Жаўнер, які нядаўна дэмабілізаваўся: У Печах дзедаўшчына была і грошай не ставала

Бабруйцы распавялі пра службу ў войску.

«СБ» запытаўся ў бабруйцаў, якія нядаўна адслужылі ў войску: ці сутыкаліся яны з нестатутнымі ўзаемадачыненнямі падчас службы? Ці ставала ім грашовага забеспячэння, якое выплачваецца жаўнерам тэрміновай службы, або патрэбныя былі дадатковыя грошы?

«Неабходна змірыцца з тым, што давядзецца цалкам падпарадкоўвацца - людзям і статуту»

Уладзіслаў (служыў у 147-й зенітна-ракетнай брыгадзе ў Бабруйску, звольніўся ў запас у 2016 годзе):

- У нашай частцы нестатутных узаемастасункаў не было. Таму што калектыў падабраўся згуртаваны. Стасункі, вядома, былi не на роўных, але і адкрытых канфліктаў не было. «Дзяды», наадварот, вучылі нас. Што тычыцца грашовага забеспячэння - яго, вядома, большасці бракавала. У залежнасці ад займанай жаўнерам пасады яно складала 8-20 рублёў. Грошы сыходзілі ў асноўным на куплю прадметаў асабістай гігіены, ласункаў, цыгарэт. Калі ў звальненне або адпачынак трэба было ехаць на міжрэгіянальным цягніку ці ў маршрутцы - тады яшчэ і на праезд. (У грамадскім транспарце праезд для жаўнераў тэрміновай службы бясплатны).

У першую чаргу, каб адаптавацца да войска, жаўнеру трэба прыняць сваё становішча і змірыцца з тым, што давядзецца цалкам падпарадкоўвацца - людзям і статуту.

«Нават на самае неабходнае даводзілася прасіць грошы ў бацькоў ці сяброў»

Аляксандр (служыў у вайсковай частцы №61732 у Асіповіцкім раёне, праходзіў навучанне ў Печах у 2009 годзе):

- У Печах «дзедаўшчына» была, адназначна. Напрыклад, «старыя» не адзін раз паднімалі нас уначы і прымушалі адціскацца.

Яшчэ вельмі запомніўся недахоп ежы. Кармілі не тое каб дрэнна, проста вельмі мала. Не ведаю, што б я рабіў, калі б не мама. Яна прыязджала кожныя выхадныя, прывозіла ежу і грошы. Грошы - таму што забеспячэння бракавала. На той момант гэта было нешта блізу 3-х рублёў, таму нават на самае неабходнае даводзілася прасіць грошы ў бацькоў ці сяброў.

Пасля пераводу ў частку (у вёсцы Цэлі) стала лягчэй, але ўсё адно «дзяды» нас «правяралі на трываласць». Спрабавалі перадаручыць нам сваю працу, адбіраць цыгарэты. Але гэта доўжылася нядоўга, з часам адсталі.

«Імкнуся гатаваць так, каб было дастаткова не толькі яму аднаму, а ўсім дзецям»

Наталля, мама жаўнера тэрміновай службы, які служыць у адной з частак Бабруйска:

- Імкнуся наведваць сына кожныя выхадныя - ён выглядае нядрэнна, на пабоі або недаяданне не скардзіцца. Спачатку прасіў прыносіць прысмакі, цяпер хоча больш мяснога. Стараюся гатаваць так, каб выстарчыла не толькі яму аднаму, а ўсім хлопцам, з якімі ён падтрымлівае стасункі. Праўда, ужо другі раз даводзіцца набываць яму «берцы». Вайсковыя боты, мабыць, не вельмі якасныя, трэскаецца падэшва. Каб не далі ношаныя, наважыла сама набыць новыя.

Праблемай сталі лекі - у медсанчастцы лекі не самыя сучасныя, а перадаць іх сыну нельга - забаронена. Вось цяпер у яго праблема з зубам, як лячыць - незразумела. Раней, калі быў шпіталь, усе бацькі былі спакойныя, а цяпер, давядзецца яму, напэўна, адпачынку чакаць.

Трагедыя, якая адбылася 3 кастрычніка ў Печах - вайсковым гарадку ў Барысаве, дзе базуецца «72-й гвардзейскі Аб'яднаны вучэбны цэнтр падрыхтоўкі прапаршчыкаў і малодшых спецыялістаў», выклікала вялікі рэзананс у Беларусі. Нагадаем, 21-гадовага навабранца Аляксандра Коржыча знайшлі павешаным у падвале вайсковай часткі.