Cтамбульскі сіндром дакаціўся да Масквы

Крэмль баіцца паўтарыць лёс Эрдагана на выбарах у Стамбуле.

Калі б Крэмль дазволіў правесці ў Маскве і Санкт-Пецярбургу чыстыя і празрыстыя выбары, гэта было б сур'ёзнай праверкай яго папулярнасці. Але такі сцэнар наўрад ці магчымы.

Крэмль заўсёды вельмі непакоіцца з нагоды выбараў у іншых краінах, усур'ёз «турбуецца» пра тое, як яны праходзяць, між тым унутры краіны, між іншым, у Маскве і Санкт-Пецярбургу, яго ані не бянтэжыць той факт, што палітычныя апаненты не фігуруюць нават у бюлетэнях для галасавання - калі не лічыць паслухмяных камуністаў і «Справядлівую Расею», піша партугальскае выданне Observador, (пераклад - inosmi.ru).

Падкантрольныя Крамлю СМІ так старанна і падрабязна асвятляюць маючыя адбыцца парламенцкія выбары ва Украіне, якія павінны прайсці ў нядзелю, што ствараецца ўражанне, быццам суседняя краіна з'яўляецца часткай Расеі. Ніводны рух украінскага прэзідэнта Уладзіміра Зяленскага не праходзіць незаўважаным: прадметам абмеркавання ў навінах становіцца нават колер яго плавак.

Зразумела, расейскія чыноўнікі абяцаюць украінскім спажыўцам значнае зніжэнне тарыфаў на расейскі газ у выпадку, калі яны прагаласуюць за партыю «Апазіцыйная платформа - За жыццё», звязаную з Віктарам Медведчуком, кумам Уладзіміра Пуціна.

Апытанні сведчаць пра нязначную перавагу ў карысць партыі «Слуга народа» Уладзіміра Зяленскага, застаецца толькі даведацца, ці атрымае гэтая партыя большасць, неабходную для фармавання ўрада ў адзіночку, ці ёй давядзецца арганізоўваць кааліцыю.

Што тычыцца расейскіх выбараў, то сур'ёзнай праверкай папулярнасці Крамля маглі б стаць муніцыпальныя выбары ў Маскве і выбары губернатара Санкт-Пецярбурга - калі б ім дазволілі быць справядлівымі і празрыстымі. Але мяркуючы па тым, што мы назіраем, будзе зроблена ўсё магчымае, каб расейская сталіца і другі па велічыні горад краіны не паўтарылі досвед Стамбула і Анкары, дзе большасць насельніцтва прагаласавала супраць прэзідэнта Эрдагана (Recep Tayyip Erdoğan).

Папулярнасць партыі «Адзіная Расея», якая з'яўляецца галоўнай базай падтрымкі Уладзіміра Пуціна, абрынулася да гістарычнага мінімуму. Паводле звестак Цэнтра вывучэння грамадскай думкі (УЦДГМ), гэтая палітычная сіла павінна набраць 32,2% галасоў. У кастрычніку мінулага году партыя прайграла выбары ў трох рэгіёнах. І магчымасць таго, што «Адзіная Расея» страціць большасць у Масгардумы (заканадаўчым сходзе Масквы), цалкам рэальная.

Каб пазбегнуць такога сцэнару, некаторыя прадстаўнікі гэтай палітычнай сілы выступаюць у якасці «незалежных кандыдатаў», каб дыстанцыявацца ад «Адзінай Расеі» з яе незайздроснай цяпер рэпутацыяй.

Яшчэ адзін спосаб «перамагчы» на выбарах заключаецца ў тым, каб не дапусціць з'яўлення ў выбарчых бюлетэнях імёнаў апазіцыйных кандыдатаў, і для дасягнення гэтай мэты ў ход ідуць усе магчымыя сродкі, найбольш распаўсюджаным з якіх з'яўляецца абвінавачванне ў «падробцы подпісаў». Дзевяць кандыдатаў - некаторым з іх аказвае падтрымку Аляксей Навальны, адзін з самых вядомых лідараў апазіцыі - ужо былі выключаныя з перадвыбарнай гонкі менавіта пад такім грыфам.

Яшчэ адзін апазіцыйны лідар, якога абвінавацілі ў гэтым злачынстве, Ілля Яшын нават прывёў у выбарчую камісію грамадзян, якія пацвердзілі вернасць сваіх подпісаў - але ўсё дарэмна.

Крэмль праз свайго прадстаўніка Дзмітрыя Пяскова, падобна Понцію Пілату, умывае рукі і раіць апанентам звяртацца ў суды, якія гэтак жа незалежныя ад улады, як і выбарчая камісія.

Як правіла, расейскія ўлады спрабуюць пераканаць расейскіх грамадзян у тым, што іх апаненты не больш чым купка маргіналаў без якой-небудзь сацыяльнай падтрымкі. Але калі гэта так, узнікае вельмі простае пытанне: тады навошта Крэмль спрабуе адхіліць іх ад выбараў? Бо ўдзел апазіцыі дадаў бы легітымнасці цяперашняму расейскаму рэжыму.

Са слоў палітычнага аглядальніка Ліліі Шаўцовай, «у Пецярбургу і Маскве ўлада зрабіла іншы выбар - адмовілася ад імітацыі выбараў і гульні ў дэмакратыю. Адмовілася адкрыта і пераканаўча. Гэта не падзеі лакальнага характару».

Для Уладзіміра Пуціна і яго прыдворных галоўнае не дапусціць расколу ў цяперашніх структурах улады, не рызыкаваць у той час, калі незадаволенасць насельніцтва расце.

«А што ж Захад? - пытаецца Лілія Шаўцова. - Яму ўсё роўна. Захад ужо гатовы да перамоў з Масквой і даўно чакае выпадку наладзіць дыялог!»

У мінулым Захаду не раз даводзілася расплачвацца за падобную палітыку - дастаткова звярнуцца да гісторыі.