Аляксандр Кабанаў: Незадаволенасць сярод беларусаў агулам расце

Мы прыйшлі да таго, што беларускі народ голы і босы.

Як справы ў рэгіёнах? - спыталі мы лідара пратэстаў Вясны-2017, актывіста АГП з Бярозы Аляксандра Кабанава. Вось што ён распавёў сайту ucpb.org.

- Чаго чакаюць жыхары Бярозы ад новай рэдакцыі Дэкрэта аб дармаедах, якую ўлады абяцалі прадставіць 1 кастрычніка?

- Ужо ніхто нічога не чакае. Грошы не патрабуюць - усе забыліся. На сённяшні дзень людзі не думаюць пра тое, што будзе. Пакуль не пастукаюць у дзверы і не скажуць: "Вы вінныя!", Альбо пакуль не прыйдуць у паліклініку, а ім скажуць: "Вось вы не працуеце, вы вінныя!", Ніхто нічога рабіць не будзе.

Вельмі шмат хто думае, што дэкрэт наогул скасавалі. Нядаўна сустрэў знаёмага, ён мне руку трос: "Вось дзякуй, вы ж там змагаліся, арышты адсядзелі, дзякуй, што дэкрэт гэты благі скасавалі!". Я яму: "Ніхто нічога не касаваў" - "Як?"

І наогул на сёння мала каго гэта цікавіць. Больш цікавяць кошты ў краме, заробкі...

- А што кошты?

- Кошты вельмі высокія ў краме!

- Дык Белстат жа паказаў ледзь не дэфляцыю за жнівень, што кошты практычна не выраслі.

- Ну, у нас умеюць рабіць лічбы, тут нічога не скажаш. Вось у мяне прыязджалі знаёмыя з Расеі, яны памянялі грошы, зайшлі ў краму і купілі на гэтыя 100 даляраў прадукты. Пасля касы падыходзяць да мяне: "Ачмурэць можна! Нават у нас не так! У вас штосьці зусім дорага! У нас на 100 даляраў больш можна купіць! У нас цяжкавата цяпер, але ў вас наогул! Як вы выжываеце тут на гэтыя 3, 4, 5 мільёнаў?"

- І як выжываеце?

- Народ у нас - як прусакі, умее выжываць. Шмат хто на зямлю пацягнуліся назад. Калі раней толькі на шашлыкі выязджалі, то цяпер ужо градкі робяць. Пад вокнамі дамоў у горадзе - градку замест кветнікаў. Садзяць цыбулька, моркву. Перайшлі на больш танныя прадукты харчавання...

- Што будзе далей, як вы думаеце?

- Я прагназаваць не магу. Але адно магу сказаць дакладна, што агулам незадаволенасць расце! Калі раней людзі размаўлялі пра нейкія падзеі, рыбалку - пра агульныя чалавечыя радасці, то цяпер - што прадпрымальнік, што працоўны, што начальнік - усе размовы пачынаюцца так: Слухай, што адбываецца? ШТО АДБЫВАЕЦЦА?!? "І далей:" А вось тут..., а вось там..., а тут заціснулі, тут прыціснулі, тут адабралі..." Гэта значыць закранула практычна кожнага.

- А вы верыце, як некаторыя, што вось Лукашэнка хацеў, у прынцыпе, нешта зрабіць, але яму не даюць, ніжэй сабатуюць?

- Не, я ў гэта не веру. Пачнем з таго, што ўсе людзі, уся вертыкаль праходзіць непасрэдна праз яго, аж да таго, што старшыня райвыканкама зацвярджаецца асабіста Лукашэнкам. І яны самі па сабе зрабіць нейкія крокі не могуць. Зразумела, што яны могуць прыбраць нешта да рук, адабраць нейкі бізнэс, сваякоў уладкаваць, дзесьці дамок пабудаваць лішні, кватэрку. Але прымаць пастановы яны не могуць адназначна.

Вось найпрасцейшы прыклад. Сёння на вакзале сустрэў свайго былога апанента, Качына Леаніда Іванавіча, цяпер ён "дэпутат" ПП НС. Усміхнуўся, павіталіся. Кажу: "Ну, што, як там?" - "Працуем, працуем. Вельмі шмат чаго робім". Кажу: "Ну, штосьці людзям не відаць, што вы шмат робіце. Дзе вынікі?"- "Не, ну не так адразу..." - "А ці не падаецца вам, што пара мяняць сістэму дзяржаўнага ладу, прыбіраць вось гэтую вертыкаль, у тым ліку і Лукашэнку - нешта ён на сваім месцы заседзеўся". – “Не, Аляксандр, я наогул мяркую, што Лукашэнку трэба паставіць помнік". "Добра, помнік. А за што? Можна спытаць: за што? Помнікі ставяць нейкім дзеячам, якія чагосьці дамагліся. Не якія балбочуць увесь час, кажуць адно, а робяць зусім іншае... Вось да чаго ў выніку мы прыйшлі? Да таго, што народ голы і босы?

Зразумела, вы ўсе моліцеся на яго, бо ён вам даў магчымасць - не вы ўзялі, не людзі вас выбралі - ён вам даў магчымасць быць пры кармушцы і адчуваць сябе выдатна. І ў вас жа ўсё распісана наперад. Вось вы цяпер з парламента сыходзіце і становіцеся кім? Як мінімум, дырэктарам масла-сыр завода, дзе былі галоўным інжынерам. Што не так?"

І калі я сказаў пра Лукашэнку, што 23 гады - заседзеўся чалавек, гэта ж ненармальна. 23 гады - вы проста ўдумайцеся ў лічбу! І стаяць людзі, якія ўжо прыслухоўваюцца да размовы: "Так. Так. Так!" - усе падтакваюць. Ён паварочваецца і сыходзіць.