Як беларуска 22 гады адпрацавала ў медыцыне і стала рамеснікам

У 40 гадоў «з хвосцікам» і інваліднасцю Святлана Кузьмічава аказалася за «бортам» у горадзе з высокім узроўнем беспрацоўя.

Святлана Кузьмічава 22 гады прапрацавала памочнікам лекара-гігіеніста, перш чым рызыкнула прысвяціць увесь свой час таму, што сапраўды любіць - рукадзеллю. «Па грошах я нічога не страціла, а наадварот, засталася ў вялікім плюсе», - кажа tut.by Святлана.

«Мара стаць мадэльерам не спраўдзілася, бацькі абралі для мяне медыцыну»

- У дзяцінстве я вельмі любіла выразаць папяровых лялячак і адзенне для іх: у маіх мадэляў быў проста шыкоўны гардэроб! Калі падрасла, узялася за спіцы і кручок. Да савецкай школьнай формы было звязана з дзясятак каўнерыкаў і абшывак, якія мяняліся ледзь не кожны дзень. А для дыскатэк і штодзённага жыцця вязала швэдры, камізэлькі і тунікі. Мадэлі даводзілася шукаць у савецкіх часопісах накшталт «Сялянкі» або «Работніцы і сялянкі». Замежныя выданні былі дарагім задавальненнем. Сорамна прызнацца, але часам знаходзіла такое выйсце: ішла ў мясцовую бібліятэку, дзе працавала мая цётка, праглядала ўсім вядомы часопіс «Навука і жыццё» (у якім усяго толькі адзін разварот быў прысвечаны вязанню, але затое ўсе мадэлі былі ўзятыя з «Сандры», «Верэны» і іншых недаступных для нас выданняў) і акуратна вырывала патрэбныя старонкі, а часопіс ставіла на паліцу. Хай даруе мне гэты грэх мая цётка! Гэта была крайняя мера на выпадак, калі сустракаліся вельмі складаныя схемы, каб не перамалёваць іх у сшытак - бо друкарак і сканараў тады яшчэ не было.

Але маёй мары стаць мадэльерам спраўдзіцца не давялося. У Віцебскі дзяржаўны тэхналагічны ўніверсітэт мяне не пусцілі бацькі. З дзяцінства я маю праблемы са здароўем, таму мама і тата выбралі для мяне медыцынскі кірунак. Я скончыла Маладзечанскі дзяржаўны медыцынскі каледж па спецыяльнасці медыцынскай сястры і фельчара. Пасля гэтага 22 гады прапрацавала памочнікам урача-гігіеніста ў цэнтры гігіены і эпідэміялогіі Маладзечне.

«Знаёмыя круцілі пальцам ля скроні, калі даведваліся, што я звольнілася»

- 12 траўня 2016 гады я напісала заяву аб звальненні. Вось так, у 40 гадоў «з хвосцікам», з трэцяй групай інваліднасці я апынулася за «бортам» у горадзе з высокім узроўнем беспрацоўя. Вядома ж, гэта быў стрэс. Многія знаёмыя круцілі пальцам ля скроні, калі даведваліся, што я звольнілася (зрэшты, і дагэтуль працягваюць).

Але я вырашыла рабіць тое, што падабаецца: займацца рукадзеллем. Цяпер мае вырабы грэюць душу людзям нават далёка за межамі нашай краіны: у Ізраілі, Швецыі, Нямеччыне, Прыбалтыцы, ЗША, Малдове... А мае працы сталі друкаваць у беларускіх і расейскіх часопісах. І ведаеце, бывае ж такое супадзенне! Аднойчы я ўдзельнічала ў выставе-кірмашы ў курортным мястэчку Нарач, і да мяне падышла пажылая жанчына. Яна доўга і з цікаўнасцю разглядала мае вырабы, падыходзіла адзін раз, другі, трэці... Я прапанавала ёй падабраць сувенір, на што атрымала ветлівы адказ: «Ведаеце, я абышла ўсіх майстроў, але вашы працы зрабілі на мяне самае вялікае ўражанне!» Калі жанчына прадставілася, я здзівілася. Так так! Яна апынулася рэдактаркай той самай калонкі, старонкі якой я часцяком вырывала ў часопісе «Навука і жыццё» - Любоў Берсенева.

На жаль, у рамеснай дзейнасці сёння далёка не ўсе добра, але ўсе праблемы вырашальныя. Затое дзякуючы свайму хобі я пазнаёмілася з многімі цікавымі людзьмі, якія не лічаць маё захапленне смешным ці несур'ёзным. Часам я сумую па сваёй мінулым працы ў медыцыне і некаторым калегам, з якімі пражыла 22 гады побач. Але па грошах, у параўнанні з працай на 0,5 стаўкі, я нічога не страціла, а наадварот, засталася ў вялікім плюсе. Тлумачу: пасля таго, як я перавялася ў аддзяленне гігіены дзяцей і падлеткаў, практычна ўвесь заробак сыходзіў на мае лекі. Бо пасля праверак дзіцячых садкоў і іншых устаноў адукацыі я абавязкова захворвала. А цяпер мой заробак напрамую залежыць ад мяне. І калі раней хапала на «малако і хлеб», то цяпер можна сабе дазволіць і «масліца».