Бацька: І нікога не бянтэжыць, што ў IТ-краіне дзяцей вучаць высочваць спаборніка з-за кустоў

Многія рэчы ў беларускіх школах здзіўляюць.

У школы хочуць вярнуць вайсковых кіраўнікоў. Аднак ужо сёння ў хлопцаў-старшакласнікаў ёсць такі прадмет, як «Дапрызыўная падрыхтоўка». Журналісты «Салідарнасці» зазірнулі ў падручнік у гэтай дысцыпліне. Многія рэчы здзівілі.

Прадмет «Дапрызыўная падрыхтоўка» выкладаецца ў 10–11 класах агульнаадукацыйнай школы, а таксама гімназіях і ліцэях. Бацька аднаго з вучняў надумаў пацікавіцца, чаму ж дзяцей вучаць на гэтым уроку. І быў вельмі збянтэжаны.

– Адгортваю падручнік «Дапрызыўная падрыхтоўка» нейкага Варламава і бачу карцінку, на якой паказана, як правільна высочваць спаборніка з-за куста. Яны ўвогуле ў якім стагоддзі? Вакол звышдакладныя ракеты, нанатэхналогіі, IТ-краіна ўрэшце, а ў нас дзецям апавядаюць, як хавацца за дрэва, каб цябе не заўважыў вораг! – здзіўляецца бацька.

Тэкст таксама ладна павесяліў чытача. Вось некаторыя цытаты з згаданага падручніка:

«Асноўным месцам хованкі назіральніка ад агню праціўніка з'яўляецца акоп. Таму трэба пры першай жа магчымасці выкапаць яго і замаскаваць».

«У акопе, варонцы або канаве трэба размяшчацца так, каб ззаду былі насып, бугор або куст, на фоне якога галава назіральніка непрыкметная».

«Калі назіральнік выявіць радыеактыўнае заражэнне або ўжыванне праціўнікам атрутных рэчываў, ён неадкладна надзявае сродкі абароны, дакладвае камандзіру і прадаўжае выконваць задачу».

«Яр, які не праглядаецца зверху, дазорца аглядае, рухаючыся па яго дне. Старэйшы дазорца перамяшчаецца па краі ў гатоўнасці падтрымаць дазорнага агнём».

– І вось, на каго прымеркаваныя такія рэкамендацыі? – здзіўляецца бацька. – Школьнікам ў 21 стагоддзі раяць пры першай жа магчымасці выкапаць акоп. Сын кажа, што падчас чытання гэтага параграфа смяяўся ўвесь клас.

Ці вось, напрыклад, падрабязнае апісанне, як перасоўвацца «перапаўзаннем на паўчацвярэньках»:

«Для перапаўзання на паўчацвярэньках устаць на калені і абаперціся на перадплечча або на пясці рук. Потым падцягнуць сагнутую правую (левую) нагу пад грудзі, адначасова левую (правую) руку выцягнуць наперад, перасунуць цела наперад да поўнага выпроствання правай (левай) ногі, адначасова падцягваючы пад сябе другую, сагнутую, нагу, і, выцягваючы наперад другую руку, прадаўжаць рух у тым жа парадку.

Пры гэтым аўтамат варта трымаць гэтак жа, як і пры перапаўзанні па-пластунску (пры апоры на пясці рук – у правай руцэ)».

– Вы сур'ёзна? А дзеці павінны гэта вывучыць і пасля апавесці настаўніку! І нешта мне падказвае, што, нават вызубрыўшы ў школе, яны наўрад ці змогуць выканаць прачытанае на практыцы. А ў войска, дарэчы, не факт, што пойдуць усе. І дзе тады ўжываць гэтае «перапаўзанне на паўчацвярэньках»?

Але больш за ўсё бацькоў цікавіла, пра якога ж «спаборніка» ідзе гаворка? За кім, на думку аўтара падручніка, трэба будзе назіраць беларускім школьнікам з-за кустоў, і да каго (ці ад каго) перапаўзаць?

Але тут апынулася ўсё няпроста. Для пачатку аўтары падручніка надумалі апавесці школьнікам, пра новыя тыпы войнаў і ролю ў іх апазіцыі і СМІ. У падручніку прыведзены «прыкладны сцэнар такой вайны»:

«Па-першае, сродкі масавай інфармацыі поўняцца паведамленнямі пра парушэнні правоў чалавека і дыктатуру ў краіне-ахвяры агрэсіі. Улада паказваецца злачыннай, карумпаванай, дыктатарскай.

Па-другое, ствараецца “віртуальная” ідэалогія. Сапраўдныя інтарэсы народа замяняюцца іншымі, спецыяльна створанымі і распаўсюджванымі СМІ.

Па-трэцяе, у краіне-ахвяры агрэсіі ўзгадоўваецца і падтрымліваецца апазіцыя. Яна забяспечваецца грашыма, малюецца пазітыўнай і дэмакратычнай, здольнай “выключна мірнымі сродкамі” палепшыць жыццё народа.

Па-чацвёртае, рыхтуюцца “баевікі” апазіцыі. Для гэтага нелегальна або пад выглядам грамадскіх арганізацый любой накіраванасці ідзе іх навучанне. Праводзяцца семінары і круглыя сталы, дзе выяўляюцца людзі, гатовыя за грошы выконваць чорную працу ў расхістванні і захопе ўлады. Прывабліваюцца інструктары і найміты з іншых краінаў.

Па-пятае, ініцыююцца і арганізуюцца масавыя зборні і шэсці-пратэсты людзей, “абураных тыраніяй і бяспраўем”. Удзельнікі такіх акцый падбухторваюць да беспарадкаў і пагромаў. У патрэбны момант уступаюць у дзеянне “баевікі”, якія павінны захапіць уладу і перадаць яе новаму ўраду, падкантрольнаму спаборніку».

На думку аўтараў, такія сцэнары ўжо былі рэалізаваныя на Балканах, у Іраку, Егіпце, Лівіі «ці пад выглядам “аксамітных рэвалюцый” – у шэрагу дзяржаваў постсавецкай прасторы».

А каб не заставалася сумненняў, хто ж вораг, паведамляецца: «Комплекс захадаў інфармацыйна-псіхалагічнага ўздзеяння на войскі і насельніцтва праціўніка пазначаецца тэрмінам “псіхалагічныя аперацыі”. У войсках NATO дзейнічае адзіная дырэктыва “Аб прынцыпах планавання і вядзення псіхалагічных аперацый”. На думку вайсковапалітычнага кіраўніцтва блока NATO, такія аперацыі ўяўляюць з сябе эфектыўную зброю, ужыванне якой можа дазволіць увогуле адмовіцца ад ваеннай сілы».

– Вось такая ў нас дапрызыўная падрыхтоўка! Вораг – NATO, высочваць спаборніка будзем з-за дрэваў і кустоў, а заявы пра парушэнні правоў чалавека – гэта шлях да вайны! Нічога не скажаш, карысны і інфармацыйны прадмет! Варта дзеля гэтага ахвяраваць гадзінамі на вывучэнне замежных моваў, матэматыкі, хіміі і іншых дысцыплінаў, – вынікуе суразмоўца. – А колькі яшчэ новых адкрыццяў чакае нашых дзяцей, калі ў школах з'явяцца вайсковыя кіраўнікі!