«Адкуль столькі ахвотных? Гэта ж зусім не на дурніцу»

Як мянчанка спрабавала купіць кватэру ў доме УКБ за 1200 даляраў за метр.

Рэпартаж з месца вядомай чаргі на жытло публікуе Ірына Восіпава на realty.tut.by.

УКБ Мінаблвыканкама напярэдадні абвясціў: запрашае ўзяць удзел у долевым будаўніцтве дома на Калінінградскаму завулку, 21. Прапаноўвалі 23 кватэры ў каркасным доме, які здаюць у канцы года. Кошт для такога тыпу дамоў «сярэдні» - 1200 даляраў за «квадрат». Мне патрэбная двухпакаёўка, у суботу, за гадзіну да пачатку ўкладання дамоў, я прыйшла да дзвярэй УКБ. І апынулася ў чарзе пад нумарам «сорак з хвосцікам».

Пакуль стаялі, хлопец, падобны да праграміста, дзяліўся інфармацыяй:

- Чарга стаіць з чацвярга. Прынамсі, першая дзясятка. Я прыйшоў у пятніцу аб 11 вечара і апынуўся ў спісе 30-м. Але хтосьці перадумаў, не прыходзіў уночы адзначацца, таму я цяпер дваццаць нейкі. Можа быць, мне штосьці і дастанецца.

- Аднапакаёвак там усяго чатыры, я 42... Напэўна, наогул няма сэнсу стаяць, - разважае маладзён, чый нумар - далёка за трыццаты.

- Шанец ёсць, - адказвалі яму з чаргі. - Тут усё па двухпакаёўкі д трохпакаёўкі стаяць. Быццам бы толькі дваім у першых двух дзясятках патрэбныя аднапакаёвыя.

А палове на дзявятую з'явілася супрацоўніца УКБ ў норкавым футры і зайшла ў дзверы, перад якімі назбіралася людзі. Яе віталі ўхвальным гулам.

- Гэта супрацоўніца, якая нам планіроўкі паказвала, - патлумачыла рэакцыю людзей жанчыны, якая стаіць побач.

Разгаварыліся з жанчынай з «пачатку чацвёртага дзясятка».

- Я з сямі раніцы тут. Таксама хацела б двухпакаёўку. Разумею, што шанцаў мала. Але ёсць людзі, якія разлічваюць на крэдыт. І калі яны напісалі заяву, крэдыт не атрымалі, кватэра вызваляецца. Так што напішу заяву, каб мне такую вызваленую прапанавалі. Можа, пашанцуе. А не пашанцуе - плакаць не буду. Гэта не адзіная новабудоўля з такім коштам. Разглядала варыянты ў Грушаўцы. Кошт такі ж без чэргаў, адзінае, што столі 2,5 метра вышынёй, гэта мала.

Бліжэй да дзевяці на парозе з'явілася супрацоўніца выканкаму. Гучна паўшчувала народ за тое, што ціснецца да дзвярэй. Прыстрашыла выклікаць міліцыю. Людзі адышлі, як толькі дзверы зачыніліся, шэрагі зноў злучыліся. І раптам нейкі дужы мужчына прабраўся да ўваходу. Яго ў момант заціснулі плячыма.

- Я намеснік генеральнага дырэктара УКБ! - ужо крычаў заціснуты. Але ў твар намесніка ніхто не ведаў. На крыкі выйшла тая ж строгая супрацоўніца, засведчыць асобу – намесніка пусцілі.

А дзявятай зайшоў першы чалавек.

- Гэта мой сын, - з гонарам распавядала паджылая жанчына. - Ён праграміст, яму трохпакаёўка патрэбная.

Сапраўды, напісаў заяву на трохпакаёўку. Каб ніхто не сумняваўся ў празрыстасці, на акне вывесілі спіс 23 кватэр: 4 «аднапакаёўкі», 10 двухпакаёвак, 9 трохпакаёвак. Адная з трохпакаёвак, зарэзерваваная, выкрасленая.

За паўтары гадзіны я, апранутая як на зімовы полюс, перастала адчуваць пальцы ног. Выявілася - народ грэецца за суседнімі дзвярыма. Там закутак, батарэя, крэслы.

- Жанчына, прыціснулася да батарэі, распавяла, што ейны муж - гэта той, хто зайшоў другім і піша заяву на двухпакаёўку.

- Дык вы ўночы дзяжурылі? На марозе?!

- Не, тут добрае стаўленне - уначы нам адкрылі дзверы, каб былі ў цяпле, і можна было прыбіральняй скарыстацца. Пару крэслаў паставілі. Тут дзяжурыў дзядуля пад сто гадоў, яму дрэнна стала, упаў. Прыняў лекі і сядзеў тут на зэдліку, пакуль яго нехта з дзяцей не замяніў.

- Перакупшчыкі тут ёсць?

- З маіх назіранняў няма. Купіць метр па 1200, прадаць атрымаецца хутчэй за ўсё па 1300 - не надта добры «навар» - 7 тысяч даляраў на трохпакаёўцы.

Муж выйшаў, даў справаздачу перад народам, што зарэзерваваў двухпакаёўку на 12-м паверсе, сямейная пара пайшла.

Па руках хадзіў план паверху.

- Зручныя планіроўкі. Але чаму толькі 23 кватэры? Астатнія каму? Аблвыканкамаўскіхм? – пыталіся людзі?

- Там для іх 40% кватэр. Значыць, будзе другая дэкларацыя, яшчэ на два-тры дзясяткі кватэр, - падлічвалі людзі. - Але які там кошт будзе? Можа вышэйшы? І калі яна выйдзе?

Я ж лічыла: за 40 хвілін заявы напісалі толькі 2 чалавекі. Такімі тэмпамі давядзецца стаяць да вечара. Вядома, дом у пешай даступнасці ад метро "Акадэмія навук" - гэта добра. Але і запаленне лёгкіх ўжо не за гарамі. Ды і не апошняе гэта добрая прапанова ў Менску. Пачакаю іншай.

Сыходзіла разам з яшчэ адным адступіўшымся. Мужчына, які толькі запісаўся ў чаргу пад нумарам «60». Ён шчыра дзівіўся: «Адкуль столькі ахвотных? Там жа не на дурніцу зусім? Сярэдні кошт за каркасны дом. Ну месца на паркінгу бонусам, гэта так. Але на гэтым жа «плюсы» заканчваюцца. Хоць людзі ў чарзе сімпатычныя, добрыя былі б суседзі».