«Ніхто не хоча купляць тавары, распрацаваныя паўстагоддзя таму»

Склады шматлікіх беларускіх прадпрыемстваў сёння трашчаць па швах.

Адна з прычын празмернай затаваранасці - выцясненне з паліц магазінаў беларускіх тавараў імпартнымі аналагамі, якія актыўна закупляюць розныя гандлёвыя сеткі. Паводле звестак Белстата, доля продажу вырабаў беларускай вытворчасці ў рознічным абароце ў студзені - чэрвені склала 71,5%, што некалькі ніжэй за ўзровень I паўгоддзя 2012 года (72,7%). Асабліва няпростае становішча - у рэалізацыі нехарчовых тавараў: аб'ём такіх тавараў, вырабленых у Беларусі, складае ўсяго каля 60%. Пра тое, як змяніць сітуацыю, разважае газета «СБ».

У праблеме разбіраліся ўдзельнікі калегіі Мінгандлю. Яны наведалі найбуйнейшую ў Гродне краму па продажу электроннай і бытавой тэхнікі, якая адкрылася ў горадзе ўсяго год таму. Што адразу там прыемна здзівіла, дык гэта блізкае суседства на гандлёвых паліцах беларускіх і імпартных тавараў. Выбірай, што табе падабаецца: па якасці і кошце. На жаль, на гэтым першыя прыемныя ўражанні патухлі.

У павільёне па продажы тэлевізараў шматлюдна. Але наведвальнікі крамы часцей затрымліваліся каля імпартных узораў. Чаму так? Адказ просты. На стэлажы побач стаяць два тэлевізара. Аналагічны па памерах выраб нашага вядомага прадпрыемства прайграе ўжо чыста знешне: малюнак саступае замежнаму вырабу па колеры, зярністасці, іншых параметрах. Як потым высветлілася, прайграем тут не толькі ў якасці малюнка, але і ў эканамічнасці. Наша «скрыня», як апынулася, спажывае ў чатыры разы больш электраэнергіі, а каштуе ўсяго на 100 тыс. танней свайго замежнага канкурэнта. На суседняй паліцы яшчэ адзін наш тэлевізар, які па тэхнічных характарыстыках таксама значна саступаў прыезджаму «суперніку», але пры гэтым каштаваў на 600 тыс. рублёў даражэй...

Якой рэчы аддасць перавагу пакупнік, здагадацца няцяжка. Таму нядзіўна, што продаж беларускіх тэлевізараў у гэтым годзе ў краіне знізіўся амаль на 8%.

Людзей, дасведчаных у тым, які тавар і чаму карыстаецца павышаным попытам, больш, чым прадаўцы, мабыць, не знайсці. У краме паказалі беларускі пыласос. Мала таго што яго заяўленая магутнасць апынулася такой толькі на паперы, так яшчэ і запчасткі да гэтай досыць простай бытавой тэхнікі складана недзе купіць. Дайшло да таго, што завод не забяспечвае імі ў поўным аб'ёме нават патрэбнасці двух сваіх фірмовых крам у Гродне. А вось яшчэ больш дзіўная карціна. На гандлёвых паліцах месяцамі пыляцца гомельскія прасы. Чаму яны не карыстаюцца попытам у насельніцтва? Адказ прадаўцоў: гэты выраб, распрацаваны яшчэ паўстагоддзя (!) таму, даўно састарэў, таму і не вытрымлівае канкурэнцыі з імпартам.

Ёсць і іншыя факты. Так, прыкладна па адным кошце стаяць для продажу пральныя машыны беларускай і замежнай вытворчасці. Але з той толькі розніцай, што гарантыя на тэхабслугоўванне ў нашай тэхнікі тры гады, а ў замежнай такога ж класа - усяго год. Вось, мабыць, адзін з прыкладаў таго, што прыёмы для прыцягнення пакупніка да мясцовага тавару знайсці можна.