Леанід Якубовіч: Паэзія Якуба Коласа - гэта нешта неймавернае

Расейскі тэлевядоўца распавёў пра свае беларускія карані, творчасць Якуба Коласа і многія іншыя цікавыя факты.

На працягу амаль 30 гадоў шматлікія тэлегледачы з нецярпеннем чакалі пятніцы, каб убачыць чарговы выпуск «Поле цудаў». Папулярнасць гэтай тэлепраграмы шмат у чым звязана з артыстычным талентам вядоўцы Леаніда Якубовіча. У суботу вядомы расейскі тэлевядоўца, які да таго ж з'яўляецца пілотам 3-га класа, пабываў у Драгічыне, дзе сустрэўся з яго жыхарамі, распавёўшы пра свае беларускія карані, родавы сімвал, самы памятны падарунак на «Поле цудаў», творчасць Якуба Коласа і многія іншыя цікавыя факты, піша zarya.by.

Прыезд Леаніда Якубовіча ў Драгічын адбыўся дзякуючы ўраджэнцу в. Белінок Драгічынскага раёна Мікалаю Мачанскаму, начальніку Менскага аэраклуба ДТСААФ. Мікалай Пятровіч запрасіў Леаніда Аркадзьевіча ў вёскі Белінок і Бездзеж, а таксама ў Драгічын.

Перш чым казаць пра сябе, Леанід Якубовіч параіў усім гледачам наведаць музей авіяцыйнай тэхнікі, створаны на ініцыятыву Мікалая Мачанскага на базе Цэнтральнага аэраклуба ДТСААФ імя С. Грыцаўца (г. Менск).

- Там цудоўная выстава авіяцыі, якая існавала ў СССР. Я вельмі раю бацькам і настаўнікам разам з дзецьмі там пабываць. Гэта фантастычны клуб! Я такога не бачыў нідзе. І ўсё гэта зрабіў ваш зямляк, Мікалай Пятровіч Мачанскі.

На пытанне, што звязвае артыста з Беларуссю, Леанід Аркадзьевіч адказаў вельмі эмацыйна:

- А якое, вы думаеце, маё стаўленне да Беларусі? Тут нарадзіліся ўсе мае продкі. Усё з Магілёўскай губерні. Таму, «здрасце», землякі. І яшчэ, мне падабаецца Беларусь, як нідзе. Адзінае, мяне нават раздражняе, што тут нідзе няма ніводнага недакурка на зямлі. Да гэтага я не прывык. Тут усё выдатна. Прырода ў вёсках, дранікі, у вас усё цудоўнае. Дарэчы, я вельмі добра памятаю, як у школе нам выкладалі Якуба Коласа, яго паэзія - гэта нешта неймавернае.

Прагучала пытанне: «Выдатныя вусы - гэта назаўжды?». На што Леанід Аркадзьевіч адказаў: «Справа ў тым, што вусы - гэта наша родавае. Дзядуля насіў вусы, бабуля «насіла» вусы, цяпер я іх даношваю».

А далей пытанні пасыпаліся як з рога багацця. Прывядзём найбольш цікавыя з іх з адказамі вядомага тэлевядоўцы, што зачаравалі публіку і гумарам, і сур'ёзнасцю адначасова.

- Выдатныя вусы - гэта назаўжды?

- Справа ў тым, што вусы - гэта наша родавае. Мае продкі насілі вусы, цяпер я іх даношваю.

- Якая ў вас любімая краіна?

- Любая краіна - дом. Я вельмі шмат краін аб'ездзіў, але я магу быць там не больш за дзесяць дзён. Потым вельмі хачу дадому. Вядома, дзесьці мне падабаецца больш, дзесьці - менш. Я захапляюся італьянскай Венецыяй, Швейцарыяй. Але лепш чым дом няма нічога. Бессэнсоўна некуды з'ехаць, калі цябе ніхто не чакае дома. Гэта і ёсць вялікая краіна - дом, дзе цябе чакаюць.

- Як вы вучыліся ў школе?

- Як вам не сорамна задаваць такое правакацыйнае пытанне. У нас былі цудоўныя настаўнікі. Хоць шпаной мы былі дзікай. З расейскай мовай я сябраваў па-асабліваму: ставіў коскі заўсёды, калі чуў паўзу. Усё астатняе - тры-чатыры.

- Як выйграць на «Поле цудаў»?

- Амаль заўсёды ўдзельнікам тэлепраграмы я хачу падказаць адказ на пытанне. Я нават гатовы паказаць вам, напрыклад, дзяўчына, як гэта робіцца. Адкажыце на пытанне, як называецца конскі налобнік ў збруі? Не ведаеце? Ну вось вы мужчына ў паласатым швэдры падыміцеся, падыдзіце бліжэй. Ну што, здагадваецеся? Не? Усе ў зале маўчаць. Ну, а ў тым шэрагу. Будзьце ветлівыя, падніміцеся вы. Ну, як называецца? Як? Правільна, лысіна. Яна выйграла! Разумееце, мне самае галоўнае, каб людзі атрымлівалі задавальненне. Усё астатняе - не галоўнае.

- Як вы сталі пілотам?

- Я трапіў на аэрадром абсалютна выпадкова. Спачатку ў мяне не атрымлівалася ў гэтай справе зусім нічога. І вось тады я «завёўся»: у мяне такі характар - калі нешта не атрымліваецца, я гэтым пачынаю займацца. Гэта было ў 1994 годзе. А праз год у мяне ўжо адбыўся індывідуальны вылет.

- Як яно быць лётчыкам?

- Я не зусім магу растлумачыць вам гэта, як не магу растлумачыць смак пацалунку каханай жанчыны ці нават смак апельсіна. Трэба адзін раз падняцца ў паветра, патрымацца за рогі ці ручку ў кабіне. Можа, на вас гэта зробіць шалёнае ўражанне, а можа быць, і не. Перадаць словамі гэта адчуванне немагчыма. Але я жыць без гэтага не магу.

- Вы былі ў дзяцінстве хуліганам?

- А то! Гэта нармальны стан, калі кроў бурліць. Але мы былі правільныя. Двор за двор, бойкі да першай крыві - гэта святая справа. Але ўсё гэта заканчвалася пагадненнямі.

- У вас ёсць любімы футбольны клуб?

- Такога цяпер няма. Калі я быў маленькі, верыў, што футбол - гэта гульня, спорт. А цяпер, калі мне патлумачылі, колькі яны атрымліваюць, я перастаў так думаць. Наогул, я не разумею, чаму людзі, якія працуюць галавой, атрымліваюць значна менш, чым тыя, якія бегаюць у буцах. Не, вядома, я люблю тую каманду, дзе гуляў Пеле, і іншыя таленавітыя футбалісты. А цяпер мне сорамна за тых расейскіх гульцоў, якія нават не ўмеюць сябе паводзіць у кавярні.

- Які падарунак вам запомніўся больш за ўсё на «Полі цудаў»?

- На кожнай праграме адбываецца штосьці неверагоднае. Але ўсё-такі была адна сур'ёзная рэч, якая асабліва запомнілася. Гэта было 9 траўня ў 90-я гады. Я сабраў каманду Герояў Савецкага Саюза і адзін танкіст падарыў мне партабак, прабіты куляй. Мяне гэта ўразіла моцна. Натуральна, я аддаў назад яму, але памятаю гэты партабак дагэтуль.

- Што вы шануеце ў людзях, а што не?

- Я ненавіджу здраду, прычым здраду, што называецца, «капейкавую», ненавіджу непрафесіяналаў, якія перашкаджаюць таленавітым людзям, я не люблю, калі крыўдзяць слабога, таксама не пераношу хамства ў дачыненні да жанчыны. Адным словам, цаню ў чалавеку чалавечнасць.

- Пра што марыце?

- Колькі вам гадоў? - пацікавіўся ў сваю чаргу ў дзяўчыны Леанід Якубовіч.

- 16.

- А мне 73, якія планы, здагадайцеся.

- Як вы сталі вядучым праграмы «Поле цудаў»?

- Жахлівая гісторыя. Мне прапанавалі, я адмовіўся, паўгода мяне ўгаворвалі, потым я ўсё ж стаў ім. Ну гэта ж было 28 гадоў таму.

На заканчэнне размовы тэлевядоўца паабяцаў яшчэ раз прыехаць у Драгічын.

- Справа ў тым, што наша зносіны сёння трохі спантанныя. Да таго ж гэта сёння ў мяне ўжо чацвёртая сустрэча. Калі вы мяне запросіце, я абавязкова прыеду яшчэ, прывязу і пакажу свой фільм, мы па-добраму пасядзім, у нас будзе магчымасць доўга і ўдала паразмаўляць. Поспехаў! Да хуткай сустрэчы!