«Твар у амапаўца скамянеў, а вочы пачырванелі»

Як карма напаткала карніка.

Менская лекарка распавяла Naviny.by пра тое, як адмовіла ў медычным абслугоўванні супрацоўніку АМАП «з-за перакананняў» і што з ёй пасля гэта было.

Праз магчымыя наступствы з боку супрацоўнікаў сістэмы МУС выданне не друкуе імя гераіні і не называе яе месца працы.

- Вы адмовілі амапаўцу ў медыцынскім абслугоўванні. Раскажыце, як гэта было.

- Гэта быў звычайны дзень прыёмаў. Дзесьці да канца змены да мяне прыйшоў пацыент з запісу. Прыём я вяла адна, без медсястры. Паглядзела яго картку і ўбачыла месца працы - АМАП. Мы ж лекарыпавінны бесстаронне ставіцца да пацыентаў. Але мне не хацелася дапамагаць яму абсалютна. Калі б там было нешта экстраннае, я была гатовая надаць дапамогу, хоць і сціскаючы зубы.

Ён прыйшоў пасля стацыянарнага лячэння. Я спытала, што турбуе. Аб'ектыўна здароўю нічога не пагражала, і нейкіх станаў асаблівых не было. Зразумела, што ва ўсіх у баку свярбіць, а ў носе хлюпае, але нічога, што трэба было б лячыць, не было. Пацыент спрабаваў запатрабаваць у мяне лісток непрацаздольнасці.

Я яму сказала: «Гэта не экстраная сітуацыя, і я вымушана вам адмовіць са сваіх перакананняў. Звяртайцеся да іншага лекара».

Твар у гэтага амапаўца скамянеў, а вочы, як мне здаецца, пачырванелі. Ён з самага пачатку зразумеў, што за перакананні - у мяне БЧБ-бранзалет на руцэ. Казаў: «Разумееце, у мяне праца такая...» Я адказвала, што разумею, але аб'ектыўна ніякай медыцынскай дапамогі не было патрэбна, я параіла запісацца да іншага лекара.

Пацыент не крычаў, не пагражаў, проста ляпнуў дзвярыма і пайшоў, а я працягнула свой прыём. Сэрца калацілася, думала, што зараз наляцяць на працу.

- Якая была рэакцыя кіраўніцтва на ваш учынак?

- Натуральна, на наступны дзень пацыент з АМАПа пайшоў да галоўнага лекара са сваёй версіяй: ён паміраў, а я, бессардэчная, дапамога не надала. У нас заўсёды, калі ёсць скарга, вінаваты лекар, нават калі пацыент не мае рацыі. Я спрабавала запярэчыць, але сэнсу гэта не мела, як і ўсюды ў нас. Мяне пазбавілі месячнай прэміі, гэта істотная частка заробку.

- Як вашы калегі адрэагавалі?

- Я асабліва не распаўсюджвалася, але ў цэлым нармальна. Большасць людзей супраць улады, але адкрыта гэта ніхто не кажа.

- А з якіх менавіта перакананняў вы адмовілі?

- Разумееце, проста я не магу дапамогу тым людзям, якія б'юць свой жа народ, якому яны прысягу давалі. Сапраўды я не ўяўляю, як яны могуць прыходзіць дадому, абдымаць сваіх дзяцей, гатаваць ежу... Проста жывуць звычайным жыццём, а на працы такое чыняць?!

Мне пасля гэтага страшна стала. Я і так кідалася ад кожнага бусіка, а цяпер - падыходжу да пад'езда, а там мікрааўтобус, якога раней не было. Думаеш: на мне адны шкарпэткі і адны майткі... Што калі забяруць на 15 дзён?... Я чакаю, што можа быць помста. У нас цяпер толькі законы фізікі дзейнічаюць.

- Вы прадбачылі наступствы, вам ад іх страшна, але вы ўсё адно адмовілі ў прыёме амапаўцу? Чаму ж?

- Цяжка сказаць... Я проста не хацела дапамагаць таму чалавеку, які ўдзельнічаў у катаваннях - ускосна альбо наўпрост... Улічваючы, што ў мяне таксама арышт быў на Акрэсціна.

- Вось як... Што вы там бачылі?

- Білі ўсіх. Дзяўчат, мужчын, дарослых жанчын. Пагражалі на бутэлькі саджаць. Лаяліся, абражалі - гэта самае мінімальнае. У параўнанні з іншымі людзьмі, я не пацярпела. Пару сінякоў было. Там пры затрыманні білі без разбору. Павыскоквалі з рэйсавага аўтобуса і сталі хапаць... Хто не паспеў уцячы, той я. Білі ў бусе. Гэта ў жніўні ўсё было.

- Якія ўмовы на Акрэсціна былі?

- У камеры было два ложкі без нічога, і нас чалавек дваццаць. Тры дні не кармілі, не паілі. З крана цякло нешта накшталт вады. У некаторых дзяўчат месячныя былі: рвалі на сабе футболкі, каб неяк убіраць кроў. Сукамерніцы ўсе былі збітыя. Нам яшчэ пашанцавала, што нікога з нас не згвалтавалі, але з іншых камер дзяўчак - так. Сэксуальны гвалт быў з ужываннем дубінак, мне пра гэта расказалі людзі, якім няма падстаў не верыць.

- Зараз стала больш зразумела, чаму вы адмовілі ў прыёме.

- Так, менавіта таму... Хацелася б асобна прывітанне медыкам перадаць, якія працуюць на Акрэсціна. Як можна не дапамагаць людзям, асабліва тады. Гэта ж горш за Асвенцым было! Пераламаюць рукі, ногі, хрыбты, крывацёкі... У мяне ёсць знаёмыя, якія ў тыя дні на хуткай працавалі. Яны кажуць, што іх проста не пускалі, якія толькі падставы яны не прыдумлялі, каб людзей забраць. Гэтых лекараў потым знайшлі і пакаралі арыштамі. Зараз жа прычын для затрыманняў не трэба.

- А як вас затрымалі?

- Я хадзіла на пратэсты дапамагаць людзям. Сяджу ўвечары 9 жніўня, інтэрнэту няма, загадзя падпісалася на смс-рассылку з навінамі. Я іх чытаю і не магу сядзець дома. Сабрала торбу з бінтамі, перакісам, нашатыр - усё, што першае на розум прыйшло. І пайшла адна на стэлу. На жаль, мая торба спатрэбілася. Там і святлогукавыя гранаты былі, і раненні ад гумовых куляў. Бачу, на траве чалавек ляжыць. Што з табой? Ён паказвае кроў на назе: хутка перавязала, таблетку абязбольвальнага ў рот. Можаш ісці? Панюхаў нашатыр і пайшоў. Чалавек дваццаць за вечар перавязаць атрымлівалася. Такіх лекараў вельмі шмат было. Не трэба рабіць з мяне героя... Я хадзіла 9, 10 і 11 жніўня. І ў апошні дзень мяне затрымалі.

- Вы сказалі, што вы баіцеся, што ў вас стрэс. Як вы ўвогуле жывяце? Што вас падтрымлівае?

- Акрамя палітычнай сітуацыі, у жыцці ёсць шмат іншых сфер. А так - у чаканне вясны. Я ўпэўнена, што мы пераможам. Ну, вось як па-іншаму жыць +?! Цяпер у мяне стадыя не тое каб бяссілля... На гэтай сінусоідзе «нас расстраляюць - мы пераможам» я цяпер у ямачцы. Настолькі абурае гэта ўсё беззаконне, невыкананне правоў чалавека, правоў грамадзян. Нават Гітлер у 33-м годзе ставіўся да сваіх людзей лаяльней, сваіх не чапаў... У мяне ёсць блізкія, з якімі можна падзяліцца, зняць стрэс.

Так, мы паздымалі шторы правільных колераў, ну а як зараз? Вось кажуць, што пратэст суцішыўся. Нічога не суцішылася. Разумееце, раней гэта была бурлівая плынь, а цяпер суп, які кіпіць пад накрыўкай рондаля. Ён выбухне. Людзі ўжо не змогуць змірыцца, кропка невяртання пройдзеная.

Я часта думаю, што будзе, калі гэты дзень надыдзе: усе будуць хадзіць абдымацца, у Менск прыедуць беларусы з усіх куткоў, шампанскае будзе ліцца ракой, ты проста не будзеш баяцца выйсці на двор, калі гэта ўсё скончыцца. Хутчэй бы гэты дзень надышоў.