«Я заходжу на сайты, да гадзіны ночы чытаю пра палітыку, «Краіну для жыцця» гляджу»

Як рыхтуецца да выбараў радзіма Святланы Ціханоўскай, якая памятае яе дзяўчынкай.

У студзені гомельскі блогер Сяргей Ціханоўскі прыязджаў на малую радзіму сваёй жонкі Святланы - у Мікашэвічы Лунінецкага раёна. Пасля размовы з людзьмі на рынку Сяргей «жорстка знерваваўся» - нават пераназваў горад у Лукашэвічы. «З тых, каго мы апыталі, больш за палову, напэўна, будзе за гаранта галасаваць тут. Так што выбары ўжо прайшлі», - рэзюмаваў тады на камеру блогер. Шэсць месяцаў мінула з тае паездкі. Сяргей ужо не блогер, а вязень следчага ізалятара №1 Менска. Святлана - ужо не «апалітычная хатняя гаспадыня», а кандыдатка ў прэзідэнты. А Мікашэвічы што? А ў Мікашэвічах выбары напраўду «яшчэ не прайшлі», настойваюць мясцовыя.

Пятніца, вечар. Святлана Ціханоўскі едзе на мітынг у Наваполацк, а мы сядзім на лавачцы ў Мікашэвічах каля дома, дзе яна вырасла. Раней гэта была вуліца Пралетарская. Цяпер - Моладзевая. Звычайны двор, звычайная панэлька, звычайны ходнік - месцамі прасеўшы, месцамі роўны, месцамі трэснуты. У кветніку квітнеюць хрызантэмы, вяргіні, па кратах ля пад'езда паўзе ўверх ці то павой, ці то вінаград, а можа, ні тое, ні іншае - але прыгожае, піша tut.by.

- Святла спакойнай заўсёды была, - распавядае з лавачкі насупраць суседка маці кандыдаткі ў прэзідэнты Таццяна. - З маімі дзяўчынкамі ў школу хадзіла. Вучыліся добра, самастойныя. А цяпер яе мужа пасадзілі. Яна цяпер абараняе яго. Добрыя дзяўчаты: і Света, і яе сястра. І сям'я добрая. Бацька працуе на заводзе, мама - кухар.

Таццяна працавала ў школьнай сталовай. Цяпер - на пенсіі. Пра тое, што дзяўчынка, якая вырасла ў яе на вачах, стала кандыдаткай у прэзідэнты, жанчына даведалася з лунінецкай недзяржаўнай газеты «Інформ-прогулка». Убачыла фатаграфію і ўзгадала, як маленькая Святла бегала па двары.

- А выступ яе па тэлевізары бачылі?

- Ты ведаеш, не бачыла яе ні разу па тэлевізары. Вось у газеце чытала артыкулы пра яе. У апошнім нумары яна на фатаграфіі стаіць з двума дзяўчатамі. Не памятаю іх прозвішчы. У мінулым нумары таксама чытала.

Да нас падбягае цётка Ева - яшчэ адна суседка бацькоў Святланы.

- Карэспандэнт адкуль? З якой газеты? - пачынае допыт цётка Ева.

- Беларускі партал tut.by.

- Ты пра Святлану? Тут нема нікога. Маці з дзецьмі за мяжу з'ехала. А бацька яшчэ на працы, - рапартуе суседка.

- А я думаю, даўно іх не бачыла, - уздыхае Таццяна.

- Ды чытаць прэсу трэба!

- Ды я ж чытаю. Сёння вунь палову газеты прачытала.

- Што ты чытаеш?! Я заходжу на сайты, да гадзіны ночы чытаю пра палітыку, «Краіну для жыцця» гляджу, - сакоча цётка Ева і запявае: - «Да-а-а-вай разрушим эту стену»… Чытала, што ў сем гадзінаў людзі ў кватэрах уключаюць музыку і б'юць па талерках дзве хвіліны. Тра-та-та. «Да-а-а-вай разрушим эту стену»... Як там? Яе стаяць не павінна... Ці не ... Яна стаяць тут не павінна ... А гэтыя муры-тараруры, тарарай-рай-ра-ра-ра.

Усё зразумела. Цётка Ева развучвае песню, якая ці ледзь не гімнам кампаніі Ціханоўскай стала «Стены рухнут».

Наогул цётка Ева ў пад'ездзе за палітрука. Навіны маніторыць дзень і ноч. Пра ўсё значнае дакладвае сяброўкам. Больш за ўсё яе крануў учынак выпускніка менскай школы Уладзіслава Рымашэўскага. Ён падарыў Святлане Ціханоўскай 51 ружу - па адной за кожны дзень, які яе муж правёў у СІЗА.

- Я аж заплакала тады, - прызнаецца цётка Ева.

Міма праносіцца яшчэ адна суседка - Таццяна. Цётка Ева тармозіць яе каля дзвярэй, каб распавесці, куды каму трэба паставіць аўто, каб раніцай усе без праблем змаглі раз'ехацца.

- Светка наша пераможа – от загуляе наш пад'езд. Будзем усе потым ва ўрадзе сядзець. І цябе, Танька, туды возьмем, - жартуе цётка Ева.

- Вы так упэўненыя, што Света пераможа? - цікавіцца Таццяна, прытрымліваючы дзверы пад'езда.

- А ты што, не будзеш галасаваць за нашу Светку?! - дзівяцца суседзі з лавачкі.

«Усе насценгазеты афармляла Света»

Святлана Ціханоўская - тады яшчэ Света Піліпчук - скончыла Мікашэвіцкую сярэднюю школу №2 з залатым медалём у 2000 годзе. Навучальная ўстанова знаходзіцца за некалькі хвілін хады ад дома яе бацькоў. Цяперашні дырэктар Эдуард Ярмоліч узначаліў школу некалькі гадоў таму - і па любую інфармацыю пра Святлану ён адпраўляе ў раённы аддзел адукацыі.

Мы ж у раённы аддзел адукацыі з пытаннямі пра школьныя гады Святланы тэлефанаваць не сталі. Набралі адразу яе класнаму кіраўніку Марыі Іванаўне Важан. Жанчына ўжо на пенсіі, жыве ў Мікашэвічах.

Распавядаючы пра былую вучаніцы педагог не скупіцца на эпітэты:

- Клас Светы быў моцны, згуртаваны. З 24 вучняў адзінаццаць з медалём скончылі. Света была вельмі руплівай у вучобе, адказна падыходзіла да выканання даручэнняў. Усё рабіла добрасумленна. Сама была ініцыятарам добрых спраў і пачынанняў. Дружная, справядлівая, карысталася аўтарытэтам, павагай, мела ўласнае меркаванне. Заўсёды магла прыйсці на дапамогу , Падтрымаць у складанай сітуацыі. Лагодная, прамалінейная, актыўная. Добрая дзяўчына была. Не ведаю, якая яна цяпер - пасля заканчэння школы не бачыла. Сёлета было 20 гадоў, як яны скончылі школу. Яна на сустрэчы выпускнікоў была - а вось я па стане здароўя не.

Марыя Іванаўна ўжо вызначылася, за каго будзе галасаваць - але казаць пра гэта публічна не хоча.

Былыя аднакласнікі Святланы таксама адклікаюцца пра яе станоўча.

- Вучылася старанна. Вельмі творчая. Усе насценгазеты ў нас афармляла Света. Лёгка магла пагутарыць на ўсе тэмы. Спагадная, добрая і разважлівая. У кампаніі заўсёды ветлівая і кампанейскі. Увогуле, выдатны чалавек, - распавядае Кацярына Басарановіч.

Вольга Баброўнік прызнаецца, што цяпер Святлану падтрымлівае «ўвесь клас і ўся паралель»:

- Вы ведаеце, я б таксама так зрабіла - пайшла б за мужам.

- У школе Света была выдатная дзяўчынка, - дзеліцца жыхар Мікашэвічаў Анатоль Кіслюк. - Жыццярадасная, пісьменная. Сёлета сустрэча выпускнікоў была - 20 гадоў. Прыязджала, размаўлялі, усё добра. А потым такія навіны! Мы за яе парадаваліся. Праўда, шкада, што вылучыцца яе прымусілі не самыя прыемныя акалічнасці.

- Ці справіцца?

- А чаму не справіцца? Яна працавіты чалавек. Сутыкнецца з цяжкасцямі - развяжа.