Фотафакт: Сын Грабоўскага сустрэў хлопчыка, які вывеў на поле Льёрыса перад фіналам ЧС

Самая добрая гісторыя лета.

Менскі аэрапорт сустрэў пахмурным надвор'ем і Джагерам. Джагер - імя сына Міхаіла Грабоўскага. Хакеіст прадаўжае папраўляцца ад злапомнага страсення ў Менску, а сям'я не кідае бацьку, піша tribuna.com.

- Тата таксама ў дзяцінстве гуляў у футбол, - пачынае Джагер. - Я цяпер гуляю і ў хакей, і ў футбол - праўда, у хакеі трэніроўкі вясной скончыліся. Але ўсё адно мне больш падабаецца футбол. Тата станавіцца хакеістам не прымушае. Мне падабаецца футбол, і ён таксама хоча, каб я стаў футбалістам.

Джагер прыехаў разам з іншымі хлопцамі са школы менскага «Дынама», каб сустрэць Арсеня Муху. Гэта 10-гадовы школьнік, які выйшаў разам з брамнікам нацыянальнай каманды Францыі Уга Льёрысам на газон «Лужнікоў» на фінал ЧС-2018 у рамках праекта McDonald's Player Еscort.

У Менск хлопчык вярнуўся ў панядзелак. У руках ён трымаў двух талісманаў ЧС-2018. Перш за ўсё Арсень падарыў аднаго з Забівак сястры. Спачатку ваўка падарылі хлопчыку ў Менску перад вылетам - зрабіў гэта Рональд Макдональд проста пад аб'яву капітана экіпажа. Другі Забівака дастаўся Арсеню ўжо ў Маскве, на майстар-класе ў футбольным фрыстайле.

Бацька Андрэй распавёў, што акрамя самога матчу для хлопцаў арганізавалі насычаную праграму.

- Вадзілі на экскурсіі, былі ў рэстарацыі нацыянальнай украінскай кухні. У Каломенскім парку наведалі палац цара Аляксея Міхайлавіча. Прагуляліся па Маскве-рацэ на катэры, хадзілі ў McDonald's. Што табе, Арсень, больш за ўсё спадабалася?

- Што перамагла Францыя і было шмат галоў! І майстар-клас цудоўны, - упэўнена адказала дзіця.

Прыкметна, што эмоцыі ў Арсеня яшчэ да канца не ўлягліся, хоць хлопчык спрабуе гэта ўтаіць.

- Шчыра кажучы, я ні кропелькі не хваляваўся, - сцвярджае школьнік. - Перад фіналам у нас былі рэпетыцыі. Мы два разы выходзілі на поле з валанцёрамі, слухалі гімны Харватыі і Францыі. На сам матч мой вазок выкочваў Уга Льёрыс. Вядома, пагутарыць не здолеў: футбаліст настройваўся на гульню. Але мне вельмі спадабалася, бо на гэтым чэмпіянаце свету я заўзеў за тры каманды - Расею, Аргенціну і Францыю. У фінал выйшлі менавіта французы - і заўзець за іх проста на стадыёне - цудоўна.

Фінальны матч Арсень глядзеў з трыбуны разам з бацькам. Яго месцы былі на 40-м шэрагу ля лініі брамы, якую абараняў у першым тайме як раз Льёрыс.

Грабоўскі-малодшы і партнёры цёпла павіталі Арсеня. Гэта была чыстая дзіцячая радасць без прымешкі зайздрасці. Хоць, напэўна, кожны з гэтых хлопцаў, уключаючы Джагера, таксама хацеў паглядзець фінал чэмпіянату свету на стадыёне.

- На чэмпіянаце свету мы з татам заўзелі за Францыю, - кажа Джагер. - А яшчэ - за Харватыю, калі яна гуляла супраць Расеі. А потым - зноў за Францыю.

Напэўна шмат хто ў свеце падтрымліваў Харватыю і знерваваўся з фінальным свістком. Але дакладна не Арсень і Джагер. У той вечар яны заўзелі за адну каманду, і яна перамагла. Што яшчэ трэба, каб палюбіць футбол назаўжды?