Біёлагі пачулі шэпт гладкіх кітоў

Навукоўцы назіралі за паўднёвымі кітамі ля ўзбярэжжа Заходняй Аўстраліі.

Самкі паўднёвых гладкіх кітоў шэпчуцца са сваімі дзіцянятамі, паведамляецца ў Journal of Experimental Biology. Пад вадой яны выдаюць ціхія гукі, якія не чуваць ужо за 200 метраў. Даследчыкі мяркуюць, што так кітам атрымліваецца не прыцягваць да сябе ўвагі касатак, якія палююць на дзіцянятаў, піша nplus1.ru.

Паўднёвыя гладкія кіты (Eubalaena australis) - адзіны прадстаўнік сямейства гладкіх кітоў, які жыве ў Паўднёвым паўшар'і. Яны сустракаюцца ў палярных і ўмераных водах. Улетку кіты кормяцца ў палярных водах, як мяркуецца ля берагоў Антарктыды, хоць сустракаюцца і значна больш на поўнач. Іх бачылі ля берагоў Аргентыны ў раёне Буэнас-Айрэса. Узімку кіты мігруюць на поўнач у неглыбокія прыбярэжныя воды Аўстраліі, Паўднёвай Амерыкі, Паўднёвай Афрыкі, Мадагаскара і Новай Зеландыі, дзе выводзяць і гадуюць дзіцянятаў, або спарваюцца. У сярэднім раз у тры гады ў самкі з'яўляецца дзіцяня.

Як і ў іншых гладкіх кітоў, у E.australis ёсць рэпертуар гукаў. Між іншым, самкі з дзіцянятамі маюць зносіны з дапамогай некалькіх тыпаў гукаў: ідуць уверх ці ўніз, пульсуюць, ці гукі з пастаяннымі або пераменным тонамі. Нядаўна заолагі з Орхускага ўніверсітэта выявілі яшчэ адзін тып вакалізацый, якія выкарыстоўваюць самкі і дзеці - шэпт.

Навукоўцы назіралі за паўднёвымі кітамі ля ўзбярэжжа Заходняй Аўстраліі, дзе самкі выводзяць дзіцянятаў. Яны надзелі на дзевяць самак і іх дзіцянятаў мультысэнсарныя прылады, абсталяваныя гідрафонамі і гуказапісвальнымі прыладамі. Пазнакі, у сярэднім, трымаліся па сем гадзін на самках і па 40 хвілін на дзіцянятах. Са слоў даследнікаў, дзіцяняты вельмі актыўныя, часта труцца аб маці або перакочваюцца цераз яе, таму прылады на іх трымаліся нядоўга. Навукоўцам атрымалася запісаць 63 гадзіны кітовай камунікацыі, а таксама прасачыць за іх рухамі. Акрамя гэтага яны памералі сілу навакольнага шуму.

Высветлілася, што калі кіты апускаліся ў ваду, яны выдавалі ціхія гукі сілай 123-134 дэцыбелы (значэнне прыведзенае адносна рэферэнтнага ўзроўню ў адзін мікрапаскаль), якія заціхалі ў межах 200 метраў. Кіты шапталіся падчас руху, а не калі адпачывалі, і выдавалі гэтыя гукі менш за 10 раз у гадзіну, адзін раз за апусканне. Пры гэтым яны знаходзіліся побач адзін з адным, на адлегласці даўжыні цела (сярэдняя даўжыня самак - 15 метраў). Так як жывёлы былі вельмі блізка адзін да аднае, аўтары не змаглі вызначыць, хто выдаваў гукі, самкі або дзіцяняты.

Аўтары выказалі здагадку, што кіты маюць зносіны такім чынам, каб не прыцягваць увагі драпежнікаў, між іншых крыважэрных касатак. Гэты тып касатак жыве ў невялікіх зграях, перасоўваецца на вялікія адлегласці і палюе на марскіх млекакормячых: цюленяў, дэльфінаў і кітоў (пераважна дзіцянятаў). Каб звярнуць увагу на шэпт гладкіх кітоў, касаткі павінны апынуцца зусім побач з імі, лічаць даследнікі.

Гладкія кіты не толькі выдаюць асобныя вакалізацыі, але і спяваюць. Нядаўна біёлагі ўпершыню запісалі спевы рэдкіх японскіх кітоў, а да гэтага высветлілі, што яшчэ адны прадстаўнікі сямейства, грэнландскія кіты настолькі часта мяняюць песенны «рэпертуар», што яго можна параўнаць з джазам.