. Яны зразумелі, што могуць нешта рабіць самі і супраць волі ўладаў.

Чым цяпер займаюцца гэтыя людзі? Адны ваююць, іншыя іх апранаюць, абуваюць, кормяць. Усё за нашы грошы. Знайшлося выдатнае прымяненне гэтай частцы насельніцтва. Атрымліваецца, што гэтую энэргію перанакіроўваюць на вайну і яе наступствы. А алігархічны лад як і быў, так і застаўся. Рэформы правялі? Не! Штосьці памянялася? Не!

- Але ёсць надзея, што з абраннем новай Вярхоўнай Рады сітуацыя пачне змяняцца да лепшага. Чым вы маеце намер заняцца цяпер?

- Ёсць праекты, якія сёння рэальна неабходныя, але дзяржава гэтым не займаецца. Я маю на ўвазе рэабілітацыю людзей, якія вяртаюцца з перадавой, іх рэсацыялізацыю і працаўладкаванне.

«Дайце працу!», - просяць яны. Дзе яе ўзяць у такой эканоміцы? У мяне ёсць каманда, аы стварылі такі інкубатар сац- і бізнэс-праектаў, у якія можна прыцягваць гэтых людзей. Пакуль усё ўпіраецца ў фінансы.

Што тычыцца палітычных рэчаў, то дзейнічаць трэба праз гэтыя ж праекты. Калі ты стварыў 10 000 працоўных месцаў, пытання, хто ты, не паўстане.

Цяпер мяне запрашаюць у некалькі палітычных рухаў, у якіх я магу быць эфектыўны. Абстаноўка напальваецца і ісці традыцыйным шляхам няма магчымасці. Патрэба ў новых падыходах і структурах ўзнікае вельмі хутка.

- Вы робіце ўражанне гарманічнага чалавека. На ваш погляд, сярод валанцёраў цяпер больш расчаравання і стомленасці, ці ідзе хваля новых людзей, гатовых змагацца?

- Хваля мае ўздым і мае спад. Валанцёры таксама людзі. Яны расчароўваюцца, стамляюцца, губляюць веру. Многія задаюцца пытаннем: а як мне цяпер жыць? Так, я стаў валанцёрам, але ў мяне быў бізнэс. Што мне рабіць? Спыняць валанцёрства або запускаць руку ў валанцёрскую касу? Гэта дылема, таму шмат хто, з кім я размаўляў, стаміліся быць валанцёрамі. Адна справа, калі ты робіш гэта добраахвотна, іншае - калі ты на працы. Гэтая грань вельмі тонкая, і многія людзі гэта адчуваюць.

Мы крыху ідэалізавалі валанцёрскі рух. Перад выбарамі нават спрабавала стварыць ледзь не валанцёрскую партыю, многія сталі сябе адчуваць ледзь не збавіцелямі нацыі. Я сказаў: хлопцы, давайце па сутнасці і шчыра - вы проста пасярэднікі. Людзі даверылі вам свае грошы, вы купілі ўсё, што трэба, і адвезлі на фронт. Выратавалі донары, якія не пабаяліся даверыцца чужым людзям і даць ім грошы! Вы ж проста змаглі дапамагчы гэтым людзям рэалізаваць сваё права дапамагаць, мульціплікавалі гэта, сталі аптовымі базамі. Вось і ўсё, не больш за тое. Калі Парашэнка пачаў валанцёрам даваць ордэны «за заслугі», я меркаваў, што гэта непатрэбна.

- Вы лідэр для гэтых людзей, легендарная постаць і ад вас чакаюць нейкіх прапаноў і мадэляў.

- Я спрабую ўключыцца ў розныя кампаніі, таму што адчуў сілу шчырасці. Але і я магу памыляцца і расчароўвацца. Часам на тыя ж мае запісы ў Фэйсбуку людзі кажуць: «Макс, але на цябе ж людзі глядзяць, вазьмі сябе ў рукі». Я гэта разумею, але ёсць спад-уздым, спад-уздым. Сваю заслугу бачу толькі ў тым, што ў валанцёрскі рух я прывёў дзесятак чалавек, кожны з якіх зрабіў у 20 разоў больш, чым я. Я не збіраў мільёны. Я вазіў тое, што куплялі іншыя людзі, іх падраздзяленні.

Фото Сергея Лойко

 

- Як будуць развівацца падзеі далей, на ваш погляд?

- Шчыра скажу, чым вышэй узровень чалавека, з якім я маю зносіны, тым менш я гэта разумею. Ніхто не разумее, што будзе. Што ён хоча, усходні сусед? З аднаго боку, зразумела, што ім патрэбны сухапутны шлях да Крыма, што немагчыма нармальна забяспечваць паўвыспу. Якім коштам яны гатовыя гэтага дамагчыся - пытанне. Магчыма, з імі можна дамовіцца гэтыя грузы прапускаць - карміце Крым на здароўе. Магчыма, палітычныя пастановы будуць лепшыя - адкрыюць пункты пропуску. Хутчэй за ўсё, дамовяцца не Украіна з Расеяй, а заходнія краіны з РФ.

Многія задаюцца пытаннем, а чаму не абвешчана вайсковае становішча? Але аб'ява вайсковага становішча - гэта прызнанне, што «ўсім, каму я павінен, я дарую». Не будзем плаціць МВФ, не будзем плаціць нікому - у нас вайна! Мы выдатна разумеем, што без знешняй дапамогі ў гэтай вайне пераможа Расея. Мы маленькія, у нас усё раскралі і прадалі.

Так, мы не здадзімся, дамо адпор, арганізуем партызанскую барацьбу, але перамагчы без дапамогі не зможам.

Больш за тое, вайсковае становішча адразу ж змяняе структуру ўлады. Уся ўлада будзе ў галоўнакамандуючага, а ён гатовы ўзяць на сябе адказнасць? Не ўпэўнены.

- У гэтай складанай сітуацыі ўкраінскія ўлады шукаюць саюзнікаў дзе магчыма. Ускладаюцца надзеі нават на суседняга дыктатара Лукашэнку. Як вам такі разлік?

- Я не бачу ў Лукашэнку саюзніка. Мяркую з ягонага характару і з астатніх выказванняў. Магчыма, такія заявы з'яўляюцца свайго роду гульнёй, якая закліканая пагоршыць стасункі Беларусі з Расеяй, перабудаваць вектары супраціву.

- Гэта нерэальна.

- Я таксама так думаю. Гэтыя заявы - ні пра што. Лукашэнка можа зняць туфель і стукаць па трыбуне, але ад гэтага нікому ні цёпла, ні халодна не стане.

- Вы крытыкуеце алігархаў. Здаецца, што ўсе засталіся пры сваіх інтарэсах, або штосьці ўсё-такі змянілася ў іх свядомасці?

- Не магу сказаць, што нейкі алігарх раптам змяніўся: учора быў баязліўцам, а сёння раптам абараняе Украіну, учора перад Януковічам баяўся сказаць лішняе слова, а сёння на яго паўплывала энэргія Майдана, і ён грудзьмі стаў перад ракетамі.

Я ведаю шмат людзей з сярэдняга бізнэсу. Сярод валанцёраў ёсць людзі, якія ездзяць на Porsche Cayenne, але яны круглымі днямі знаходзяцца ў шпіталях, закупляюць медыкаменты за свае грошы. Гэта людзі, у якіх свой бізнэс, сетка рэстаранаў, напрыклад, або інтэрнэт-крамы, але яны дапамагаюць войску, добраахвотнікам, валанцёрам.

Як можна паўплываць на алігарха, я сказаць не магу. Вось нядаўна размаўляў з намеснікам губернатара Днепрапятроўскай вобласці, дэпутатам Вярхоўнай Рады Барысам Філатавым. Магу назваць яго сваім сябрам. Разумею, што людзі прыйшлі да ўлады пэўнай дарогай, але цяпер яны робяць добрыя рэчы. Дзеля Украіны.

Напісаць каментар 13

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках