Уладу трэба мяняць з гігіенічных меркаванняў

Інакш - не выжыць.

Сатырык Віктар Шандаровіч апублікаваў у «Фэйсбуку» фельетон пра неабходнасць змены ўлады.

«Неабходнасць час ад часу мяняць уладу носіць, як даўно і не мною заўважана, гігіенічны характар: каб пазбегнуць інтаксікацыі, трэба пазбаўляцца ад рэшткаў пераваранага, спускаць за сабой ваду, мыць рукі...Нічога асабістага: трэба!

А ў памяшканні, дзе ты жывеш, варта час ад часу праветрываць і рабіць вільготную прыборку...

Калі гэтага не рабіць, па кутах пачне запасіцца пыл. Гэта значыць, толькі спачатку - па кутах. Паступова ён пакрые падлогу і рэчы; праз нейкі час пачне адчувальна мяняць склад паветра, трапляць у лёгкія, злежвацца пад нагамі, закрывацца, дубянець.

Хутка ўсё гэта зробіць знаходжанне ў кватэры невыносным - не для ўсіх, вядома, а для кагосьці аднаго, найбольш чулага да стандартаў гігіены. І аднойчы гэты адзін з'едзе адсюль, нават коштам страты жылплошчы.

Без яго, вядома, стане прыкметна лягчэй, бо ён ужо паспее стаць косткай у горле здаровай большасці сваімі крыкамі аб неабходнасці адкрыць акно і зрабіць вільготную прыборку.

Ён жа нават паспрабуе напрыканцы прарвацца да крана з вадой, але яго скруцяць на падыходзе і пакладуць, у педагагічных мэтах, у самы пыльны кут, - для таго, каб яму лягчэй было потым выйсці вонкі.

Астатнія памаленьку прывыкнуць да бруду, тым больш, што зноў народ не будзе нават здагадвацца, што можна адкрыць акно, а швабру і вядро адказныя кватэранаймальнікі прадбачліва разламалі і выкінулі, каб гэты еўрапейскі капрыз не адцягваў жыхароў ад тэлевізара, - таксама пакрытага пылам, разам з тымі, хто там, усярэдзіне, спявае і танчыць у іх з часоў стаяння на рацэ Угры.

Унукі будуць ляпіць з бруду цацкі і смаркацца ў лінолеум (бо паркет, былы калісьці на месцы гэтага лінолеуму, даўно прададзены неўстаноўленымі асобамі; ды і няхай не будзе таго паркету, смаркацца можна і ў сцяну).

З сукупнасці пахаў аднойчы пабудуецца агульны, - і за адсутнасцю персанальнай адказнасці гэты пах раптам задаволіць усіх, і спецыяльна нанятыя паэты назавуць яго паветрам Радзімы.

А аднойчы - калі немаведама адкуль прыбылы сапіенс раптам завішчыць пасярод гэтай кубатуры немым голасам, і пачне клікаць Багародзіцу з міжнародным кантролем і ірваць на сабе зліплыя валасы, - да патрывожаных жыхароў выйдзе з дакладам старэйшы, надзейна зляжалы чалавек з пыльным дыпломам, набытым з брудных рук.

І выявіцца, што вось гэта ўсё, якое даўно абступіла іх з усіх бакоў, - даўно ўжо не пыл і не бруд, а - культурны пласт! І скрэбсці яго нельга ні ў якім разе, бо гэта прывядзе да страты ідэнтычнасці...

А трэба ў такім выпадку мацней замкнуцца на новы абароты і клямку засунуць па самую Польшчу, бо тых, якія звонку, хлебам не кармі, а дай нашкодзіць нам вільготнай прыборкай!

Дзякуй богу, сілы засунуць клямку ў нас яшчэ ёсць; прыярытэты ў нас моцныя, патрэбы невялікія, а маральнасць, пакуль не мыліся, вырасла да такога памеру, што за мэблю чапляе. Засунем!

Тут бо справа не жартоўная. Жыхарам так і так паміраць, а за ідэнтычнасць нашу мы адказваем перад нашай гісторыяй! Не міргаючы, глядзяць на нас з глыбіні кватэры так і не пахаваныя своечасова ваўкалакі.

Дыхайма глыбей».