«У рэанімацыі лекар карміў мяне з лыжачкі»

Жыхарка Стоўбцаў больш за тры тыдні правяла на ШВЛ.

«Вельмі хочацца дадому. Хачу на вуліцы пасядзець, падыхаць свежым паветрам», - кажа Марыя Траццяк са Стоўбцаў. 16 красавіка Марыі Уладзіміраўне споўнілася 55 гадоў, піша tut.by. Юбілей яна сустрэла ў рэанімацыі. У красавіку здымак паказаў, што ў яе двухбаковая пнеўманія, а тэст на каранавірус даў станоўчы вынік. Больш трох тыдняў пацыентка правяла на ШВЛ, але перамагла хваробу. Цяпер яна як можа, стараецца паправіцца, каб у коле самых блізкіх усё ж адзначыць свой юбілей, а з ім — і другі дзень нараджэння.

— Я адчуваю сябе нядрэнна, вучуся нанова хадзіць, — усміхаецца Марыя Траццяк. - Мабыць, праз тое, што так доўга не рухалася, ногі зусім саслаблі. Раблю ўсе практыкаванні, якія раіць лекар, для распрацоўкі цягліц. Ужо з хадункамі магу метры тры ці чатыры прайсці. Доктар кажа, калі ўсё будзе добра, да выхадных перайду на палачку.

Цяпер Марыя Траццяк знаходзіцца ў інфекцыйным аддзяленні Менскай ЦРБ. Цягам інтэрв'ю яна шмат разоў паўтарае: «Дзякуй лекарам і медсёстрам». Яны, кажа, яе выратавальнікі. Бяда, узгадвае, у яе жыццё прыйшла ў пачатку красавіка.

- Я супрацоўніца санстанцыі, займалася дэзінфекцыяй. У адзін з дзён паступіў выклік, і мы паехалі на ачаг. Я працавала ў супрацьчумным касцюме, але пасля гэтага адчула сябе не вельмі добра. Магчыма, паўплывала тое, што ў мяне астма — узгадвае суразмоўца. - 6 красавіка ў мяне паднялася тэмпература, мы выклікалі лекара. Дыханне было цяжкім, доктарка сказала: «Лепш не рызыкаваць, я вас шпіталізую». Так я патрапіла ў Стаўбцоўскую лякарню.

Праз некалькі дзён, прадаўжае суразмоўца, здароўе стала пагаршацца. Тэмпература падымалася, тэст на каранавірус паказаў станоўчы вынік. Медыкі пастанавілі перавесці Марыю Уладзіміраўну ў Менскую ЦРБ.

Што адбывалася далей, пацыентка амаль не памятае. Толькі адчуванне: «Было складана дыхаць». Гэта быў няпросты перыяд не толькі для яе, але і для яе дружнай сям'і. Нават цяпер, калі бяда, мяркуй, ззаду, у расповедзе пра тыя падзеі яе дачка Наталля ледзь стрымлівае слёзы.

- У Менскай ЦРБ маме зрабілі КТ, яна паказала двухбаковую пнеўманію — кажа Наталля. - 13 красавіка яе перавялі ў рэанімацыю, а праз дні два падключылі да ШВЛ. Стан быў вельмі цяжкі. Лекары змагаліся за яе жыццё. Пазней, калі паляпшэнняў не наступала, медыкі сказалі: можна зрабіць пераліванне плазмы. На сваіх старонках у сацсетках мы з братам апублікавалі аб'явы аб пошуку донараў.

Паралельна аб сваёй сітуацыі дачка напісала ў РНПЦ трансфузіялогіі і медыцынскіх біятэхналогій. Спецыялісты цэнтра патэлефанавалі ў ЦРБ, і даслоўна праз тры дні Марыі Уладзіміраўне зрабілі пераліванне. Пасля гэтага яе стан стаў паляпшацца.

- Прыкладна ў гэты ж час мы даведаліся, што яе новы тэст на каранавірус адмоўны, таму я не ведаю: гэта плазма дапамагла ці мамчын арганізм сам справіўся — разважае Наталля. - Напэўна, гэтага мы ніколі не даведаемся, ды яно і не важна. Галоўнае, што пасля цяжкага месяца, мамчын стан пачаў значна паляпшацца.

Увесь час, пакуль Марыя Уладзіміраўна была ў рэанімацыі, Наталля курсіравала паміж Менскам і Стоўбцамі. Праз дзень прыязджала, пакідала для мамы перадачы. Штодня тэлефанавала лекарам.

— У рэанімацыі ў мамы быў вельмі добры лекар, ён даглядаў за ёй, як за дзіцем, — узгадвае дачка. — У адзін з дзён я набіраю яго, а ён: «О, я вас ужо па голасу пазнаю. Вашай маме стала лепш, ідзем на папраўку». Эмоцыі ўзялі сваё - і я расплакалася.

«Лекар казаў: хоць палову лыжачкі, хоць дзве ці тры павінна з'есці»

Калі Марыя Траццяк прыйшла ў прытомнасць, не памятала ні дзень тыдня, ні дату.

— І лекар прынёс мне радыё, — яна апісвае тыя падзеі. - Сказаў: Хоць паслухаеш, што ў свеце дзеецца. Па радыё ў той дзень паведамлялі: «Сёння 8 траўня».

Лекара, які прынёс радыё, клічуць Самвел Мурадзян. Ён анестэзіёлаг-рэаніматолаг. Хоць Марыя Траццяк называе яго сваім анёлам-ахоўнікам.

- Калі прыйшла ў сябе, есці зусім не хацелася, і ён карміў мяне з лыжачкі — распавядае яна. - Казаў: «Хоць палову лыжачкі, хоць дзве ці тры павінна дакладна з'есці».

Сілы сталі аднаўляцца. Пацыентку перавялі з рэанімацыі, і яна наважыла патэлефанаваць родным. Праўда, пакуль гаспадыня змагалася з хваробай, яе мабільны разрадзіўся. Суседка па палаце прапанавала свой, і тут Марыя Уладзіміраўна зразумела, што зусім не памятае нумароў. Ляжала, думала і ўзгадвала хатні нумар брата.

- Калі дзядзька мне патэлефанаваў і папрасіў затэлефанаваць маме, я была шчаслівая, - слова за Наталляй. - Але перш, чым набіраць, я наплакалася. Разумела, маме не трэба чуць маіх слёз.

- Дачушка, я жывая — узгадвае Марыя Уладзіміраўна першае, што сказала дачцэ.

- А я адказала, што вельмі моцна яе люблю, - гэта ўжо Наталля кажа.

Пакуль родныя бачыліся толькі па відэасувязі. Гэтая сітуацыя іх не моцна хвалюе. Галоўнае: Марыя Уладзіміраўна ідзе на папраўку. КТ паказала, што пнеўманіі ў яе ўжо няма. Засталося аднавіцца і стаць на ногі.

- Так хочацца хутчэй дадому — летуценна ўсміхаецца пацыентка. - У нас свой дом, муж ужо паставіў у двары столік, крэслы. І родныя мяне вельмі чакаюць.