«У Лукашэнкі вялікія сумневы, ці застануцца лаяльнымі яму нават самыя блізкія людзі»

У Савеце Бяспекі з'явілася яшчэ адна нагода ненавідзець дыктатара.

Заснавальнік «Сильных новостей», журналіст Пётр Кузняцоў мяркуе, што, падпісаўшы дэкрэт на выпадак уласнай згубы, Лукашэнка пазбавіў сваіх паплечнікаў найменшага шанцу «пераабуцца».

- За мінулыя доўгія выхадныя ў краіне і свеце здарылася нямала сапраўды важных падзей, на якія варта звярнуць увагу, - адзначае Пётр Кузняцоў. - Нас, вядома, у першую чаргу цікавіць тое, што адбываецца ў Беларусі. І тут дагэтуль, хоць прайшло ўжо тры дні, абмяркоўваюць з'яўленне на свет «эпахальнага» дэкрэта, які Лукашэнка анансаваў як ці ледзь не самую важную пастанову за амаль 27 гадоў свайго кіравання.

Дэкрэт з'яўляецца абсалютна відавочным прызнаннем банкруцтва і сістэмы, і таго, што дзейная бюракратыя чамусьці называе «дзяржавай» - у кожнай дзяржаве існуюць якія-небудзь рэальныя механізмы змены ўлады, а ў Беларусі, як высвятляецца, іх проста няма. Гэта значыць, пакуль цяперашні кіраўнік фізічна жывы, сыходзіць ён не збіраецца, а вось калі яго фізічна не стане - абвяшчайце надзвычайнае становішча і там кіруйце ўжо як-небудзь. Скажам проста, дзеля такога вынiку «дзяржаўнага будаўніцтва» з пункту гледжання гістарычнай значнасці наўрад ці мела сэнс трымацца за ўладу столькі часу і ўсякім коштам.

Аднак самае прыгожае тут нават не гэта. Самае выдатнае тут тое, што, калі зыходзіць з вышэй напісанага, то дэкрэт гэты не мае роўна ніякага сэнсу. Калі ўся сістэма завостраная пад праўленне аднаго чалавека і гэта фактычна проста прызнаецца, які сэнс у стварэнні калектыўных органаў, калі яго раптам не стане? Такі орган без адзінага злучнога звяна проста не зможа працаваць - ва ўсіх выявяцца свае інтарэсы, якія ўтойваліся і душыліся перад тварам адзінага завадатара, па-іншаму тут і быць не можа.

З улікам таго, што сам дэкрэт парушае Канстытуцыю, нават калі «хунта» ўсё ж збярэцца і паспрабуе нешта вызначаць, усякая іншая моцная групоўка зможа аспрэчваць яе легітымнасць, ды і ўнутры, хутчэй за ўсё, выявяцца непераадольныя супярэчнасці і гульцы зноў жа змогуць спасылацца на Канстытуцыю. Іншымі словамі, і за 27 гадоў - пустата, і на будучыню – нічога, што б працавала.

Зрэшты, цалкам магчыма, што падпісанне дэкрэта і не насіла ніякіх вялікіх сэнсаў, а гучнае анансаванне - ну, для чырвонага слоўца. У гэтага дзейства ёсць, напраўду, адзін вельмі выразны, канкрэтны і практычны момант. Пасля яго падпісання даслоўна ўсе, хто задзейнічаны ў Савеце бяспекі, як у своеасаблівым «чорным спісе», пазбаўляюцца найменшага шанцу «пераабуцца» - іх маркіруюць як найбольш блізкіх, давераных і надзейных хаўруснікаў і слупоў рэжыму, суўдзельнікаў усяго, апорных усяго і адказных за ўсё.

Тут вельмі ў тэму будзе ўзгадаць нядаўнія выказванні Лукашэнкі на тэму таго, што дзяржслужбоўцам нядрэнна было б выдзяляцца з натоўпу і трэба прыдумаць для іх нейкія знакі. Наўрад ці бюракраты надта абрадуюцца, калі гэтыя ідэі будуць увасобленыя ў жыццё - іх такім чынам проста пазбавяць як магчымасці прымераць свае зады на два крэслы, так і магчымасці сказаць потым, што яны былі з чымсьці не згодныя.

Таму, з палітычнага пункту гледжання наўрад ці варта разглядаць тое, што адбылося, як нешта вельмі важнае і лёсавызначальнае. На падпісанне гэтага дакумента трэба глядзець толькі як на адзін з этапаў барацьбы рэжыму за сваё выжыванне - гэтакі мабілізацыйны механізм. І, калі трактаваць яго менавіта так, то наўрад ці можна ўспрымаць яго як сведчанне ўпэўненасці кіраўніка і яго памагатых. Хутчэй, як прыкмету вельмі вялікіх сумневаў, ці застануцца лаяльнымі яму нават самыя блізкія ў выпадку, калі зноў грымне гром.