Дачакаемся дома, калі на экранах тэлевізіі ўключаюць «Лебядзінае возера»

Сёння мы будзем марыць аб барацьбе.

Сёння стала модна марыць. Дык давайце падумаем і мы:

Калі рэжым падзе, мы ўсе дружна выйдзем на вуліцы нашых гарадоў, пальецца шампанскае ракой, вернуцца дадому ўсе тыя, хто з'ехаў, і мы будзем шчаслівыя...

Зусім агідная па сваёй сутнасці тэндэнцыя. Прабачце, але думаць сёння мы будзем не пра гэта. У выхадныя, вядома ж, нядрэнна расслабіцца і памарыць, але не пра гэта. Бо сама думка пра тое, што будзе «пасля», яна, вядома, выдатная і натхняльная.

Але кожны раз, размываючы сваю свядомасць на такія летуценні, мы адкладваем дзень перамогі. Мы задавольваемся адным толькі веданнем, што калісьці гэта будзе. Калісьці...

А што сёння? Сёння мы будзем марыць аб барацьбе. Пра тое, калі мы спынім прадпрыемствы, спынім вучыць дзяцей ілжывай гісторыі, перастанем поўзаць ды прыніжацца перад халуямі і нягоднікамі. Таму што нам гэтага дастаткова. Таму што мы вышэй за гэта. Таму што беларусы не такія.

Толькі ўявіце сабе, якімі мы будзем сябе бачыць, калі ў дзень страйку проста не выйдзем на працу. Не лайдакі і лежні, якія вырашылі проста выспацца пад цёплай коўдрай. А беларусы, якія не пойдуць на падставе ў таго, што адпрацоўвалася гадамі. Не трусы. Ведаеце выраз: «Калі хтосьці прычыніў табе зло, не помсці. Сядзь на беразе ракі, і неўзабаве ты ўбачыш, як міма цябе праплывае труп твайго ворага»? Вось так і мы. Мы проста дачакаемся дома, калі на экранах тэлевізіі ўключаюць «Лебядзінае возера».

Страйку быць!

Telegram-канал «Белорусское объединение рабочих» (БОР)