17-гадовы хакеіст з Наваполацка пакарае Канаду і марыць патрапіць у НХЛ

Таленавіты беларус расказаў пра планы на гэты год.

З чэрвеня мінулага года журналісты асабліва пільна сочаць за тым, як развіваецца кар'ера аднаго з самых таленавітых выхаванцаў наваполацкага хакея апошніх гадоў - Данілы Паліўкі.

Нагадаем, што ў 16-гадовым узросце хлопца паклікалі гуляць у Канаду і цяпер ён рыхтуецца да другога сезону ў камандзе Летбрыдж Харыкейнс. Гэта юніёрскі клуб WHL - хакейнай лігі Заходняй Канады.

Напярэдадні ад'езду за акіян пасля невялікага адпачынку на радзіме наваполацкі сайт Город 214 пагаварыў з хакеістам.

- З якімі думкамі будзеш вяртацца ў Канаду? Ужо можаш назваць гэтую краіну другім домам?

- Паеду толькі са станоўчымі эмоцыямі, вельмі важны год для мяне. Пакуль што не магу сказаць, што Канада для мяне другі дом, але ўпэўнены, што ў гэты год будзе нашмат камфортней. Ужо ведаю нашмат больш, чым тады, калі ляцеў у мінулым годзе.

- Як добраўпарадкаванае там твая жыццё: па-ранейшаму жывеш у той жа сям'і? Як праводзіш вольны час?

- Так, па-ранейшаму буду жыць у сям'і, якая мяне прыняла (гэта распаўсюджаная практыка ў Канадзе, калі маладых гульцоў падсяляюць да мясцовых сем'яў, якія не супраць даць прытулак хакеісту - заўв. Рэд.). Звычайна з раніцы еду на трэніроўку і на лёдзе праводжу практычна ўвесь дзень, прыкладна а 16 гадзіне вяртаюся дадому. Праз гадзіну ўжо вячэраю разам з сям'ёй, потым звычайна тэлефаную бацькам і сябрам, чытаю, часам гуляю ў відэагульні. Увогуле, магу знайсці сабе занятак.

- Пасля года ў Канадзе што ты ўважаеш за галоўную вартасць гэтай краіны, а што за недахоп?

- За галоўную вартасць уважаю, напэўна, тое, што ўсе людзі тут вельмі ветлівыя, даслоўна кожны можа з табой павітацца, хоць нават не знаёмы з табой. Недахопаў нават не магу назваць. Магчыма, у іх тут крыху не тая ежа, да якой я прывык. Таму часам хочацца чаго-небудзь з нашай кухні.

- Апішы, калі можаш, галоўныя адрозненне ў працы з маладымі гульцамі ў Беларусі і ў Канадзе? На што больш робяць упор у нас, а на што там?

- У прынцыпе, праца на лёдзе асабліва нічым не адрозніваецца ад нашай, прыблізна аднолькавыя практыкаванні. Адрозніваецца падрыхтоўка перад сезонам. У нас у Беларусі, падчас перадсезонных збораў, асаблівую ўвагу надаюць цягавітасці, фізічным нагрузкам. Шмат бегаюць крос. У Канадзе ж гулец павінен прыехаць у каманду з адпачынку ўжо больш-менш падрыхтаваным. Тут няма такой колькасці бегу, як у нас. Затое значна больш часу марнуюць на працу ў трэнажорнай зале.

- Як у тваёй каманды ідуць справы з заўзятарамі? На матчах бываюць аншлагі? Наогул, адчуваецца, што ў горадзе ведаюць гульцоў у твар?

- З заўзятарамі ў маім клубе праблем няма. Хатняя арэна ўмяшчае 5500 месцаў, на кожнай гульні прысутнічае 3500-4000 мінімум. Бывае, што набіраецца амаль пяць з паловай тысяч. І даволі шмат людзей ведаюць цябе ў твар. Падчас сезону праходзіць нямала мерапрыемстваў з заўзятарамі, розныя аўтограф-сесіі і гэтак далей. І многія прыходзяць туды кожны раз, і заўсёды называюць цябе імем і пытаюцца, як табе ў Канадзе ці нешта падобнае.

- Калі глядзець з боку, то мінулы год можна назваць удалым для цябе: сыграў больш за 60 матчаў за каманду, з нацыянальнай камандай нядрэнна выступіў на чэмпіянаце свету. А як сам ацэніш сезон: што атрымалася, а што не вельмі?

- У прынцыпе сезон можна назваць удалым, асабліва калі меркаваць, што гэта быў першы сезон за акіянам. Вядома, хацелася набраць больш балаў, каб дапамагчы камандзе і больш заявіць пра сябе (Даніла набраў 15 балаў - закінуў дзве шайбы і 13 галявых перадач - заўв рэд.). Заўсёды хочацца большага.

Хлопца з вашай каманды выбралі ў топ-10 драфта НХЛ гэтага года (гэта своеасаблівы кірмаш талентаў, куды мараць трапіць усе маладыя хакеісты - заўв. Рэд). А абаронцу з Беларусі выбралі ў другім раундзе. Трымаеш у розуме, што і табе трэба сёлета асабліва хутка прагрэсаваць, каб патрапіць на драфт?

Рады за гэтых хлопцаў, яны заслужылі гэта. Разумею, што гэта вельмі важны год, трэба зрабіць вельмі шмат, каб патрапіць на драфт. Але ўсё толькі ў маіх руках, прыкладу максімум намаганняў для гэтага.

- У НХЛ экспэрты любяць параўноўваць маладых з ужо вядомымі гульцамі. Каго з абаронцаў, якія гуляюць у НХЛ, ты больш за ўсё нагадваеш па манеры гульні?

- Часам кажуць, што я крыху падобны на Здэна Хару. Але мне не вельмі падабаецца гэтае параўнанне. Калі браць тых, хто мне больш за ўсіх падабаецца, то гэта Эрык Карлсан з Сан Хасэ. Вельмі падабаецца ягоная манера гульні і асабліва тое, як ён гуляе ў атацы.

- Дарэчы, паспяваеш сачыць за выступамі «Хіміка»?

- Так, сачу, заўсёды праглядаю іх вынікі пасля кожнай гульні. Тым больш, што некалькі хлопцаў, з якімі гуляў разам, цяпер абараняюць колеры асноўнай каманды.

Сезон у Данілы пачнецца 20 верасня, але перад гэтым трэба будзе нямала папрацаваць, каб заслужыць месца ў асноўным складзе і, пажадана, у першай пары абаронцаў.