Удзельнік Маршу справядлівасці: Гэта былі неверагодныя адчуванні

Прыхільнікі пераменаў чарговы раз паказалі, што іх большасць.

Удзельнік Маршу справядлівасці ў Менску падзяліўся з Telegram-каналам «Баста!» сваімі ўражаннямі ад акцыі.

– Учора пасля першага нападу на нас я адчуў нейкае эмацыйнае ўзрушэнне. Я размяняў пяты дзясятак, у чужым горадзе, са мной сямейная пара сярэдняга веку, іх маладая калега і мой сын з сябрам, толькі скончылі ўніверсітэт...

Чорт вазьмі, на нас накідваюцца людзі, якія страцілі гонар і сорам, якія паводле абавязку службы абавязаныя нас абараняць. Яны гоняцца, хочуць затрымаць, і, магчыма, збіць. Потым адбыўся другі напад...

І вось што я, прыгледзеўшыся і аддыхаўшыся, заўважыў. Мужчыны, дзяўчаты, жанчыны, хлопцы – усе пачалі зноў выходзіць, выбірацца з розных месцаў, цяжка дыхаючы, мацюкаючыся на бандытаў, але ніхто не тое, што не сказаў, а нават не шапнуў: «Усё прапала, разбілі, рассеялі» Не! Усе мы ўпарта прабіраліся да ўмоўленага месца. Паўтаруся – усе, хто там быў, ішлі да мэты!

Гэта былі неверагодныя адчуванні. Я злавіў сябе на думцы, што я не ў чужым горадзе – я ў сваім горадзе. Я люблю гэтых людзей і гатовы ісці на ўсе за іх.

На жаль, мы да позняга вечару засталіся без аднаго нашага сябра. Але калі яго вызвалілі, ён расказаў, што ў аўтазаку адчуваў не страх, але расчараванне, што не зможа патрапіць на марш. А ягоная жонка пасля таго, як мужа схапілі на яе вачах, сказала: «Мы павінны ісці, мы павінны паказаць, што нас шмат!» І ўвесь марш яна заводзіла людзей вакол сваімі выдатным воклічамі!

Жыве Беларусь! Ганаруся і люблю!